==> เราเป็นผู้หญิงคนนึ่งที่มีความรักไปเรื่อยๆ ไม่ได้คิดจริงจังกับใคร มีผู้ชายมาจีบ/มาคุย เราก็คุยสนุกๆ ไปเที่ยวด้วยกัน เช่น ไปเดินห้าง ไปดูหนัง ไปร้องเกะ
==> จนมาวันนึ่ง เราได้เจอกับรุ่นน้องคนหนึ่ง คุยกันถูกคอ เรารู้สึกดีกับเขา ความรู้สึก ณ ตอนนั้น ไม่เหมือนทุกๆ ครั้งที่ผ่านมา เรารู้สึกอยากทำโน้นนี้นั้นเพื่อเขา อยากให้เขารู้สึกดี แล้วเราก็ทำจริงๆ ... จนกระทั่งเราสองคนคบกัน
==> ณ ตอนนั้น เรากำลังเป็นนักศึกษา น้องเขาก็เช่นกัน (แต่เขาอยู่คล้ายๆกับว่าเป็นโรงเรียนประจำ ออกจากโรงเรียนไม่ได้ ถึงแม้จะเป็น ส-อ/วันหยุด ก็ตาม) แต่เราก็ไปหาเขาตลอด ซื้อของกิน/ของใช้ไปฝาก รู้สึกคิดถึง อยากเจอ, อยากไปหา, ไกลแค่ไหน, ลำบากแค่ไหน เราก็ต้องไปให้ได้ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคิดอะไรอยู่ แต่มันรู้สึกคิดถึงยังไงบอกไม่ถูก
==> เราทำแบบนี้มาพักนึ่ง จนกระทั่งเราเรียนจบ เราอยากให้แฟนเรามางานในวันที่เราประสบความสำเร็จ แต่แฟนเราบอกว่ามาไม่ได้ เพราะออกจากโรงเรียนไม่ได้ แต่เราก็เข้าใจนะ ไม่เป็นไร เราโอเค และแล้ววันที่แฟนเราเรียนจบ วันแห่งความสำเร็จ เราก็เลยไปร่วมยินดีด้วย (***ถึงแม้ว่าวันนั้นเราพึ่งทำงานเสร็จ ไม่ได้หลับนอน แต่เรารู้สึกว่าเราก็ต้องไป เพราะมันเป็นวันสำคัญของแฟน) แต่ระยะทางไกลมาก นั่งรถเกือบสามชั่วโมง คนก็เยอะ แต่เราก็ต้องอดทน เพราะเราท่องไว้ว่าเราต้องไปหาแฟนให้ได้ วันนั้นเรารู้สึกยินดีกับแฟนเรามาก
==> เราสองคนผ่านเหตุการณ์ดีๆ/ร้ายๆ มาด้วยกัน แต่มันก็ผ่านมาได้ จนกระทั่งมาถึงวันหนึ่ง ช่วงที่ที่ทำงานของเราขาดคนทำงาน เราต้องขึ้นเวรติดๆ กัน ไม่ได้หลับไม่ได้นอน แล้วมันมีช่วงเวลาที่เราต้องไปอบรม เราบอกแฟนเราว่า >> ต่อจากนี้ไป จะได้เจอกันน้อยลงนะ ขอให้มาเจอกันช่วงเวลาที่อบรมนี้ได้มั๊ย? (**ซึ่งเป็นระยะเวลาสั้นๆ แล้วอาจจะได้เจอกันยากขึ้น เพราะเราต้องทำงาน ต่างคนต่างก็มีหน้าที่) แต่วันนั้นแฟนเราก็ไม่มาหาเรา เราก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เราโทไปหามันก็ไม่รับ เราโคตรน้อยใจ โกรธ ใจสั่น รู้สึกว่าคำพูดที่เราพูดไป ที่บอกว่าจะได้เจอกันน้อยลง แฟนมันไม่ได้รู้สึกอะไรเลย มันถึงไม่ได้สนใจ ไม่ใส่ใจ มันจึงกระตือรือร้นที่จะมาหาเรา เราก็ไม่รู้จะพูดยังไง ณ ตอนนั้น เราคิดว่ามันคงไม่อยากเจอเราแล้ว ต่อไปนี้ก็ไม่ต้องเจอกันแล้ว
==> หลังจากเหตุการณ์วันนั้น เรายอมรับว่าเราเปลี่ยนไป + เราต้องทำงาน ไม่ค่อยมีเวลาว่าง เราไม่ค่อยรับโทสับแฟนสักเท่าไหร่ ชอบหงุดหวิดให้มัน ไม่อยากเปิดกล้องเฟสไทม์ ไม่อยากเจอหน้า (***เราเป็นแบบนี้นานเหมือนกันนะ พักใหญ่ จนแฟนเรามันคงเอือมอ่า เพราะคนเรามันมีขีดความอดทนจำกัดเหมือนกันน่ะ)
==> กระทั่งอยู่ๆ แฟนเราโพสต์รูปในเฟสกับผู้หญิงซึ่งเป็นครูสมัยมัธยม แล้วขึ้นตัสว่า "I miss you." แต่มันไม่บอกเราสักคำ เราเลยเข้าไปดูในเฟสมัน ซึ่งปกติเราไม่เคยล่วงเกินชีวิตส่วนตัวของแฟนเลย เห็นคุยกันในแชท สนิทสนม เราก็เลยโทไปถามมัน มันบอกว่ามันกะจะบอกอยู่ แต่ยังไม่ได้บอก เราโคตรโกรธเลย จนแบบบอกเลิกมัน รู้สึกยังไงไม่รู้ พอบอกมันไปแล้ว ตัวเองก็มานั่งฟูมฟาย ร้องไห้ เสียใจอยู่คนเดียว อยู่ไม่ได้ จนต้องโทกลับไปง้อมันเอง (**เพราะปกติมันง้อเราตลอด แต่ครั้งนี้มันไม่ง้อ มันอยู่กะเพื่อน -เหล้า ไม่สนใจ) สุดท้ายเราก็ต้องยอมมัน และบอกมันว่าเราจะเป็นเหมือนเดิม เหมือนแรกๆ ที่คบกัน เราไม่เคยง้อผู้ชายเลยในชีวิตนี้ ไม่ใช่ว่าตัวเองสวยนะ แต่เป็นผู้หญิงที่แข็งๆ ขี้อาย ง้อคนไม่เป็น เพราะที่ผ่านมาถ้าไม่เข้าใจ/ม่ปัญหากัน ส่วนใหญ่ก็ทางใครทางมัน มีแฟนคนนี้แหละคะ ที่เรายอมง้อ เราพูดได้เต็มปากเลยว่า เรารักมันมาก มากจนบอกได้เลยว่าอยู่ไม่ได้ ถ้าไม่มีมัน #แต่ถ้ามาถึงจุดที่เราทำดีที่สุดแล้ว...แต่เขาไม่เอาเราแล้ว เราคงทำไรไม่ได้
==> มาถึงวันนี้ วันที่31/12/2559 มันไปเที่ยวกับเพื่อน เล่นเกมส์ -เหล้า เราก็ไม่ได้ว่าไรนะ แต่ในใจลึกๆ ก้อคิดนะ ไม่อยากให้มันไป หวง แต่ก้ออยากว่าแหละ คนเรามันต้องมีชีวิตส่วนตัวบ้าง ก้อต้องให้มันไป ลั้ลลา แล้วมันบอกว่ามันจะโทหาเที่ยงคืน เราก็รอ รอ รอ รอจนเที่ยงคืน ก็เงียบ ตีหนึ่งก็เงียบ มันโทมาอีกทีตีสองครึ่ง จะไม่ให้เรารู้สึกอะไรเลยหรอ ? เรารู้สึกน้อยใจ รู้สึกว่ามันไม่สนใจ มันไม่ใส่ใจกับคำพูดที่มันพูด มันเป็นแบบนี้หลายครั้ง พูดแล้วมันก็ไม่ทำ
งงงงง .. ใจจะขาด ร้องไห้จนตาตูบตาบวม #กูเป็น
อะไรว่ะ?
ปล.ขอโทษนะคะ ถ้าใช้คำพูดไม่ไพเราะ 👎
#PostCadiacArrest
## มีเพื่อน พี่ น้อง คนไหน ช่วยเราด้วย ติดต่อส่วนตัวได้คะ อยากได้กำลังใจ
FB : Post Arrest (nchwpk)
ID line : nichawanzaza
ขอบคุณมากนะคะ
31/12/2559 วันสิ้นปี/วันสิ้นใจ
==> จนมาวันนึ่ง เราได้เจอกับรุ่นน้องคนหนึ่ง คุยกันถูกคอ เรารู้สึกดีกับเขา ความรู้สึก ณ ตอนนั้น ไม่เหมือนทุกๆ ครั้งที่ผ่านมา เรารู้สึกอยากทำโน้นนี้นั้นเพื่อเขา อยากให้เขารู้สึกดี แล้วเราก็ทำจริงๆ ... จนกระทั่งเราสองคนคบกัน
==> ณ ตอนนั้น เรากำลังเป็นนักศึกษา น้องเขาก็เช่นกัน (แต่เขาอยู่คล้ายๆกับว่าเป็นโรงเรียนประจำ ออกจากโรงเรียนไม่ได้ ถึงแม้จะเป็น ส-อ/วันหยุด ก็ตาม) แต่เราก็ไปหาเขาตลอด ซื้อของกิน/ของใช้ไปฝาก รู้สึกคิดถึง อยากเจอ, อยากไปหา, ไกลแค่ไหน, ลำบากแค่ไหน เราก็ต้องไปให้ได้ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคิดอะไรอยู่ แต่มันรู้สึกคิดถึงยังไงบอกไม่ถูก
==> เราทำแบบนี้มาพักนึ่ง จนกระทั่งเราเรียนจบ เราอยากให้แฟนเรามางานในวันที่เราประสบความสำเร็จ แต่แฟนเราบอกว่ามาไม่ได้ เพราะออกจากโรงเรียนไม่ได้ แต่เราก็เข้าใจนะ ไม่เป็นไร เราโอเค และแล้ววันที่แฟนเราเรียนจบ วันแห่งความสำเร็จ เราก็เลยไปร่วมยินดีด้วย (***ถึงแม้ว่าวันนั้นเราพึ่งทำงานเสร็จ ไม่ได้หลับนอน แต่เรารู้สึกว่าเราก็ต้องไป เพราะมันเป็นวันสำคัญของแฟน) แต่ระยะทางไกลมาก นั่งรถเกือบสามชั่วโมง คนก็เยอะ แต่เราก็ต้องอดทน เพราะเราท่องไว้ว่าเราต้องไปหาแฟนให้ได้ วันนั้นเรารู้สึกยินดีกับแฟนเรามาก
==> เราสองคนผ่านเหตุการณ์ดีๆ/ร้ายๆ มาด้วยกัน แต่มันก็ผ่านมาได้ จนกระทั่งมาถึงวันหนึ่ง ช่วงที่ที่ทำงานของเราขาดคนทำงาน เราต้องขึ้นเวรติดๆ กัน ไม่ได้หลับไม่ได้นอน แล้วมันมีช่วงเวลาที่เราต้องไปอบรม เราบอกแฟนเราว่า >> ต่อจากนี้ไป จะได้เจอกันน้อยลงนะ ขอให้มาเจอกันช่วงเวลาที่อบรมนี้ได้มั๊ย? (**ซึ่งเป็นระยะเวลาสั้นๆ แล้วอาจจะได้เจอกันยากขึ้น เพราะเราต้องทำงาน ต่างคนต่างก็มีหน้าที่) แต่วันนั้นแฟนเราก็ไม่มาหาเรา เราก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เราโทไปหามันก็ไม่รับ เราโคตรน้อยใจ โกรธ ใจสั่น รู้สึกว่าคำพูดที่เราพูดไป ที่บอกว่าจะได้เจอกันน้อยลง แฟนมันไม่ได้รู้สึกอะไรเลย มันถึงไม่ได้สนใจ ไม่ใส่ใจ มันจึงกระตือรือร้นที่จะมาหาเรา เราก็ไม่รู้จะพูดยังไง ณ ตอนนั้น เราคิดว่ามันคงไม่อยากเจอเราแล้ว ต่อไปนี้ก็ไม่ต้องเจอกันแล้ว
==> หลังจากเหตุการณ์วันนั้น เรายอมรับว่าเราเปลี่ยนไป + เราต้องทำงาน ไม่ค่อยมีเวลาว่าง เราไม่ค่อยรับโทสับแฟนสักเท่าไหร่ ชอบหงุดหวิดให้มัน ไม่อยากเปิดกล้องเฟสไทม์ ไม่อยากเจอหน้า (***เราเป็นแบบนี้นานเหมือนกันนะ พักใหญ่ จนแฟนเรามันคงเอือมอ่า เพราะคนเรามันมีขีดความอดทนจำกัดเหมือนกันน่ะ)
==> กระทั่งอยู่ๆ แฟนเราโพสต์รูปในเฟสกับผู้หญิงซึ่งเป็นครูสมัยมัธยม แล้วขึ้นตัสว่า "I miss you." แต่มันไม่บอกเราสักคำ เราเลยเข้าไปดูในเฟสมัน ซึ่งปกติเราไม่เคยล่วงเกินชีวิตส่วนตัวของแฟนเลย เห็นคุยกันในแชท สนิทสนม เราก็เลยโทไปถามมัน มันบอกว่ามันกะจะบอกอยู่ แต่ยังไม่ได้บอก เราโคตรโกรธเลย จนแบบบอกเลิกมัน รู้สึกยังไงไม่รู้ พอบอกมันไปแล้ว ตัวเองก็มานั่งฟูมฟาย ร้องไห้ เสียใจอยู่คนเดียว อยู่ไม่ได้ จนต้องโทกลับไปง้อมันเอง (**เพราะปกติมันง้อเราตลอด แต่ครั้งนี้มันไม่ง้อ มันอยู่กะเพื่อน -เหล้า ไม่สนใจ) สุดท้ายเราก็ต้องยอมมัน และบอกมันว่าเราจะเป็นเหมือนเดิม เหมือนแรกๆ ที่คบกัน เราไม่เคยง้อผู้ชายเลยในชีวิตนี้ ไม่ใช่ว่าตัวเองสวยนะ แต่เป็นผู้หญิงที่แข็งๆ ขี้อาย ง้อคนไม่เป็น เพราะที่ผ่านมาถ้าไม่เข้าใจ/ม่ปัญหากัน ส่วนใหญ่ก็ทางใครทางมัน มีแฟนคนนี้แหละคะ ที่เรายอมง้อ เราพูดได้เต็มปากเลยว่า เรารักมันมาก มากจนบอกได้เลยว่าอยู่ไม่ได้ ถ้าไม่มีมัน #แต่ถ้ามาถึงจุดที่เราทำดีที่สุดแล้ว...แต่เขาไม่เอาเราแล้ว เราคงทำไรไม่ได้
==> มาถึงวันนี้ วันที่31/12/2559 มันไปเที่ยวกับเพื่อน เล่นเกมส์ -เหล้า เราก็ไม่ได้ว่าไรนะ แต่ในใจลึกๆ ก้อคิดนะ ไม่อยากให้มันไป หวง แต่ก้ออยากว่าแหละ คนเรามันต้องมีชีวิตส่วนตัวบ้าง ก้อต้องให้มันไป ลั้ลลา แล้วมันบอกว่ามันจะโทหาเที่ยงคืน เราก็รอ รอ รอ รอจนเที่ยงคืน ก็เงียบ ตีหนึ่งก็เงียบ มันโทมาอีกทีตีสองครึ่ง จะไม่ให้เรารู้สึกอะไรเลยหรอ ? เรารู้สึกน้อยใจ รู้สึกว่ามันไม่สนใจ มันไม่ใส่ใจกับคำพูดที่มันพูด มันเป็นแบบนี้หลายครั้ง พูดแล้วมันก็ไม่ทำ
ปล.ขอโทษนะคะ ถ้าใช้คำพูดไม่ไพเราะ 👎
#PostCadiacArrest
## มีเพื่อน พี่ น้อง คนไหน ช่วยเราด้วย ติดต่อส่วนตัวได้คะ อยากได้กำลังใจ
FB : Post Arrest (nchwpk)
ID line : nichawanzaza
ขอบคุณมากนะคะ