ประเด็นมีอยู่ว่า ข้างบ้านเรามีลูกคนเดียวปัญหาก็คือ
1.เวลาคุยกับลูกต้องใส่อารมณ์กับเด็ก เช่น เด็กจะออกไปข้างนอกตอนเช้าทุกวัน ช่วง 7-8 โมง เพราะแม่เขาพาไป จนทำให้เด็กชิน เด็กเลยจะงอแงเวลาที่แม่เขาไม่พาออกไป เด็กก็จะงอแง แต่แม่ก็จะประมาณใส่อารมณ์ด้วยความหงุดหงิด และตะคอกเด็ก จนเด็กเริ่ม อายุ 3 ขวบ
2.เวลาที่เด็กไม่สบาย พ่อ-แม่เด็ก ก็จะดูแลดี แต่ช่วงที่เด็กเริ่มหายไข้จะต้องป้อนยาเด็กก็จะงอแง และปัดยาทิ้ง แม่ก็จะตะคอกเด็ก บางครั้งก็ด่าเด็ก

คือเราไม่เข้าใจว่าการเลี้ยงเด็กมันก็เหนื่อยอยู่นะแต่ถ้าถึงขนาดต้องด่าเด็กประมาณว่า ไอ้เด็กเชี้..!  กุเกลียด เป็นแบบนี้บ่อยมาก จนมีวันหนึ่งเราเอง เรื่องเขาอ่ะ คือ ทนไม่ไหว มีอยู่ว่า ด่าเด็กตั้งแต่ ตื่นนอน จนคนเป็นพ่อกลับมาจากทำงาน เด็กก็งอแง หรือ เรียกชื่อซ้ำๆ ก็โดน คนเป็นพ่อด่าอีก เป็นแบบนี้มานานพอสมควร คือเกือบทั้งวันอ่ะ ไม่รู้จะด่าอะไรนักหนา จนเราแบบไม่ไหวอ่ะ ที่ไม่ไหวคือ วันนั้นเด็กไม่สบาย ตอนเช้ามาเด็กเริ่มดีขึ้น เขาก็จะงอแงตามประสา เด็กจะกินนม แต่แม่ไม่ให้กินหรือยังไงไม่แน่ใจ ช่วงที่แม่เข้าห้องน้ำ #บังเอิญบ้านอยู่ติดกัน กำแพงบ้านเราเตี้ยเลยมองเห็นสูงระดับสายตา ลูกก็งอแงเรียก แม่เขา เป็น อี ( คือเขาได้ยินพ่อ-แม่เขาด่ากันทุกวันเมื่อก่อน ) คนเป็นแม่เปิดประตูออกมาตะคอกเด็กว่า ด่าใคร กุถามด่าใคร จู่คนเป็นแม่ก็ตบลูก เราได้ยินเสียงตีดังเพี้ย!  แล้วก็ได้ยินเสียงด่ามาอีก ไอ้เด็กเชี้...กุเกียจ คือ เราจุกเลยนะ คือแบบสงสารเด็กมากเลยอ่ะ เราเลยตะโกนว่าเอ่อ ถ้าไม่อยากเลี้ยงก็ให้คนอื่นเขาเลี้ยงไป ลูกคนเดียวไม่มีปัญญาเลี้ยงก็!  เท่านั้นแหละคนเป็นแม่เงียบเลย เราก็เลยแบบรับไม่ได้ "เด็กแค่จะ 2 ขวบ จะเอาเป็นเอาตายอะไรนักหนา ความเป็นพ่อเป็นแม่มันหายไปไหนกันหมด.."คนเป็นแม่เหมือนจะคิดได้ พูดกับลูกว่า ก็หนูดื้ออ่ะ คราวหลังอย่าดื่อสิ "
พอวันรุ่งขึ้น คราวนี้ อีผัวกลับมา เด็กก็อาบน้ำ เขาก็เล่นตามประสา แม่เรียกแล้วไม่มา อิคนเป็นพ่อมันก็ด้วยอารมณ์แบบโมโห เห็นมันด่าลูกแล้วกระชากแขนเด็กมาหาคนเป็นแม่ ก็เสียงดังกับเด็กอีก เราก็อีกนั่นแหละ คือสภาพเด็กมันเริ่มซึมตอนนั้น. เราก็สอดไป" คนเดียวมันเลี้ยงกันดีๆไม่ได้ไงว่ะ..ตัวแค่นี้พวกจะเอาอะไรนักหนา เป็นพ่อเป็นแม่ภาษาส้นตรีนอะไรกันเนี่ย"คือเราของขึ้นเลยนะ มันรับไม่ได้จริงๆ) จนคนเป็นพ่อมันพูดขึ้นมาว่า ลูกกุจะทำไงก็ได้!.#เราก็เลยเลยบอกเอ่อเดี๋ยวก็จะได้รู้ว่าลูกเป็นไง พ่อแม่เชี้..ๆแบบนี้ก็ให้คนอื่นเอาไปเลี้ยงดิว่ะ..เลึ้ยงไม่ได้ก็ไม่ต้องเลี้ยง!!...คราวนี้เราโทรแจ้งหน่วยงานพิทักษ์เด็กเลย...จากนั้นเงียบกันทั้งบ้าน..หน่วยงานน่าจะเข้ามาดู  จากนั้นพฤติกรรมก็ดีขึ้น พูดกับเด็กดีขึ้น เริ่มมีเหตุผลดีขึ้น. จากที่ไม่ได้ยินเสียงเด็กหัวเราะร่าเริงมาเป็นเวลายาวนาน....แต่ว่า...สิ่งเหล่านี้เริ่มกลับมาอีกแล้ว...เฮ้อออ เราเองอยู่ใกล้บ้านหลังนี้จนปวดหัว บ้านหลังนี้เป็นจุดบอดของพื้นที่แถวนี้มาก.   มารยาทสุดๆ
คือ แถวบ้านเราก็มีลูกเล็กๆนะแต่ไม่เห็นเขาเลี้ยงลูกด้วยอารมณ์แบบนี้เลย. พฤติกรรมแบบนี้ควรจะรักษายังไงเนี่ย (จนเรามีเรื่องกับบ้านนี้นี่แหละ 555) จนเพื่อนเราบอกว่าเรื่องของเขทเราอย่าไปยุ่ง เฮ้ออ