สวัสดีค่ะ ดิฉันมีหลายๆคำถามค้างคาใจอยู่หลายต่อหลายเรื่อง มันเป็นสิ่งที่ยากและรู้สึกแย่กับการตัดสินใจทำสิ่งนี้ลงไปในครั้งนี้
เรื่องมีอยู่ว่า...
ดิฉันเป็นแม่หม้ายลูกติด ซึ่งกำลังคบหาดูใจอยู่กับเพื่อนรุ่นน้องคนหนึ่ง เขาเป็นคนดี เรียนดี และดูจะมีหน้าที่การงานที่ดี อนาคตไกล (เขากำลังจบป.โท) ดิฉันรู้สึกดีกับเขามากๆ เขาทำให้ฉันรู้ว่าความรักก็มีด้านดีเสมอ เนื่องจากอดีตฉันเคยผิดหวังกับชีวิตรักมาก่อน(อย่างหนักมาก) ทำให้ฉันไม่กล้าที่จะเปิดใจให้รักครั้งใหม่ แต่เขาก็เข้ามา เขาทำให้ฉันรู้สึกดี มองโลกในแง่ดีมากขึ้น เรารู้จักกันแบบเพื่อนๆธรรมดาทั่วไป จนวันนึงเราจึงตัดสินใจคบเขาดู เมื่อเขาบอกว่าเขาจะพิสูจน์ให้เห็น ว่าเขาไม่ได้เหมือนกับคนอื่นๆอย่างที่เราเคยเจอมา เราก็ลองคบกัน ตลอดเวลาที่คบกันเขาค่อนข้างที่จะเอาใจใส่ ถามไถ่รายละเอียดต่างๆ เนื่องจากเราอยู่กันคนละจังหวัดค่ะ นานๆจะได้เจอกัน เราคุยกันทุกวัน เขาก็คอยถามไถ่ปัญหา สารทุกข์ สุขดิบต่างๆมากมาย อีกอย่างหนึ่งคือ เขาคอยไปดูแลคนในครอบครัวของฉันด้วย แต่ทางบ้าน ยังไม่รู้ว่าเราคบหาดูใจกัน เพราะคิดว่าคงเป็นแค่เพื่อนกันธรรมดา ฉันมีความสุขมาก รู้สึกได้ว่าเขาไม่ได้รังเกียจฉันหรือคนในครอบครัวฉันเลยแม้กระทั่งลูกของฉัน เขาทำให้ฉันรู้ว่าเขาใส่ใจฉันและครอบครัวของฉันจริงๆ เวลาที่มีปัญหาเขาก็สามารถหาทางออกให้ฉันได้ทุกอย่าง เขาดีมากดีจริงๆ เราคุยกันทุกวัน(ทั้งวันถ้าว่าง) เหมือนเขาไม่เคยห่างไปไหนเลย มีแต่ฉันที่คอยเงียบใส่เขา เราเข้าใจกันดีทุกอย่าง เขาเติมเต็มสภาพจิตใจที่มันพังทลายให้กลับมาสมบูรณ์อีกครั้ง แต่ปัญหามันมีอยู่ว่า เขามีดีกรีเป็นถึงอาจารย์ ฉันเป็นแม่หม้ายลูกติด ไม่มีหน้าที่การงานอะไรที่มั่นคงเลย และเราก็อยู่ไกลกันมาก แต่สังคมออนไลน์ในปัจจุบันทำให้ฉันรู้สึกว่าเขาไม่ได้อยู่ห่างฉันเลย มีอยู่ครั้งหนึ่งฉันมาสะกิดใจกับคำพูดๆหนึ่งของญาติ ที่พูดกรายๆว่าเขาเป็นที่มีอนาคตไกล ต้องได้พบกันคนที่คู่ควรและเหมาะสม ซึ่งญาติก็ไม่รู้หร่อกว่าเรากำลังคบกัน แต่คำพูดนี้มันทำให้ฉันฉุกคิดขึ้นมาว่า เราก็แค่แม่หม้ายลูกติด ไม่มีอะไรดีเลย ไม่สามารถเชิดหน้าชูตาเขาได้ เอาง่ายๆคือเราต่างกันมาก ฉันคิดว่าถ้าเขามานักกับฉันเขาต้องคอยโดนคำถามหรือคำพูดถากถางจากคนอื่นๆแน่ ไหนจะญาติพี่น้องของเขาอีก ไม่รู้ว่าเขาจะรับฉันได้ไหม ฉันสับสน มันหดหู่ใจ มานึกๆดูแล้วมันก็จริง เราไม่มีอะไรจะเทียบเขาได้เลย ฉันรู้สึกไม่ดีทุกครั้งเวลาได้ยินเรื่องราวต่างๆของแม่หม้ายลูกติดที่มีสามีใหม่ ทุกคำพูด คำครหานินทามันมักจะตามมาเสมอ ฉันกลัวว่าวันนี้เขาอาจทนกับคำพูดเหล่านี้ได้ และอีกต่อไปล่ะ เขาจะทนได้ไหม มันมืดไปหมด ฉันไม่อยากให้ใครมาว่าเขา ไม่อยากให้เขาต้องมานั่งตอบคำถามพวกนี้ ฉันไม่สบายใจ หลังๆมาฉันเริ่มเครียด เริ่มหงุดหงิดใส่เขา แต่เขาก็ไม่รู้หร่อกว่ามันคือเรื่องอะไร เราเริ่มมีปัญหากันซึ่งปัญหานั้นฉันเป็นคนเริ่มก่อน ฉันเริ่มงอแงใส่เขา เริ่มไม่เข้าใจเขา ได้แต่บอกเขาไปว่าหากวันนึงเขาเจอคนที่ดี คงไม่ต้องมางี่เง่าใส่กันแบบนี้หร่อก ฉันเริ่มทำตัวห่างๆออกมา แต่เขาก็คอยติดตามถามฉันตลอด วันนึงฉันคิดขึ้นได้ว่าเขาคงต้องเจอคนที่ดีกว่าฉัน ฉันเลยตัดสินใจบอกเขาไป มันเป็นความรู้สึกที่มันเหนื่อยล้า ฝืนใจที่จะทำ แต่ก็ต้องทำ ฉันขอเลิกกับเขา แต่ก่อนหน้านี่ฉันก็เคยถามเลิกกับเขามาตลอด แต่เขาบอกเขาไม่ยอม ฉันเลยบอกปัดๆไปว่าอยากให้เขาเจอทางที่ดี อยากให้เขามีคนที่เคียงข้างโดยไม่มีแผลเป็นติดอยู่เบื้องหลัง ฉันตัดสินใจเลิกกับเขา ไม่ติดต่อไม่พูดคุย แต่ทางบ้านก็ส่งข่าวเรื่องของเขาเสมอ ฉันเสียใจมาก ทรมานใจมาก แต่ฉันไม่อยากเป็นตัวถ่วงในชีวิตของใคร ตั้งแต่วันนั่นจนถึงวันนี้ ไม่มีวันไหนที่ฉันไม่คิดถึงเขา และฉันก็รู้ว่าเขาก็คงจะเสียใจเหมือนกัน ฉันอยากรู้ว่าสิ่งที่ฉันทำมันผิดหรือไม่ ที่ฉันอยากเห็นคนที่ฉันรักมีคนเคียงข้างที่ดีกว่าฉัน มันเป็นสิ่งที่ยากจะทำใจ แต่ฉันคิดว่ามันคงผ่านพ้นไปได้ ฉันรักเขามากแต่ฉันไม่อยากเห็นคนที่ฉันรักต้องมาคอยรับรู้รับฟังคนคอยพูดถึงเรื่องราวในอดีตของฉันให้เขาฟัง ฉันตัดสินใจถูกหรือไม่ที่ปล่อยเขาไป...เพียงเพราะคำๆเดียวคือ......เราแตกต่างกัน.....
รบกวนขอคำแนะนำหน่อยนะคะ ดิฉันมืดแปดด้านจริงๆค่ะ
😢😭😟😥
สิ่งที่ฉันทำ ถูกหรือไม่ที่ฉันเลือกที่จะบอกเลิกคนที่รักที่สุดในชีวิตไปเพียงเพราะความแตกต่าง
เรื่องมีอยู่ว่า...
ดิฉันเป็นแม่หม้ายลูกติด ซึ่งกำลังคบหาดูใจอยู่กับเพื่อนรุ่นน้องคนหนึ่ง เขาเป็นคนดี เรียนดี และดูจะมีหน้าที่การงานที่ดี อนาคตไกล (เขากำลังจบป.โท) ดิฉันรู้สึกดีกับเขามากๆ เขาทำให้ฉันรู้ว่าความรักก็มีด้านดีเสมอ เนื่องจากอดีตฉันเคยผิดหวังกับชีวิตรักมาก่อน(อย่างหนักมาก) ทำให้ฉันไม่กล้าที่จะเปิดใจให้รักครั้งใหม่ แต่เขาก็เข้ามา เขาทำให้ฉันรู้สึกดี มองโลกในแง่ดีมากขึ้น เรารู้จักกันแบบเพื่อนๆธรรมดาทั่วไป จนวันนึงเราจึงตัดสินใจคบเขาดู เมื่อเขาบอกว่าเขาจะพิสูจน์ให้เห็น ว่าเขาไม่ได้เหมือนกับคนอื่นๆอย่างที่เราเคยเจอมา เราก็ลองคบกัน ตลอดเวลาที่คบกันเขาค่อนข้างที่จะเอาใจใส่ ถามไถ่รายละเอียดต่างๆ เนื่องจากเราอยู่กันคนละจังหวัดค่ะ นานๆจะได้เจอกัน เราคุยกันทุกวัน เขาก็คอยถามไถ่ปัญหา สารทุกข์ สุขดิบต่างๆมากมาย อีกอย่างหนึ่งคือ เขาคอยไปดูแลคนในครอบครัวของฉันด้วย แต่ทางบ้าน ยังไม่รู้ว่าเราคบหาดูใจกัน เพราะคิดว่าคงเป็นแค่เพื่อนกันธรรมดา ฉันมีความสุขมาก รู้สึกได้ว่าเขาไม่ได้รังเกียจฉันหรือคนในครอบครัวฉันเลยแม้กระทั่งลูกของฉัน เขาทำให้ฉันรู้ว่าเขาใส่ใจฉันและครอบครัวของฉันจริงๆ เวลาที่มีปัญหาเขาก็สามารถหาทางออกให้ฉันได้ทุกอย่าง เขาดีมากดีจริงๆ เราคุยกันทุกวัน(ทั้งวันถ้าว่าง) เหมือนเขาไม่เคยห่างไปไหนเลย มีแต่ฉันที่คอยเงียบใส่เขา เราเข้าใจกันดีทุกอย่าง เขาเติมเต็มสภาพจิตใจที่มันพังทลายให้กลับมาสมบูรณ์อีกครั้ง แต่ปัญหามันมีอยู่ว่า เขามีดีกรีเป็นถึงอาจารย์ ฉันเป็นแม่หม้ายลูกติด ไม่มีหน้าที่การงานอะไรที่มั่นคงเลย และเราก็อยู่ไกลกันมาก แต่สังคมออนไลน์ในปัจจุบันทำให้ฉันรู้สึกว่าเขาไม่ได้อยู่ห่างฉันเลย มีอยู่ครั้งหนึ่งฉันมาสะกิดใจกับคำพูดๆหนึ่งของญาติ ที่พูดกรายๆว่าเขาเป็นที่มีอนาคตไกล ต้องได้พบกันคนที่คู่ควรและเหมาะสม ซึ่งญาติก็ไม่รู้หร่อกว่าเรากำลังคบกัน แต่คำพูดนี้มันทำให้ฉันฉุกคิดขึ้นมาว่า เราก็แค่แม่หม้ายลูกติด ไม่มีอะไรดีเลย ไม่สามารถเชิดหน้าชูตาเขาได้ เอาง่ายๆคือเราต่างกันมาก ฉันคิดว่าถ้าเขามานักกับฉันเขาต้องคอยโดนคำถามหรือคำพูดถากถางจากคนอื่นๆแน่ ไหนจะญาติพี่น้องของเขาอีก ไม่รู้ว่าเขาจะรับฉันได้ไหม ฉันสับสน มันหดหู่ใจ มานึกๆดูแล้วมันก็จริง เราไม่มีอะไรจะเทียบเขาได้เลย ฉันรู้สึกไม่ดีทุกครั้งเวลาได้ยินเรื่องราวต่างๆของแม่หม้ายลูกติดที่มีสามีใหม่ ทุกคำพูด คำครหานินทามันมักจะตามมาเสมอ ฉันกลัวว่าวันนี้เขาอาจทนกับคำพูดเหล่านี้ได้ และอีกต่อไปล่ะ เขาจะทนได้ไหม มันมืดไปหมด ฉันไม่อยากให้ใครมาว่าเขา ไม่อยากให้เขาต้องมานั่งตอบคำถามพวกนี้ ฉันไม่สบายใจ หลังๆมาฉันเริ่มเครียด เริ่มหงุดหงิดใส่เขา แต่เขาก็ไม่รู้หร่อกว่ามันคือเรื่องอะไร เราเริ่มมีปัญหากันซึ่งปัญหานั้นฉันเป็นคนเริ่มก่อน ฉันเริ่มงอแงใส่เขา เริ่มไม่เข้าใจเขา ได้แต่บอกเขาไปว่าหากวันนึงเขาเจอคนที่ดี คงไม่ต้องมางี่เง่าใส่กันแบบนี้หร่อก ฉันเริ่มทำตัวห่างๆออกมา แต่เขาก็คอยติดตามถามฉันตลอด วันนึงฉันคิดขึ้นได้ว่าเขาคงต้องเจอคนที่ดีกว่าฉัน ฉันเลยตัดสินใจบอกเขาไป มันเป็นความรู้สึกที่มันเหนื่อยล้า ฝืนใจที่จะทำ แต่ก็ต้องทำ ฉันขอเลิกกับเขา แต่ก่อนหน้านี่ฉันก็เคยถามเลิกกับเขามาตลอด แต่เขาบอกเขาไม่ยอม ฉันเลยบอกปัดๆไปว่าอยากให้เขาเจอทางที่ดี อยากให้เขามีคนที่เคียงข้างโดยไม่มีแผลเป็นติดอยู่เบื้องหลัง ฉันตัดสินใจเลิกกับเขา ไม่ติดต่อไม่พูดคุย แต่ทางบ้านก็ส่งข่าวเรื่องของเขาเสมอ ฉันเสียใจมาก ทรมานใจมาก แต่ฉันไม่อยากเป็นตัวถ่วงในชีวิตของใคร ตั้งแต่วันนั่นจนถึงวันนี้ ไม่มีวันไหนที่ฉันไม่คิดถึงเขา และฉันก็รู้ว่าเขาก็คงจะเสียใจเหมือนกัน ฉันอยากรู้ว่าสิ่งที่ฉันทำมันผิดหรือไม่ ที่ฉันอยากเห็นคนที่ฉันรักมีคนเคียงข้างที่ดีกว่าฉัน มันเป็นสิ่งที่ยากจะทำใจ แต่ฉันคิดว่ามันคงผ่านพ้นไปได้ ฉันรักเขามากแต่ฉันไม่อยากเห็นคนที่ฉันรักต้องมาคอยรับรู้รับฟังคนคอยพูดถึงเรื่องราวในอดีตของฉันให้เขาฟัง ฉันตัดสินใจถูกหรือไม่ที่ปล่อยเขาไป...เพียงเพราะคำๆเดียวคือ......เราแตกต่างกัน.....
รบกวนขอคำแนะนำหน่อยนะคะ ดิฉันมืดแปดด้านจริงๆค่ะ
😢😭😟😥