เราเป็นคนนึ่งที่ไม่เคยสนใจเรื่องความรักเลย เราเป้นคนที่อ้วนน่ะ สูง 174 น.น 90 กว่าๆขึ้นๆลงไม่ถึง100ซักที เราเป้นคนไม่สนใจคนด้วยซ้ำไม่โหยหาความรักเลยแต่ก่อนน่ะ แต่พอได้เริ่มโตขึ้น เข้ามหาวิทยาลัยก็ สงสัยว่าคนรักกันมันเป็นยังไง ความรุ้สึกมันเปนยังไง การแสดงออก การคุยกัน อยุ่ด้วยกัน และรักกัน ไม่เข้าใจเพราะไม่เคยมีเเฟนมาก่อน เหงาน่ะเหนเพื่อนมีแฟนอ่ะ แล้วเวลาเพื่อนมาถ้าเรื่องแฟนเราเราบอกว่าไม่มี แต่เพื่อนก้อมาปรึกษาเรื่องแฟนของเพื่อนแบบโน่นนี้ เราไม่มีแฟนจะเข้าใจยังไงล่ะ นี้แหละชีวิตปีหนึ่
แต่พอขึ้นปี2 ก็เริ่มชินกับการไม่มีคนรู้ใจ บางครั้งก็อิจฉาน่ะ ว่าทำไมใครคนนั้นเข้าอยุ่ไหน ความของเรามันไม่มีอยุ่จิงใช่มั้ย แต่ไม่นานก็แอบชอบ ผชคนหนึ่งเค้าก้อเปนรุ่นพี่ปี4แหละเพื่อนก้อติดต่อให้เพราะเค้ารุ้จักกันแฟนของเพื่อนอยุ่มอเดียวกัน เราโครตอายอ่ะ ทักผชเค้าไปก่อนเข้าใจน่ะ ปี4แล้วอ่ะ วุฒิภาวะก้อต่าง คนละมออีก เราก้อทักไปคุยแหละ เเต่เค้าก้อคุยดีกับเราน่ะ แบบทักไปประมานสองอาทิตได้เลยแหละ เข้าใจความรุ้สึกคนแอบชอบมั้ย เค้าก้อตอบเรามาประโยคสองประโยค ถ้าเราไม่ทักไปก็อไม่ทักมา เฮ้ออออออ คนเรามันก้อมีความออดทนอ่ะเนอะ จากนั้นเราก้อไม่ทักไปอีกเลย เค้าบอกเราว่า เค้ามีคนที่แอบชอบอยุ่แล้วตอนนี้กำลังตามจีบ แต่เราก้อถามน่ะตอนแรกคุยได้มั้ย รบกวนพี่มั้ย เค้าบอกน่ะ งี่เค้าเรียกให้ความหวังป่ะ โอ้ยยยย คิดเเล้วเศร้าอ่ะ ประเด้นเลยเค้าไม่รุ้จักเราไม่เคยเจอเราเห่นเเค่รุป อะไรหลายอย่างที่ต่างกัน ทั้งอายุ ความคิด มหาวิทยา ชั้นปี น่าตาเราก้อไม่ดี แบบไม่ดีพอที่จะสู้กับคนที่เค้าแอบชอบ หุ่นอีก สูงเกินอีก ทำไมไม่ให้โอกาสคนบ้างเนอะ เรื่องนี้สอนให้รุ้ว่า หน้าตาต้องใช้ได้ หุ่นอีก เค้าคงมองเราว่าไม่ดูแลตัววเอง บ่อยให้อ้วนมาได้ขนาดนี้ คงไม่มีความรับผิดชอบในตัวเอง เราตั้งใจเลยน่ะ ว่าจะลดให้ได้ไอ้ความอ้วนเนี่ยมันเปลี่ยน อุปสวรรคมากใช่มั้ย เเต่เรายังใช้ชีวิตไม่สุดเลย ความอ้วนมันไม่ผิด แต่มันเสียบุคลิก นี้แหละมั้งเหตุผลของพี่เค้าอ่ะ เฮ้อออ
ชีวิตวัยความรัก20ปี ขอเพื่อนๆเป็นยังไง ?
แต่พอขึ้นปี2 ก็เริ่มชินกับการไม่มีคนรู้ใจ บางครั้งก็อิจฉาน่ะ ว่าทำไมใครคนนั้นเข้าอยุ่ไหน ความของเรามันไม่มีอยุ่จิงใช่มั้ย แต่ไม่นานก็แอบชอบ ผชคนหนึ่งเค้าก้อเปนรุ่นพี่ปี4แหละเพื่อนก้อติดต่อให้เพราะเค้ารุ้จักกันแฟนของเพื่อนอยุ่มอเดียวกัน เราโครตอายอ่ะ ทักผชเค้าไปก่อนเข้าใจน่ะ ปี4แล้วอ่ะ วุฒิภาวะก้อต่าง คนละมออีก เราก้อทักไปคุยแหละ เเต่เค้าก้อคุยดีกับเราน่ะ แบบทักไปประมานสองอาทิตได้เลยแหละ เข้าใจความรุ้สึกคนแอบชอบมั้ย เค้าก้อตอบเรามาประโยคสองประโยค ถ้าเราไม่ทักไปก็อไม่ทักมา เฮ้ออออออ คนเรามันก้อมีความออดทนอ่ะเนอะ จากนั้นเราก้อไม่ทักไปอีกเลย เค้าบอกเราว่า เค้ามีคนที่แอบชอบอยุ่แล้วตอนนี้กำลังตามจีบ แต่เราก้อถามน่ะตอนแรกคุยได้มั้ย รบกวนพี่มั้ย เค้าบอกน่ะ งี่เค้าเรียกให้ความหวังป่ะ โอ้ยยยย คิดเเล้วเศร้าอ่ะ ประเด้นเลยเค้าไม่รุ้จักเราไม่เคยเจอเราเห่นเเค่รุป อะไรหลายอย่างที่ต่างกัน ทั้งอายุ ความคิด มหาวิทยา ชั้นปี น่าตาเราก้อไม่ดี แบบไม่ดีพอที่จะสู้กับคนที่เค้าแอบชอบ หุ่นอีก สูงเกินอีก ทำไมไม่ให้โอกาสคนบ้างเนอะ เรื่องนี้สอนให้รุ้ว่า หน้าตาต้องใช้ได้ หุ่นอีก เค้าคงมองเราว่าไม่ดูแลตัววเอง บ่อยให้อ้วนมาได้ขนาดนี้ คงไม่มีความรับผิดชอบในตัวเอง เราตั้งใจเลยน่ะ ว่าจะลดให้ได้ไอ้ความอ้วนเนี่ยมันเปลี่ยน อุปสวรรคมากใช่มั้ย เเต่เรายังใช้ชีวิตไม่สุดเลย ความอ้วนมันไม่ผิด แต่มันเสียบุคลิก นี้แหละมั้งเหตุผลของพี่เค้าอ่ะ เฮ้อออ