ทำไมต่างกัน

ตั้งแต่ไม่มีเธอ รู้ว่าต้องก้าวต่อไป แต่ทำไมการก้าวไปข้างหน้ามันช่างยากเย็น และทุกข์ทนเหลือเกิน มีวิธีไหนให้ผมไม่นึกถึงเธอที่ใจร้ายกับผมบ้าง? ปล.เหมือนทิ้งผมไปมีคนใหม่เลยครับ

เริ่มจากนิสัยของแฟนผมจะเป็น แบบ ขี้งอแง ขี้งอน อารมณ์ร้อน พูดเสียงดัง เอาแต่ใจ ใส่อารมณ์กับเรื่องเล็กน้อย และขก.เล็กน้อยถึงปานกลาง การพูดจาไม่ค่อยเข้าหูสักเท่าไหร่. ด้านงานบ้าน ส่วนใหญ่เธอก็จะซักผ้า

แฟนผมอยู่ดีๆ ก็หนีหน้าผม สักพักก็เงียบหายไป ส่งข้อความไปเธอก็ไม่อ่าน เป็นอะไรเธอก็ไม่ตอบ แบบนี้ผมควรจะทำใจใช่ไหมครับ

"ยังเก็บไว้ ความจำที่เคยสดใส เมื่อตอนที่เธอยังคงอยู่ เพึ่งเข้าใจ ว่าความเดียวดายมันเหงาเพียงใด เมื่อเธอหายไป" :(:(:(:(:(:( ทำไมบรรยากาศวันนี้มันช่างเหงาเหลือเกิน ถ้าอยุ่ กทม คืนนี้คงไป Mulli

แฟนผมมีอาการเศร้ามากและคิดว่าไม่มีใครเข้าใจ คิดว่าอยู่ตัวคนเดียว ผมรู้สึกว่าเธอจมดิ่งกับอะไรซักอย่าง ถ้าพูดอะไรที่เธอรู้สึกสะเทือนใจ เธอจะร้องไห้และดึงตัวเองลงไป ผมอยากช่วยเธอเหลือเกิน แต่ผมเองก็รู้สึ

ด่าว่าแฟนผมเป็นกระ_รี่ ซึ่งผมทำใจยอมรับคำพูดไม่ได้ ผิดตรงไหนที่แฟนผมมีลูกติดและชีวิตเคยเหลวแหลกมาก่อน แต่เธอก็หยุดทุกอย่างเพื่อผมเพื่อความรักของเรา ผมเสียใจร้องไห้กับคำพูดแม่มากและสงสารภรรยาผมเหลือเกิ

ผมกำลังจะตายด้วยโรคมะเร็ง แต่ผมไม่กล้าบอกแฟน แฟนผมรู้ว่าผมป่วย แต่ไม่รู้ว่าอาการหนักแค่ไหน เพราะเค้าทำงานที่ต่างจังหวัด นานๆทีจะได้คุยกัน ทุกๆวันผมได้แต่ร้องไห้ เศร้า หมดความหวัง ได้แต่คิดว่าจะบอกเธออ

เมื่อวานนี้ตอน2ทุ่มออกมาเที่ยวตามปกติที่ร้านประจำนัดเพื่อนไว้แต่เพื่อนยังไม่มาเราคงมาเร็วไปสินะ ก็นั่งรอจิบเบียร์ไปเพลินๆแล้วก็เห็นผู้หญิงคนนึงเดินเข้ามาในร้านแว๊บแรกก็คิดแล้วว่าใช่ เรามองเค้าเค้าก็มอ

แต่บังเอิญไม่รู้ว่าเธอมีคนคอยดูแลหรือยัง พอรู้ว่าเธอไม่สบาย ทำได้แค่แสดงความเป็นห่วง แต่แสดงออกมากกว่านี้ไม่ได้ เสียใจจัง หายเร็วๆนะ ขอตั้งกระทู้ระบายรอบ2 เพ้อออออ

แฟนผมหลังๆ เค้าไม่ชอบที่ผมไปกดดันชีวิตการทำงานของเค้า ด้วยการไปตอบคอมเม้นรักนะ ในรูปที่เค้าลง แต่เป็นรูปที่พี่ที่ทำงานของแฟนอยู่ด้วย ผมลงรูปคู่แล้วแท็กไปหาเค้าวันละ 5-6 รูป จากนั้นเธอก็ตอบผมว่า เธออึด