ปัญหาโลกแตกของมนุษย์เลยก็ว่าได้ ว่าด้วยเรื่องปัญหาครอบครัว เริ่มเลยละกัน คือนิสัยเราเป็นคนไม่ชอบอะไรเซ้าซี้ ไม่ชอบคนที่ไม่มีเหตุผล แล้วช่วงนี้ทำงานหนักมาก ทั้งยังต้องอ่านหนังสือเพื่อเตรียมสอบครูผู้ช่วย เราอยู่กับแม่สองคนมีปัญหากันบ่อยมาก
แล้วแม่เป็นคนที่หัวโบราณ ทำไรจะคิดว่าถูกเสมอ ไม่ชอบทำไรด้วยตัวเอง แต่ถ้าโมโหก็จะประชดด้วยการทำเอง ห้ามเถียง ห้ามมีแฟน(อันนี้ไม่ซีเรียส) แล้วเวลาเราพูดอะไร จะอธิบายอะไร ก็จะหาว่าเราพูดมากเสมอ
และวันนี้ก็เป็นอีกวัน ที่ทะเลาะกันอีกแล้ว ตอนบ่ายพาแม่ไปจ่ายค่าภาษีหอพัก แต่พนักงานประเมินราคาค่อนข้างสูง แม่ก็ไปอ้อนวอนขอร้องเขา จนพนักงานมองหน้าเราแล้วบอกว่า
พนักงาน : ช่วยอธิบายให้แม่ฟังหน่อยว่ามันทำไม่ได้
เราก็เงียบ เพราะรู้ว่าแม่เป็นคนอย่างไร แล้วไม่อยากทะเลาะกันให้คนอื่นเห็น พอเสร็จธุระ กลับบ้าน จึงอธิบายให้แม่ฟังว่า เนี่ย มันไม่ได้นะ เขาเรียกมาเท่าไหร่ก็จ่ายๆไปเหอะ ปีนึงจ่ายค่าภาษีแค่ครั้งเดียวเอง แม่ก็ไม่ฟัง เดินหนีทันที
ตอนเย็นพาแม่ไปซื้อกับข้าว แม่ก็ถามว่าจะกินอะไร จะซื้อให้กิน ด้วยความที่เรายังอิ่ม และไม่อยากกินอะไร (เพราะเหนื่อยกับการทำงานทั้งวัน อยากรีบกลับบ้านอาบน้ำนอน) ก็เลยบอกแม่ไปว่า แม่กินเลย ยังไม่หิว เดี๋ยวหาซื้อกินเองหรอก สักพัก แม่ก็ถามอีก จะกินไรจะซื้อให้ ไม่กินเดี๋ยวหิวนะ เราก็ตอบไปอีกว่า เดี๋ยวหิวจะซื้อกินเอง ตอนนี้ไม่หิว ไม่ต้องเป็นห่วง สักพักแม่ก็พูดขึ้นมาว่า "เอาใจยากจริงๆ " เจอประโยคนี้เท่านั้นแหละ เสียความรู้สึกทันที เลยบอกแม่ไปว่า "ก็บอกว่าไม่หิวไงแม่ จะเซ้าซี้ทำไม มีเงินอยู่ เดี๋ยวหาซื้อกินเองได้ โตแล้ว ไม่ต้องห่วงได้ไหม" แม่เลยจัดให้อีกประโยค "พูดดีๆกับแม่ไม่เป็นเหรอ ถามนิดนึงก็โมโห "
เราก็เลยบอกแม่ไปว่า "แม่จะถามบ่อยทำไม ก็ตอบดีๆไปแล้วไม่ฟัง ถามเซ้าซี้อยู่ได้ วันนี้ทำงานเหนื่อยนะ แม่รู้ไหม"
แม่บอกว่า "เหนื่อยก็ลาออก ไม่ต้องทำงาน จะเหนื่อยไรนักหนา วันๆไม่เห็นทำอะไร"
เจอประโยคที่เสียความรู้สึกอีกแล้ว
เรา : พูดมาได้ไงว่า วันๆไม่ทำอะไร แล้วที่ออกไปทุกเช้า คิดว่าไปทำอะไร แล้วบ้านที่สะอาดนิ ใครทำให้ ?
แม่ : เออ ก็ไม่ต้องทำ เดี๋ยว กูจ้างแม่บ้านมาทำ
เรา : เหนื่อยนะแม่ ก็ไม่รู้จะทำไงแล้วล่ะ แม่พูดมาได้ไงว่าไม่ทำอะไร แล้วทุกวันนี้ทำงานเพื่อใคร?
แม่ : งั้นกูอยู่คนเดียว เมิงอยากไปไหนก็ไป กูจะจ้างคนมาอยู่ด้วย
เรา : มีเหตุผลหน่อยนะแม่ ยังไม่ได้บอกว่า ไม่อยากอยู่บ้าน แค่บอกว่า เหนื่อย อย่าเซ้าซี้
แม่ : ถามอะไรก็โมโห พูดอะไรด้วยก็ไม่ได้
เรา : แล้วเวลาพูดดีๆกับแม่ แม่ฟังบ้างไหม จะอธิบายอะไรอ่ะ ฟังไหม แม่ก็ไม่ฟัง แล้วก็บอกว่าพูดมาก ขี้โมโห แม่เคยฟังอะไรบ้างไหม หรือฟังแต่ตัวเอง
จบบทสนทนา พร้อมน้ำตาที่ไหลกับการเสียความรู้สึก ตอนนี้คือบ้านมันไม่น่าอยู่ แต่ถามว่าอยากอยู่กับแม่ไหม ก็อยากอยู่ แต่ถ้าต้องทะเลาะกันบ่อยแบบนี้ มันอึดอัดมาก ไม่ใช่ไม่รักแม่นะ แต่ยิ่งอยู่ยิ่งผิดใจกัน เราพยายามเงียบให้ได้มากที่สุด คุยกับแม่ให้น้อยที่สุด แต่ก็ไม่ได้ช่วยให้ปัญหาลดลงเลย
มีใครพอแนะนำวิธีบ้างคะ ตอนนี้เราคงบาปถึงขั้นตกนรก ไม่ได้ผุดได้เกิดแล้วแน่ๆ
ผิดกับแม่บ่อยๆ จนเบื่อไม่อยากอยู่บ้าน ยิ่งอยู่ใกล้กันยิ่งทะเลาะกัน
แล้วแม่เป็นคนที่หัวโบราณ ทำไรจะคิดว่าถูกเสมอ ไม่ชอบทำไรด้วยตัวเอง แต่ถ้าโมโหก็จะประชดด้วยการทำเอง ห้ามเถียง ห้ามมีแฟน(อันนี้ไม่ซีเรียส) แล้วเวลาเราพูดอะไร จะอธิบายอะไร ก็จะหาว่าเราพูดมากเสมอ
และวันนี้ก็เป็นอีกวัน ที่ทะเลาะกันอีกแล้ว ตอนบ่ายพาแม่ไปจ่ายค่าภาษีหอพัก แต่พนักงานประเมินราคาค่อนข้างสูง แม่ก็ไปอ้อนวอนขอร้องเขา จนพนักงานมองหน้าเราแล้วบอกว่า
พนักงาน : ช่วยอธิบายให้แม่ฟังหน่อยว่ามันทำไม่ได้
เราก็เงียบ เพราะรู้ว่าแม่เป็นคนอย่างไร แล้วไม่อยากทะเลาะกันให้คนอื่นเห็น พอเสร็จธุระ กลับบ้าน จึงอธิบายให้แม่ฟังว่า เนี่ย มันไม่ได้นะ เขาเรียกมาเท่าไหร่ก็จ่ายๆไปเหอะ ปีนึงจ่ายค่าภาษีแค่ครั้งเดียวเอง แม่ก็ไม่ฟัง เดินหนีทันที
ตอนเย็นพาแม่ไปซื้อกับข้าว แม่ก็ถามว่าจะกินอะไร จะซื้อให้กิน ด้วยความที่เรายังอิ่ม และไม่อยากกินอะไร (เพราะเหนื่อยกับการทำงานทั้งวัน อยากรีบกลับบ้านอาบน้ำนอน) ก็เลยบอกแม่ไปว่า แม่กินเลย ยังไม่หิว เดี๋ยวหาซื้อกินเองหรอก สักพัก แม่ก็ถามอีก จะกินไรจะซื้อให้ ไม่กินเดี๋ยวหิวนะ เราก็ตอบไปอีกว่า เดี๋ยวหิวจะซื้อกินเอง ตอนนี้ไม่หิว ไม่ต้องเป็นห่วง สักพักแม่ก็พูดขึ้นมาว่า "เอาใจยากจริงๆ " เจอประโยคนี้เท่านั้นแหละ เสียความรู้สึกทันที เลยบอกแม่ไปว่า "ก็บอกว่าไม่หิวไงแม่ จะเซ้าซี้ทำไม มีเงินอยู่ เดี๋ยวหาซื้อกินเองได้ โตแล้ว ไม่ต้องห่วงได้ไหม" แม่เลยจัดให้อีกประโยค "พูดดีๆกับแม่ไม่เป็นเหรอ ถามนิดนึงก็โมโห "
เราก็เลยบอกแม่ไปว่า "แม่จะถามบ่อยทำไม ก็ตอบดีๆไปแล้วไม่ฟัง ถามเซ้าซี้อยู่ได้ วันนี้ทำงานเหนื่อยนะ แม่รู้ไหม"
แม่บอกว่า "เหนื่อยก็ลาออก ไม่ต้องทำงาน จะเหนื่อยไรนักหนา วันๆไม่เห็นทำอะไร"
เจอประโยคที่เสียความรู้สึกอีกแล้ว
เรา : พูดมาได้ไงว่า วันๆไม่ทำอะไร แล้วที่ออกไปทุกเช้า คิดว่าไปทำอะไร แล้วบ้านที่สะอาดนิ ใครทำให้ ?
แม่ : เออ ก็ไม่ต้องทำ เดี๋ยว กูจ้างแม่บ้านมาทำ
เรา : เหนื่อยนะแม่ ก็ไม่รู้จะทำไงแล้วล่ะ แม่พูดมาได้ไงว่าไม่ทำอะไร แล้วทุกวันนี้ทำงานเพื่อใคร?
แม่ : งั้นกูอยู่คนเดียว เมิงอยากไปไหนก็ไป กูจะจ้างคนมาอยู่ด้วย
เรา : มีเหตุผลหน่อยนะแม่ ยังไม่ได้บอกว่า ไม่อยากอยู่บ้าน แค่บอกว่า เหนื่อย อย่าเซ้าซี้
แม่ : ถามอะไรก็โมโห พูดอะไรด้วยก็ไม่ได้
เรา : แล้วเวลาพูดดีๆกับแม่ แม่ฟังบ้างไหม จะอธิบายอะไรอ่ะ ฟังไหม แม่ก็ไม่ฟัง แล้วก็บอกว่าพูดมาก ขี้โมโห แม่เคยฟังอะไรบ้างไหม หรือฟังแต่ตัวเอง
จบบทสนทนา พร้อมน้ำตาที่ไหลกับการเสียความรู้สึก ตอนนี้คือบ้านมันไม่น่าอยู่ แต่ถามว่าอยากอยู่กับแม่ไหม ก็อยากอยู่ แต่ถ้าต้องทะเลาะกันบ่อยแบบนี้ มันอึดอัดมาก ไม่ใช่ไม่รักแม่นะ แต่ยิ่งอยู่ยิ่งผิดใจกัน เราพยายามเงียบให้ได้มากที่สุด คุยกับแม่ให้น้อยที่สุด แต่ก็ไม่ได้ช่วยให้ปัญหาลดลงเลย
มีใครพอแนะนำวิธีบ้างคะ ตอนนี้เราคงบาปถึงขั้นตกนรก ไม่ได้ผุดได้เกิดแล้วแน่ๆ