เดือนสิงหา ปี 59 เราเข้ามหาวิทยาลัยหนึ่ง เป็นมหาวิทยาลัยรัฐหนึ่งที่มีชื่อเสียง(มหาวิทยาลัยก็ต้องมีชื่อเสียงอยู่แล้ว) เราเจอเพื่อนคนหนึ่ง เราสนิทกันสองคน แต่ตอนนี้ไม่สนิทแล้ว เรื่องนี้เราเครียดมากๆ เกิดมาก็พึ่งเจอคนแบบนี้ มันเลวร้ายมากๆ
เพื่อนคนนี้ นามแฝงพี เธอเป็นคนค่อนข้างอวบ ผิวขาว ใส่แว่น และชอบทำขนม เรื่องผิดแปลกมันเริ่มขึ้นตั้งแต่ตอนได้รับงานกลุ่ม 4 คน งานภาษาอังกฤษ
ตอนแรกครูให้เขียนเค้าโครงงานส่ง แต่เราไม่ได้ฟัง เราไม่รู้ กลุ่มอื่นก็มีทำมาแล้วบ้าง บางกลุ่มก็มาทำๆเติมๆในห้อง เราไม่รู้ พีก็บอก น่าเบื่อว่ะ เออเราก็ช่วยๆทำเค้าโครงงานให้มันส่งทันคาบนั้น โดยที่พี่ก็อารมณ์เสียนั่นแหล่ะ เรื่องนี้ก็ผ่านไป ไม่มีอะไรหรอก เราพยายามเค้นเรื่องราวในสมองออกมาเล่า เลยขอเล่าตั้งแต่เริ่มแรก
เรานึกว่างานนี้ส่งภายในมิดเทอม ถามเพื่อนในกลุ่มเพื่อนบอกแบบนี้ เรียนก็เยอะ งานก็มี กิจกรรมงานมหาลัยก็มีอ่านะ เราก็ไปเข้ากิจกรรมกับเค้าด้วย ช่วงแรกกลับดึกเพราะกิจกรรม หนังสือก็อ่านไม่ทัน งานเลยมาปั่นๆก่อนมิดเทอม เพราะนึกว่าส่งมิดเทอม
มันเป็นงานภาษาอังกฤษ เริ่มแรกเราคิดหัวข้อภาษาไทยกันก่อน ตอนนั้นเราอยู่แถวมอยังไม่ได้กลับบ้าน เราไลน์ไปหาเพื่อนในกลุ่ม(ตั้งกลุ่มในไลน์เพื่อจะคุยงานภาษาอังกฤษกัน)ว่าช่วยคิดภาษาไทยกันหน่อย ว่ามีไรบ้าง สมมุติว่ามันคือเรื่องประโยชน์ของกล้วยหอม สมมุติว่ากล้วยหอมทำให้นอนหลับง่าย เป็นอาหารลดความอ้วน พีก็เขียนมาให้ ยาวๆสิบกว่าข้อ เขียนมาแบบ กล้วยหอมเป็นผลไม้ที่มีประโยชน์ยิ่งยวดในด้านการทำให้เราสามารถนอนหลับได้ง่ายขึ้นอย่างมีนัยยะสำคัญ มันประมาณเนี้ย สิบกว่าข้อยาวๆ เราก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกนะ ในลักษณะการทำงานของเค้า หัวสมองเราอาจจะด้อยกว่า คำพูดสละสลวยภาษาไทยมันอาจจะแปลเป็นภาษาอังกฤษได้ก็ได้
เราไม่เคยว่าอะไรพีเลยนะ เรื่องมันมีแค่นั้นนั่นแหล่ะ ไม่ได้ตำหนิภาษาสละสลวยอะไรของเค้าด้วย แต่ทั้งๆที่เราไม่เคยดุด่าว่าอะไรพี ทั้งๆที่มีไลน์กลุ่มให้อธิบายและแบ่งงานกันทำ พีลากเพื่อนคนนึงไปคุยงานสองคน พีบอกว่าที่เราไม่อยากคุยในกลุ่มเพราะรู้ว่ามันจะเป็นแบบนั้นอ่ะ อะไรของพีเค้าก็ไม่รู้ คือยังไม่เคยมีใครว่าอะไรพีเลยนะ มันไม่ได้มีปัญหาอะไรเลยอ่ะ
ช่วงใกล้ๆมิดเทอม เรานึกว่างานส่งมิดเทอม เราก็เลยอยู่ดึกมากๆเลย รีบแปลและคิดแอคติ้ง เราแบ่งงานอ่ะ ให้เพื่อนอีกสองคนช่วยแปล เพราะพีเค้าไม่แปล เพราะเค้าคิดภาษาไทยเยอะแยะมากมายคำพูดเชิงหลักการมาเยอะแล้ว เราขี้เกียจจะเถียง เราดูของพีที่พีเขียนภาษาไทยมาเป็นข้อๆ บางอันเราว่ามันซ้ำกัน เราเลยย่อๆ แบบ กล้วยช่วยให้นอนหลับเงี้ย บางอันมันซ้ำกันจริงๆนะ แล้วก็คิดเพิ่มขึ้นมาว่า หากกินกล้วยมากเกิน แล้วข้อเสียของกล้วยล่ะ มีอะไรบ้างถ้ากินมากเกิน (สมมุติ)
เราก็แบ่งให้อีกสองคนช่วยแปล เราก็แปลด้วย ก่อนมิดเทอม เราแปลเป็นภาษาอังกฤษได้ตั้ง 4 ข้อ แล้วเขียนเป็นบท(บทในที่นี้ไม่ใช่สนทนาโต้ตอบอ่ะ เป็นบทที่พูดบรรยายคนเดียวเป็นข้อๆ ทั้งนี้เราไม่รู้ว่างานมันต้องเป็นแบบไหนด้วย ก็ไม่เคยคุยกันว่างานต้องทำยังไง ฮาปะล่ะ อย่ามาบอกว่าเราน่ากลัว ไม่กล้าคุยด้วย เราไม่เคยทำกับพีแบบนั้น พีไม่กลัวเราหรอกเชื่อเหอะ)
ตอนนี้พีเหมือนหัวหน้างานอ่ะ เหมือนแจกงานให้คนอื่นในกลุ่มทำ เค้าชอบข่มขู่ พีเค้าก็คิดฉากเริ่มต้นอะไรของเค้าด้วย แบบว่าจับไม่ได้ไล่ไม่ทัน เราบอกให้แบ่งงาน พีก็บอก แบ่งงานไรล่ะ!? เราขก.มีปัญหาน่ารำคาญอ่ะ มันทำงานดีๆไม่ได้ไงวะ
ผลสรุปงานก็คือ บทสนทนาประมาณ 4 หน้ากระดาษ เอสี่ / 2 หน้ากระดาษเป็นของเรา เราแปลเป็นภาษาอังกฤษ แล้วคิดบทสนทนาโต้ตอบ เอาไปให้ผู้เชี่ยวชาญตรวจด้วย พีให้เราทำงานอะไรเราก็ทำไปให้ ช้าหน่อยพีก็จิก แต่ก็ทำไปให้ เราเคยได้ยินพีพูด พีทำงานนี้ไป 50% เลยนะ มันขนาดนั้นเลยหรอ คิดไปเองหรือป่าวคะหัวหน้า , บางทีเราช้าเงี้ย เราเลยชดเชยด้วยอาสาไปให้ผู้เชี่ยวชาญกว่าตรวจแทน สรุปคือ พวกเค้าก็ไม่ได้แปลเป็นภาษาอังกฤษอ่ะ คิดบทเป็นภาษาไทย แล้วพี่ผู้เชี่ยวชาญต้องแปลให้ คนอื่นๆที่มาช้ามาสาย นางด่านางว่าให้ครูประจำวิชาฟังเลย
มีคราวนึงบทเริ่มต้นเรื่องมันอยู่ที่เรา พีก็ให้เราเอามา เราเห็นมันยังไม่เสร็จ เราก็เลยต่อเติมให้ จนเสร็จอ่ะ เขียนแบ่งสีแบ่งไรชัดเจน เราก็เอาไปถวายพีเค้า วันนั้นเราต้องการจะคุยงานจริงๆนะว่า จะทำเป็นฉากๆ หรือบทสนทนารูปแบบไหน คือตอนแรกเราทำเป็นบทพูดบรรยายใช่ปะที่บอกไป เราเห็นบทเริ่มต้นมันเป็นบทสนทนาโต้ตอบนี่หว่า เราก็ช้าๆบ้างๆเลทบ้าง ก็รู้ตัวว่าผิด เลยลองแต่งให้จบไปเลย แล้วเอาไปให้พีดู บอกว่าแกลองอ่านดูนะ ไม่เอาก็ได้ เราแต่งต่อมาให้ดูเฉยๆเห็นว่ายังแต่งไม่เสร็จ พีไม่ดูไม่อ่านอะไรทั้งนั้น บอกว่าไม่เอาๆ เราเครียดมาก ให้เพื่อนในกลุ่มโทรไปหาพี พีก็อธิบายโดยเพื่อนพูดแทรกไม่ได้เลยว่านี่นะมันต้องเลือกฉาก บลาๆๆๆๆ พูดใส่โทรศัพท์อยู่ฝ่ายเดียว เหมือนตอนเอาเพื่อนไปว่าให้ครูฟังว่าคนนู้นคนนี้มาสายหายหัว พูดไฟแล่บแบบที่คนอื่นแทรกไม่ได้ ระอากับคนอื่นมาชาติเศษ
ตอนที่แสดงกัน เพื่อนคนนึงถามว่ากระดาษในมือใครแปล พีบอกเค้าแปลเอง คืออันนั้นมันเราแปลชัดๆอ่ะ พีโมโหคนอื่นเหมือนพีทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่มากสำหรับงานนี้แต่คนอื่นไม่ทำอะไรเลย พีstrict มาก พีทำงานเยอะมากและเราก็งงว่า ไหนงานพี? แต่เราคงว่าเค้าไม่ได้เพราะเค้าก็คิดอ่านะ
มีตอนนึงพีไม่พอใจอะไรสักอย่าง พีก็ยิ้มๆ แล้วพูดว่า ไปตายไป คิอเราได้ยินนะ เดี๋ยวมันก็แถเชื่อป่ะว่ามันไม่ได้อะไรกับเรา คือเราสาบานเลยว่าเราไม่เคยคุกคามด่าว่า ไม่ให้เกียรติไรนางเลย ตามจริงเราก็จะไม่อยู่กลุ่มเดียวกับนางแล้วล่ะ ไม่ว่างานอะไร แต่ที่เราเขียน เชื่อป่ะ ว่าพีจะมีความสุขมาก ถ้าเห็นเราล่มจม เรารู้สึกได้ ขนาดยังไล่เราไปตาย นางมีสิทธิ์อะไรที่จะมาอะไรกับเราแบบนี้อ่ะ ผ่านเรื่องราวมาแบบนี้ เราก็ไม่ได้อยากจะฆ่านางให้ตายหรอกนะ ถ้าเกิดมันทำได้ขึ้นมาจริงๆ แต่สำหรับพีเราไม่รู้ เราว่านางไม่ธรรมดามากๆอ่ะ
พีไม่ธรรมดา แบบว่าไม่ธรรมดามากๆ เราอยู่สังคมชนชั้นกลาง ที่บ้านไม่เคยตบตี มีทะเลาะรุนแรงก็เคยมีแต่ไม่เคยทำร้ายร่างกายและไม่ถึงขนาดว่าพูดคำหยาบคายที่บ้าน ไม่มีคำพูดลามกเลยที่บ้านตั้งแต่เกิด เราไม่เคยไปเดินแถวๆครอบครัวที่เค้ามีอะไรพวกนี้ เราไม่รู้ว่าเป็นยังไงอ่ะ แต่มีครั้งนึงแม่พีโทรศัพท์เข้ามาหาพี ตอนนั้นกลับจากถ่ายทำงาน พีดูเป็นเด็กดีสำหรับแม่มาก พีพูดประชดแม่ แล้วร้องไห้
งานเสร็จไปแล้ว ที่เราเขียนมาไม่ใช่อะไรหรอกนะ เราคงจะเลิกยุ่งกับนาง แต่คือที่เราเขียนเพราะเผื่อว่านางแอบมีมุมผาสุกที่ได้คุกคามเราอ่ะ เราเป็นอะไรไปนางคงเฉยๆอ่ะดูท่าแล้วคงไม่มีความรู้สึกผิดอะไรเลย เราถึงงงว่าบ้านนางเป็นยังไง บ้านที่เค้าหยาบคายใส่กันจะเป็นแบบนี้ทุกคนหรือป่าว เราไม่เคยเลวใส่นางจริงๆนะ เราจะทำให้พีได้เห็นกระทู้นี้ของเราเอง
เจอเพื่อนแบบนี้ที่มหาลัย ต้องทำยังไง
เพื่อนคนนี้ นามแฝงพี เธอเป็นคนค่อนข้างอวบ ผิวขาว ใส่แว่น และชอบทำขนม เรื่องผิดแปลกมันเริ่มขึ้นตั้งแต่ตอนได้รับงานกลุ่ม 4 คน งานภาษาอังกฤษ
ตอนแรกครูให้เขียนเค้าโครงงานส่ง แต่เราไม่ได้ฟัง เราไม่รู้ กลุ่มอื่นก็มีทำมาแล้วบ้าง บางกลุ่มก็มาทำๆเติมๆในห้อง เราไม่รู้ พีก็บอก น่าเบื่อว่ะ เออเราก็ช่วยๆทำเค้าโครงงานให้มันส่งทันคาบนั้น โดยที่พี่ก็อารมณ์เสียนั่นแหล่ะ เรื่องนี้ก็ผ่านไป ไม่มีอะไรหรอก เราพยายามเค้นเรื่องราวในสมองออกมาเล่า เลยขอเล่าตั้งแต่เริ่มแรก
เรานึกว่างานนี้ส่งภายในมิดเทอม ถามเพื่อนในกลุ่มเพื่อนบอกแบบนี้ เรียนก็เยอะ งานก็มี กิจกรรมงานมหาลัยก็มีอ่านะ เราก็ไปเข้ากิจกรรมกับเค้าด้วย ช่วงแรกกลับดึกเพราะกิจกรรม หนังสือก็อ่านไม่ทัน งานเลยมาปั่นๆก่อนมิดเทอม เพราะนึกว่าส่งมิดเทอม
มันเป็นงานภาษาอังกฤษ เริ่มแรกเราคิดหัวข้อภาษาไทยกันก่อน ตอนนั้นเราอยู่แถวมอยังไม่ได้กลับบ้าน เราไลน์ไปหาเพื่อนในกลุ่ม(ตั้งกลุ่มในไลน์เพื่อจะคุยงานภาษาอังกฤษกัน)ว่าช่วยคิดภาษาไทยกันหน่อย ว่ามีไรบ้าง สมมุติว่ามันคือเรื่องประโยชน์ของกล้วยหอม สมมุติว่ากล้วยหอมทำให้นอนหลับง่าย เป็นอาหารลดความอ้วน พีก็เขียนมาให้ ยาวๆสิบกว่าข้อ เขียนมาแบบ กล้วยหอมเป็นผลไม้ที่มีประโยชน์ยิ่งยวดในด้านการทำให้เราสามารถนอนหลับได้ง่ายขึ้นอย่างมีนัยยะสำคัญ มันประมาณเนี้ย สิบกว่าข้อยาวๆ เราก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกนะ ในลักษณะการทำงานของเค้า หัวสมองเราอาจจะด้อยกว่า คำพูดสละสลวยภาษาไทยมันอาจจะแปลเป็นภาษาอังกฤษได้ก็ได้
เราไม่เคยว่าอะไรพีเลยนะ เรื่องมันมีแค่นั้นนั่นแหล่ะ ไม่ได้ตำหนิภาษาสละสลวยอะไรของเค้าด้วย แต่ทั้งๆที่เราไม่เคยดุด่าว่าอะไรพี ทั้งๆที่มีไลน์กลุ่มให้อธิบายและแบ่งงานกันทำ พีลากเพื่อนคนนึงไปคุยงานสองคน พีบอกว่าที่เราไม่อยากคุยในกลุ่มเพราะรู้ว่ามันจะเป็นแบบนั้นอ่ะ อะไรของพีเค้าก็ไม่รู้ คือยังไม่เคยมีใครว่าอะไรพีเลยนะ มันไม่ได้มีปัญหาอะไรเลยอ่ะ
ช่วงใกล้ๆมิดเทอม เรานึกว่างานส่งมิดเทอม เราก็เลยอยู่ดึกมากๆเลย รีบแปลและคิดแอคติ้ง เราแบ่งงานอ่ะ ให้เพื่อนอีกสองคนช่วยแปล เพราะพีเค้าไม่แปล เพราะเค้าคิดภาษาไทยเยอะแยะมากมายคำพูดเชิงหลักการมาเยอะแล้ว เราขี้เกียจจะเถียง เราดูของพีที่พีเขียนภาษาไทยมาเป็นข้อๆ บางอันเราว่ามันซ้ำกัน เราเลยย่อๆ แบบ กล้วยช่วยให้นอนหลับเงี้ย บางอันมันซ้ำกันจริงๆนะ แล้วก็คิดเพิ่มขึ้นมาว่า หากกินกล้วยมากเกิน แล้วข้อเสียของกล้วยล่ะ มีอะไรบ้างถ้ากินมากเกิน (สมมุติ)
เราก็แบ่งให้อีกสองคนช่วยแปล เราก็แปลด้วย ก่อนมิดเทอม เราแปลเป็นภาษาอังกฤษได้ตั้ง 4 ข้อ แล้วเขียนเป็นบท(บทในที่นี้ไม่ใช่สนทนาโต้ตอบอ่ะ เป็นบทที่พูดบรรยายคนเดียวเป็นข้อๆ ทั้งนี้เราไม่รู้ว่างานมันต้องเป็นแบบไหนด้วย ก็ไม่เคยคุยกันว่างานต้องทำยังไง ฮาปะล่ะ อย่ามาบอกว่าเราน่ากลัว ไม่กล้าคุยด้วย เราไม่เคยทำกับพีแบบนั้น พีไม่กลัวเราหรอกเชื่อเหอะ)
ตอนนี้พีเหมือนหัวหน้างานอ่ะ เหมือนแจกงานให้คนอื่นในกลุ่มทำ เค้าชอบข่มขู่ พีเค้าก็คิดฉากเริ่มต้นอะไรของเค้าด้วย แบบว่าจับไม่ได้ไล่ไม่ทัน เราบอกให้แบ่งงาน พีก็บอก แบ่งงานไรล่ะ!? เราขก.มีปัญหาน่ารำคาญอ่ะ มันทำงานดีๆไม่ได้ไงวะ
ผลสรุปงานก็คือ บทสนทนาประมาณ 4 หน้ากระดาษ เอสี่ / 2 หน้ากระดาษเป็นของเรา เราแปลเป็นภาษาอังกฤษ แล้วคิดบทสนทนาโต้ตอบ เอาไปให้ผู้เชี่ยวชาญตรวจด้วย พีให้เราทำงานอะไรเราก็ทำไปให้ ช้าหน่อยพีก็จิก แต่ก็ทำไปให้ เราเคยได้ยินพีพูด พีทำงานนี้ไป 50% เลยนะ มันขนาดนั้นเลยหรอ คิดไปเองหรือป่าวคะหัวหน้า , บางทีเราช้าเงี้ย เราเลยชดเชยด้วยอาสาไปให้ผู้เชี่ยวชาญกว่าตรวจแทน สรุปคือ พวกเค้าก็ไม่ได้แปลเป็นภาษาอังกฤษอ่ะ คิดบทเป็นภาษาไทย แล้วพี่ผู้เชี่ยวชาญต้องแปลให้ คนอื่นๆที่มาช้ามาสาย นางด่านางว่าให้ครูประจำวิชาฟังเลย
มีคราวนึงบทเริ่มต้นเรื่องมันอยู่ที่เรา พีก็ให้เราเอามา เราเห็นมันยังไม่เสร็จ เราก็เลยต่อเติมให้ จนเสร็จอ่ะ เขียนแบ่งสีแบ่งไรชัดเจน เราก็เอาไปถวายพีเค้า วันนั้นเราต้องการจะคุยงานจริงๆนะว่า จะทำเป็นฉากๆ หรือบทสนทนารูปแบบไหน คือตอนแรกเราทำเป็นบทพูดบรรยายใช่ปะที่บอกไป เราเห็นบทเริ่มต้นมันเป็นบทสนทนาโต้ตอบนี่หว่า เราก็ช้าๆบ้างๆเลทบ้าง ก็รู้ตัวว่าผิด เลยลองแต่งให้จบไปเลย แล้วเอาไปให้พีดู บอกว่าแกลองอ่านดูนะ ไม่เอาก็ได้ เราแต่งต่อมาให้ดูเฉยๆเห็นว่ายังแต่งไม่เสร็จ พีไม่ดูไม่อ่านอะไรทั้งนั้น บอกว่าไม่เอาๆ เราเครียดมาก ให้เพื่อนในกลุ่มโทรไปหาพี พีก็อธิบายโดยเพื่อนพูดแทรกไม่ได้เลยว่านี่นะมันต้องเลือกฉาก บลาๆๆๆๆ พูดใส่โทรศัพท์อยู่ฝ่ายเดียว เหมือนตอนเอาเพื่อนไปว่าให้ครูฟังว่าคนนู้นคนนี้มาสายหายหัว พูดไฟแล่บแบบที่คนอื่นแทรกไม่ได้ ระอากับคนอื่นมาชาติเศษ
ตอนที่แสดงกัน เพื่อนคนนึงถามว่ากระดาษในมือใครแปล พีบอกเค้าแปลเอง คืออันนั้นมันเราแปลชัดๆอ่ะ พีโมโหคนอื่นเหมือนพีทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่มากสำหรับงานนี้แต่คนอื่นไม่ทำอะไรเลย พีstrict มาก พีทำงานเยอะมากและเราก็งงว่า ไหนงานพี? แต่เราคงว่าเค้าไม่ได้เพราะเค้าก็คิดอ่านะ
มีตอนนึงพีไม่พอใจอะไรสักอย่าง พีก็ยิ้มๆ แล้วพูดว่า ไปตายไป คิอเราได้ยินนะ เดี๋ยวมันก็แถเชื่อป่ะว่ามันไม่ได้อะไรกับเรา คือเราสาบานเลยว่าเราไม่เคยคุกคามด่าว่า ไม่ให้เกียรติไรนางเลย ตามจริงเราก็จะไม่อยู่กลุ่มเดียวกับนางแล้วล่ะ ไม่ว่างานอะไร แต่ที่เราเขียน เชื่อป่ะ ว่าพีจะมีความสุขมาก ถ้าเห็นเราล่มจม เรารู้สึกได้ ขนาดยังไล่เราไปตาย นางมีสิทธิ์อะไรที่จะมาอะไรกับเราแบบนี้อ่ะ ผ่านเรื่องราวมาแบบนี้ เราก็ไม่ได้อยากจะฆ่านางให้ตายหรอกนะ ถ้าเกิดมันทำได้ขึ้นมาจริงๆ แต่สำหรับพีเราไม่รู้ เราว่านางไม่ธรรมดามากๆอ่ะ
พีไม่ธรรมดา แบบว่าไม่ธรรมดามากๆ เราอยู่สังคมชนชั้นกลาง ที่บ้านไม่เคยตบตี มีทะเลาะรุนแรงก็เคยมีแต่ไม่เคยทำร้ายร่างกายและไม่ถึงขนาดว่าพูดคำหยาบคายที่บ้าน ไม่มีคำพูดลามกเลยที่บ้านตั้งแต่เกิด เราไม่เคยไปเดินแถวๆครอบครัวที่เค้ามีอะไรพวกนี้ เราไม่รู้ว่าเป็นยังไงอ่ะ แต่มีครั้งนึงแม่พีโทรศัพท์เข้ามาหาพี ตอนนั้นกลับจากถ่ายทำงาน พีดูเป็นเด็กดีสำหรับแม่มาก พีพูดประชดแม่ แล้วร้องไห้
งานเสร็จไปแล้ว ที่เราเขียนมาไม่ใช่อะไรหรอกนะ เราคงจะเลิกยุ่งกับนาง แต่คือที่เราเขียนเพราะเผื่อว่านางแอบมีมุมผาสุกที่ได้คุกคามเราอ่ะ เราเป็นอะไรไปนางคงเฉยๆอ่ะดูท่าแล้วคงไม่มีความรู้สึกผิดอะไรเลย เราถึงงงว่าบ้านนางเป็นยังไง บ้านที่เค้าหยาบคายใส่กันจะเป็นแบบนี้ทุกคนหรือป่าว เราไม่เคยเลวใส่นางจริงๆนะ เราจะทำให้พีได้เห็นกระทู้นี้ของเราเอง