อึดอัดมากคับ

คือ ผมอายุ 19-20 อยู่ห้องเช่ากับพ่อแม่มา 13 ปี ( ยิ่งคิดยิ่งน้อยใจ ) ไม่มีบ้านจริงๆกับเขาสักที รถก็มีแต่มอเตอร์ไซ ผมท้อกับชีวิต มืดแปดด้าน พ่อแม่ก็ทำงานโรงงานจะซื้อของแต่ละอย่างก็ต้องกู้เงินธนาคารของโรงงานแล้วก็ติดหนี้เขา พ่อแม่อยากให้ผมเรียนจบสูงๆ เพราะหวังว่าจะได้งานดีๆเงินดีๆ แต่ผมดันหัวดื้อคิดว่าเรียนไปก็เท่านั้น เพราะรู้ตัวเองว่าหัวไม่ไปเลยและอีกอย่างพ่อแม่ก็ต้องกู้เงิน กยศ เพื่อให้ผมเรียนให้จบ แต่นี่แหละที่ผมคิด ด้วยความที่ว่าบ้านจนมาตั้งแต่เกิด ผมเลยเกลียดความจนมาก เลยไม่อยากเป็นหนี้และหาทางที่รวยๆๆๆๆ อย่างเดียว เลยออกจากเรียน ผมจบแค่ ปวช.3 ออกไปทำงาน นั่นนี่หลายอย่างมาก เป็น 10 กว่างานได้ แต่ว่า แต่ละอย่างไปไม่เคยสุดสักอย่าง ทำงานแป้บเดียวก็ออก คือ ผมเป็นคนเบื่อง่ายมาก อยากทำงานอิสระแต่ความสามารถเฉพาะด้านไม่มี รู้สึกได้เลยว่าชีวิตพลาดมาก แต่ยังไม่หยุดคิดที่จะหาทางรวยให้ได้ จนทุกวันนี้ผมจะอายุ 20 ปีบริบูรณ์ ยังร็สึกว่าหาเป้าหมายชีวิตไม่ได้เลย พ่อแม่ผมก็แก่ตัวขึ้นทุกที ผมยังเหมือนเป็นเด็ก 10 ขวบที่ทำอะไรไม่เป็นชิ้นเป็นอันเลย ขอความคิดเห็นของพี่ๆน้องๆเพื่อนๆทุกคนหน่อยนะครับ ทำไงดี
ปล.มีความคิดนึงคือช่วงนี้ผมค่อนข้างติดเพื่อนเที่ยวแทบทุกคืน ขอเงินพ่อแม่ (โตเป็นควายละ T^T ) อีกอย่างที่คิดคือ ผมคิดว่าจิตใต้สำนึกของผมมันบอกว่ามีพ่อแม่คอยให้เงินใช้มาตลอดรึป่าว เลยไม่กระตื้อรือล้นที่จะหาเงินเอง แล้วถ้าผมจะไปอยู่ต่างจังหวัดคนเดียว ลองอยู่คนเดียวละ จะเป็นไง คนเราไม่ปล่อยให้ตัวเองตายหรอก แต่ลึกๆก้อห่วงพ่อกับแม่อีก อึดอัดดดดดดดดดดดดดดดดด T^T