ตั้งแต่จำความได้และเริ่มบริโภคสื่อบันเทิงต่างๆ ดูเหมือนพวกกลุ่มคนที่เสพสื่อบันเทิงแบบ mainstream ส่วนใหญ่ ไม่ว่าจะคนไทยหรือต่างประเทศ สื่อของไทยหรือต่างประเทศ คงจะเป็นพวก วัยเด็กที่บ้านไม่มีรถยนต์(หรือมีก็คงเป็นรุ่นตลาดๆ trim levelล่างๆ) วัยเด็กที่ความบันเทิงในครัวเรือนที่มีคือโทรทัศน์สีที่ขนาดจอภาพไม่เกิน20นิ้ว(เผลอเป็นโทรทัศน์ขาวดำ เผลอๆไม่มีดูด้วยซ้ำ) และไม่น่าจะมีฐานะและสภาพคล่องทางการเงินที่สามารถซ์้อรถยนต์ที่มีมูลค่าและสถานะทางสังคมระดับ Mercedes-Benz C-Class หรือ BMW 3-Series. หรือสูงกว่า ในสภาพรถใหม่ป้ายแดง โดยเฉพาะ ซื้อแบบเงินสด (ไม่นับพวก มรดกพ่อแม่ หรือ มือสองเลขไมล์น้อยอายุรถน้อยสภาพเกรดA / B+)
ไม่ว่าจะครหลังข่าวของไทย ภาพยนตร์ออลลีวู้ดจากสหรัฐอเมริกา ซีรี่ย์อเมริกา ภาพยนตร์จีน/ฮ่องกง อนิเมะญ่ปุ่นแบบหลายตอน การ์ตูนรายสัปดาห์ของไทย รวมถึงเพลงบางเพลง แม้กระทั่งวีดีโอเกม มีเนื้อหาเพื่อเอาใจคนกลุ่มนั่นโดยเฉพาะ
ตอนเด็กผมก็ไ่ม่ใช่พวกอู้ฟู่นะ แต่ก็ไม่ถึงกับจนแบบต้องไปขอข้าววัดกิน (กว่าพ่อแม่ผมจะมีความพร้อมทางการเงินจนซื้อบ้านได้ก็ปาเข้าไปปี 2003 จากที่ก่อนหน้านั้นอยู่แฟลตข้าราชการมาโดยตลอด) แต่ไม่ได้รู้สึกจะพิสมัยอะไรกับสื่อบันเทิงพวกนั้นเลยสักนิด แต่ผมก็ดูข่าวสารบ้านเมืองอยู่หรอกว่าทำไมสื่อบันเทิงมักมีเนื้อหาเอาใจคนพวกนั้น แต่ถ้าจะให้ผมไปดูละครโอเปราห์ นั่นก็ไม่ใช่รสนิยมผมอีกแหล่ะ
สื่อบันเทิงส่วนใหญ๋ทั้งของไทยและต่างประเทศ มี main target audience เป็นพวก คนไม่รวย สินะครับ
ไม่ว่าจะครหลังข่าวของไทย ภาพยนตร์ออลลีวู้ดจากสหรัฐอเมริกา ซีรี่ย์อเมริกา ภาพยนตร์จีน/ฮ่องกง อนิเมะญ่ปุ่นแบบหลายตอน การ์ตูนรายสัปดาห์ของไทย รวมถึงเพลงบางเพลง แม้กระทั่งวีดีโอเกม มีเนื้อหาเพื่อเอาใจคนกลุ่มนั่นโดยเฉพาะ
ตอนเด็กผมก็ไ่ม่ใช่พวกอู้ฟู่นะ แต่ก็ไม่ถึงกับจนแบบต้องไปขอข้าววัดกิน (กว่าพ่อแม่ผมจะมีความพร้อมทางการเงินจนซื้อบ้านได้ก็ปาเข้าไปปี 2003 จากที่ก่อนหน้านั้นอยู่แฟลตข้าราชการมาโดยตลอด) แต่ไม่ได้รู้สึกจะพิสมัยอะไรกับสื่อบันเทิงพวกนั้นเลยสักนิด แต่ผมก็ดูข่าวสารบ้านเมืองอยู่หรอกว่าทำไมสื่อบันเทิงมักมีเนื้อหาเอาใจคนพวกนั้น แต่ถ้าจะให้ผมไปดูละครโอเปราห์ นั่นก็ไม่ใช่รสนิยมผมอีกแหล่ะ