ทำอย่างไรดี....เมื่อคบกับคนที่แต่งงานแล้ว

เรื่องมีอยู่ว่า ฉันพึ่งเข้ามาทำ งานในสถานที่แห่งหนึ่ง ซึ่งสำหรับการเข้ามาทำงานสถานที่ใหม่ ทำให้ฉันรู้สึกเกร็ง จนฉันได้รู้จักกับพี่คนหนึ่ง (นามสมมติว่าพี่บูม) พี่บูมคือคนแรกที่เข้ามาคุยกับฉันในวันที่ฉันมาทำงาน พี่บูมเป็นคนเฮฮา ตลก ออกแนวกวนตีนนิดนิด  พี่บูมทำให้ฉันเข้ากับที่ทำงานใหม่ได้โดยใช้เวลาเพียงไม่กี่วัน  เราสองคนสนิทกันมาก ฉันกับพี่บูมมักจะคุยเล่นกันตลอดเวลา  จนมีเรื่องบังเอิญมาเกิดขึ้น เมื่อฉันบังเอิญไปเจอกับพี่บูมที่ฟิตเน็ทที่ฉันไปประจำ มันเลยทำให้เราเจอกันบ่อยขึ้น ทั้งในเวลางานและหลังเลิกงาน อีกทั้งเวลาที่คุยกับพี่บูม เรารู้สึกอบอุ่น รู้สึกสบายใจ จนกระทั่งความรู้สึกของเรามันเริ่มเปลี่ยนไป ตอนแรกเราก็คิดว่าความรู้สึกของเรามันคงเป็นไปไม่ได้เพราะพี่บูมแต่งงานแล้ว ฉันกับพี่บูมอายุห่างกัน 15 ปี นั่นแหละมันเลยทำให้ฉันต้องหักห้ามใจ แต่แล้วเรื่องมันก็เกิดขึ้นเพราะพี่บูมก็รู้สึกแบบเดียวกับฉัน เมื่อความรู้สึกของเราทั้งสองคนมันเป็นแบบเดียวกันฉันกับพี่บูมก็เลยแอบคบกันโดยที่ไม่ให้ใครรู้ เราไปเที่ยวกัน เหมือนแฟนปกติแต่แค่เราต้องไปในที่ที่ไม่มีคนรู้จัก จากที่เคยสนิทกันเพราะความรู้สึกมันเปลี่ยนฉันกับพี่บูม เราก็เริ่มคุยกันน้อยลง เพราะเรากลัวว่าคนอื่นจะจับได้ในความสัมพันธ์ของเราสองคน ตอนแรกฉันก็มีความสุขดี ฉันลืมบอกแฟนของพี่บูมก็ทำงานที่เดียวกับพี่บูมแต่แค่คนละแผนก พี่บูมเทคแคร์ดูแลฉันเหมือนฉันเป็นแฟนอีกคนพี่บูมยังเป็นคนที่อบอุ่น และเป็นคนที่เอาใจใส่เสมอ ในวันเกิดของฉันพี่บูมก็ยังมาเซอร์ไพรซ์วันเกิดให้ฉัน รายละเอียดเล็กๆน้อยๆเกี่ยวกับฉันพี่บูมก็จำได้ ฉันคิดในใจเสมอว่าทำไมเราไม่เจอกันให้เร็วกว่านี้ หรือทำไมฉันไม่เกิดให้เร็วกว่านี้ บางครั้งที่ฉันเห็นรูปเค้ากับแฟน. ฉันก็รู้สึกอิจฉาว่าทำไมตรงนั้นไม่ใช่ที่เรา แต่ฉันก็สำนึกในสถานะของตัวเองดีว่าอยู่ในสถานะไหน ฉันรู้ว่ามันผิดแต่ถ้าจะให้กลับไปก็กลับไม่ได้แต่ถ้าจะเดินต่อไปฉันก็ไม่รู้ว่าจะเดินต่อไปยังไง ฉันกับพี่บูมคบกันมาได้ประมาณหนึ่งปี ฉันได้งานในที่ใหม่ ฉันกับพี่บูมกันเลยห่างกันออกไป พี่บูมไม่เคยมาฟิตเน็ทที่เก่าอีกเลย จาก เจอกันประจำกลายเป็นว่าสามเดือนเจอกันหนึ่งครั้ง จากโทรหากันทุกวันกลายเป็นว่าอาทิตย์นึงโทรหาครั้งหนึ่ง จากที่ LINE หากันบ่อยบ่อยกลับกลายเป็นว่าพี่บูม ไม่สนใจข้อความของฉันเลย ความรู้สึกของฉันตอนนี้ฉันอธิบายไม่ถูกว่ามันเป็นยังไงจะเรียกว่ารักได้ไหม. แต่รักแบบนี้มันผิดไปหรือเปล่า ถามว่าเลิกได้ไหมฉันก็เลยไม่ได้ แค่คิดว่าวันพรุ่งนี้จะไม่มีเขาแล้วฉันก็รู้สึกเสียใจ ถ้าถามว่าคิดถึงหัวอกของแฟนเขาไหม ฉันก็รู้สึกเสียใจถ้าสมมุติฉันมีแฟนแล้วแฟนฉันเป็นแบบนี้บ้างฉันก็คงเสียใจไม่ใช่น้อย ตอนนี้สถานะฉันกับพี่บูมก็ไม่ต่างอะไรเหมือนกับเลิกกัน แต่แค่เรายังไม่เลิกกัน แต่ฉันกลับรู้สึกโล่งอกอย่างน้อยเราก็ยังไม่ได้เลิกกันอย่างน้อยฉันก็ยังรู้ว่ายังมีเค้าเป็นแฟน. แต่ความรู้สึกลึกลึกเค้าก็เป็นแค่แฟนของคนอื่น เรามันก็แค่ส่วนเกินเป็นแค่แฟนเก็บของเค้า ฉันหาทางออกทุกวิถีทางจะทำยังไงให้ตัวเองหลุดพ้นออกมาจากสถานะนี้ หาทุกวิถีทางยังไงก็คิดไม่ออก. ฉันเฝ้าถามตัวเองทุกวันว่าทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร ฉันคบกับพี่เค้าทำไม เวลาที่ไม่ได้เจอกันฉันเฝ้าแต่ถามว่าฉันคนเลิกกับเค้าดีไหม จนกระทั่งเรามาเจอกันอีกครั้ง พี่บูมก็ยังทำให้ฉันรู้สึกว่าฉันเป็นแฟนคนหนึ่งของเค้า เค้ายังดูแลเทคแคร์เอาใจใส่ฉันเพียงแต่ว่าเราไม่ได้สนิทกันเหมือนแต่ก่อนแล้ว. ทุกครั้งที่ฉันเจอเขาความคิดที่ฉันอยากจะหลุดพ้นออกไปจากสถานะนี้มันก็หายไปทุกที. ฉันแค่รู้สึกว่าอยากมีเขาอยู่ข้างข้างอย่างน้อยก็ยังมีเขาแค่ได้ทักหาเขาทุกวันถึงแม้เค้าจะไม่สนใจแค่ได้ยินเสียงเขาบ้างในบางวันถึงแม้จะนานนานครั้ง กระทั่งตอนนี้เวลามันผ่านมานานเหลือเกินกับความสัมพันธ์แบบนี้. ฉันควรจะทำยังไงต่อดีเลิกก็ไม่ได้คบต่อก็ไม่ได้. ไอ้ความรู้สึกแบบนี้มันแย่เหลือเกิน. ฉันเฝ้าจะด่าตัวเองว่า ถ้าวันนั้นเราไม่ใจอ่อน. ถ้าวันนั้นใจแล้วแข็งมากกว่านี้ถ้าเราไม่หวั่นไหวในความรู้สึกเรื่องแบบนี้ก็คงจะไม่เกิดขึ้น (อาจจะพิมพ์ผิดพิมพ์ถูกไตบ้างนะ)