รักแท้หรือไม่มีอยู่จริง

ผมมีเรื่องจะเล่าให้ฟังนะครับ ผมเป็นคนธรรมดาคนหนึ่งครับที่ตอนเด็กๆเคยฝันเอาไว้ว่าจะมีแฟนคนแรกตอนมหาลัยครับ แต่แล้ววันหนึ่งผมได้เจอคนๆหนึ่งครับเป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกปึ้งใครครับมันพังหมดครับที่จะมีแฟนคนแรกตอนมหาลัยผมเจอเค้าทุกวันจีบเค้าจนเราได้เป็นแฟนกันเราคบกันปีกว่าครับตอนแรกผมกับไม่คิดอะไรผมว่าคงไปได้ไม่นานหรอกเพราะรักของเรามันไม่เหมือนคนอื่นใช่ครับเราไม่ชายหญิงแบบปกติ แรกๆก็หวานเเต่พอนานเข้าเริ่มทะเลาะกัน เป็นที่ผมงี่เง่าเกินไปมั้งครับ เรื่องมันเกิดขึ้นที่ว่าผมน้อยใจที่เค้าแคร์คนอื่นมากกว่าผมค่อยใส่ใจผมไม่ค่อยดูแล ผมเป็ยแฟนผมก็อยากเรียกร้องบ้างครับแต่มันก็ไม่ได้ผลอะไรทุกครั้งที่ทะเลาะกันผมจะเป็นคนง้อเสมอไม่ว่าใครจะผิดมันก็เป็นแบบนี้มาเลื่อยๆชีวิตคู่ของดพวกเราก็เลื่อยๆทุกครั้งที่คนมาจีบผมกล้าพูดได้เต็มปากว่าผมมีแฟนแล้ว แล้วก็แคปแชทส่งให้แฟนดูทุกครั้งที่เค้าผิด เค้าโกหกเค้าทำผมเสียใจผมแอบไปร้องให้แล้วกลับมาให้อภัยเค้าเสมอมันเป็นแบบนี้บ่อย แต่ไม่ใช่เราไม่มีความสุขกันทั้งนั้น ผมบอกพ่อแม่ว่าเค้าเป็นเพื่อนแต่พ่อแม่ผมรู้ว่าเป็นแฟนกันผมเอาเค้ามาอยู่บ้านด้วย ผมทำให้เค้าทุกอย่างสักเสื้อผ้าแม้กระทั้งกางเกงในผมรักเค้ามากให้ไปหมดทั้งหัวใจผมสื่อสัตย์และมั่นคงไม่เคยคิดจะมีใครอีกแล้วผมวางแผนไว้ทุกอย่างทั้งหาที่เรียนหน้าที่การงาน ว่าจะไปขอเค้าแต่งงานวันผ่านมาเลื่อยๆจนวันหนึ่งเราต้องแยกกันเราเรียนมหาลัยคนละที่เค้าก็เริ่มเปลี่ยนไปสนในผมน้อยลงไปเที่ยวกับเพื่อนไม่เคยบอกผมไม่ได้ห้ามขอแค่ให้บอกว่าจะไปไหนมาไหน วันหนึ่งที่ถึงจุดแตกหักคือมีคนมาจีบเค้าโดยเค้าไม่กล้าบอกว่ามีแฟนแล้วผมจึงบอกให้เค้าบอกจนเราเริ่มทะเลาะกันมากขึ้นแค่ในแชทนะครับผมประชดเค้าให้ต่างคนต่างอยู่เค้าบอกโอเคร ผมก็ง้อเค้าว่าเตงไม่คิดจะยื้อเลยเหรอ เค้าบอกว่าขอคิดดูก่อน ผมรอคำตอบตอนเช้าเค้าบอกผมว่าพอแค่นี้เถอะเราอยากอยู่กับเพื่อนมากกว่า ผมตามง้อเค้าทุกวัน เค้าบล็อก เฟส ไลน์ ไม่รับโทรสัพผม ผมก็แอบส่องเฟสเค้าด้วยเฟสของเพื่อน1อาทิย์จากที่เราเลิกกันเค้ามีแฟนใหม่แล้วผมเจ็บและทรมารมากผมกินข้าวไม่ได้นอนไม่หลับน้ำหนักผมรถลงไป10โล จนวันหนึ่งเค้ากับมาบ้านผมขึ้นไปหาเค้าที่บ้านผมอยากไปแก้ปมในใจที่ผมโทดตัวเองว่าเป็นตนผิด ผมทำดีที่สุดแล้ว ผมถามเค้าว่าทำไมถึงตัดใจจากผมง่ายจังผมพูดความในใจทั้งหมดของผมเค้ารับรู้ได้ เค้าน้ำตาซึม ผมบอกว่าไม่มีใครเธอได้เท่าเราอีกแล้ว บ้านเค้าอยู๋บนเขาที่ไม่มีไฟฟ้าใช้ ทางไปก็เป็นป่ากับทางลูกรัง แต่ผมไม่เคยท้อผมไปหาเค้าจนได้ แต่เค้าตอบมาว่าเค้ายังให้คำตอบอะไรไม่ได้ เค้าพูดมาคำหนึ่งที่ทำให้ผมรู้ว่าที่ผ่านมาผมไม่มีค่าอะไรเลย เค้าพูดเราพึ่งคบกับเค้ามันเลิกกันง่ายๆ ผมเสียใจมากๆผมเลยตอบเค้าไปว่าที่กับเราไม่ถึงวินาทีเธอยังทิ่งเราได้ ผมกลับมาบ้านก็มีคนที่ให้กำลังใจผมมาตลอดคือแม่ และครอบครัว แต่ผมยังเลือกที่จะรอเค้า ผมปิดกลั้นคนที่เค้ามาทุกคน ผมเจ็บทุกครั้งที่เจอเค้าเเล้วเค้าทำเหมือนไม่รู้จัก ตอนที่เราคบกันเค้าไม่สบายผมนั้งเฝ้าเค้าจนไม่ได้นอน ตื่นเช้ามาผมจะถามเค้าว่าอยากกินอะไรผมจะไปหามาให้ ทำดีและซื่อสัตย์กับเค้ามากแต่สิ่งที่ผมได้กับมาเค้าสร้างบาดแผลลึกมากไว้ให้กับผม จนมาถึงวันหนึ่งที่ผมรู้สึกเหนื่อยที่ว่ายิ่งตามยิ่งห่าง ผมจึงหยุดตามคือวันที่ 31 ธันวาจากที่ผมตามมาหลายเดือน เค้ากับไม่เลือกผม แต่ผมไม่เคยโกรธเค้าหรอกนะครับและพร้อมที่จะให้โอกาสเค้าเสมอ #การที่เราให้ความซื่อสัตย์กับใครมากๆเราอาจเป็นผู้ถูกทำร้ายง่ายๆครับย

จากที่พี่อ้อยพี่ฉอดพูดครับว่า อย่าบอกว่ารักใครถ้าแม้แต่ความซื่อสัตย์ง่ายๆยังให้กันไม่ได้  จริงครับ  

แต่สำหรับบางคนการที่ให้ความซื่อสัตย์กับใครมันอาจโดนทำร้ายจนไม่เหลือค่าอะไรเลย