ห้ามใจตัวเองไม่อยู่จริงๆค่ะ เราควรไปทำให้ครอบครัวเขาแตกแยกดีหรือเปล่าคะ เรื่องเงินค่ะ

ก่อนจะเริ่มเล่าเรื่อง   ขอบอกก่อนนะคะ  ว่าสาเหตุที่จะไปทำให้ครอบครัวเขาแตกแยกนี่ไม่เกี่ยวกับเรื่องชู้สาวนะคะ   แต่เป็นเรื่องเงินค่ะ  เงินล้วนๆเลย





ขอเล่าเรื่องเลยว่า   เรามีญาติคนหนึ่ง  คือเขาอยู่ในฐานะพี่สะใภ้ค่ะ เพราะเป็นภรรยาของพี่ชายเรา  แต่พี่ชายคนนี้ไม่ใช่พี่แท้ๆนะคะ  เป็นลูกพี่ลูกน้องของเราค่ะ  (  ถ้างงต้องขอโทษค่ะ   คืออาก๋งเรามีภรรยาสองคน   คนแรกแม่ใหญ่มีลูกหก  คนที่สองคืออาม่าเรา  ลูกแปดค่ะ   เวลาเรียงลำดับญาติเลยค่อนข้างยากนิดหนึ่งค่ะ  )



ซึ่งเราค่อนข้างสนิทกับพี่สะใภ้คนนี้มาก   เพราะบ้านอยู่ใกล้ๆกัน   พูดจากันถูกคอรู้เรื่องดี   แต่ก็ไม่ได้สนิทกันถึงขั้นเป็นเพื่อนตายอะไรขนาดนั้น  แค่ไปเที่ยวกินข้าวดูหนังเวลาว่างๆอะไรอย่างนี้มากกว่า    จนเมื่อประมาณสองปีที่แล้ว   ลูกพี่สะใภ้เกิดป่วยหนัก  ต้องเข้าแอดมิทที่โรงพยาบาลเอกชน    ซึ่งพี่สะใภ้ของเราค่อนข้างติดหรู   ข้าวของทุกอย่างต้องแบรนเนม   ขนาดเสื้อยืด  กางเกงขาสั้นอยู่บ้านก็ต้องยี่ห้อเท่านั้นค่ะ   (  MNG   H&M อะไรพวกนี้   คือเราไม่ค่อยรู้จักยี่ห้ออะไรมากนักนะคะ  บอกตามตรง   คือไม่รู้ว่าสำหรับคนอื่นจะถือว่าแพงหรือเปล่านะคะ    แต่สำหรับเราเสื้อยืดอยู่บ้านถ้าเกินร้อยหนึ่งคือแพงค่ะ   ปกติเราใส่เสื้อสามตัวร้อยตามตลาดนัดน่ะค่ะ   )  




ส่วนเราก็ไปเยี่ยมหลานที่โรงพยาบาล  พี่สะใภ้ก็เล่าปรับทุกข์ไปว่าค่ารักษาน้องแพง   ไม่รู้ว่าจะหาเงินที่ไหนมาจาก  บลาๆๆๆ  เล่าไปร้องไห้ไป   เราตอนนั้นก็แบบนางเอ๊กกก  นางเอกอ่ะค่ะ   คือสงสาร  เห็นใจ  อยากเป็นคนดี  แล้วโง่มากๆด้วย   555     ก็เลยให้เขายืมเงินไปค่ะ   ประมาณเกือบๆครึ่งแสน  แบบให้เปล่าๆด้วยนะ  สัญญากู้ยืมอะไรก็ไม่มี   ดอกเบี้ยไม่คิด   บอกพี่พร้อมเมื่อไหร่ค่อยมาจ่ายคืนก็ได้  




หลังจากนั้นเหมือนเราหลงเข้าไปในดงควายค่ะ       เพราะว่าพี่เขาคอยยืมเงินเราตลอดค่ะ   ทำธุรกิจหมุนไม่ทัน   ค่าบ้านจ่ายไม่ตรง โดนบวกดอกเบี้ย  ค่ารถที่เอาเข้าธนาคาร   ค่าเรียนลูก   มีคนยืมตังค์ไปไม่ยอมจ่าย    คือแบบเจอหน้าเราที่ไรมีแต่เรื่องยืมเงินตลอดค่ะ   เราก็แบบโง่ไง   บอกแล้วหลงเข้าไปในดงควาย  ก็ให้ยืมไปตลอด   จากครึ่งแสน  เป็นเหยียบแสน   แล้วก็แสนต้นๆ   จนตอนนี้อีกไม่กี่พันก็ครบสองแสนแล้วค่ะ     แล้วทุกครั้งที่ยืมนางจะมีคำพูดสวยหรูตลอด   แบบจะให้ดอกเบี้ยเท่านั้นเท่านี้    แต่เอาจริงๆ   เราได้เงินค่าดอกเบี้ยแค่สองครั้งเท่านั้น  ในรอบสองปีอ่ะค่ะ   ส่วนเรื่องจ่ายเงินคืน   ตอนแรกๆนางก็พูดว่าเดี๋ยวคืนให้เป็นเงินก้อนตอนกลางปีนะ    สักพักก็ปลายปี   แล้วก็สิ้นปี   ก่อนเปลี่ยนจะเป็นทะยอยคืนทุกเดือน    แต่สรุปว่าผ่านมาตั้งแต่วันแรกจนวันนี้   ได้เงินคืนมาประมาณ  สองพันบาทค่ะ   จากหนี้หลักแสนนะคะ    ฮุๆๆๆๆ  ดงควายนี่มันเข้าแล้วออกยากจิงๆค่ะ     




แต่ช่วงนั้นเราก็นางเอกไง   คือแบบมานั่งคิดตอนนี้นี่ขำตัวเองนะ   จะดาวพระศุกษ์ไปถึงไหนวะกรู   เพราะเราปิดปากเงียบมาก  ไม่เคยพูด  ไม่เคยทวง   ไม่เคยบอกใครให้ฟังเรื่องหนี้ก้อนนี้เลยค่ะ  (  นางขอไม่ให้บอกใครเลยค่ะ  เดี๋ยวจะบอกเหตุผลให้ฟังตอนหลัง  )   ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร  เราถึงได้โง่ได้ขนาดนั้นนะคะ    ยิ่งกว่าคนโดนของอีกค่ะ   คือนางเอ่ยปากขอยืมปุ๊บ  เราก็แทบเอาเงินไปประเคนแทบเท้านางเลย     แต่คิดว่าส่วนหนึ่งช่วงนั้นเราทะเลาะกับพ่อแม่และพี่สาวแท้ๆค่อนข้างหนักค่ะ   คือเราอยากเลิกงานออฟฟิสมารับฟรีแลนซ์ด้วยตัวเอง  แต่พ่อ  แม่ พี่สาวของเราห้ามค่ะ    เพราะงานเราตอนนั้นอยู่ตัวแล้วแทบทุกอย่าง    แล้วอายุเราคือไม่ใช่วัยเริ่มต้นทำงาน  (  จะสามสิบแล้วค่ะ )  ถ้าเกิดไปไม่รอด  หางานใหม่ก็ยาก   เศรษฐกิจก็ไม่ดีด้วย  จะออกมาเสี่ยงเป็นคนว่างงานเพื่ออะไร     แต่เราแบบตอนนั้นเบื่ออ่ะ  เบื่อที่จะต้องตื่นเช้า   ตาลีตาเหลือกไปทำงาน   ตกเย็นกลับบ้านไปก็นอนสลบละ  ชีวิตทำแบบนี้มาเกือบสิบปี  คือมันไม่ไหวละ   เราอยากทำอะไรที่เป็นของตัวเอง  มีเวลาเที่ยวเปิดหูเปิดตา   มีเวลาอยู่กับครอบครัวที่บ้านมากขึ้น  แต่ช่วงนั้นเหมือนไม่มีใครเห็นด้วยเลย  มีแต่พี่สะใภ้ของเรานี่ล่ะที่เห็นด้วยกับเราในตอนนั้น   เป็นที่ปรึกษาให้เราระบายความรู้สึกในตอนนั้น   เราก็เลยเหมือนไว้ใจเขานะ   เชื่อใจเขามากขนาดนั้น





จนวันที่เริ่มตาสว่าง    เมื่อช่วงต้นปีที่แล้วค่ะ    เราปวดหูมากกกกก   ปวดแบบนอนร้องไห้จนทนไม่ไหว  มีน้ำหนองไหลออกมา   ต้องไปหาหมอแล้ว    แต่จะไปยังไงล่ะ  งานฟรีแลนซ์ของตัวเองก็ยังทรงๆทรุดๆอยู่    เงินเก็บก็ไม่ค่อยมี   ให้เขายืมไปเกือบหมดตัวแล้ว    จะขอพ่อกับแม่ก็ไม่ได้  เพราะเขาก็ต้องสงสัยว่าเงินเก็บเราไปไหนหมด   ถ้าถามความก็ต้องแตก   เราเลยตัดสินใจค่ะ  โทรไปทวงเงินนางเป็นครั้งแรก  นับแต่ให้นางยืมเงินไปค่ะ   ขอทวงมาประมาณสามพันบาท  (  จากหนี้เกือบสองแสนค่ะ  )    อู๊ยยยย   นางเยอะมาเลยจ้า    ว่าต้องเอาเงินไปจ่ายนั่นจ่ายนี่เหมือนเดิม   แต่เพิ่มเติมคือเสียงหงุดหงิดอารมณ์เสียมากกกก   เพราะก่อนหน้านั้นจะเสียงออกแนวโทนโศกรันทดตลอด สรุปคือ  นางมีให้เราห้าร้อยค่ะ   แล้วคืออารมณ์แบบเหมือนเขาทำทานให้ขอทานอ่ะค่ะ   คือเราอ่ะเป็นขอทานนะ    ประมาณกรูกรุณาเมิงมากนะ  ที่คืนเงินให้เมิงตั้งห้าร้อย    แต่ตอนนั้นเราก็รับค่ะ   แล้วก็ตื่นตีสี่  นั่งรถเมล์ไปโรงพยาบาลรัฐ   ไม่กล้านั่งแท๊กซี่กลัวตังไม่พอค่ะ    ตรวจเสร็จก็เกือบบ่ายสาม   ทนเจ็บทนเหนื่อยไปค่ะ   แต่หลังจากนั้นคือพี่สะใภ้เราก็เริ่มห่างไปค่ะ   จากเมื่อก่อนเจอหน้าคุยจุ๊กจิ๊ก   ไปเที่ยวไปกิน  ดึกๆก็คุยไลน์เม้าท์มอยแทบทุกวัน    นางก็หายไปค่ะ   เป็นนานๆเจอที   แล้วไม่ค่อยคุยกับเราเหมือนเดิม   ไลน์ไปก็อ่านนะ  แต่ไม่ตอบจ้า   เราตอนนั้นก็เริ่มรู้สึกนิดๆแล้วนะ   แต่ก็ยังอยู่ในดงควาย  ก็เลยคิดว่านางคงมีเรื่องเครียดไรมั้ง  หรือเลี้ยงลูกไม่มีเวลาคุยกับเราเหมือนเมื่อก่อน  





จนมาอีกรอบหนึ่ง   คือช่วงปลายปีที่แล้วค่ะ   เราต้องพาแม่ไปหาหมอ  เนื่องจากคุณแม่มีโรคประจำตัว  ต้องไปพบหมอทุกสามเดือน   ซึ่งตอนนั้นงานเราเริ่มมา   รายได้เริ่มมั่นคงละ  แต่ติดว่าช่วงนั้นลูกค้าขอเลื่อนจ่ายเงินไปหน่อย  แต่ไม่ได้มีปัญหาอะไรมาก   เราก็โอเค  แต่ติดว่าที่ต้องพาแม่ไปหาหมอน่ะสิ   เราไม่อยากใช้เงินที่เราเริ่มเก็บใหม่  (  เราฝากเป็นสลากออมสินค่ะ  ถ้าไม่ครบกำหนดแล้วไปถอนจะโดนหัก %  เลยไม่อยากถอน  )  เราก็เลยไลน์ไปบอกนางล่วงหน้าเกือบหนึ่งเดือน  ว่าเราต้องพาแม่ไปหาหมอนะ  มีค่าใช้จ่ายจำเป็น  เพราะฉะนั้นขอเงินคืนสักห้าพันแล้วกัน   นางก็ตอบกลับมาสั้นๆว่า  โอเค  แล้วก็เงียบไป   จนอีกสองสามวันจะถึงวันนัดหมอ  เราก็เดินไปทวงเงินค่ะ    แล้วนางก็เล่นใหญ่ใส่เราอีกแล้วค่ะ   นางมีภาระค่าใช้จ่ายนู่นนี่นั่น   หมุนเงินไม่ทัน   ค่าน้ำค่าไฟ  ค่าบ้านค่ารถ   ลูกจะเรียนพิเศษ  ผัวทำธุรกิจเจ๊ง  หมาป่วย   ปัญหานางยิ่งกว่าสึนามิถล่มค่ะ   เราเงียบอย่างเดียว   เพราะตอนนั้นปอดแหกค่ะ   เป็นคนขี้กลัว  ไม่กล้าสู้คนค่ะ  55555   สรุปได้เงินมาพันห้า  รวมกับคราวที่แล้วเป็นสองพัน  จากยอดเกือบสองแสนนะคะ  สภาพเหมือนเดิมค่ะ   เราเหมือนเป็นขอทานค่ะ  





แต่ว่าในใจของเราตอนนั้น  คือเปลี่ยนไปแล้ว   จากที่เคยหลงในดงควาย  เราเริ่มตาสว่างมากขึ้นแล้วล่ะ    คือนั่นเงินกรูนะ   เป็นเงินที่กรูจะพาแม่จะไปหาหมอนะ  แล้วบอกล่วงหน้าไปเกือบเดือน  แล้วยังมีหน้ามาไม่จ่าย  มาดราม่าใส่กรูอีก   มันใช่เหรอออออ !!!!   




จนมาตาสว่างสุดๆก็จากเฟสบุ๊คน่ะค่ะ   คือปกติเราไม่เล่นเฟสค่ะ    ส่วนใหญ่เล่นไลน์มากกว่า   แต่ว่าคนตระกูลเรานี่จะเล่นกันทุกคนค่ะ  แล้วก็จะมีกรุ๊บของตระกูลค่ะ   ตอนนั้นคือพี่สะใภ้นางหายเงียบไปจากชีวิตของเราเลยค่ะ   ไปอยู่บ้านอีกหลังหนึ่งแทน  (  บ้านของเราเป็นตึกแถวค่ะ  ซื้อมาแต่รุ่นอาก๋ง   มีหลายห้อง ให้ลูกหลานอยู่อาศัยและทำมาหากินค่ะ   แต่อาโกวของเรา ( แม่สามีของนาง )  มีทาวน์เฮาส์อีกหลังอยู่แถวชานเมืองค่ะ    นางก็ไปอยู่ที่นั่นค่ะช่วงเสาร์อาทิตย์  พอจันทร์ศุกร์ก็พาลูกมาโรงเรียน   พยายามหลบหน้าเราตลอด  แล้วถ้าลูกปิดเทอม   นางก็หายไปยาวเลยค่ะ   ไม่คุย  ไม่ไลน์กับเราเลย  เราก็อยากรู้ว่านางอยู่ไหน  เรื่องเงินเราจะคืนยังไง   เราก็เลยยืมล็อกอินพี่สาวแท้ๆ  เข้าไปในกรุ๊ปตระกูล   ปรากฏว่าชีวิตในเฟสนางสวยงามเพียบพร้อมมากค่ะ   (  ญาติเราส่วนใหญ่ขี้อวดค่ะ  มีทั้งรวยจริง รวยไม่จริง  แต่อวดไว้ก่อน  ส่วนหนึ่งเราไม่อยากเล่นเฟสเพราะสาเหตุนี้แหละ   บ้านเราจนที่สุดในตระกูลค่ะ  ไม่มีอะไรไปอวดกะเขา  5555 )   





จากนั้นเราก็เลยตามไปจนถึงเฟสบุ๊คส่วนตัวของค่ะ   ไฮโซหนักกว่าเดิม  ยกตัวอย่างเช่นไปทำบุญที่พม่า  เสริมชะตาที่ฮ่องกง  (  นางไปจริงค่ะ  มีรูปมายืนยัน  )   หรือเสื้อผ้าของคุณลูกก็ใส่ยี่ห้อไทยไม่ได้ค่ะ   ต้องสั่งจากญี่ปุ่น  มิกิเฮาส์เท่านั้น  (  แต่อันนี้เข้าใจนะ  พ่อแม่ถ้าเลือกได้ ก็ต้องเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้ลูกตัวเอง  )     ไปกินอาหารหรู  อย่างวันก่อนพาคุณลูกไปกินหูฉลามที่ภัตตาคารเยาวราช  คุณลูกติดใจอยากไปอีก เดี๋ยวเย็นนี้คุณแม่จัดให้   (  โพสนี้เคืองสุด  เพราะตัวเราเองเนี่ย   ถ้าปีไหนไม่มีคนแต่งงาน  คือไม่ล่ายแหลกนะหูฉลามเยาวราชเนี่ย   รอกินวันแต่งงานคนอื่นเขาอย่างเดียว  )   ล่าสุดนางจะไปเที่ยวฮ่องกงอีกแล้วค่าาาาาา   แล้วนางก็โพสกระเป๋ายี่ห้อน้องม้า  บอกประมาณว่า  รอก่อนนะจ๊ะลูกสาวคนใหม่  เดี๋ยวแม่บินไปรับถึงที่





+++++แก้ไขหัวกระทู้ค่ะ   คือตอนโพสไป  อารมณ์เราอยากระเบิดใส่คนๆนั้นจริงๆ   ไม่ทันดูความเหมาะสม ไม่เหมาะสม  เกรงคนจะเข้าใจผิดว่าเป็นเรื่องชู้สาวค่ะ