เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อประมาณ 9 ปีที่แล้ว ตอนเราเป็นนิสิตปี 1 (รหัส51...) ที่มหาลัยติดทะเล ในชลบุรี
เราได้ทำเรื่องขอเข้ามาอยู่ในหอใน ซึ่งหอในที่เราได้อยู่นั้น เพิ่งสร้างเสร็จ กลิ่นสียังอยู่เลย สามารถอยู่ได้ 4 คน ต่อ 1 ห้อง (เตียง2ชั้น)
โครงสร้างหอ คือ จะมีสองตึกและ จะมีเหมือนกองอำนวยการ อยู่ตรงกลาง ทุกคนจะต้องผ่านกองอำนวยการและแยกไปตึกของตัวเอง
เราได้อยู่ตึก B ห้อง ริมสุดทางเดิน
เพราะว่าหอมันใหม่มาก สิ่งอำนวยความสะดวกก็เลยไม่ครบ Wifi เอย คอมพิวเตอร์เอย สมัยนั้นไม่มีสมาร์ทโฟนหรอกค่ะ คอมพิวเตอร์ โน๊ตบุคเลยเป็นสิ่งเดียวที่สามารถใช้อินเตอร์เน็ตได้ วิธีที่จะได้เนตได้คือ เอาโน๊ตบุ๊คออกมาเล่นตรงทางเดิน เพื่อให้รับสัญญาณ wifi จากหอข้างๆได้ แล้วเราก็ขอยืมโน๊ตบุคเพื่อนมาเล่น MSN (พูดละคิดถึง)
ขอเข้าเรื่องผี ที่เราบอกว่าไม่น่ากลัว เรื่องมีอยู่ว่าเราต่อโน๊ตบุคมานอนเล่นอยู่ตรงทางเดิน (ไม่ต้องกลัวเกะกะคนอื่น เพราะห้องเราอยู่ริมสุด) ก็เล่น MSN คุยกับหนุ่มๆ จำไม่ค่อยได้ละว่าเวลาน่าจะมาณ สามทุ่มถึง สี่ทุ่มนี่แหละ เราได้คุยกับผู้ชายคนนึง ก็คุยกับปกติ ก็มีการเปิดกล้องคุยกัน เวลาขี้เกียจพิม แต่คุยกันได้ไม่เท่าไหร่ ผู้คนนั้นก็ทักขึ้นมาว่า
ผู้ : เธอๆ เพื่อนเธอน่ารักจัง
เรา : เพื่อนคนไหน เห็นที่ไหนหรอ (เรางงมาก)
ผู้ : นี่ไงยืนอยู่ข้างหลังเธอ น่ารักอะ ชื่ออะไรบอกหน่อยๆ
ไม่รอช้าค่ะ ปิดคอมขนของเข้าห้องอย่างไว แล้วก็เลยเล่าให้รูมเมทฟัง แต่ไม่ค่อยมีใครจะกลัว รึสนใจอะไรเท่าไหร่ เราก็เก็บความสงสัยไว้ในใจ และคืนถัดมา ยังกลัวๆอยู่เลย ไม่ออกมาเล่นอีก
แต่ก็ทนไม่ไหว คืนถัดมาเลยออกมาเล่นอีก คราวนี้หวังว่าคงไม่มีอะไร เราก็ไม่เล่นเอ็มกับ ผู้ คนเดิม แต่ไม่เปิดกล้องแล้วนะจ๊ะ แค่อธิบายไปว่าวันนั้นที่เธอเห็นน่ะ เราอยู่คนเดียว ไม่ได้มีเพื่อนหรืออะไรเลยนะ ผู้ก็เหวอๆไป ก็ไม่คุยกันต่อ เราเลยเปลี่ยนมาคุยกับผู้2 เราก็เปิดกล้องเหมือนเดิม อารมณ์ขี้เกียจพิม คุยกันได้สักพักเอาอีกละ
ผู้2 : เพื่อนมาหรอ น่ารักอะ เพื่อนชื่ออะไรหรอ
เรา : ไม่มีใครมานิ เราอยู่คนเดียวไม่เห็นรึไง ในกล้องก็มีเราคนเดียว
ผู้2 : อย่ามาตลก เพื่อนเธออยู่ข้างหลังไง
เรา : (กลัวมาก แต่สั่นสู้) ไหน เพื่อนเราหน้าตายังไง
ผู้2 : ขาว ผมยาวสีดำ หน้าตาน่ารัก ใส่เสื้อยืดสีขาว กางเกงขาสั้น
เรา : แล้ว..ตอนนี้..อยู่ตรงไหน...
ผู้2 : ข้างๆเธอไง
เรา : เอาเบอร์เธอมาให้ไว เร็วๆๆๆ
ผู้2 : (บอกเบอร์เรามา)
เรารีบเก็บของเข้าห้องอย่างไว ตอนนั้นคือตกใจและ กลัวมาก ขวัญผวาไปหมด เล่าให้รูมเมทฟังคราวๆแล้วเราก็โทรหา ผู้2
เรา: เธอ เธอเห็นจริงๆหรอ เราอยู่คนเดียว ในจอเราก็เห็นแค่เราเอง เธอเห็นใคร
ผู้2 : เราเห็นจริงๆ ทำไมเธอพูดแบบนี้
เรา : เราว่าที่เธอเห็นไม่ใช่คน เธอเห็นก็ไปทำบุญให้เค้าด้วยนะ เราก็จะทำเหมือนกัน
ก็คุยกันต่ออีกนิดหน่อย จากนั้นก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย ทั้งในเอ็มและโทรศัพท์
เป็นเรื่องที่เราคาใจมาถึงตอนนี้ ในชีวิตเราไม่ค่อยได้เจอสิ่งลี้ลับ หรือเห็นเป็นตัวเป็นตนเลยสักครั้ง จะมีก็ครั้งนี้ที่เราอยู่ใกล้กับสิ่งที่มองไม่เห็น และ 2ผู้ นั้น ถ้าจำเหตุการณ์ได้ มาตอบหรือเล่าความรู้สึกให้เราฟังหน่อยนะ
ขอจบดื้อๆเพียงเท่านี้ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ
กระทู้ผีที่ไม่น่ากลัว มีแต่ความสงสัย และตามหาผู้ร่วมเหตุการณ์
เราได้ทำเรื่องขอเข้ามาอยู่ในหอใน ซึ่งหอในที่เราได้อยู่นั้น เพิ่งสร้างเสร็จ กลิ่นสียังอยู่เลย สามารถอยู่ได้ 4 คน ต่อ 1 ห้อง (เตียง2ชั้น)
โครงสร้างหอ คือ จะมีสองตึกและ จะมีเหมือนกองอำนวยการ อยู่ตรงกลาง ทุกคนจะต้องผ่านกองอำนวยการและแยกไปตึกของตัวเอง
เราได้อยู่ตึก B ห้อง ริมสุดทางเดิน
เพราะว่าหอมันใหม่มาก สิ่งอำนวยความสะดวกก็เลยไม่ครบ Wifi เอย คอมพิวเตอร์เอย สมัยนั้นไม่มีสมาร์ทโฟนหรอกค่ะ คอมพิวเตอร์ โน๊ตบุคเลยเป็นสิ่งเดียวที่สามารถใช้อินเตอร์เน็ตได้ วิธีที่จะได้เนตได้คือ เอาโน๊ตบุ๊คออกมาเล่นตรงทางเดิน เพื่อให้รับสัญญาณ wifi จากหอข้างๆได้ แล้วเราก็ขอยืมโน๊ตบุคเพื่อนมาเล่น MSN (พูดละคิดถึง)
ขอเข้าเรื่องผี ที่เราบอกว่าไม่น่ากลัว เรื่องมีอยู่ว่าเราต่อโน๊ตบุคมานอนเล่นอยู่ตรงทางเดิน (ไม่ต้องกลัวเกะกะคนอื่น เพราะห้องเราอยู่ริมสุด) ก็เล่น MSN คุยกับหนุ่มๆ จำไม่ค่อยได้ละว่าเวลาน่าจะมาณ สามทุ่มถึง สี่ทุ่มนี่แหละ เราได้คุยกับผู้ชายคนนึง ก็คุยกับปกติ ก็มีการเปิดกล้องคุยกัน เวลาขี้เกียจพิม แต่คุยกันได้ไม่เท่าไหร่ ผู้คนนั้นก็ทักขึ้นมาว่า
ผู้ : เธอๆ เพื่อนเธอน่ารักจัง
เรา : เพื่อนคนไหน เห็นที่ไหนหรอ (เรางงมาก)
ผู้ : นี่ไงยืนอยู่ข้างหลังเธอ น่ารักอะ ชื่ออะไรบอกหน่อยๆ
ไม่รอช้าค่ะ ปิดคอมขนของเข้าห้องอย่างไว แล้วก็เลยเล่าให้รูมเมทฟัง แต่ไม่ค่อยมีใครจะกลัว รึสนใจอะไรเท่าไหร่ เราก็เก็บความสงสัยไว้ในใจ และคืนถัดมา ยังกลัวๆอยู่เลย ไม่ออกมาเล่นอีก
แต่ก็ทนไม่ไหว คืนถัดมาเลยออกมาเล่นอีก คราวนี้หวังว่าคงไม่มีอะไร เราก็ไม่เล่นเอ็มกับ ผู้ คนเดิม แต่ไม่เปิดกล้องแล้วนะจ๊ะ แค่อธิบายไปว่าวันนั้นที่เธอเห็นน่ะ เราอยู่คนเดียว ไม่ได้มีเพื่อนหรืออะไรเลยนะ ผู้ก็เหวอๆไป ก็ไม่คุยกันต่อ เราเลยเปลี่ยนมาคุยกับผู้2 เราก็เปิดกล้องเหมือนเดิม อารมณ์ขี้เกียจพิม คุยกันได้สักพักเอาอีกละ
ผู้2 : เพื่อนมาหรอ น่ารักอะ เพื่อนชื่ออะไรหรอ
เรา : ไม่มีใครมานิ เราอยู่คนเดียวไม่เห็นรึไง ในกล้องก็มีเราคนเดียว
ผู้2 : อย่ามาตลก เพื่อนเธออยู่ข้างหลังไง
เรา : (กลัวมาก แต่สั่นสู้) ไหน เพื่อนเราหน้าตายังไง
ผู้2 : ขาว ผมยาวสีดำ หน้าตาน่ารัก ใส่เสื้อยืดสีขาว กางเกงขาสั้น
เรา : แล้ว..ตอนนี้..อยู่ตรงไหน...
ผู้2 : ข้างๆเธอไง
เรา : เอาเบอร์เธอมาให้ไว เร็วๆๆๆ
ผู้2 : (บอกเบอร์เรามา)
เรารีบเก็บของเข้าห้องอย่างไว ตอนนั้นคือตกใจและ กลัวมาก ขวัญผวาไปหมด เล่าให้รูมเมทฟังคราวๆแล้วเราก็โทรหา ผู้2
เรา: เธอ เธอเห็นจริงๆหรอ เราอยู่คนเดียว ในจอเราก็เห็นแค่เราเอง เธอเห็นใคร
ผู้2 : เราเห็นจริงๆ ทำไมเธอพูดแบบนี้
เรา : เราว่าที่เธอเห็นไม่ใช่คน เธอเห็นก็ไปทำบุญให้เค้าด้วยนะ เราก็จะทำเหมือนกัน
ก็คุยกันต่ออีกนิดหน่อย จากนั้นก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย ทั้งในเอ็มและโทรศัพท์
เป็นเรื่องที่เราคาใจมาถึงตอนนี้ ในชีวิตเราไม่ค่อยได้เจอสิ่งลี้ลับ หรือเห็นเป็นตัวเป็นตนเลยสักครั้ง จะมีก็ครั้งนี้ที่เราอยู่ใกล้กับสิ่งที่มองไม่เห็น และ 2ผู้ นั้น ถ้าจำเหตุการณ์ได้ มาตอบหรือเล่าความรู้สึกให้เราฟังหน่อยนะ
ขอจบดื้อๆเพียงเท่านี้ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ