ตายยังไงให้เกิดประโยชน์ต่อสังคม และไม่เป็นภาระคนข้างหลังมากที่สุด

ถ้าจขกท.ยังหลงทิฏฐิอันฟุ้งซ่านและทุกข์เครียดเดิมๆ ก็จะยังต้องทุกข์ทนเดิมๆหรืออาจต้องหาทางการุณยฆาตตัวเอง(ฆ่าตัวตาย)เพื่อให้รอดพ้นทุกข์หนักดังกล่าว ซึ่งการเกิดทุกข์ทางร่างกายหรือจิตใจใดๆนั้นล้วนการรับผลบาปผลกรรมที่น่าสงสารเห็นใจ ไม่ใช่เรื่องน่าตำหนิติเตียนตราบที่เราไม่ได้มุ่งสร้างบาปสร้างทุกข์ต่อผู้อื่นหรือตัวเอง

ส่วนการมีความคิดที่จะตายอย่างไรให้เกิดประโยชน์ต่อสังคมหรือไม่ให้ผู้อื่นเดือดร้อน นั้นคือสัมมาสังกัปปะหรือการมีความนึกคิดที่น่าสรรเสริญอย่างหนึ่ง ซึ่งความนึกคิดที่ดีใดๆ(ที่ไม่สะเปะสะปะฟุ้งซ่านจนเกินไป)ก็ล้วนมาจากสัมมาทิฏฐิหรือจิตใจที่ประเสริฐในตัวเรานั่นเอง

กรณีปัญหาที่เด่นชัดของจขกท.ก็คือ มีความทุกข์ในจิตใจซึ่งเป็นมาอย่างหนักและยาวนานจนอาจถึงคราวที่ต้องการุณยฆาตตัวเองเพื่อให้รอดพ้นทุกข์หนักดังกล่าว แต่ถึงอย่างไรแล้วมรรคาการแก้ปัญหานั้นพระพุทธเจ้าท่านชี้สอนว่ามีอยู่ ซึ่งคือการเปลี่ยนทิฏฐิจิตใจเป็นคนใหม่ที่ผ่องใส(เกิดสัมมาทิฏฐิอย่างยิ่ง) ซึ่งย่อมพ้นทุกข์พ้นบาปในใจได้อย่างยิ่ง แล้วจะแก้ปัญหาในชีวิตได้เสมอ  อย่างไรก็ตามถ้าทิฏฐิจิตใจเรายังคงยึดจนเกิดภาวะทุกข์หนักแบบเดิมๆจนไม่อาจเปลี่ยนสักที ก็อาจการุณยฆาตตัวเองลงซึ่งถือเป็นมรรคาเพื่อให้รอดพ้นทุกข์อันยิ่งอย่างหนึ่ง

ส่วนปัญหาใหญ่ยิ่งที่หลายคนมักเหลิงหลงกัน แต่แท้จริงแล้วอาจเป็นปรัชญาบริสุทธิ์ที่นำพาสู่ผลความทุกข์ร้ายที่สูงล้ำน่าสงสารอย่างยิ่งนั้นคือบาปหรือพฤติกรรมจากกิเลสสมุทัย แต่นับว่าน่ายินดีที่คุณไม่ได้เหลิงหลงพฤติกรรมบาปๆแย่ๆนะครับ ขอให้กำลังใจให้รักษาคุณสมบัติของบัณฑิตแม้ตกทุกข์ก็ไม่เลิกปฏิบัติธรรมเช่นนี้เอาไว้(แม้ในอนาคตใกล้ไกลคุณอาจจะกลายเป็นคนใหม่มีชีวิตใหม่แล้ว หรือได้การุณยฆาตตัวเองลงแล้ว หรือกลายเป็นคนทุกข์ใจรุนแรงจนปฏิกริยา self defense ทางจิตใจช่วยให้ไม่ต้องยึดถือใดๆให้ทุกข์หนักอีก ซึ่งก็ย่อมถูกชาวบ้านตราหน้าว่าเป็นคนบ้าเพราะไม่ได้ยึดเหนี่ยวยึดถือเหมือนชาวบ้านเขา ฯลฯ ก็ตาม)