เธอเป็นคนที่อยากทำความรู้จักมาเนิ่นานแล้ว แต่ไม่เคยไปถึงกลางใจของเธอสักที
ทั้งที่วนเวียนอยู่รอบๆ ตัวเธอบ่อยมากๆ แต่ไม่เคยได้ทำความรู้จักกับเธอเลยสักครั้ง
ทุกๆ ครั้งที่มีโอกาสได้อยู่ใกล้เธอ ก็ได้แค่เหม่อมอง หวังว่าสักวันเราคงได้รู้จักกัน

และแล้ววันนั้นก็มาถึงทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก มันเหมือนเป็นเรื่องบังเอิญ
หรือถ้ามองเป็นพรหมลิขิตก็คงได้ เพราะใครๆ ต่างก็อยากรู้จักกับเธอ




จำได้ว่ากว่าที่จะเอาชนะใจเธอได้นั้น เธอก็ร้ายกาจไม่ใช่เบา

เธอทั้งสาดแดดร้อนมาแผดเผา อีกทั้งใจเธอทั้งสูงชันจนปวดเมื่อขาไปหมด แต่นั่นไม่ได้แปลว่า
จะทำให้ความตั้งใจที่ได้รู่จักกับเธอนั้นลดน้อยลงเลย เพราะในความร้ายกาจของเธอ เธอก็ยังแอบใจดี
มอบสายลมที่เย็นชื่นใจ ที่มาพร้อมกับความสวยงามของพื้นที่สีเขียวที่มองเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อ
มาให้อยู่เสมอ ราวกับเป็นลมหายใจให้ฉันได้ก้าวต่อไป

หรือว่านี่เป็นการทดสอบกำลังใจของเธอ



จนในที่สุดฉันก็เดินไปถึงกลางใจเธอจนได้ แม้เธอจะทำให้ฉันเหงื่อโทรมกาย และเปื้อนดินไปทั้งตัว
แต่ฉันก็ประทับใจเธอมาก เธอสวยในแบบของเธอ ต่อให้ฉันนั่งมองเธอไปทั้งชีวิตฉันก็คงไม่เบื่อ













แต่ไม่มีงานเลี้ยงใดไม่เลิกรา สุดท้ายฉันก็ต้องเอ่ยคำลาจากเธอ ถึงเราจะได้รู้จักกัน และสัมผัสถึงกันและกันครั้งแรก ในระหว่างทางที่ฉันเดินหันหลังกลับมานั้น กลับต้องหันกลับไปมองเธอบ่อยๆ ทำไมนะ? ทำไมถึงไม่อยากจากเธอไปเลย เธอกับฉันก็ห่างกันไปทุกทีๆ จนตอนนี้ฉันก็ยังรำพึงรำพันถึงเธออยู่ อยากจะบอกว่า





เธอน่ารัก เธอสวยในแบบของเธอ เธอดุและก็ใจดีมากๆ ในคราวเดียวกัน

และอีกหลายอย่างที่ไม่สมารถจะอธิบายออกมาได้ และมันน่าจะเป็นเหตุผลพอที่ทำให้ฉันตลกหลุม "รัก" เธอเข้าให้แล้วจริงๆ

ถึง "เขาช้างเผือก" ที่ริมแควน้อย