เรื่องนี้เกิดเมื่อตอน จขกท ม.5
ตอนนั้นเราจะมีกลุ่มที่มีเพื่อนเยอะมาก
สมาชิคในกลุ่มประมาน 22คนได้
ส่วนมากก็จะเป็นชะนี มีตุ้ดแค่2-3คน
ทุกคนในรร.ก็จะรู้จักกลุ่มเรา
และเพื่อนคนที่ตายจะเป็นคนที่มีคนรู้จักมาก
ไปทางไหนก็มีแต่คนรู้จักมัน นี้แหละค่ะเป็นเหตุที่ทำให้เรารู้ว่ามันตามพวกเราตลอด...
เข้าเรื่องเลยน่ะคะ
ปิดเทอมหนึ่งของ ม.5
วันเอาใบเกรด
เรา : เปิดเทอมเจอกันน้ะมงึ
โฟ(ชื่อสมมติของผู้ตาย) : เออเจอกันมงึ
นั้นเป็นประโยคสุดท้ายที่เราได้คุยกับมันค่ะ...
เช้าวันเสาร์ กลุ่มเฟสแจ้งเตือน 100กว่าอัน
เราด้วยความพึ่งตื่นเปิดอ่าน ไล่อ่านจนต้องสะดุด
เอม : พวกมงึโฟอยู่โรงพยาบาล
คิม : มันเป็นอะไรโดนอะไร
แล้วเพื่อนก็คุยกันแต่เรายังไม่ได้ตอบ และกำลังช็อค
เราเป็นคนมีเซ้นแล้วรู้สึกว่าโฟคงไม่รอด สักพัก
ก็อก ก็อก
เราเปิดประตู เอมมายื่นหน้าบ้านเรา แล้วร้องไห้
มงึ......แล้วก็ร้องไห้ เพื่อนคิดว่าเราไม่รู้อยู่คนเดียวมั้ง
เลยมาหา เราตื่นสายแหนะ สายมากมันเลยมาถึงบ้าน
ต้องบอกก่อนว่า ยายเรามีสัมผัสที่6
เราก็ร้องไห้ เสียใจ เพราะเรารักมันมาก
(ขอไม่เล่าว่าเพื่อนเราตายเพราะอะไรน้ะค่ะเพราะเราไม่รู้ความจริงว่าการตายนั้นเป็นเพราะอะไร)
เราไปโรงพยาบาล เพื่อนทุกคนอยู่ครบ ยื่นร้องไห้กัน
หมอบอกว่ามันอยู่ได้อีก7วัน แต่เรามีความรู้สึกว่ามันตายแล้ว
ตายตั้งแต่เพื่อนมาหาเราที่บ้านแล้วด้วยซ้ำ แต่เราไม่พูดให้ทุกคนคิดมาก
จนกระทั่งวันนั้นเยี่ยมเสร็จเรากลับบ้าน
ถึงบ้านปุ้ป เราถามยายว่า
เรา : ยายมันตายแล้วใช่ไหม
ยาย : ถ้ากรูบอกว่ามันก็เดินมากับเอมตั้งแต่ตอนกลางวันอ่ะมงึจะเชื่อไหม?
เรา : จริงหร่อยาย
ยาย : เออ มันกำลังทำทุกอย่างเพื่อให้เพื่อนรู้และมาอยู่มาหามันให้ครบ แต่มันมามันยิ้มให้ยายน้ะ ยื่นหน้าประตูบ้านเข้ามาไม่ได้
เท่านั้นแหละค่ะ เราร้องโห่ 3วัน ร้องไม่หยุด
ทำอะไรก็ร้อง ร้องตลอด... แต่เรื่องมันไม่ได้มีแค่นี้สิค่ะ
เดี๋ยวมาต่อน้ะ
เพื่อนตายเพื่อนตาม.....
ตอนนั้นเราจะมีกลุ่มที่มีเพื่อนเยอะมาก
สมาชิคในกลุ่มประมาน 22คนได้
ส่วนมากก็จะเป็นชะนี มีตุ้ดแค่2-3คน
ทุกคนในรร.ก็จะรู้จักกลุ่มเรา
และเพื่อนคนที่ตายจะเป็นคนที่มีคนรู้จักมาก
ไปทางไหนก็มีแต่คนรู้จักมัน นี้แหละค่ะเป็นเหตุที่ทำให้เรารู้ว่ามันตามพวกเราตลอด...
เข้าเรื่องเลยน่ะคะ
ปิดเทอมหนึ่งของ ม.5
วันเอาใบเกรด
เรา : เปิดเทอมเจอกันน้ะมงึ
โฟ(ชื่อสมมติของผู้ตาย) : เออเจอกันมงึ
นั้นเป็นประโยคสุดท้ายที่เราได้คุยกับมันค่ะ...
เช้าวันเสาร์ กลุ่มเฟสแจ้งเตือน 100กว่าอัน
เราด้วยความพึ่งตื่นเปิดอ่าน ไล่อ่านจนต้องสะดุด
เอม : พวกมงึโฟอยู่โรงพยาบาล
คิม : มันเป็นอะไรโดนอะไร
แล้วเพื่อนก็คุยกันแต่เรายังไม่ได้ตอบ และกำลังช็อค
เราเป็นคนมีเซ้นแล้วรู้สึกว่าโฟคงไม่รอด สักพัก
ก็อก ก็อก
เราเปิดประตู เอมมายื่นหน้าบ้านเรา แล้วร้องไห้
มงึ......แล้วก็ร้องไห้ เพื่อนคิดว่าเราไม่รู้อยู่คนเดียวมั้ง
เลยมาหา เราตื่นสายแหนะ สายมากมันเลยมาถึงบ้าน
ต้องบอกก่อนว่า ยายเรามีสัมผัสที่6
เราก็ร้องไห้ เสียใจ เพราะเรารักมันมาก
(ขอไม่เล่าว่าเพื่อนเราตายเพราะอะไรน้ะค่ะเพราะเราไม่รู้ความจริงว่าการตายนั้นเป็นเพราะอะไร)
เราไปโรงพยาบาล เพื่อนทุกคนอยู่ครบ ยื่นร้องไห้กัน
หมอบอกว่ามันอยู่ได้อีก7วัน แต่เรามีความรู้สึกว่ามันตายแล้ว
ตายตั้งแต่เพื่อนมาหาเราที่บ้านแล้วด้วยซ้ำ แต่เราไม่พูดให้ทุกคนคิดมาก
จนกระทั่งวันนั้นเยี่ยมเสร็จเรากลับบ้าน
ถึงบ้านปุ้ป เราถามยายว่า
เรา : ยายมันตายแล้วใช่ไหม
ยาย : ถ้ากรูบอกว่ามันก็เดินมากับเอมตั้งแต่ตอนกลางวันอ่ะมงึจะเชื่อไหม?
เรา : จริงหร่อยาย
ยาย : เออ มันกำลังทำทุกอย่างเพื่อให้เพื่อนรู้และมาอยู่มาหามันให้ครบ แต่มันมามันยิ้มให้ยายน้ะ ยื่นหน้าประตูบ้านเข้ามาไม่ได้
เท่านั้นแหละค่ะ เราร้องโห่ 3วัน ร้องไม่หยุด
ทำอะไรก็ร้อง ร้องตลอด... แต่เรื่องมันไม่ได้มีแค่นี้สิค่ะ
เดี๋ยวมาต่อน้ะ