ผมรู้ว่ามันผิด...แต่ในเมื่อมันคือ #ความรัก
ผมกับแฟนคบกันมาได้สักพัก (แต่เขามีแฟนอยู่แล้ว
เขาอยู่คนละที่กับแฟน แต่เวลากลับบ้านเขาจะรับแฟนไปบ้านทุกครั้ง ) ส่วนตัวเขาถ้าไม่ได้กลับบ้านตอนเสาร์อาทิตย์ ทุกวันจันทร์ ถึง ศุกร์ เขาจะมารับผมไปนอนที่หอเขาทุกวัน (เขาเป็นอาจารย์พึ่งบรรจุ)
ก็คบกันมาเรื่อยๆ วันนึงเค้ารับพระราขทานปริญญาบัตร แล้วที่บ้านเขามีงานเลี้ยง เขาเลยชวนผมมาด้วย ผมก็ตอบตกลง แต่เขาก็ชวนแฟนตัวจริงเขามาด้วย(ซึ่งมันก็ถูกอยู่แล้วที่เขาชวนแฟนเขามา)
เราสามคนนอนด้วนกันเตียงเดียวกัน เขานอนกอดแฟนเขา ทุกวัน นอนหันหลังให้ผมทุกคืน(ระหว่างที่อยู่ที่บ้านแฟน) ถ้าแฟนตัวจริงเขาออกจสกห้องและผมนอนอยู่เขาก็จะมาทำดีแต่สักพักพอแฟนเขามาเขาก็ไปหวานกับแฟนเขา เมื่อเช้าเขาออกไปข้างนอกกับแฟน แต่ไม่ได้บอกผมว่าออกไปไหนที่บ้านก็ไม่รู้ ผมก็ออกตามหาสักพีกเขาสองคนก็กลับมา พร้อมกันด้วยท่าทางร่าเริงกว่าปกติ (ทั้งๆมี่เมื่อคืนก็ใีปากเสียงนิดหน่อย) ผมก็น้อยใจและเสียใจ
เมื่อคืนวันงานเลี้ยงฉลองกัน ผมก็ถามเขา ว่าเขาเคยแคร์ความรู้สึกผมจริงๆบ้างมั้ย รักผมจริงๆบ้างมั้ย เขาก็บอกว่าแคร์และรัก (เหตุการณ์ตอนกลางวันก่อนงานเลี้ยงจะเริ่มเขาเมินผมและไม่สนใจผมเลย)
เวลาเขาอยู่ด้วยกันเขารักและสวีทกันมาก ผมเหมือนคนไร้ตัวตนในตรงนั้น ผมพยายามควบคีมตัวเองว่าอย่าคิดมาก (แม่ของเขาก็บอกกับผม ว่าอย่าคิดมาก ค่อยๆคุย ค่อยๆปรับกันไป เขาเป็นคนใจร้อน ประกอบด้วยที่ผมเป็นคนอารมณ์ดี ยิ้มทั้งวันเหมือนคนบ้า แต่ก็มีบ้างที่หน้าบึ้งเพราะเสียใจหรือน้อยใจคนรอบข้างจะรู้โดยทันทีถ้าผมหน้าบึ้ง ผมนอนร้อง แม่เขาก็เห็น เข้ามาปลอบเข้ามาตียกับผมและบอกว่าไม่ต้องร้องนะ อย่าอ่อนแอ ไม่มีใครรู้ใจเขาเท่าผมแล้ว ผมก้อตแบกลับไปว่าเขามีคนรู้ใจอยู่แล้ว แม่เขาก็บอกว่า เอาหน่า ลูกก็รู้ใจเขามากกว่าคนอื่น อย่าพูดน้อยใจตัวเองเลยนะลูก)
ถ้าทุกคนเป็นแบบผม จะทำยังไง ผิดมั้ยที่ผมรักเขา และเขาก็บอกว่ารักผม ตอนที่ทะเลาะกันหรือผมน้อยใจเขา เขาก็ง้อผมทุกวิถีทาง แต่บางทีเขาก้อทำร้ายจิตใจผมเหลือเกิน ผมควรทำไงครับ
#อย่าด่าผมเลยนะครับ
ถ้าเป็นคุณ คุณจะรู้สึกยังไงกับคำว่า ที่2
ผมกับแฟนคบกันมาได้สักพัก (แต่เขามีแฟนอยู่แล้ว
เขาอยู่คนละที่กับแฟน แต่เวลากลับบ้านเขาจะรับแฟนไปบ้านทุกครั้ง ) ส่วนตัวเขาถ้าไม่ได้กลับบ้านตอนเสาร์อาทิตย์ ทุกวันจันทร์ ถึง ศุกร์ เขาจะมารับผมไปนอนที่หอเขาทุกวัน (เขาเป็นอาจารย์พึ่งบรรจุ)
ก็คบกันมาเรื่อยๆ วันนึงเค้ารับพระราขทานปริญญาบัตร แล้วที่บ้านเขามีงานเลี้ยง เขาเลยชวนผมมาด้วย ผมก็ตอบตกลง แต่เขาก็ชวนแฟนตัวจริงเขามาด้วย(ซึ่งมันก็ถูกอยู่แล้วที่เขาชวนแฟนเขามา)
เราสามคนนอนด้วนกันเตียงเดียวกัน เขานอนกอดแฟนเขา ทุกวัน นอนหันหลังให้ผมทุกคืน(ระหว่างที่อยู่ที่บ้านแฟน) ถ้าแฟนตัวจริงเขาออกจสกห้องและผมนอนอยู่เขาก็จะมาทำดีแต่สักพักพอแฟนเขามาเขาก็ไปหวานกับแฟนเขา เมื่อเช้าเขาออกไปข้างนอกกับแฟน แต่ไม่ได้บอกผมว่าออกไปไหนที่บ้านก็ไม่รู้ ผมก็ออกตามหาสักพีกเขาสองคนก็กลับมา พร้อมกันด้วยท่าทางร่าเริงกว่าปกติ (ทั้งๆมี่เมื่อคืนก็ใีปากเสียงนิดหน่อย) ผมก็น้อยใจและเสียใจ
เมื่อคืนวันงานเลี้ยงฉลองกัน ผมก็ถามเขา ว่าเขาเคยแคร์ความรู้สึกผมจริงๆบ้างมั้ย รักผมจริงๆบ้างมั้ย เขาก็บอกว่าแคร์และรัก (เหตุการณ์ตอนกลางวันก่อนงานเลี้ยงจะเริ่มเขาเมินผมและไม่สนใจผมเลย)
เวลาเขาอยู่ด้วยกันเขารักและสวีทกันมาก ผมเหมือนคนไร้ตัวตนในตรงนั้น ผมพยายามควบคีมตัวเองว่าอย่าคิดมาก (แม่ของเขาก็บอกกับผม ว่าอย่าคิดมาก ค่อยๆคุย ค่อยๆปรับกันไป เขาเป็นคนใจร้อน ประกอบด้วยที่ผมเป็นคนอารมณ์ดี ยิ้มทั้งวันเหมือนคนบ้า แต่ก็มีบ้างที่หน้าบึ้งเพราะเสียใจหรือน้อยใจคนรอบข้างจะรู้โดยทันทีถ้าผมหน้าบึ้ง ผมนอนร้อง แม่เขาก็เห็น เข้ามาปลอบเข้ามาตียกับผมและบอกว่าไม่ต้องร้องนะ อย่าอ่อนแอ ไม่มีใครรู้ใจเขาเท่าผมแล้ว ผมก้อตแบกลับไปว่าเขามีคนรู้ใจอยู่แล้ว แม่เขาก็บอกว่า เอาหน่า ลูกก็รู้ใจเขามากกว่าคนอื่น อย่าพูดน้อยใจตัวเองเลยนะลูก)
ถ้าทุกคนเป็นแบบผม จะทำยังไง ผิดมั้ยที่ผมรักเขา และเขาก็บอกว่ารักผม ตอนที่ทะเลาะกันหรือผมน้อยใจเขา เขาก็ง้อผมทุกวิถีทาง แต่บางทีเขาก้อทำร้ายจิตใจผมเหลือเกิน ผมควรทำไงครับ
#อย่าด่าผมเลยนะครับ