เรื่องมีอยู่ว่าเรากับเพื่อนคนนี้(เพื่อนเป็นผู้ชายนะคะ)รู้จักกันตอนม.4ตอนนั้นก็ยังไม่ได้สนิทกันมากเท่าไรจนตอนม.6เราก็สนิทกับเพื่อนคนนี้มากๆเวลาเพื่อนคนนี้มีปัญหาก็ชอบมาปรึกษาเราจนเราเรียนจบมาด้วยกันเราก็ยังสนิทกันเหมือนเดิมแล้วตอนเรียนมหาลัยเราก็ยังเรียนที่เดียวกันอีกเราก็ยิ่งสนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆแต่เราเรียนคนละคณะกันพอตอนดึกๆก็ออกไปกินข้าวด้วยกันเกือบทุกวันแรกๆเราก็ยังคิดว่าเค้าเป็นเพื่อนเราแต่เวลาผ่านไปเรื่อยๆเราเริ่มคิดว่ามันไม่เหมือนเดิมเรารู้สึกไม่ค่อยชอบเวลาที่เขาตอบแชทแฟนของเขาแต่ก็ไม่ได้แสดงอะไรออกไปเพราะพยายามห้ามใจตัวเองอยู่ไม่อยากเสียเพื่อนคนนี้ไปแล้วก็รู้อยู่แก่ใจว่าเขาไม่ได้คิดอะไรกับเราคิดว่าเราเป็นเพื่อนคนนึง จนวันนึงเพื่อนเราทะเลาะกับแฟนหนักมากก็โทรหาเราแล้วร้องไห้เราก็เลยรีบไปหาแล้วปลอบแต่ในใจลึกๆก็แอบดีใจนะรู้ตัวเลยว่าคิดได้เลวมากอะ-.- จนกระทั่งกำลังจะจบปีหนึ่งเพื่อนก็มาบอกว่าจะซิ่วนะไปเรียนอีกที่นึงเรานี่แบบพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลแต่ก็ทำไม่ได้ไหลไมหยุดเลยคือเราไม่อยากร้องไห้เขาเห็นเพราะกลัวเขาเป็นห่วงว่าจะอยู่ได้หรือเปล่า เราไม่อยากไปทำให้เค้าต้องคิดมากว่าที่จะไปเรียนอีกที่แล้วเราจะอยู่ไม่ได้ เขาถามเราว่าอยู่ได้ไหมคือตอนนั้นร้องไห้แบบไม่หยุดเลย จนถึงตอนนี้เราจะจบปีสองแล้วเราก็ยังไม่ได้บอกเพื่อนคนนั้นเลยว่ารู้สึกยังไงบางทีก็รู้สึกอึดอัดแต่ทำไงได้อะเราไม่อยากเสียเพื่อนคนนี้ไปจริงๆ TT (กระทู้อาจจะเขียนไม่ค่อยรู้เรื่องแต่มันเป็นความรู้สึกที่มาจากใจจริงๆนะคะ อยากระบายจริงๆคะ)
ความรู้สึกของรักข้างเดียว TT