ตอนเด็กๆ เคยคิดนะว่า ตอนอายุ30เราคงมีงานดีๆ แต่งงาน มีครอบครัว มีรถ มีบ้าน ดูแลพ่อแแม่ได้ แต่ความเป็นจริงแล้ว
ตอนนี้29แล้ว ไม่มีบ้าน ไม่มีรถ ต้องย้ายไปอยู่ตัวคนเดียวไกลบ้าน ไม่ได้ดูแลพ่อแม่ แถมบางเดือนพ่อแม่ยังต้องส่งเงินให้อีก
งานก็หนัก เงินก็น้อย เช่าห้องเล็กๆอยู่ มีจักรยาน1คันขี่ไปทำงาน งานก็ยาก ภาษาอังกฤษก็ง่อย โง่สุดในทีม เพื่อนร่วมงานไม่ยอมรับ แฟนก็ไม่มี เพื่อนก็น้อย
เหมือนชีวิตอยู่ตัวคนเดียวไปวันๆ กินแต่อาหารเดิมๆทุกวัน เช้า-กลางวัน กินแซนวิชทำเอง เย็นกินมาม่า เพราะไม่มีครัว มีแต่กระติกน้ำร้อนอันเดียว ร้านอาหารไม่ได้เข้าเพราะแพง
เปิดเฟสบุคเห็นเพื่อนที่เรียนมาด้วยกัน แต่งงานมีครอบครัว ไปเที่ยว กินอาหารดีๆ แต่งตัวสวยๆ เดินห้าง เรานี่ใส่เสื้อยืดกางเกงยีนรองเท้าผ้าใบเหม็นๆไปทำงาน 7วันต่อสัปดาห์ ชอบใครก็ไม่เคยสมหวัง คนรุ่นเดียวกับเราแต่งงานมีลูกกันไปหมดแล้ว
รู้สึกตัวเองไร้ค่าเหลือเกิน ไม่มีความมั่นใจ รู้สึกต้อยต่ำ อยากนอนอยู่บนเตียงทั้งวัน ไม่อยากทำอะไรเลย เฮ้ออออ
รู้สึกตัวเองช่างไร้ค่า อายุจะ30แล้ว ชีวิตยังไม่มีอะไรสักอย่าง
ตอนนี้29แล้ว ไม่มีบ้าน ไม่มีรถ ต้องย้ายไปอยู่ตัวคนเดียวไกลบ้าน ไม่ได้ดูแลพ่อแม่ แถมบางเดือนพ่อแม่ยังต้องส่งเงินให้อีก
งานก็หนัก เงินก็น้อย เช่าห้องเล็กๆอยู่ มีจักรยาน1คันขี่ไปทำงาน งานก็ยาก ภาษาอังกฤษก็ง่อย โง่สุดในทีม เพื่อนร่วมงานไม่ยอมรับ แฟนก็ไม่มี เพื่อนก็น้อย
เหมือนชีวิตอยู่ตัวคนเดียวไปวันๆ กินแต่อาหารเดิมๆทุกวัน เช้า-กลางวัน กินแซนวิชทำเอง เย็นกินมาม่า เพราะไม่มีครัว มีแต่กระติกน้ำร้อนอันเดียว ร้านอาหารไม่ได้เข้าเพราะแพง
เปิดเฟสบุคเห็นเพื่อนที่เรียนมาด้วยกัน แต่งงานมีครอบครัว ไปเที่ยว กินอาหารดีๆ แต่งตัวสวยๆ เดินห้าง เรานี่ใส่เสื้อยืดกางเกงยีนรองเท้าผ้าใบเหม็นๆไปทำงาน 7วันต่อสัปดาห์ ชอบใครก็ไม่เคยสมหวัง คนรุ่นเดียวกับเราแต่งงานมีลูกกันไปหมดแล้ว
รู้สึกตัวเองไร้ค่าเหลือเกิน ไม่มีความมั่นใจ รู้สึกต้อยต่ำ อยากนอนอยู่บนเตียงทั้งวัน ไม่อยากทำอะไรเลย เฮ้ออออ