สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกของฉันเอง
ตอนนี้เราสับสนแะเสียใจมาก 3วันแล้ว ที่เลิกกันไป เราร้องไห้ตลอด ไม่มีตอนไหนที่ไม่เสียใจเลย แต่เค้ากลับไม่แสดงอาการเสียใจ น้ำตาแทบจะไม่มีให้เห็นเลยค่ะ พอเราถามว่ายังรักเราอยู่มั้ย ก็ตอบว่ายังรัก แต่แววตาของเค้าไม่เหมือนเดิม มันไม่ได้ลึกซึ้งเหมือนคนบอกรักกัน เราร้องไห้แทบตาย อ้อนวอนขอให้เขากลับมา แต่เขาปฎิเสธอย่างไม่คิดเลยว่าที่ผ่านมาเรากับเค้าผ่านเรื่องร้ายกว่านี้ ยังผ่านมาได้ ลำบากถึงขั้นไม่มีตังกินข้าว เราก็ยังอยู่กับเค้า เราเป็นคนพยายามหาเงินมาใช้ตลอด โดยที่ตอนนั้นเค้าไม่ได้พยายามอะไรมากมายเลย ได้แต่ขอโทษที่ช่วยอะไรไม่ได้ เราเข้าใจเค้าค่ะ ว่าเค้าคงมีเหตุผล เราทะเลาะกันบ่อยมาก ส่วนมากเค้าเป็นคนง้อ ขอโอกาสตลอด โดยช่วงที่ทะเลาะกันบ่อยๆนั้น เราก็แทบจะเหนื่อยและท้อ อยากให้มันจบๆไป เจ็บตอนนี้ยังดีกว่าเจ็บเรื่อยๆ เพราะเราไม่มีความเข้าใจกันเลย แต่เราไม่เคยตัดเค้าได้เลย เรารักเค้ามาก ทุกครั้งที่เค้าขอโอกาส เรามักจะให้อภัยเสมอ ไม่คิดอะไรเลย เพราะเรารักเค้า และคิดว่าเรื่องร้ายๆลำบากกว่านี้เรายังผ่านมาได้เลย ตอนนี้จะผ่านไปอีกรอบคงไม่เป็นไร คนเรารักกันมันต้องค่อยๆปรับตัวและความเข้าใจ เข้าหากันได้ แต่ครั้งนี้ที่เราทะเลาะกัน มันมาจากเรื่องเดิม ที่เราเคยพูดหลายรอบ เราและเค้าต่างโมโหมาก เราตีเค้า หยิกคอเค้าจนเป็นรอย เค้าบอกทนไม่ไหวแล้ว จะเลิกให้ได้ เราไม่เข้าใจว่าทำไมเค้าัดสินใจง่ายดายแบบนี้ เราเสียใจมาก เค้าไม่ได้สนใจ ขับรถหนีออกไปหาเพื่อนที่ทำงาน ตั้งแต่วันนั้นจนวันนี้ เราก็ยังขอให้กลับมาคุยกันดีๆ แต่เขาก็ยังปฎิเสธ อยากห่างๆกันไป เผื่อเราจะเจอคนที่ดีกว่าเค้า เราก็ได้แต่พูดว่าขอให้กลับมา เพราะเราอยู่ไม่ได้ มันเร็วเกินไป เรื่องที่ผ่านมามันไม่มีค่าเลยหรอ ที่ลำบากด้วยกัน เราก็ยังไม่เคยไปไหน แต่เราทำเค้าแค่นี้ เค้าถึงต้องไปจากเรา ถึงกับขอคิดว่าจะกลับมามั้ย ทั้งๆที่ตอนนั้นเค้าขอเรา เราไม่เคยคิดเลย เพราะรักเค้า เราเลยใช้หัวใจมากกว่าสมอง
* ตอนนี้เราควรจะไงดี เรารักเค้า เราขอเปลี่ยนนิสัย แต่เค้ายังไม่ตอบอะไรเลย ปล่อยให้เรารอ รอรักกับรอเลิกมันไม่ต่างอะไรกันเลย
เรายังอยู่ในห้องที่เรากับเค้าอยู่ทุกวัน แต่เค้าอยู่กับเพื่อน เค้าทำงาน เค้าไม่ได้คิดเรื่องนี้เลย ซึ่งต่างจากเรามาก เราควรจะตัดใจและทำใจเดินออกมาดีมั้ย TT
ทำยังไงดี ควรกลับไปดีมั้ย แต่เค้าไม่เคยเสียใจที่เราเดอนจากมา
ตอนนี้เราสับสนแะเสียใจมาก 3วันแล้ว ที่เลิกกันไป เราร้องไห้ตลอด ไม่มีตอนไหนที่ไม่เสียใจเลย แต่เค้ากลับไม่แสดงอาการเสียใจ น้ำตาแทบจะไม่มีให้เห็นเลยค่ะ พอเราถามว่ายังรักเราอยู่มั้ย ก็ตอบว่ายังรัก แต่แววตาของเค้าไม่เหมือนเดิม มันไม่ได้ลึกซึ้งเหมือนคนบอกรักกัน เราร้องไห้แทบตาย อ้อนวอนขอให้เขากลับมา แต่เขาปฎิเสธอย่างไม่คิดเลยว่าที่ผ่านมาเรากับเค้าผ่านเรื่องร้ายกว่านี้ ยังผ่านมาได้ ลำบากถึงขั้นไม่มีตังกินข้าว เราก็ยังอยู่กับเค้า เราเป็นคนพยายามหาเงินมาใช้ตลอด โดยที่ตอนนั้นเค้าไม่ได้พยายามอะไรมากมายเลย ได้แต่ขอโทษที่ช่วยอะไรไม่ได้ เราเข้าใจเค้าค่ะ ว่าเค้าคงมีเหตุผล เราทะเลาะกันบ่อยมาก ส่วนมากเค้าเป็นคนง้อ ขอโอกาสตลอด โดยช่วงที่ทะเลาะกันบ่อยๆนั้น เราก็แทบจะเหนื่อยและท้อ อยากให้มันจบๆไป เจ็บตอนนี้ยังดีกว่าเจ็บเรื่อยๆ เพราะเราไม่มีความเข้าใจกันเลย แต่เราไม่เคยตัดเค้าได้เลย เรารักเค้ามาก ทุกครั้งที่เค้าขอโอกาส เรามักจะให้อภัยเสมอ ไม่คิดอะไรเลย เพราะเรารักเค้า และคิดว่าเรื่องร้ายๆลำบากกว่านี้เรายังผ่านมาได้เลย ตอนนี้จะผ่านไปอีกรอบคงไม่เป็นไร คนเรารักกันมันต้องค่อยๆปรับตัวและความเข้าใจ เข้าหากันได้ แต่ครั้งนี้ที่เราทะเลาะกัน มันมาจากเรื่องเดิม ที่เราเคยพูดหลายรอบ เราและเค้าต่างโมโหมาก เราตีเค้า หยิกคอเค้าจนเป็นรอย เค้าบอกทนไม่ไหวแล้ว จะเลิกให้ได้ เราไม่เข้าใจว่าทำไมเค้าัดสินใจง่ายดายแบบนี้ เราเสียใจมาก เค้าไม่ได้สนใจ ขับรถหนีออกไปหาเพื่อนที่ทำงาน ตั้งแต่วันนั้นจนวันนี้ เราก็ยังขอให้กลับมาคุยกันดีๆ แต่เขาก็ยังปฎิเสธ อยากห่างๆกันไป เผื่อเราจะเจอคนที่ดีกว่าเค้า เราก็ได้แต่พูดว่าขอให้กลับมา เพราะเราอยู่ไม่ได้ มันเร็วเกินไป เรื่องที่ผ่านมามันไม่มีค่าเลยหรอ ที่ลำบากด้วยกัน เราก็ยังไม่เคยไปไหน แต่เราทำเค้าแค่นี้ เค้าถึงต้องไปจากเรา ถึงกับขอคิดว่าจะกลับมามั้ย ทั้งๆที่ตอนนั้นเค้าขอเรา เราไม่เคยคิดเลย เพราะรักเค้า เราเลยใช้หัวใจมากกว่าสมอง
* ตอนนี้เราควรจะไงดี เรารักเค้า เราขอเปลี่ยนนิสัย แต่เค้ายังไม่ตอบอะไรเลย ปล่อยให้เรารอ รอรักกับรอเลิกมันไม่ต่างอะไรกันเลย
เรายังอยู่ในห้องที่เรากับเค้าอยู่ทุกวัน แต่เค้าอยู่กับเพื่อน เค้าทำงาน เค้าไม่ได้คิดเรื่องนี้เลย ซึ่งต่างจากเรามาก เราควรจะตัดใจและทำใจเดินออกมาดีมั้ย TT