เรื่องมีอยู่ว่า บ้านเราจะมี ตา ยาย ป้า ลุง(สามีป้าเรา ซึ่งไม่ได้เป็นอะไรกับเราโดยสายเลือด) น้อง (ลูกของป้ากับลุง)
เรื่องนี้เกิดขึ้นมาไม่กี่เดือน เราขออธิบายสภาพบ้านของเราก่อน บ้านของเราเป็นแฟลต ห้องเดียว
แต่ทำให้เป็นโซนเป็นห้องโดยการกั้นห้อง และห้องของเรา ไม่มีประตู อาศัยใช้ม่านในการเปิด/ปิด
จึงไม่แปลก ที่ใครๆก็เปิดเข้าได้ จนวันนึงในตอนเช้าประมาน9-10โมง ทุกคนตื่นหมดแล้ว แต่เรานอนหลับอยู่ในห้อง ตากับยายเราก็จะอยู่นอกบ้าน นั่งเล่นนั่งคุยกับเพื่อนบ้านตามปกติ ส่วนป้าของเรานั้นไม่อยู่บ้าน ส่วนน้องเราวันนั้นเธออยู่หอจึงไม่ได้กลับบ้าน (ลืมบอกไปว่าเรากับน้องเรียนในระดับมหาวิทยาลัย)เราจึงนอนคนเดียว
และแล้วเรื่องที่เราไม่เคยคิดว่าจะเกิดขึ้นกับเราก็เกิดขึ้น ลุงเข้ามาในห้อง เราลืมตาขึ้นมา เราเห็นลุงเปิดกางเกงของเราอยู่และมองๆ เวลาเรานอนเราจะไม่ใส่ชั้นในเลย ไม่รู้ผู้หญิงหลายๆคนจะเป็นแบบเรามั้ย แต่เราคิดว่านอนแล้วสบาย และคิดว่านี่คือบ้านของฉัน ไม่คิดว่าจะมีคนโรคจิตแบบนี้แฝงตัวในบ้าน
ในมือลุงถือipad โดยเราคาดว่าเขาน่าจะมาหยิบipad และเรื่องอกุศลแบบนี้ก็เกิดขึ้น ตอนนั้นเรารู้สึกตัว เราเลยขยับตัว ยังเจ็บใจเสมอ เราน่าจะถีบหน้าเขาไป แต่ตอนนั้นเราเสียใจ เพราะเรานับถือเขาเหมือนเขาเป็นพ่อของเราคนนึง
พอเราขยับตัว เขาเลยสะดุ้ง และรีบออกจากห้องเราไป เราจึงรวบรวมสติ ลุกไปใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย และเดินไปเล่าให้ยายฟัง ยายบอกเราว่าให้นิ่งๆไว้ก่อน ไม่ต้องเล่าให้ป้าฟัง แต่เราทำไม่ได้จริงๆ ซักพักเราจึงโทรบอกป้าของเรา เมื่อป้าเรากลับมา เขาจึงเรียกเราไปคุยและลุงก็ออกมาจากห้องของเขา (ลืมบอกไปว่าห้องป้ากับลุง ก็อยู่ใกล้ๆกัน โดยกั้นห้องเหมือนกันแต่ห้องพวกเขามีประตู)
ป้าเราด่าลุงและลุงเลยขอโทษเรา แต่ความรู้สึกเราไม่เหมือนเดิม คงไม่อภัยให้แน่ๆ เราทั้งโกรธและเกลียดมาก
ลุงเลยขอแยกตัวออกไป โดยตายังไม่รู้เรื่องนี้ แต่เรื่องไม่ได้จบแค่นั้น ลุงเรากลับมาขอโทษตากับยายเรา ทั้งตาทั้งยายก็โกรธมาก (ตอนนั้นเราไม่อยู่บ้านนะ เราไปอยู่หอ คือเราก็มีหอเหมือนกัน แต่จะกลับบ้านเฉพาะเสาร์ อาทิตย์) จากนั้นพอเรากลับมาบ้านเราก็เห็นประตู ซึ่งตาได้ทำประตูไว้ให้ ตากับยายเราจะเกรงใจป้ากับลุงมาก เพราะเขาพูดกับเราเสมอว่าเขามีพระคุณ ชื่อบ้านนี้ก็เป็นชื่อป้าเรา เราทนไม่ได้ที่ต้องมายกโทษให้คนแบบนั้น(ลุง) เราเล่าเรื่องนี้ให้แม่ฟัง ซึ่งแม่ของเราก็มีครอบครัวใหม่ แม่เราจึงบอกให้ไปอยู่กับแม่ ช่วงปิดเทอม และเราก็เล่าเรื่องนี้ให้พ่อฟัง โดยพ่อกับลุงเป็นเพื่อนกัน พ่อรู้เรื่องนี้พ่อเราก็โกรธลุงมาก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ป้าเราก็ถามเราว่าให้เขาทำยังไง เราคิดอะไรไม่ออกเราเลยบอกว่าก็เลิกกันไปเลย ไม่ต้องอยู่ร่วมกันแล้ว แต่ป้าเราก็ทำไม่ได้ เพราะเขาบอกต้องเลี้ยงลูก ต้องส่งเรียน เราเข้าใจ เราเห็นใจป้าเรานะ แต่เรายกโทษให้ไม่ได้จริงๆ จากนั้นไม่นาน ลุงเราก็กลับมาอยู่ที่บ้านเหมือนเดิม เหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น และทุกคนในบ้านก็อยู่กันอย่างมีความสุข เราก็งงๆ แต่เราก็เก็บความโกรธไว้จะมีบ้างที่เราพูดและระบายออกไปบ้าง แต่ทุกครั้งคนในบ้านจะรุมว่าเรา เราหรอที่เป็นคนผิด เรื่องนี้เกิดขึ้นทำให้เราลำบากขึ้น จะกลับบ้านทีนึงต้องถามว่าใครอยู่บ้านบ้าง ไม่คิดว่าจะต้องอยู่แบบระแวง ทั้งๆที่เป็นบ้านที่เราอยู่ตั้งแต่เกิดแท้ๆ
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ พิมข้อความแล้วอ่านไม่เข้าใจต้องขออภัย นี่เป็นกระทู้แรกของเรา ถามเราได้เลยถ้าไม่เข้าใจตรงไหน แต่ทุกอย่างที่เล่าเป็นความจริง จึงอยากถามผู้หญิงหลายๆคน เป็นคุณคุณจะทำอย่างไร
ถ้าคนในบ้านทำแบบนี้กับเรา เราควรทำยังไง (ผู้หญิงด้วยกัน ช่วยกันเข้ามาอ่านทีค่ะ) กระทู้แรก
เรื่องนี้เกิดขึ้นมาไม่กี่เดือน เราขออธิบายสภาพบ้านของเราก่อน บ้านของเราเป็นแฟลต ห้องเดียว
แต่ทำให้เป็นโซนเป็นห้องโดยการกั้นห้อง และห้องของเรา ไม่มีประตู อาศัยใช้ม่านในการเปิด/ปิด
จึงไม่แปลก ที่ใครๆก็เปิดเข้าได้ จนวันนึงในตอนเช้าประมาน9-10โมง ทุกคนตื่นหมดแล้ว แต่เรานอนหลับอยู่ในห้อง ตากับยายเราก็จะอยู่นอกบ้าน นั่งเล่นนั่งคุยกับเพื่อนบ้านตามปกติ ส่วนป้าของเรานั้นไม่อยู่บ้าน ส่วนน้องเราวันนั้นเธออยู่หอจึงไม่ได้กลับบ้าน (ลืมบอกไปว่าเรากับน้องเรียนในระดับมหาวิทยาลัย)เราจึงนอนคนเดียว
และแล้วเรื่องที่เราไม่เคยคิดว่าจะเกิดขึ้นกับเราก็เกิดขึ้น ลุงเข้ามาในห้อง เราลืมตาขึ้นมา เราเห็นลุงเปิดกางเกงของเราอยู่และมองๆ เวลาเรานอนเราจะไม่ใส่ชั้นในเลย ไม่รู้ผู้หญิงหลายๆคนจะเป็นแบบเรามั้ย แต่เราคิดว่านอนแล้วสบาย และคิดว่านี่คือบ้านของฉัน ไม่คิดว่าจะมีคนโรคจิตแบบนี้แฝงตัวในบ้าน
ในมือลุงถือipad โดยเราคาดว่าเขาน่าจะมาหยิบipad และเรื่องอกุศลแบบนี้ก็เกิดขึ้น ตอนนั้นเรารู้สึกตัว เราเลยขยับตัว ยังเจ็บใจเสมอ เราน่าจะถีบหน้าเขาไป แต่ตอนนั้นเราเสียใจ เพราะเรานับถือเขาเหมือนเขาเป็นพ่อของเราคนนึง
พอเราขยับตัว เขาเลยสะดุ้ง และรีบออกจากห้องเราไป เราจึงรวบรวมสติ ลุกไปใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย และเดินไปเล่าให้ยายฟัง ยายบอกเราว่าให้นิ่งๆไว้ก่อน ไม่ต้องเล่าให้ป้าฟัง แต่เราทำไม่ได้จริงๆ ซักพักเราจึงโทรบอกป้าของเรา เมื่อป้าเรากลับมา เขาจึงเรียกเราไปคุยและลุงก็ออกมาจากห้องของเขา (ลืมบอกไปว่าห้องป้ากับลุง ก็อยู่ใกล้ๆกัน โดยกั้นห้องเหมือนกันแต่ห้องพวกเขามีประตู)
ป้าเราด่าลุงและลุงเลยขอโทษเรา แต่ความรู้สึกเราไม่เหมือนเดิม คงไม่อภัยให้แน่ๆ เราทั้งโกรธและเกลียดมาก
ลุงเลยขอแยกตัวออกไป โดยตายังไม่รู้เรื่องนี้ แต่เรื่องไม่ได้จบแค่นั้น ลุงเรากลับมาขอโทษตากับยายเรา ทั้งตาทั้งยายก็โกรธมาก (ตอนนั้นเราไม่อยู่บ้านนะ เราไปอยู่หอ คือเราก็มีหอเหมือนกัน แต่จะกลับบ้านเฉพาะเสาร์ อาทิตย์) จากนั้นพอเรากลับมาบ้านเราก็เห็นประตู ซึ่งตาได้ทำประตูไว้ให้ ตากับยายเราจะเกรงใจป้ากับลุงมาก เพราะเขาพูดกับเราเสมอว่าเขามีพระคุณ ชื่อบ้านนี้ก็เป็นชื่อป้าเรา เราทนไม่ได้ที่ต้องมายกโทษให้คนแบบนั้น(ลุง) เราเล่าเรื่องนี้ให้แม่ฟัง ซึ่งแม่ของเราก็มีครอบครัวใหม่ แม่เราจึงบอกให้ไปอยู่กับแม่ ช่วงปิดเทอม และเราก็เล่าเรื่องนี้ให้พ่อฟัง โดยพ่อกับลุงเป็นเพื่อนกัน พ่อรู้เรื่องนี้พ่อเราก็โกรธลุงมาก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ป้าเราก็ถามเราว่าให้เขาทำยังไง เราคิดอะไรไม่ออกเราเลยบอกว่าก็เลิกกันไปเลย ไม่ต้องอยู่ร่วมกันแล้ว แต่ป้าเราก็ทำไม่ได้ เพราะเขาบอกต้องเลี้ยงลูก ต้องส่งเรียน เราเข้าใจ เราเห็นใจป้าเรานะ แต่เรายกโทษให้ไม่ได้จริงๆ จากนั้นไม่นาน ลุงเราก็กลับมาอยู่ที่บ้านเหมือนเดิม เหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น และทุกคนในบ้านก็อยู่กันอย่างมีความสุข เราก็งงๆ แต่เราก็เก็บความโกรธไว้จะมีบ้างที่เราพูดและระบายออกไปบ้าง แต่ทุกครั้งคนในบ้านจะรุมว่าเรา เราหรอที่เป็นคนผิด เรื่องนี้เกิดขึ้นทำให้เราลำบากขึ้น จะกลับบ้านทีนึงต้องถามว่าใครอยู่บ้านบ้าง ไม่คิดว่าจะต้องอยู่แบบระแวง ทั้งๆที่เป็นบ้านที่เราอยู่ตั้งแต่เกิดแท้ๆ
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ พิมข้อความแล้วอ่านไม่เข้าใจต้องขออภัย นี่เป็นกระทู้แรกของเรา ถามเราได้เลยถ้าไม่เข้าใจตรงไหน แต่ทุกอย่างที่เล่าเป็นความจริง จึงอยากถามผู้หญิงหลายๆคน เป็นคุณคุณจะทำอย่างไร