ความสัมพันธ์...
เรารู้จักกับพี่คนนึงเพราะต้องทำงานด้วยกัน จุดเริ่มต้นตอนแรกก็รู้จักกันเฉยๆ จนเริ่มได้มาคุยกัน เริ่มถูกคอกันคุยได้ทุกเรื่อง คุยกันเรื่อยๆ เรื่องงาน เรื่องทั่วไป เรื่องไร้สาระ เหมือนเพื่อนที่สนิทกันมากๆ ไม่มีคำถามว่าวันนี้กินข้าวยัง สบายดีมั้ย คิดถึงนะ ดูแลตัวเองด้วย รัก ชอบเธอหรือคำพูดอื่นๆที่ส่อไปทางคนที่จีบๆกันเหมือนคนอื่นๆที่เคยคุย คนนี้ไม่ใช่แบบนั้นเลย วันนึงอยากบอกอะไรก็บอกอยากเล่าอะไรก็เล่า เราอยากถามอะไรก็ถาม (มันเป็นเรื่องยากมากที่จะมีคนที่คุยกันแล้วรู้เรื่องแบบไม่ใช่แฟน) แต่คนนี้ใช่ คุยกันทุกวันจนวันนึงเราเอาเรื่องนี้ไปเล่าให้เพื่อนสนิทฟัง เพื่อนเลยทักมาว่ามันแปลกๆนะ ประมาณเค้าคุยแบบจีบ ตอนนั้นเถียงเลยว่าไม่ใช่ๆจีบกันเราเอาบทสนทนาให้เพื่อนอ่านดู เพื่อนยืนยันว่าไม่ปกติไม่จีบแต่รายงานตัวทุกวันทำอะไรที่ไหนยังไง ตอนนั้นก็เอะใจเองหลังจากบอกเพื่อนก็กลับไปย้อนอ่านข้อความเก่าๆ มันก็ไม่มีอะไรในความรู้สึกของเรา แต่ถามว่าเรารู้สึกดีขนาดไหนตอนนั้น บอกเลยว่ารู้สึกดีมาก แต่ถ้าให้เป็นแฟนกันก็คงไม่ เราเหมือนกันเกินไป การใช้ชีวิตเราคล้ายกัน ถ้าให้อยู่ด้วยกันคงไปกันไม่รอด เราเหมาะที่จะเป็นเพื่อนกันมากกว่า เคยคิดแบบนี้ตอนเพื่อนทัก ชีวิตของเราเหมือนมีเค้าเข้ามาเป็นส่วนนึงของชีวิตไปแล้ว วันไหนไม่ได้คุยกันมันจะรู้สึกแปลกๆ จนเวลาผ่านไปนานพอสมควรเกือบปีมั้งที่เราคุยกัน จนวันที่เกิดเรื่องมีข้อความเข้ามาด่าสารพัฒ ด่าแบบแรงมาก มีคำพูดข่มขู่ด้วย เข้ามาทุกช่องทางที่จะติดต่อเราได้ มาจากแฟนของเค้า ถามว่าเราเป็นอะไรกัน เป็นชู้ เป็นมือที่สาม เป็นเมียน้อย เจอแบบนี้ช็อคเลย งง อึ้งทำอะไรไม่ถูก พยายามไม่อ่านไม่ตอบบล็อค ตอบไปข้อความนึงว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน ถูกด่ากลับมาอีกเป็นชุด ความรู้สึกตอนนั้นเราอยากจบความสัมพันธ์บ้าบอนี้ลงตรงนั้นเลย ความรู้สึกมันพัง พังแบบทำยังไงก็ไม่ดีขึ้นมา พี่เค้าโทรมาขอโทษที่แฟนเค้าที่เข้าใจเราผิด เราอึ้งจนพูดไม่ออก แล้วบอกไปว่าไม่เป็นไร...นิ่งไปพักนึง พูดต่อว่ากลับไปคุยกันนะเราไม่ได้เป็นอะไรกัน กลับไปอธิบายให้เค้าฟังให้เข้าใจด้วย พูดเสร็จวางสายเลย ตอนนั้นมันเป็นความรู้สึกที่แบบนิ่ง อึน มึน จุก น้ำตาเหมือนจะไหลแต่ก็ไม่ไหล เสียใจ แต่โกรธ โมโห ไปหมดทุกสิ่งทุกอย่างกว่าจะตั้งสติได้ และบอกกับตัวเองว่าจะไม่กลับไปคุยอีก แต่เค้าก็ยังมีทักมาเราเลือกที่จะไม่ตอบไม่คุย เปลี่ยนไปเป็นอีกคน ซึ่งก็ทำได้ แต่ก็ใช้เวลานานเหมือนกัน อยากบอกว่าความสัมพันธ์แบบนี้ไม่รู้จะอธิบายยังไง เสียดายความสัมพันธ์ เสียดายเค้า เสียดายคนที่สามารถบอกเล่าเรื่องราวทุกเรื่องโดยไม่ต้องถาม เสียดายความรู้สึกความใว้ใจที่ให้กัน เวลาเกือบ1ปีที่เรารู้จักกันสอนอะไรเรามากมาย มันก็เป็นประสบการ์ณที่ดีที่สุดและร้ายพอตัวประสบการ์ณนึงเลยที่ผ่านเข้ามาในชีวิต และสอนให้เรารู้จักโลก รู้จักคนมากขึ้น ตอนนี้ก็หาคำอธิบายความสัมพันธ์นี้ไม่ได้เลย...
ความสัมพันธ์????
เรารู้จักกับพี่คนนึงเพราะต้องทำงานด้วยกัน จุดเริ่มต้นตอนแรกก็รู้จักกันเฉยๆ จนเริ่มได้มาคุยกัน เริ่มถูกคอกันคุยได้ทุกเรื่อง คุยกันเรื่อยๆ เรื่องงาน เรื่องทั่วไป เรื่องไร้สาระ เหมือนเพื่อนที่สนิทกันมากๆ ไม่มีคำถามว่าวันนี้กินข้าวยัง สบายดีมั้ย คิดถึงนะ ดูแลตัวเองด้วย รัก ชอบเธอหรือคำพูดอื่นๆที่ส่อไปทางคนที่จีบๆกันเหมือนคนอื่นๆที่เคยคุย คนนี้ไม่ใช่แบบนั้นเลย วันนึงอยากบอกอะไรก็บอกอยากเล่าอะไรก็เล่า เราอยากถามอะไรก็ถาม (มันเป็นเรื่องยากมากที่จะมีคนที่คุยกันแล้วรู้เรื่องแบบไม่ใช่แฟน) แต่คนนี้ใช่ คุยกันทุกวันจนวันนึงเราเอาเรื่องนี้ไปเล่าให้เพื่อนสนิทฟัง เพื่อนเลยทักมาว่ามันแปลกๆนะ ประมาณเค้าคุยแบบจีบ ตอนนั้นเถียงเลยว่าไม่ใช่ๆจีบกันเราเอาบทสนทนาให้เพื่อนอ่านดู เพื่อนยืนยันว่าไม่ปกติไม่จีบแต่รายงานตัวทุกวันทำอะไรที่ไหนยังไง ตอนนั้นก็เอะใจเองหลังจากบอกเพื่อนก็กลับไปย้อนอ่านข้อความเก่าๆ มันก็ไม่มีอะไรในความรู้สึกของเรา แต่ถามว่าเรารู้สึกดีขนาดไหนตอนนั้น บอกเลยว่ารู้สึกดีมาก แต่ถ้าให้เป็นแฟนกันก็คงไม่ เราเหมือนกันเกินไป การใช้ชีวิตเราคล้ายกัน ถ้าให้อยู่ด้วยกันคงไปกันไม่รอด เราเหมาะที่จะเป็นเพื่อนกันมากกว่า เคยคิดแบบนี้ตอนเพื่อนทัก ชีวิตของเราเหมือนมีเค้าเข้ามาเป็นส่วนนึงของชีวิตไปแล้ว วันไหนไม่ได้คุยกันมันจะรู้สึกแปลกๆ จนเวลาผ่านไปนานพอสมควรเกือบปีมั้งที่เราคุยกัน จนวันที่เกิดเรื่องมีข้อความเข้ามาด่าสารพัฒ ด่าแบบแรงมาก มีคำพูดข่มขู่ด้วย เข้ามาทุกช่องทางที่จะติดต่อเราได้ มาจากแฟนของเค้า ถามว่าเราเป็นอะไรกัน เป็นชู้ เป็นมือที่สาม เป็นเมียน้อย เจอแบบนี้ช็อคเลย งง อึ้งทำอะไรไม่ถูก พยายามไม่อ่านไม่ตอบบล็อค ตอบไปข้อความนึงว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน ถูกด่ากลับมาอีกเป็นชุด ความรู้สึกตอนนั้นเราอยากจบความสัมพันธ์บ้าบอนี้ลงตรงนั้นเลย ความรู้สึกมันพัง พังแบบทำยังไงก็ไม่ดีขึ้นมา พี่เค้าโทรมาขอโทษที่แฟนเค้าที่เข้าใจเราผิด เราอึ้งจนพูดไม่ออก แล้วบอกไปว่าไม่เป็นไร...นิ่งไปพักนึง พูดต่อว่ากลับไปคุยกันนะเราไม่ได้เป็นอะไรกัน กลับไปอธิบายให้เค้าฟังให้เข้าใจด้วย พูดเสร็จวางสายเลย ตอนนั้นมันเป็นความรู้สึกที่แบบนิ่ง อึน มึน จุก น้ำตาเหมือนจะไหลแต่ก็ไม่ไหล เสียใจ แต่โกรธ โมโห ไปหมดทุกสิ่งทุกอย่างกว่าจะตั้งสติได้ และบอกกับตัวเองว่าจะไม่กลับไปคุยอีก แต่เค้าก็ยังมีทักมาเราเลือกที่จะไม่ตอบไม่คุย เปลี่ยนไปเป็นอีกคน ซึ่งก็ทำได้ แต่ก็ใช้เวลานานเหมือนกัน อยากบอกว่าความสัมพันธ์แบบนี้ไม่รู้จะอธิบายยังไง เสียดายความสัมพันธ์ เสียดายเค้า เสียดายคนที่สามารถบอกเล่าเรื่องราวทุกเรื่องโดยไม่ต้องถาม เสียดายความรู้สึกความใว้ใจที่ให้กัน เวลาเกือบ1ปีที่เรารู้จักกันสอนอะไรเรามากมาย มันก็เป็นประสบการ์ณที่ดีที่สุดและร้ายพอตัวประสบการ์ณนึงเลยที่ผ่านเข้ามาในชีวิต และสอนให้เรารู้จักโลก รู้จักคนมากขึ้น ตอนนี้ก็หาคำอธิบายความสัมพันธ์นี้ไม่ได้เลย...