ผมเริ่มโยนกล้องใส่เป้และออกไปเที่ยวแบบเป็นจริงเป็นจังได้ประมาณเกือบ 3 ปีแล้วครับ ที่บอกว่าจริงจังเพราะเป็นครั้งแรกที่ผมตั้งเป้าหมายให้กับตัวเองว่าเราจะออกไปเที่ยวปีละครั้ง มีการวางแผนเล็งวันลาเป็นอย่างดี และผมตัดส่วนหนึ่งของเงินเดือนทุกเดือนของตัวเองเอาไว้ใช้เป็นทุนในการไปเที่ยว ปกติวินัยทางการเงินผมไม่ค่อยดี ตัดเกรดคงได้ C มีแต่เรื่องเก็บเงินไปเที่ยวผมรักษาวินัยได้อย่างเหนียวแน่นมาก

แต่หากดูจากสถิติการไปเที่ยวใน 3 ปีที่ผ่านมาแล้ว ปรากฎว่าผมล้มเหลวทีเดียว เพราะเป้าหมายอยู่ที่ปีละครั้ง แต่เห็นตั๋วเครื่องบินถูกที มือก็ลั่นที มานั่งบวกลบคูณหาร สุดท้ายกลายเป็นปีละ 2-3 ทริปได้ยังไงก็ไม่รู้ ตอนไปเที่ยวก็ระริกระรี้นะครับ ตอนกลับมานี่อย่างสลด

ผมชอบเวลาออกเดินทางนะ ความรู้สึกมันจะผสมๆ กัน มีความตื่นเต้นเป็นตัวหลักเลย ก้าวแรกก่อนจะขึ้นเครื่อง ความคิดผมจะวนไปเวียนมา โรงแรมจองครบแล้วใช่ไหมวะ (เช็ควนมา 5 รอบแล้ว) เครื่องบินจะดีเลย์ป่ะ ฝนจะตกหรือไม่ หนังหน้าเราดูเป็นนักท่องเที่ยวพอหรือยัง ตม. จะเข้าใจว่าหลบหนีเข้าประเทศเขาไปขายแรงงานไหม สิ่งเหล่านี้จะปนเปไปกับความรู้สึกท้าทาย มั่นใจว่ายังไงน่าจะมีชีวิตรอดจนจบทริปได้ถึงแม้จะสะบักสะบอมแค่ไหนก็ตามที บางครั้งไปนานหลายวันก็มีความเหงา คิดถึงบ้านบ้าง จะคิดถึงมากเป็นพิเศษตอนเข้าร้านอาหารแล้วเจอขนมปังกับซีส หรือไม่ก็แฮมเบอร์เกอร์ แต่พอเดินไปเกาะกระจกร้านอาหารไทยเจอพัดกระเพราจานละ 700 ก็เป็นอันต้องล่าถอย

นั่นแหละ บวกลบตบหนี้แล้วผลลัพท์ที่ได้เป็นความสุขมากมายที่หอบกลับมาบ้าน ผมก็เลยออกเดินทาง

นอกจากชอบเดินทางแล้ว ผมเพิ่งค้นพบตัวเองเมื่อ 3 ปีก่อนว่าผมชอบถ่ายรูปด้วยครับ ได้แรงบันดาลใจจากรูปสวยๆ ของพี่ๆน้าๆน้องๆ ในกระทู้พันธ์ทิพย์บ้าง ตามเพจในเฟซบุ๊คบ้าง นี่เป็นบางส่วนของรูปภาพและเรื่องราวที่ผมสะสมมาในตลอดช่วง 2-3 ปีนี้ คัดเฉพาะที่ตัวเองคิดว่าเด็ดแล้วเอามาแบ่งปันกันอ่านครับ