สวัสดีค่ะ
อยากสอบถามเกี่ยวกับกรรมที่เคยทำไว้กับพ่อแม่และผู้มีพระคุณค่ะ จะพอลบล้างเบาบางลงได้ไหมถ้าไม่ขออโหสิกรรม
จขกท.เกิดมาในครอบครัวที่พ่อแม่รักและเอาใจมาก(เป็นลูกคนเล็ก) และตอนเด็กๆก็ทำให้พ่อแม่เป็นห่วงมากด้วยเช่นกันค่ะ อาจจะมีบางคำพูดบางการกระทำที่จขกท.ไม่รู้ว่าจะทำให้พ่อแม่เสียใจไหม
อย่างเช่น ตอนเด็กแม่ไปรับไปส่งในโรงเรียน ก็จะพูดประมาณว่า อายเพื่อนเพราะทำเหมือนจขกท.เป็นเด็กเลย โตแล้วไม่ต้องมาส่งก็ได้(ตอนนั้นคิดว่าตัวเองโตแล้วจริงๆค่ะ 55)
เวลาไปไหนแม่ก็จะเป็นห่วง แม่จะรอ และโทรหาบ่อยๆ มันทำให้จขกท.รู้สึกเหมือนทำให้คนอื่นเสียใจอยู่บ่อยๆ เรื่องไม่ดีส่วนใหญ่จะเป็นเกี่ยวกับคำพูดค่ะ โกหกบ้าง พูดไม่หมดบ้าง ตอนเด็กพูดกับพ่อแม่ไม่เพราะค่ะ ห้วนๆ เอาแต่ใจมาก บางคำก็อาจทำให้เจ็บได้ เพิ่งจะมาเข้าใจแก้ไขเอาก็ตอนโตเลย กว่าจะรู้ตัวก็เอาตอน 22 ปีแล้วค่ะ 55
กรรมหนักๆเลยที่ฝังใจมาจนทุกวันนี้ คือความรู้สึกผิดจากเรื่องครอบครัวในอดีต เกิดจากมือที่สามที่เข้ามาทางฝั่งหนึ่งของครอบครัว(ขอไม่บอกว่าพ่อหรือแม่นะคะ) ซึ่งจขกท.รับรู้เรื่องราวทุกอย่างจากฝั่งคนที่ผิด ทั้งที่อีกฝั่งที่ถูกกระทำยังไม่รู้ความจริง ความรู้สึกตอนนั้นไม่พอใจมากๆ โกรธมาก แต่ทำเฉยไป ทำเหมือนไม่เห็น ไม่อยากยุ่ง ไม่พูดด้วย และไม่ได้บอกใครเรื่องนี้ครอบครัวจะแตกแยก จนวันที่ความจริงถูกเปิด มันแย่ยิ่งกว่าเดิมมาก เรื่องถึงขั้นโรงพัก การข่มขู่ฆ่าจากคนที่ไม่ได้เชิญ มันกลายเป็นปมในใจว่าทำไมเราถึงไม่บอกให้ใครรู้ล่ะ ทำไมยังปล่อยให้คนทำผิด ภาพวันนั้นมันติดตา ภาพที่ความจริงเปิดแล้วเราถูกตราหน้าว่าสมรู้ร่วมคิดใช่ไหม สนับสนุนใช่ไหม คนที่ถูกกระทำร้องไห้หนักที่สุดเท่าที่เคยเห็นมา เราทำให้คนที่รักเราเสียใจที่สุดในชีวิต จำได้ว่าช่วงนั้นจขกท.กินน้อยมาก หน้าไม่ล้าง นอนวันละสองสามชั่วโมง โดดเรียนบ้าง หูแว่วบ่อยๆเสียงคนร้องไห้ ระแวงพ่อแม่จะทะเลาะกันอีกไหม มีประโยคนึงที่จำได้ฝังใจ คือคำพูดที่ว่า เราไม่เจอไม่รู้ ลองได้เจอต้องเจอแล้วจะรู้สึก มันเหมือนเป็นตราบาปเป็นคำสาปแช่งจากคนที่มีพระคุณที่สุดจนทุกวันนี้
วันหนึ่งได้มาย้อนคิด ถึงเรื่องราว ถึงกรรม สิ่งดีและไม่ดีที่ทำ เหตุผลที่ชีวิตวนๆเวียนๆอยู่แบบนี้ แม้จะเรียนเก่งแต่ไม่มีโอกาส แม้จะทำดีด้านอื่นก็ไม่อาจทดแทนให้ได้ ทำไมเจอแต่ความผิดหวังและรักไม่จริง จนรู้ว่าส่วนหนึ่งอาจเพราะกรรมที่ทำให้คนที่รักเราที่สุดคือพ่อแม่เสียใจ เรื่องราวทุกอย่างมันจึงย้อนกลับมา
จขกท.อยากทำพิธีขอขมาแบบจริงๆจังๆอย่างที่หลวงพ่อท่านหนึ่งบอกไว้ ซื้อเสื้อผ้าให้และล้างเท้าท่าน แต่มันก็เขินๆอยู่ค่ะ เขินทั้งจขกท.ทั้งพ่อแม่ จขกท.คุยกับแม่แล้วค่ะแม่บอกว่าแม่ไม่ได้ถือโกรธโกรธเลย ไม่ต้องทำมันไม่เป็นไรมันไม่เป็นกรรม แต่จขกท.ก็ยังรู้สึกว่ามีและหนักอยู่เหมือนกัน
ก็เลยอยากทราบว่า ถ้าจขกท.สำนึกผิดในทุกอย่างแล้วจริงๆ ถ้าต่อจากนี้จะไม่ทำแล้วให้พ่อแม่เสียใจ ทำดีกับพ่อแม่มากขึ้น สวดมนต์ให้ พาไปทำบุญบ้าง สิ่งเหล่านี้จะพอลบล้างเบาบางกรรมในอดีตได้บ้างไหมคะแม้ไม่ต้องทำพิธีขอขมาใดๆ
กรรมที่ทำไว้กับพ่อแม่ จะพอลบล้างเบาบางลงได้ไหมคะถ้าไม่ขออโหสิกรรม
อยากสอบถามเกี่ยวกับกรรมที่เคยทำไว้กับพ่อแม่และผู้มีพระคุณค่ะ จะพอลบล้างเบาบางลงได้ไหมถ้าไม่ขออโหสิกรรม
จขกท.เกิดมาในครอบครัวที่พ่อแม่รักและเอาใจมาก(เป็นลูกคนเล็ก) และตอนเด็กๆก็ทำให้พ่อแม่เป็นห่วงมากด้วยเช่นกันค่ะ อาจจะมีบางคำพูดบางการกระทำที่จขกท.ไม่รู้ว่าจะทำให้พ่อแม่เสียใจไหม
อย่างเช่น ตอนเด็กแม่ไปรับไปส่งในโรงเรียน ก็จะพูดประมาณว่า อายเพื่อนเพราะทำเหมือนจขกท.เป็นเด็กเลย โตแล้วไม่ต้องมาส่งก็ได้(ตอนนั้นคิดว่าตัวเองโตแล้วจริงๆค่ะ 55)
เวลาไปไหนแม่ก็จะเป็นห่วง แม่จะรอ และโทรหาบ่อยๆ มันทำให้จขกท.รู้สึกเหมือนทำให้คนอื่นเสียใจอยู่บ่อยๆ เรื่องไม่ดีส่วนใหญ่จะเป็นเกี่ยวกับคำพูดค่ะ โกหกบ้าง พูดไม่หมดบ้าง ตอนเด็กพูดกับพ่อแม่ไม่เพราะค่ะ ห้วนๆ เอาแต่ใจมาก บางคำก็อาจทำให้เจ็บได้ เพิ่งจะมาเข้าใจแก้ไขเอาก็ตอนโตเลย กว่าจะรู้ตัวก็เอาตอน 22 ปีแล้วค่ะ 55
กรรมหนักๆเลยที่ฝังใจมาจนทุกวันนี้ คือความรู้สึกผิดจากเรื่องครอบครัวในอดีต เกิดจากมือที่สามที่เข้ามาทางฝั่งหนึ่งของครอบครัว(ขอไม่บอกว่าพ่อหรือแม่นะคะ) ซึ่งจขกท.รับรู้เรื่องราวทุกอย่างจากฝั่งคนที่ผิด ทั้งที่อีกฝั่งที่ถูกกระทำยังไม่รู้ความจริง ความรู้สึกตอนนั้นไม่พอใจมากๆ โกรธมาก แต่ทำเฉยไป ทำเหมือนไม่เห็น ไม่อยากยุ่ง ไม่พูดด้วย และไม่ได้บอกใครเรื่องนี้ครอบครัวจะแตกแยก จนวันที่ความจริงถูกเปิด มันแย่ยิ่งกว่าเดิมมาก เรื่องถึงขั้นโรงพัก การข่มขู่ฆ่าจากคนที่ไม่ได้เชิญ มันกลายเป็นปมในใจว่าทำไมเราถึงไม่บอกให้ใครรู้ล่ะ ทำไมยังปล่อยให้คนทำผิด ภาพวันนั้นมันติดตา ภาพที่ความจริงเปิดแล้วเราถูกตราหน้าว่าสมรู้ร่วมคิดใช่ไหม สนับสนุนใช่ไหม คนที่ถูกกระทำร้องไห้หนักที่สุดเท่าที่เคยเห็นมา เราทำให้คนที่รักเราเสียใจที่สุดในชีวิต จำได้ว่าช่วงนั้นจขกท.กินน้อยมาก หน้าไม่ล้าง นอนวันละสองสามชั่วโมง โดดเรียนบ้าง หูแว่วบ่อยๆเสียงคนร้องไห้ ระแวงพ่อแม่จะทะเลาะกันอีกไหม มีประโยคนึงที่จำได้ฝังใจ คือคำพูดที่ว่า เราไม่เจอไม่รู้ ลองได้เจอต้องเจอแล้วจะรู้สึก มันเหมือนเป็นตราบาปเป็นคำสาปแช่งจากคนที่มีพระคุณที่สุดจนทุกวันนี้
วันหนึ่งได้มาย้อนคิด ถึงเรื่องราว ถึงกรรม สิ่งดีและไม่ดีที่ทำ เหตุผลที่ชีวิตวนๆเวียนๆอยู่แบบนี้ แม้จะเรียนเก่งแต่ไม่มีโอกาส แม้จะทำดีด้านอื่นก็ไม่อาจทดแทนให้ได้ ทำไมเจอแต่ความผิดหวังและรักไม่จริง จนรู้ว่าส่วนหนึ่งอาจเพราะกรรมที่ทำให้คนที่รักเราที่สุดคือพ่อแม่เสียใจ เรื่องราวทุกอย่างมันจึงย้อนกลับมา
จขกท.อยากทำพิธีขอขมาแบบจริงๆจังๆอย่างที่หลวงพ่อท่านหนึ่งบอกไว้ ซื้อเสื้อผ้าให้และล้างเท้าท่าน แต่มันก็เขินๆอยู่ค่ะ เขินทั้งจขกท.ทั้งพ่อแม่ จขกท.คุยกับแม่แล้วค่ะแม่บอกว่าแม่ไม่ได้ถือโกรธโกรธเลย ไม่ต้องทำมันไม่เป็นไรมันไม่เป็นกรรม แต่จขกท.ก็ยังรู้สึกว่ามีและหนักอยู่เหมือนกัน
ก็เลยอยากทราบว่า ถ้าจขกท.สำนึกผิดในทุกอย่างแล้วจริงๆ ถ้าต่อจากนี้จะไม่ทำแล้วให้พ่อแม่เสียใจ ทำดีกับพ่อแม่มากขึ้น สวดมนต์ให้ พาไปทำบุญบ้าง สิ่งเหล่านี้จะพอลบล้างเบาบางกรรมในอดีตได้บ้างไหมคะแม้ไม่ต้องทำพิธีขอขมาใดๆ