ในแต่ละวันเนี่ยผมเหงามากครับ คือเพื่อนในห้องเรียนที่คุยๆกันก้พอมีบ้างอะครับ แต่พอถึงเวลาพักเที่ยงเนี่ยไม่มีใครชวนผมไปกินข้าวที่ไหนเลคยรับ
ผมต้องออกไปกินคนเดียวขนาดเพื่อนนั่งโต๊ะข้างกันเค้ายังไม่ชวนผมไปนั่งด้วยเลยแบบ พอกริ่งวิชาก่อนพักเที่ยงดังเพื่อนทุกคนก้หายหัวหมดเลยครับทิ้งผมไว้คนเดียวทั้งๆที่ผมไปไหนก้ไม่เคยต้องให้ใครมาเลี้ยงข้าวจ่ายเอง ไม่มีติดหนี้ใคร
แล้วเรื่อง หน้าตา ภาพพจน์นอะ ก้ไม่ได้แย่ ปากไม่เหม็น ไม่มีปันหาด้านร่ายกายหรือความสะอาดเลย
เวลาผมชวนใครคุย(คนที่ไม่ค่อยได้คุยด้วย)เค้าก้จะคุยแบบเหมือนไม่อยากจะคุย แต่พอมีคนมาคุยกับผม ผมก้ไม่รู้จะตอบอะไร คือในใจอยากคุยด้วยมาก แต่มันวางตัวไม่ถูก
แล้วเวลามีงานกลุ่มก็เหมือนกัน ผมจะกลายเป็นเศษเหลือตลอด แบบผมเครียดมากกลัวคะแนนตรงนั้นจะหายไป ละก้อายที่จะไปขอคนที่ไม่สนิทอยู่กลุ่มด้วย มันรู้สึกเหมือนว่าเราไม่เป็นที่ต้องการของใครเลย แบบอยากจะหยุดเวลาได้แล้วหนีไปสักที่ พอเวลามีงานกลุ่มถ้าผมรู้ล่วงหน้าผมจะขาดเรียนเลยไม่อยากไปเจอสถานการณ์กับอารมณ์แบบนั้น
วันๆเห็นเพื่อนไปเที่ยวที่นั่นที่นี่กัน ลงรูปกัน ผมก้เหงาแล้วคิดว่าทำไมไม่มีคนชวนผมไปบ้าง ผมทำอะไรผิดหรอ
ผมรู้ตัวว่าเป็นคนที่คุยไม่เก่งนะ แต่แบบนี้มันก้ยิ่งทำให้ผมเสียความมั่นใจเข้าไปใหญ่ แบบเพื่อนทั้งห้องไปกินข้าวกัน ผมนั่งเหงาอยู่คนเดียวในห้องเรียน
ผมเสียความรู้สึกมาก
อันนี้คือจุดที่อาจะช่วยวิเคราะห์ได้
แบบมันจะเป็นวงจรแบบนี้อะครับ ช่วงนึงผมจะมีเพื่อนเยอะถึงเยอะมากเลย เลือกไปไหนกับใครไม่ถูกแต่เป็นระยะเวลาสั้นๆ และหลังจากนั้นทกคนจะหายไปพร้อมๆกันในเวลาใกล้ๆกันเลย ถึงขนาดแบบว่าวันนึงก็เงียบกันไปเลยอะครับ
แล้วอีกเรื่อง คนที่ผมเคยสนิทด้วย พอเค้าเริ่มทำนิสัยเสีย(เสียซ้ำซาก)ผมก้จะเริ่มออกห่างจากเค้าละสุดท้ายผมก้ไม่คุยกับเค้า
อีกอย่าง ช่วงแรกๆเพื่อนขออะไรให้ได้หมด แต่หลังๆเนี่ยพอมันขอเยอะๆนานๆ ขอแบบไม่เกรงใจ ผมก้จะเริ่มรำคาญ พอผ่านไปสักพักแล้วมันไม่หยุด ผมก้จะด่าเค้า(ยอมรับมาค่อนข้างหนักนิดนึง)
แล้วก้เป็นคนที่มีความคิดค่อนข้างเป็นแง่ลบสักนิด
ขี้น้อยใจด้วย
คิดมาก สมมุติ เพื่อนที่เคยชวนผมไปกินข้าว แล้วคราวนี้เค้าลืมหรืออะไรผมก้จะน้อยใจออกงอลๆไปเลยครับ
นี่คือข้อเสียที่ผมพอจะรู้ในตัวผม
ทำไมผมถึงเป็นคนไม่ค่อยมีเพื่อนเลยครับ
ผมต้องออกไปกินคนเดียวขนาดเพื่อนนั่งโต๊ะข้างกันเค้ายังไม่ชวนผมไปนั่งด้วยเลยแบบ พอกริ่งวิชาก่อนพักเที่ยงดังเพื่อนทุกคนก้หายหัวหมดเลยครับทิ้งผมไว้คนเดียวทั้งๆที่ผมไปไหนก้ไม่เคยต้องให้ใครมาเลี้ยงข้าวจ่ายเอง ไม่มีติดหนี้ใคร
แล้วเรื่อง หน้าตา ภาพพจน์นอะ ก้ไม่ได้แย่ ปากไม่เหม็น ไม่มีปันหาด้านร่ายกายหรือความสะอาดเลย
เวลาผมชวนใครคุย(คนที่ไม่ค่อยได้คุยด้วย)เค้าก้จะคุยแบบเหมือนไม่อยากจะคุย แต่พอมีคนมาคุยกับผม ผมก้ไม่รู้จะตอบอะไร คือในใจอยากคุยด้วยมาก แต่มันวางตัวไม่ถูก
แล้วเวลามีงานกลุ่มก็เหมือนกัน ผมจะกลายเป็นเศษเหลือตลอด แบบผมเครียดมากกลัวคะแนนตรงนั้นจะหายไป ละก้อายที่จะไปขอคนที่ไม่สนิทอยู่กลุ่มด้วย มันรู้สึกเหมือนว่าเราไม่เป็นที่ต้องการของใครเลย แบบอยากจะหยุดเวลาได้แล้วหนีไปสักที่ พอเวลามีงานกลุ่มถ้าผมรู้ล่วงหน้าผมจะขาดเรียนเลยไม่อยากไปเจอสถานการณ์กับอารมณ์แบบนั้น
วันๆเห็นเพื่อนไปเที่ยวที่นั่นที่นี่กัน ลงรูปกัน ผมก้เหงาแล้วคิดว่าทำไมไม่มีคนชวนผมไปบ้าง ผมทำอะไรผิดหรอ
ผมรู้ตัวว่าเป็นคนที่คุยไม่เก่งนะ แต่แบบนี้มันก้ยิ่งทำให้ผมเสียความมั่นใจเข้าไปใหญ่ แบบเพื่อนทั้งห้องไปกินข้าวกัน ผมนั่งเหงาอยู่คนเดียวในห้องเรียน
ผมเสียความรู้สึกมาก
อันนี้คือจุดที่อาจะช่วยวิเคราะห์ได้
แบบมันจะเป็นวงจรแบบนี้อะครับ ช่วงนึงผมจะมีเพื่อนเยอะถึงเยอะมากเลย เลือกไปไหนกับใครไม่ถูกแต่เป็นระยะเวลาสั้นๆ และหลังจากนั้นทกคนจะหายไปพร้อมๆกันในเวลาใกล้ๆกันเลย ถึงขนาดแบบว่าวันนึงก็เงียบกันไปเลยอะครับ
แล้วอีกเรื่อง คนที่ผมเคยสนิทด้วย พอเค้าเริ่มทำนิสัยเสีย(เสียซ้ำซาก)ผมก้จะเริ่มออกห่างจากเค้าละสุดท้ายผมก้ไม่คุยกับเค้า
อีกอย่าง ช่วงแรกๆเพื่อนขออะไรให้ได้หมด แต่หลังๆเนี่ยพอมันขอเยอะๆนานๆ ขอแบบไม่เกรงใจ ผมก้จะเริ่มรำคาญ พอผ่านไปสักพักแล้วมันไม่หยุด ผมก้จะด่าเค้า(ยอมรับมาค่อนข้างหนักนิดนึง)
แล้วก้เป็นคนที่มีความคิดค่อนข้างเป็นแง่ลบสักนิด
ขี้น้อยใจด้วย
คิดมาก สมมุติ เพื่อนที่เคยชวนผมไปกินข้าว แล้วคราวนี้เค้าลืมหรืออะไรผมก้จะน้อยใจออกงอลๆไปเลยครับ
นี่คือข้อเสียที่ผมพอจะรู้ในตัวผม