ขอมาระบายหน่อยคะ กับการเป็นแค่ผู้ที่ถูกนึกถึงเวลามีปัญหาเท่านั้น

เราก็ช่วยเค้าเต็มที่ ทุ่มเท่ทุกอย่าง แล้วพอเค้าสบายใจก็หนีหายกันไปหมด

'เท' ให้เรายืนอยู่คนเดียว พอมีปัญหาก็วิ่งกลับมาหากันใหม่

เป็นกันบ้างมั้ยค่ะ? ช่วงเวลาแบบนี้ มันทำให้รู้สึกว่านี่เราเป็นตัวอะไรกันนะ เรามีค่าแค่นี้เองหรือไง?