ประเทศที่เคยหยิ่งใหญ่ ประเทศที่เคยมีผู้คนรู้จักมากหมาย ประเทศที่ไม่เคยเป็นร้องใคร
ตอนนี้ต้องกลายเป็นตำนาน เหลือแค่เพี่ยงคำว่า มอญ ผู้ที่ไม่มีประเทศฟังดูอาจจะดู ตลกๆ หรือ สำหรับใครบ้างคน อาจจะมองว่าโง่เลยก็ได้ ใช่น่ะ พวกเราโง่
พวกเรากลายเป็นคน พม่า เพราะพวกเราจำเป็นต้องใช้สัญชาตฺิพม่า ผมจะไม่ขอพูดถึง เกี่ยวกับ การเมืองหรือ อะไรที่มากไป ผมขอเล่าเรื่องที่ อึดอัดใจเพราะวันนี้ผมว่าง พรุ่งนี้ หยุดงาน ไม่รู้จะมีคนมาอ่านหรือเปล่า 55 คุณรู้มั้ยว่าเมื่อก่อนอ่ะ ถ้ามอญยังมีประเทศน่ะ ตอนนี้คง ดีขนาดไหน ว่ามั้ย แต่คงเป็นได้แค่ฝัน เพราะคงไม่มีวันนั้นอีกหรืออาจจะมี อั้นนี้ก็คงเป็นเรื่องอนาคต บ้างครั้งที่เรามาทำงาน หรือ มารับจ้าง เป็นลูกน้องเค้า กมหน้ากมตา ยอมเค้าใช้งาน ไม่พูดไม่โตตอบ ไม่แปลว่า เรา ไม่มีความรู้สึกน่ะ (เดี่ยวผมจะอธิบายก่อนว่า เป็นยังไง )อยู่ประเทศมอญ ที่พม่าหรอ ความร็สึก ก็ TT ก็ดีน่ะ แต่ไม่ค่อยได้ อีสะระ สักเท่าไหร่ อั้นนี้ในมุมมองของผมน่ะ คุณลองคิดดูสิ ถ้าเกิดวันหนึ่ง ภาษาที่คุณใช้ๆ ไม่ได้ คุณต้องมาเรียนภาษาคนอื่นๆ เพื่อที่จะทำงานได้หรือ อนาคตที่ดีของคุณ เป็นผมผมก็ทำน่ะ แอ.. หรือว่าเราไม่ต้องอ่านหนังสื้อ ที่เป็นภาษาเราแล้วสิ ใช่มั้ยครับ เพราะเพี่ยงแค่เราเรียน ภาษาพม่า เราก็จบและมีงานดีๆทำ งั้นเราไม่ต้องพูด ภาษาเราด้วยดี กว่า ใช่ๆ น่าจะดีน่าาาา ผมว่า เพราะผมเห็นเพื่อนคนหนึ่ง เค้าไม่พูดภาษามอญ และ ดูไม่ออกด้วยว่าเป็นคนมอญ ดูเหมือนเด็ก ย้างกุ้ง เมืองหลวง ของพม่าเลย นึกภาพออกกันไหมครับ คำว่ามอญ ก็เลยถูกมองข้ามไป ทุกคนที่เรียน ม . ก็จะพูดภาษามอญน้อยมาก เพราะอาย กลัวคนอื่นๆว่า เป้นเด้กบ้านนอก นี่สวนหนึ่ง ที่ทำให้ คำว่ามอญ ลดน้อยลงไป แต่อย่างมีอีกสวน ที่เหมือนผม ที่เกลียจตรงข้ามกับผู้อื่น ชอบกัน มอญที่พม่า ลำบากมากเลยคับ พวกเรา ต้องเรียนภาษาพม่า พอปิด เทีม 3เดือน ก็เรียนภาษามอญ ถามว่าเรียนเพื่ออะไร ทั้งๆที่ใช้ก็ไม่ใช้ ลองคิกดูน่ะครับ ภาษาเราเป็นภาษาต้นๆ ของ สาศนา ที่มีมายาวนาน มากเลยก็ว่าได้ เอาล่ะสิ คนที่มาอ่านคงมองว่าผม มโน เพ้อ บ้า เพราะคนสมัยนี้ ไม่มีใคร อยากรู้อดิดหรอก ใช่ครับ แต่พวกเรา กับคุณ คนล่ะความคิดกัน เพราะพวกเรา มีแต่ อดิตที่สวยงาม เราอยากรู้ว่า เมื่อ200กว่าปีที่แล้วเราเป็นยังไง สวยงามขนาดไหน ถ้าเราเดินถนนไป และมีแต่คนพูดภาษาที่เราพูด (กลับมาต่อกัน) นั้นคือ เหตุทีมีมอญบ้างสวนหรือจำนวมมากที่มาทำงาน เมื่องไทย เพราะคิดว่า ที่เมืองไทย มีโอกาสมากกว่า และมี ความยุติธรรมมากกว่า เรา ไม่ได้คิดร้ายกับพวกคุณเลย เราเหมือนมาขอ โอกาสที่อยากเก็บเงินสวนเล็กๆ ที่จะพัทนา อนาคตเรา ที่เราคิดว่า เราน่าจะ ไปได้ไกล้กว่านี้ คนมอญบ้างสวนก็เลย ไม่เรียน มาทำงานดีกว่า เพราะ สวนหนึ่งก็ไม่ชอบ ที่นั้นด้วย มันดูเป็นเรื่องตลกน่ะ คงไม่มีใครเข้าใจเรานอกจาก ตัวเรา ผมเคยคิดน่ะ ว่า อยากไปหาคนมอญที่อยู่ เมืองไทย แล้วถามว่า พวกคุณเป็นยังไงบ้าง สบายดีน่ะ ขอบคุณที่ยัง ไม่ทิ้งความเป็นมอญ (และก็คงใช้สายตา ที่มีแต่นํ้าตา และมองหน้าเค้า ในสายตานั้น ถ้าเอ่ยเป็นคำพูดก็คง พูดว่า ไมเป็นไรน่ะ เราทำดีที่สุดแล้ว เราทำได้แค่นี้จริงๆ ) และก็คงร้องไห้ ผมพูดจริงๆน่ะ พวกเราเป็นคนที่น่าสงสารน่ะ น้อยใจอ่ะ พูดจริงๆ ถ้าถามว่าอยากรู้อะไรก็คงอยากรู้ตอนที่เราแพ้ ในวันนั้น วันที่คนมอญ เป็นร่อยเป็นพัน เป็นมืน ทุกเพา ทุกฆ่า แม้แต่เด็ก และคนท้อง ก็ไม่เหลือ สวนพระ ก็โดนช้างเยียบ และคนอีกจำนวมมาก ที่วิ่งหนีแต่ก็หนีไม่รอด นํ้าตา ของคนมอญตอนนั้น นํ้าตาที่ต้องยอมรับคำว่า แพ้แล้ว มอญไม่มีประเทศแล้ว ถึงผมไม่ได้อยู่ ตอนนั้น แต่ผมก็คงพุดได้ว่า ความรู้สึกตอนนี้ ก็คงไมต่างกัน แผลในใจเราทุกคน ยังอยู่ที่ใจคนมอญทุกคน ยิ่งคิดก็ยิ่งเสียใจ แต่ก็ทำได้แค่ ยิ้มและสู้ต่อไป ร้องไห้อยู่กับอดิตก็คง ไม่มีประโยดอะไร แต่สิ่งหนึ่งที่ผมจะไม่ลืมก็คือ ผมคือ คนมอญ ผมพูดภาษามอญได้ เขียนภาษามอญได้ มอญ10000% ไม่ว่าจะชาตินี้ หรือชาตไหน ไม่ว่าจะต้องน้อยหน้าน้อยตา ประเทศอื่นๆแค่ไหน ก็ขอให้ได้เกิดมาเป็นมอญอีก ทุกๆชาติไป ไม่รู้จะมีคนอ่านที่ผมเขียนออกมั้ย ต้องขอโทษด้วยครับ ถ้ามีไรผิดไป
เด็กมอญไร้ประเทศอย่างเรา ถ้าใครไม่เป็นก็คงไม่รู้หรอก
ตอนนี้ต้องกลายเป็นตำนาน เหลือแค่เพี่ยงคำว่า มอญ ผู้ที่ไม่มีประเทศฟังดูอาจจะดู ตลกๆ หรือ สำหรับใครบ้างคน อาจจะมองว่าโง่เลยก็ได้ ใช่น่ะ พวกเราโง่
พวกเรากลายเป็นคน พม่า เพราะพวกเราจำเป็นต้องใช้สัญชาตฺิพม่า ผมจะไม่ขอพูดถึง เกี่ยวกับ การเมืองหรือ อะไรที่มากไป ผมขอเล่าเรื่องที่ อึดอัดใจเพราะวันนี้ผมว่าง พรุ่งนี้ หยุดงาน ไม่รู้จะมีคนมาอ่านหรือเปล่า 55 คุณรู้มั้ยว่าเมื่อก่อนอ่ะ ถ้ามอญยังมีประเทศน่ะ ตอนนี้คง ดีขนาดไหน ว่ามั้ย แต่คงเป็นได้แค่ฝัน เพราะคงไม่มีวันนั้นอีกหรืออาจจะมี อั้นนี้ก็คงเป็นเรื่องอนาคต บ้างครั้งที่เรามาทำงาน หรือ มารับจ้าง เป็นลูกน้องเค้า กมหน้ากมตา ยอมเค้าใช้งาน ไม่พูดไม่โตตอบ ไม่แปลว่า เรา ไม่มีความรู้สึกน่ะ (เดี่ยวผมจะอธิบายก่อนว่า เป็นยังไง )อยู่ประเทศมอญ ที่พม่าหรอ ความร็สึก ก็ TT ก็ดีน่ะ แต่ไม่ค่อยได้ อีสะระ สักเท่าไหร่ อั้นนี้ในมุมมองของผมน่ะ คุณลองคิดดูสิ ถ้าเกิดวันหนึ่ง ภาษาที่คุณใช้ๆ ไม่ได้ คุณต้องมาเรียนภาษาคนอื่นๆ เพื่อที่จะทำงานได้หรือ อนาคตที่ดีของคุณ เป็นผมผมก็ทำน่ะ แอ.. หรือว่าเราไม่ต้องอ่านหนังสื้อ ที่เป็นภาษาเราแล้วสิ ใช่มั้ยครับ เพราะเพี่ยงแค่เราเรียน ภาษาพม่า เราก็จบและมีงานดีๆทำ งั้นเราไม่ต้องพูด ภาษาเราด้วยดี กว่า ใช่ๆ น่าจะดีน่าาาา ผมว่า เพราะผมเห็นเพื่อนคนหนึ่ง เค้าไม่พูดภาษามอญ และ ดูไม่ออกด้วยว่าเป็นคนมอญ ดูเหมือนเด็ก ย้างกุ้ง เมืองหลวง ของพม่าเลย นึกภาพออกกันไหมครับ คำว่ามอญ ก็เลยถูกมองข้ามไป ทุกคนที่เรียน ม . ก็จะพูดภาษามอญน้อยมาก เพราะอาย กลัวคนอื่นๆว่า เป้นเด้กบ้านนอก นี่สวนหนึ่ง ที่ทำให้ คำว่ามอญ ลดน้อยลงไป แต่อย่างมีอีกสวน ที่เหมือนผม ที่เกลียจตรงข้ามกับผู้อื่น ชอบกัน มอญที่พม่า ลำบากมากเลยคับ พวกเรา ต้องเรียนภาษาพม่า พอปิด เทีม 3เดือน ก็เรียนภาษามอญ ถามว่าเรียนเพื่ออะไร ทั้งๆที่ใช้ก็ไม่ใช้ ลองคิกดูน่ะครับ ภาษาเราเป็นภาษาต้นๆ ของ สาศนา ที่มีมายาวนาน มากเลยก็ว่าได้ เอาล่ะสิ คนที่มาอ่านคงมองว่าผม มโน เพ้อ บ้า เพราะคนสมัยนี้ ไม่มีใคร อยากรู้อดิดหรอก ใช่ครับ แต่พวกเรา กับคุณ คนล่ะความคิดกัน เพราะพวกเรา มีแต่ อดิตที่สวยงาม เราอยากรู้ว่า เมื่อ200กว่าปีที่แล้วเราเป็นยังไง สวยงามขนาดไหน ถ้าเราเดินถนนไป และมีแต่คนพูดภาษาที่เราพูด (กลับมาต่อกัน) นั้นคือ เหตุทีมีมอญบ้างสวนหรือจำนวมมากที่มาทำงาน เมื่องไทย เพราะคิดว่า ที่เมืองไทย มีโอกาสมากกว่า และมี ความยุติธรรมมากกว่า เรา ไม่ได้คิดร้ายกับพวกคุณเลย เราเหมือนมาขอ โอกาสที่อยากเก็บเงินสวนเล็กๆ ที่จะพัทนา อนาคตเรา ที่เราคิดว่า เราน่าจะ ไปได้ไกล้กว่านี้ คนมอญบ้างสวนก็เลย ไม่เรียน มาทำงานดีกว่า เพราะ สวนหนึ่งก็ไม่ชอบ ที่นั้นด้วย มันดูเป็นเรื่องตลกน่ะ คงไม่มีใครเข้าใจเรานอกจาก ตัวเรา ผมเคยคิดน่ะ ว่า อยากไปหาคนมอญที่อยู่ เมืองไทย แล้วถามว่า พวกคุณเป็นยังไงบ้าง สบายดีน่ะ ขอบคุณที่ยัง ไม่ทิ้งความเป็นมอญ (และก็คงใช้สายตา ที่มีแต่นํ้าตา และมองหน้าเค้า ในสายตานั้น ถ้าเอ่ยเป็นคำพูดก็คง พูดว่า ไมเป็นไรน่ะ เราทำดีที่สุดแล้ว เราทำได้แค่นี้จริงๆ ) และก็คงร้องไห้ ผมพูดจริงๆน่ะ พวกเราเป็นคนที่น่าสงสารน่ะ น้อยใจอ่ะ พูดจริงๆ ถ้าถามว่าอยากรู้อะไรก็คงอยากรู้ตอนที่เราแพ้ ในวันนั้น วันที่คนมอญ เป็นร่อยเป็นพัน เป็นมืน ทุกเพา ทุกฆ่า แม้แต่เด็ก และคนท้อง ก็ไม่เหลือ สวนพระ ก็โดนช้างเยียบ และคนอีกจำนวมมาก ที่วิ่งหนีแต่ก็หนีไม่รอด นํ้าตา ของคนมอญตอนนั้น นํ้าตาที่ต้องยอมรับคำว่า แพ้แล้ว มอญไม่มีประเทศแล้ว ถึงผมไม่ได้อยู่ ตอนนั้น แต่ผมก็คงพุดได้ว่า ความรู้สึกตอนนี้ ก็คงไมต่างกัน แผลในใจเราทุกคน ยังอยู่ที่ใจคนมอญทุกคน ยิ่งคิดก็ยิ่งเสียใจ แต่ก็ทำได้แค่ ยิ้มและสู้ต่อไป ร้องไห้อยู่กับอดิตก็คง ไม่มีประโยดอะไร แต่สิ่งหนึ่งที่ผมจะไม่ลืมก็คือ ผมคือ คนมอญ ผมพูดภาษามอญได้ เขียนภาษามอญได้ มอญ10000% ไม่ว่าจะชาตินี้ หรือชาตไหน ไม่ว่าจะต้องน้อยหน้าน้อยตา ประเทศอื่นๆแค่ไหน ก็ขอให้ได้เกิดมาเป็นมอญอีก ทุกๆชาติไป ไม่รู้จะมีคนอ่านที่ผมเขียนออกมั้ย ต้องขอโทษด้วยครับ ถ้ามีไรผิดไป