#ขออนุญาติรุ่นน้องของเรื่องที่เรารู้จัก
เรื่องของเรื่องเกิดขึ้นตอนน้องแป้ง(นามสมมติ)เรียนมหาลัย น้องแป้งอยู่ปีสุดท้ายเเล้ว น้องเเป้งต้องได้ไปฝึกสอน (น้องเขาสอนสังคมคะ) วันเเรกที่ไปโรงเรียนนั้น น้องเเป้งก็เจอกับนักศึกษาฝึกสอนเยอะมาก เเต่ละคนสอนวิชาต่างกัน น้องเขาเป็นคนเดียวที่สอนสังคม น้องเขาไปเเนะนำตัวกับคนอื่น ๆ น้องเขาได้สบตาเข้ากับคนคนหนึ่ง ซึ่งเป็นครูสอนพละคะ น้องผู้ชายคนนั้นชื่อโอ๊ต(นามสมมติ)น้องเขาหน้าตาค่อนข้างจัดว่าดูดีระดับหนึ่งเลยคะ น้องส่งยิ้มหวานๆให้เเต่ดูอีกฝ่ายจะเเค่มองเเล้วก็หันหน้าหนีไป (น้องเขาบอกตอนนั้นเหมือนหน้าเเตกเลย) พักกลางวันนักศึกษาฝึกสอนทุกคนได้มีโอกาสนั่งทานข้าวด้วยกันที่ห้องอาหารของอาจารย์ซึ่งตอนแรกที่นั่งข้างๆข้องน้องผู้หญิงเป็นครูผู้ชายอีกคนเเต่น้องเขาเดินออกไปหยิบแก้วน้ำมานั้น กับว่าที่นั่งข้างๆ เป็นครูพละที่น้องเขาส่งยิ้มให้ น้องผู้หญิงไม่ได้พูดอะไร นั่งลงเเล้วต่างคนต่างทานข้าวของตัวเองต่อไป ทุกคนบนโต๊ะแชร์ประสบการณ์กันสนุกสนาน น้องผู้หญิงมีความรู้สึกเหมือนถูกมองตลอดเวลาจึงหันไปมองก็เจอครูพละคนนี้กำลังมองอยู่ พอเขาสองคนสบตากันครูพละเป็นคนหลบสายตาก่อนจะขออนุญาติคนบนโต๊ะเเล้วเดินออกไป การสอนวันเเรกของน้องแป้งก็สอนไปสนุกสนานกับเด็กนักเรียนไป จนเวลาผ่านไปสองเดือน เวลาจะเดินไปไหนหรือเดินไปทานข้าวน้องเเป้งเขาจะรู้สึกเหมือนคนเดินตามซึ่งพอหันกลับไปมองเขาก็เจอครูโอ๊ตครูสอนพละเดินตาม เเต่เหมือนเขาไม่ได้สนใจ น้องแป้งก็หันหน้ากลับเเล้วเดินไปห้องอาหาร เป็นอย่างนี้ตลอดเวลาไปไหนคนเดียวจะเจอครูโอ๊ตเดินตามหลังตลอด จนวันหยุดวันเสาร์น้องแป้งเขาต้องมาเข้าเวรที่โรงเรียน ซึ่งพอน้องเเป้งมาถึงก็เข้าห้องครูเวรเเล้วตรวจดูชื่อของคนที่เข้าเวรเป็นเพื่อน เป็นชื่อของครูโอ๊ตครูสอนพละคนนั้น น้องเขาไม่เเน่ใจก็ตรวจดูหลายๆรอบเเต่ก็เป็นเรื่องจริง น้องเเป้งเลยเลือกที่จะนั่งรอที่โซฟาเพื่อที่จะได้เลือกห้องนอนเวรกัน รอสักพักรถยนต์สีดำก็ขับมาจอดหน้าห้องครูเวร ครูโอ๊ตก็เดินลงมา น้องแป้งเขาบอกว่าเขามองตาค้างเลย เพราะพึ่งจะเคยเห็นครูโอ๊ตเเต่งตัวสบาย ๆ เสื้อยืดสีดำกับกางเกงธรรมดาๆเเต่มองยังไงก็หล่ออยู่ดี ครูโอ๊ตเดินเข้ามาเเต่ไม่พูดอะไร ทำให้บรรยากาศในห้องดูอึดอัดไปหมด น้องแป้งเลยตัดสินใจเอ่ยถามอีกฝ่ายก่อน
"ครูโอ๊ตเลือกห้องก่อนแป้งเลยคะ แป้งนอนห้องไหนก็ได้"ครูโอ๊ตกันมองหน้าแป้งก่อนจะเดินเข้าห้องข้างในไป แป้งถอดหายใจก่อนจะเดินเข้าไปที่ห้องเเรก เข้าประชุมพอรู้มาคราว ๆ ว่าเวลาเข้าเวรเราต้องเดินดูความเรียบร้อยบริเวณรอบ ๆ โรงเรียน เเป้งจึงเลือกออกมาเดินดูคนเดียว เดินมาทางหลังโรงเรียนที่เป็นสวน เเป้งเห็นเหมือนเหงาดำๆ ก็ตะโกนถามว่า ใคร จู่ ๆเขาก็วิ่งออกมาจากที่มืด เป็นโจรที่เเอบปีนเข้ามาในโรงเรียน แป้งโดนล็อคคอจากด้านหลัง ตอนนั้นรู้สึกคงโดนฆ่าเเน่ ๆ เพราะข้างหลังโรงเรียนจะไม่ค่อยมีใครเข้ามาถ้าฟ้ายังสว่าง แป้งน้ำตาไหล มันก็ลากแป้งไปแป้งพยายามส่งเสียงเเต่ก็ไม่เป็นผล มันลากแป้งไปจนมุมมืดมาก คงรู้เเล้วว่าตัวเองคงไม่รอด ในใจก็ขอโทษพ่อกับเเม่ที่ทำหน้าที่ของตัวเองไม่ดี เเต่เหมือนจู่ ๆ โจรที่ล็อคคอแป้งก็เหมือนจะโดนเตะมั่งคะ ล้มไปพร้อมกับเเป้งเลย เเล้วตอนนั้นเเป้งเหมือนโดนกระชากเเรงมาก ถูกเหวี่ยงให้มาอยู่หลังของใครบางคน แป้งดูเเล้วครูโอ๊ต เเป้งรู้สึกขอบคุณที่ครูเขามาช่วย โจรมันก็ยกมีดออกมาขู่จะฆ่าแป้งกับครูโอ๊ต
"ถ้าไม่ไปกูจะเเจ้งคามจับ เเต่ก่อนจะโดนจับจะเจอกูกระทืบโทษฐานที่มายุ่งกับหัวใจกู"ตอนที่ครูโอ๊ตพูดเเป้งคิดในใจเขาดีจริงๆ พอได้ยินประโยคหลังนี้ถึงกับอึ้งไปเลย เหมือนถูกสต๊าฟ ยังไงยังงั้น โจรมันก็ปีนรั่วออกไปเลยคะ ครูโอ๊ตไม่พูดอะไรลากแป้งมาห้องเวรทันที พอมาถึงก็ถูกเหวี่ยงให้นั่งที่โซฟาเเล้วครูโน๊ตก็เดินหายไปข้างหลัง ไปหยิบกล่องยาออกมา ครูโอ๊ตไม่พูดอะไรเลยคะ ตั้งหน้าตั้งตาทำแผลให้เราอย่างเดียว อยู่ๆก็รู้สึกผิดทันทีที่ไม่บอกครูโอ๊ตที่จะเดินออกไปตรวจเวรเอง
"ครูโอ๊ตคะ"
"ครับ"
"คือแป้งขอโทษนะคะ ที่ไม่ได้บอกครูดฮีตว่าจะออกไปตรวจเวร"
"ครับ"
"เอ่อ...เเล้วก็ขอบคุณนะคะที่ช่วยแป้งไว้ได้ทัน"
"ถ้าผม..."ครูโอ๊ตเว้นช่วงพูดก่อนจะค่อยๆทำให้ใจแป้งเต้นไม่เป็นจังหวะเลยคะ ตอนนั้นใจนี้แบบจะเข้าห้อง ICU ให้ได้
"ถ้าผมไปไม่ทัน ถ้าผมไปช่วยไม่ทัน ผมจะทำไงครับ"เกิดมาเคยเห็นน้ำตาผู้ชายคนเดียวก็คือพ่อ เเต่ไม่รู้ว่าคนที่สองที่จะได้เห็นคือครูโอ๊ต ครูโอ๊ตร้องไห้ หรือเพราะว่าเกือบจะช่วยเราไม่ทัน แป้งไม่รู้จะทำไงก็ได้เเต่ลูบหัวไหล่ครูโอ๊ตเพื่อปลอบครูเขา
"ผมชอบครูแป้งครับ"แป้งมือค้างเลยคะ ไม่พูดอะไร ในห้องเงียบไปหมด เเป้งตัดสินใจลุกเดินออกไปทันทีเดินเข้าห้องเเล้วล็อคห้องทันที ครูโอ๊ตเดินมาเคาะประตูเเต่เเป้งไม่เปิดคะ
"ครูแป้งครับผมพูดจริงนะครับ ผมชอบครู ชอบตั้งเเต่วันเเรกเเล้ว"
"ขอบคุณที่ช่วยแป้งนะคะ เเล้วก็ขอบคุณที่ทำแผลให้คะ ไปนอนเถอะคะครูโอ๊ต"เสียงนอกห้องก็เงียบไป แป้งเดินไปนอนทันทีเลยคะ ไม่อยากจะเชื่อว่าครูเขาจะมาสารภาพตรง ๆเลย เช้ามาเเปง้ขับจักรยานยนต์กลับบ้านก่อนที่ครูโอ๊ตจะออกมาจากห้องคะ เซ้นต์ชื่อเรียบร้อยก่อนจะกลับบ้านไปอาบน้ำเปลี่ยนผ้าเตรียมมาสอนต่อ หลังจากที่ครูโอ๊ตสารภาพรักออกมา เเป้งก็หลบหน้าครูโอ๊ตตลอดเลยคะ มีบ้างที่เจอกันครูโอ๊ตเหมือนจะเดินเข้ามาเเต่เเป้งรีบเดินหนีเลยคะ เป็นแบบนี้จนจะครบเทอมที่เเป้งต้องสอนครบครึ่งเทอม พรุ่งนี้แป้งต้องกลับมหาลัยเพราะคบกำหนดที่สอน วันนี้เเป้งเลยซื้อขนมเเล้วเอามาเเจกให้ครูในโรงเรียน เหลือถุงสุดท้ายซึ่งเป็นของครูโอ๊ต เเปง้เขียนโน๊ตไว้ให้ในกล่องขนมเเต่ไม่กล้าเอาไปให้หรอกคะ เอาไปแอบไว้หลังรถของครูโอ๊ต วันนั้นทั้งวันสอนไม่ค่อยเต็มทีเพราะคงคิดถึงนักเรียน จนตกเย็นเเป้งก็เก็บของกลับบ้าน แป้งแอบได้ยินครูนักศึกษาที่เดินผ่านห้องสังคมพูดกันว่า ครูโอ๊ตจีบครูมิ้นครูสอนอังกฤษอยู่ ตอนนั้นใจมันเต้นตุบ ๆ มันหน่วงใจมากเลยคะไม่รู้เพราะอะไร เพราะเเป้งไม่รู้ว่าตัวเองคิดยังไงกับครูโอ๊ตกันเเน่ แป้งพยายามไม่สนใจก็เลือกที่จะเก็บของต่อเเล้วก็กลับบ้านทันที ครูนักศึกษาส่วนมากจะรู้ว่าแป้งสอนครบเเล้ว เเต่บางคนก็ไม่รู้ เช้าวันต่อมาเเป้งเข้ามหาลัยก็เอารายงานไปส่งอาจารย์ก็ถามถึงเหตุการณ์คราวก่อนที่โดนกับตัว อาจารย์บอกว่าดีนะให้อยู่เเค่ครึ่งเทอม พอส่งรายงานเสร็จเพื่อนหน้าตึกคณยืนมุ่งดูอะไรไม่รู้หน้าตึก เพื่อนเเป้งก็มาลากแป้งไปดู เป็นครูโอ๊ตคะ ถือช่อดอกไม้กับกระดาษโปสเตอร์เขียนว่า "เป็นเเฟนกันนะครับ"แป้งนิหน้าเเดงเลยคะ เพื่อนที่คณะเเซววกันใหญ่เลย บางกลุ่มก็เเชร์ให้คบกัน เเป้งรีบดึงเเขนครูโอ๊ตออกมาหังตึกเลยคะ หันไปบอกเพื่อนกันคนให้หน่อย มันก็ใจดีช่วยกันคะ
"ครูโอ๊ตรู้ได้ไงคะว่าแป้งอยู่ไหน"
"ผมก็ถามจากเพื่อนแป้งไง"พอครูโอ๊ตบอกแบบนั้นรีบหันไปมองเพื่อนเลยคะ หลบสายตากันยกใหญ่
"เเล้วไปรู้จักกับพวกมันได้ไงคะ"
"พอดีรู้จักกันเพราะเขาเป็นลูกค้าประจำของร้านผมนิครับ"พวกมันชอบไปนั่งดื่มกาแฟกัน ร้านที่ไปก็ร้านหลังมหาลัยร้านประจำพวกเรา เเสดงว่าครูโอ๊ตก็เป็นเจ้าของโอ้โห้อะไรจะขนาดนั้น
"เเล้วมาทำไมคะ"
"ก็ผมจะมาขอสาวเป็นเเฟนนิครับ"
"อ่อคะ"
"แป้งยังไม่ได้ตอบคำถาเลยนะ"
"คำถามอะไรคะ"
"เป็นเเฟนกันนะครับ"ตอนนี้รู้ใจตัวเองเเล้วคะว่าคิดยังไงเเต่ก็คงเป็นได้เเค่นั้น เพราะครูโอ๊ตเขาจีบครูมิ้นอยู่ไม่ใช่หรอ
"ไม่ได้หรอกคะ ครูมิ้นเขาจะเสียใจเอา"
"ครูมิ้นจะเสียใจทำไมครับ"
"ก็ครูโอ๊ตจีบครูมิ้นอยู่นิคะ"
"เอาที่ไหนมาพูดครับ ผมจะไปจีบครูมิ้นได้ไง"
"ก็ได้ยินครูนัก..."
"อย่าลืมนะครับ ครูโอ๊ตมีสองคน"พอครูโอ๊ตพูดแบบนั้น นี้เราหน้าเเตกเป็นครั้งที่สองหรอเนี้ย ก็หน้าแดงเลยคะ
"ว่าไงครับ เป็นเเฟนกับครูดอ๊ตพละนะครับ"ได้เเต่พยักหน้าอย่างเดียวเลยคะ เขินจนตัวจะเเตกอยู่เเล้ว เราสองคนคุยกันสักพักก่อนที่เเปง้จะไล่ครูโอ๊ตกลับไปสอน
หลังจากวันนั้นเราสองคนก็คบกันครูโอ๊ตพาไปไหว้พ่อกับเเม่ของครูโอ๊ตก่อน ท่านทั้งสองไม่ว่าอะไรเเถมยังยิ้มให้กับเราด้วย ใจตอนเเรกคิดว่าเขาจะไม่ยอมรับเเต่พ่อกับเเม่ของครูโอ๊ตก็รับเรา เเป้งพามาไหว้พ่อกับเเม่บ้างตอนเเรกพอคัดค้าน เเต่ครูโอ๊ตก็ทำทีท่าไหนไม่รู้ให้พอยอมรับใช้เวลาพอสมควรกว่าจะเอาชนะใจพ่อแป้งได้ เราสองคนคบกันจนจบมหาลัยพร้อมกัน เป็นโมเมนต์ที่ใครหลายคนอยากจะมี เเต่เเป้งได้มีเเล้ว โอ๊ตไม่ได้เป็นครูพละหลังจากเรียนจบออกมา เขาเข้ามาบริหารงานในร้านกาปฟของเขาเเบบจริงจัง เเต่เเป้งเลือกจะเป็นครูจึงไปสอบบรรจุซึ่งก็สอบบรรจุได้ เป็นโรงเรียนมัธยมหน้ารัก ๆ คบกันมาได้ 8 ปีเเล้วคะ โอ๊ตยังเป็นคนที่อ่อนโยนเสมอ เป็นคนน่ารัก เข้มเเข็งเวลาเราเหนื่อยๆตอนเขาไปรับเขาจะค่อยชวนคุยจนเราหายเหนื่อยไปเลยคะ เราสองคนช่วยกันเก็บเงินซื้อบ้านอยู่ด้วยกันซึ่งพ่อกับเเม่ของแป้งกับโอ๊ตไม่ได้ขัดข้องอะไร เราสองคนย้ายมาอยู่ด้วยกัน ถามว่าจะเเต่งงานไหม อยากเเต่งคะเเต่ขอให้ลองชีวิตการเป็นครูอีกสักปีสองปีเเล้วจะขอออก เเล้วมาช่วยงานโอ๊ตเขาแบบจริงๆจัง เเล้วเรื่องเเต่งงานค่อยคิดกันอีกที ตอนเเรกเขาบอกจะเเต่งก่อนเลยเเต่เราบอกว่าอยากให้อะไรมันลงตัวกว่านี้เเล้วค่อยเเต่งซึ่งเขาก็ไม่มีปัญหา เราสองคนหมั้นกันไว้ก่อน ถามว่าเคยมีอะไรกันไหม เคยมีคะ เเต่เขาก็เป็นสุภาพบุรุษรู้ว่าเขาควรจะทำยังไง แป้งถึงรักเขามาก ๆพอๆกับที่เขารักแป้งเราสองคนไม่เคยทะเลาะกันเพราะเวลาที่ไม่เข้าใจกันจะหันหน้าคุยกัน ไม่ใช้อารมณ์ในการตัดสินทุกเรื่อง
#คนที่กำลังมีความรักอยากบอกว่าใช้เหตุผลในการพูดคุยกันเวลาที่ทะเลาะกันหันหน้าคุยกันอย่าประชดกันเพราะจะทำให้ชีวิตอยู่ยืนยาว
ฝึกสอนพบรัก
เรื่องของเรื่องเกิดขึ้นตอนน้องแป้ง(นามสมมติ)เรียนมหาลัย น้องแป้งอยู่ปีสุดท้ายเเล้ว น้องเเป้งต้องได้ไปฝึกสอน (น้องเขาสอนสังคมคะ) วันเเรกที่ไปโรงเรียนนั้น น้องเเป้งก็เจอกับนักศึกษาฝึกสอนเยอะมาก เเต่ละคนสอนวิชาต่างกัน น้องเขาเป็นคนเดียวที่สอนสังคม น้องเขาไปเเนะนำตัวกับคนอื่น ๆ น้องเขาได้สบตาเข้ากับคนคนหนึ่ง ซึ่งเป็นครูสอนพละคะ น้องผู้ชายคนนั้นชื่อโอ๊ต(นามสมมติ)น้องเขาหน้าตาค่อนข้างจัดว่าดูดีระดับหนึ่งเลยคะ น้องส่งยิ้มหวานๆให้เเต่ดูอีกฝ่ายจะเเค่มองเเล้วก็หันหน้าหนีไป (น้องเขาบอกตอนนั้นเหมือนหน้าเเตกเลย) พักกลางวันนักศึกษาฝึกสอนทุกคนได้มีโอกาสนั่งทานข้าวด้วยกันที่ห้องอาหารของอาจารย์ซึ่งตอนแรกที่นั่งข้างๆข้องน้องผู้หญิงเป็นครูผู้ชายอีกคนเเต่น้องเขาเดินออกไปหยิบแก้วน้ำมานั้น กับว่าที่นั่งข้างๆ เป็นครูพละที่น้องเขาส่งยิ้มให้ น้องผู้หญิงไม่ได้พูดอะไร นั่งลงเเล้วต่างคนต่างทานข้าวของตัวเองต่อไป ทุกคนบนโต๊ะแชร์ประสบการณ์กันสนุกสนาน น้องผู้หญิงมีความรู้สึกเหมือนถูกมองตลอดเวลาจึงหันไปมองก็เจอครูพละคนนี้กำลังมองอยู่ พอเขาสองคนสบตากันครูพละเป็นคนหลบสายตาก่อนจะขออนุญาติคนบนโต๊ะเเล้วเดินออกไป การสอนวันเเรกของน้องแป้งก็สอนไปสนุกสนานกับเด็กนักเรียนไป จนเวลาผ่านไปสองเดือน เวลาจะเดินไปไหนหรือเดินไปทานข้าวน้องเเป้งเขาจะรู้สึกเหมือนคนเดินตามซึ่งพอหันกลับไปมองเขาก็เจอครูโอ๊ตครูสอนพละเดินตาม เเต่เหมือนเขาไม่ได้สนใจ น้องแป้งก็หันหน้ากลับเเล้วเดินไปห้องอาหาร เป็นอย่างนี้ตลอดเวลาไปไหนคนเดียวจะเจอครูโอ๊ตเดินตามหลังตลอด จนวันหยุดวันเสาร์น้องแป้งเขาต้องมาเข้าเวรที่โรงเรียน ซึ่งพอน้องเเป้งมาถึงก็เข้าห้องครูเวรเเล้วตรวจดูชื่อของคนที่เข้าเวรเป็นเพื่อน เป็นชื่อของครูโอ๊ตครูสอนพละคนนั้น น้องเขาไม่เเน่ใจก็ตรวจดูหลายๆรอบเเต่ก็เป็นเรื่องจริง น้องเเป้งเลยเลือกที่จะนั่งรอที่โซฟาเพื่อที่จะได้เลือกห้องนอนเวรกัน รอสักพักรถยนต์สีดำก็ขับมาจอดหน้าห้องครูเวร ครูโอ๊ตก็เดินลงมา น้องแป้งเขาบอกว่าเขามองตาค้างเลย เพราะพึ่งจะเคยเห็นครูโอ๊ตเเต่งตัวสบาย ๆ เสื้อยืดสีดำกับกางเกงธรรมดาๆเเต่มองยังไงก็หล่ออยู่ดี ครูโอ๊ตเดินเข้ามาเเต่ไม่พูดอะไร ทำให้บรรยากาศในห้องดูอึดอัดไปหมด น้องแป้งเลยตัดสินใจเอ่ยถามอีกฝ่ายก่อน
"ครูโอ๊ตเลือกห้องก่อนแป้งเลยคะ แป้งนอนห้องไหนก็ได้"ครูโอ๊ตกันมองหน้าแป้งก่อนจะเดินเข้าห้องข้างในไป แป้งถอดหายใจก่อนจะเดินเข้าไปที่ห้องเเรก เข้าประชุมพอรู้มาคราว ๆ ว่าเวลาเข้าเวรเราต้องเดินดูความเรียบร้อยบริเวณรอบ ๆ โรงเรียน เเป้งจึงเลือกออกมาเดินดูคนเดียว เดินมาทางหลังโรงเรียนที่เป็นสวน เเป้งเห็นเหมือนเหงาดำๆ ก็ตะโกนถามว่า ใคร จู่ ๆเขาก็วิ่งออกมาจากที่มืด เป็นโจรที่เเอบปีนเข้ามาในโรงเรียน แป้งโดนล็อคคอจากด้านหลัง ตอนนั้นรู้สึกคงโดนฆ่าเเน่ ๆ เพราะข้างหลังโรงเรียนจะไม่ค่อยมีใครเข้ามาถ้าฟ้ายังสว่าง แป้งน้ำตาไหล มันก็ลากแป้งไปแป้งพยายามส่งเสียงเเต่ก็ไม่เป็นผล มันลากแป้งไปจนมุมมืดมาก คงรู้เเล้วว่าตัวเองคงไม่รอด ในใจก็ขอโทษพ่อกับเเม่ที่ทำหน้าที่ของตัวเองไม่ดี เเต่เหมือนจู่ ๆ โจรที่ล็อคคอแป้งก็เหมือนจะโดนเตะมั่งคะ ล้มไปพร้อมกับเเป้งเลย เเล้วตอนนั้นเเป้งเหมือนโดนกระชากเเรงมาก ถูกเหวี่ยงให้มาอยู่หลังของใครบางคน แป้งดูเเล้วครูโอ๊ต เเป้งรู้สึกขอบคุณที่ครูเขามาช่วย โจรมันก็ยกมีดออกมาขู่จะฆ่าแป้งกับครูโอ๊ต
"ถ้าไม่ไปกูจะเเจ้งคามจับ เเต่ก่อนจะโดนจับจะเจอกูกระทืบโทษฐานที่มายุ่งกับหัวใจกู"ตอนที่ครูโอ๊ตพูดเเป้งคิดในใจเขาดีจริงๆ พอได้ยินประโยคหลังนี้ถึงกับอึ้งไปเลย เหมือนถูกสต๊าฟ ยังไงยังงั้น โจรมันก็ปีนรั่วออกไปเลยคะ ครูโอ๊ตไม่พูดอะไรลากแป้งมาห้องเวรทันที พอมาถึงก็ถูกเหวี่ยงให้นั่งที่โซฟาเเล้วครูโน๊ตก็เดินหายไปข้างหลัง ไปหยิบกล่องยาออกมา ครูโอ๊ตไม่พูดอะไรเลยคะ ตั้งหน้าตั้งตาทำแผลให้เราอย่างเดียว อยู่ๆก็รู้สึกผิดทันทีที่ไม่บอกครูโอ๊ตที่จะเดินออกไปตรวจเวรเอง
"ครูโอ๊ตคะ"
"ครับ"
"คือแป้งขอโทษนะคะ ที่ไม่ได้บอกครูดฮีตว่าจะออกไปตรวจเวร"
"ครับ"
"เอ่อ...เเล้วก็ขอบคุณนะคะที่ช่วยแป้งไว้ได้ทัน"
"ถ้าผม..."ครูโอ๊ตเว้นช่วงพูดก่อนจะค่อยๆทำให้ใจแป้งเต้นไม่เป็นจังหวะเลยคะ ตอนนั้นใจนี้แบบจะเข้าห้อง ICU ให้ได้
"ถ้าผมไปไม่ทัน ถ้าผมไปช่วยไม่ทัน ผมจะทำไงครับ"เกิดมาเคยเห็นน้ำตาผู้ชายคนเดียวก็คือพ่อ เเต่ไม่รู้ว่าคนที่สองที่จะได้เห็นคือครูโอ๊ต ครูโอ๊ตร้องไห้ หรือเพราะว่าเกือบจะช่วยเราไม่ทัน แป้งไม่รู้จะทำไงก็ได้เเต่ลูบหัวไหล่ครูโอ๊ตเพื่อปลอบครูเขา
"ผมชอบครูแป้งครับ"แป้งมือค้างเลยคะ ไม่พูดอะไร ในห้องเงียบไปหมด เเป้งตัดสินใจลุกเดินออกไปทันทีเดินเข้าห้องเเล้วล็อคห้องทันที ครูโอ๊ตเดินมาเคาะประตูเเต่เเป้งไม่เปิดคะ
"ครูแป้งครับผมพูดจริงนะครับ ผมชอบครู ชอบตั้งเเต่วันเเรกเเล้ว"
"ขอบคุณที่ช่วยแป้งนะคะ เเล้วก็ขอบคุณที่ทำแผลให้คะ ไปนอนเถอะคะครูโอ๊ต"เสียงนอกห้องก็เงียบไป แป้งเดินไปนอนทันทีเลยคะ ไม่อยากจะเชื่อว่าครูเขาจะมาสารภาพตรง ๆเลย เช้ามาเเปง้ขับจักรยานยนต์กลับบ้านก่อนที่ครูโอ๊ตจะออกมาจากห้องคะ เซ้นต์ชื่อเรียบร้อยก่อนจะกลับบ้านไปอาบน้ำเปลี่ยนผ้าเตรียมมาสอนต่อ หลังจากที่ครูโอ๊ตสารภาพรักออกมา เเป้งก็หลบหน้าครูโอ๊ตตลอดเลยคะ มีบ้างที่เจอกันครูโอ๊ตเหมือนจะเดินเข้ามาเเต่เเป้งรีบเดินหนีเลยคะ เป็นแบบนี้จนจะครบเทอมที่เเป้งต้องสอนครบครึ่งเทอม พรุ่งนี้แป้งต้องกลับมหาลัยเพราะคบกำหนดที่สอน วันนี้เเป้งเลยซื้อขนมเเล้วเอามาเเจกให้ครูในโรงเรียน เหลือถุงสุดท้ายซึ่งเป็นของครูโอ๊ต เเปง้เขียนโน๊ตไว้ให้ในกล่องขนมเเต่ไม่กล้าเอาไปให้หรอกคะ เอาไปแอบไว้หลังรถของครูโอ๊ต วันนั้นทั้งวันสอนไม่ค่อยเต็มทีเพราะคงคิดถึงนักเรียน จนตกเย็นเเป้งก็เก็บของกลับบ้าน แป้งแอบได้ยินครูนักศึกษาที่เดินผ่านห้องสังคมพูดกันว่า ครูโอ๊ตจีบครูมิ้นครูสอนอังกฤษอยู่ ตอนนั้นใจมันเต้นตุบ ๆ มันหน่วงใจมากเลยคะไม่รู้เพราะอะไร เพราะเเป้งไม่รู้ว่าตัวเองคิดยังไงกับครูโอ๊ตกันเเน่ แป้งพยายามไม่สนใจก็เลือกที่จะเก็บของต่อเเล้วก็กลับบ้านทันที ครูนักศึกษาส่วนมากจะรู้ว่าแป้งสอนครบเเล้ว เเต่บางคนก็ไม่รู้ เช้าวันต่อมาเเป้งเข้ามหาลัยก็เอารายงานไปส่งอาจารย์ก็ถามถึงเหตุการณ์คราวก่อนที่โดนกับตัว อาจารย์บอกว่าดีนะให้อยู่เเค่ครึ่งเทอม พอส่งรายงานเสร็จเพื่อนหน้าตึกคณยืนมุ่งดูอะไรไม่รู้หน้าตึก เพื่อนเเป้งก็มาลากแป้งไปดู เป็นครูโอ๊ตคะ ถือช่อดอกไม้กับกระดาษโปสเตอร์เขียนว่า "เป็นเเฟนกันนะครับ"แป้งนิหน้าเเดงเลยคะ เพื่อนที่คณะเเซววกันใหญ่เลย บางกลุ่มก็เเชร์ให้คบกัน เเป้งรีบดึงเเขนครูโอ๊ตออกมาหังตึกเลยคะ หันไปบอกเพื่อนกันคนให้หน่อย มันก็ใจดีช่วยกันคะ
"ครูโอ๊ตรู้ได้ไงคะว่าแป้งอยู่ไหน"
"ผมก็ถามจากเพื่อนแป้งไง"พอครูโอ๊ตบอกแบบนั้นรีบหันไปมองเพื่อนเลยคะ หลบสายตากันยกใหญ่
"เเล้วไปรู้จักกับพวกมันได้ไงคะ"
"พอดีรู้จักกันเพราะเขาเป็นลูกค้าประจำของร้านผมนิครับ"พวกมันชอบไปนั่งดื่มกาแฟกัน ร้านที่ไปก็ร้านหลังมหาลัยร้านประจำพวกเรา เเสดงว่าครูโอ๊ตก็เป็นเจ้าของโอ้โห้อะไรจะขนาดนั้น
"เเล้วมาทำไมคะ"
"ก็ผมจะมาขอสาวเป็นเเฟนนิครับ"
"อ่อคะ"
"แป้งยังไม่ได้ตอบคำถาเลยนะ"
"คำถามอะไรคะ"
"เป็นเเฟนกันนะครับ"ตอนนี้รู้ใจตัวเองเเล้วคะว่าคิดยังไงเเต่ก็คงเป็นได้เเค่นั้น เพราะครูโอ๊ตเขาจีบครูมิ้นอยู่ไม่ใช่หรอ
"ไม่ได้หรอกคะ ครูมิ้นเขาจะเสียใจเอา"
"ครูมิ้นจะเสียใจทำไมครับ"
"ก็ครูโอ๊ตจีบครูมิ้นอยู่นิคะ"
"เอาที่ไหนมาพูดครับ ผมจะไปจีบครูมิ้นได้ไง"
"ก็ได้ยินครูนัก..."
"อย่าลืมนะครับ ครูโอ๊ตมีสองคน"พอครูโอ๊ตพูดแบบนั้น นี้เราหน้าเเตกเป็นครั้งที่สองหรอเนี้ย ก็หน้าแดงเลยคะ
"ว่าไงครับ เป็นเเฟนกับครูดอ๊ตพละนะครับ"ได้เเต่พยักหน้าอย่างเดียวเลยคะ เขินจนตัวจะเเตกอยู่เเล้ว เราสองคนคุยกันสักพักก่อนที่เเปง้จะไล่ครูโอ๊ตกลับไปสอน
หลังจากวันนั้นเราสองคนก็คบกันครูโอ๊ตพาไปไหว้พ่อกับเเม่ของครูโอ๊ตก่อน ท่านทั้งสองไม่ว่าอะไรเเถมยังยิ้มให้กับเราด้วย ใจตอนเเรกคิดว่าเขาจะไม่ยอมรับเเต่พ่อกับเเม่ของครูโอ๊ตก็รับเรา เเป้งพามาไหว้พ่อกับเเม่บ้างตอนเเรกพอคัดค้าน เเต่ครูโอ๊ตก็ทำทีท่าไหนไม่รู้ให้พอยอมรับใช้เวลาพอสมควรกว่าจะเอาชนะใจพ่อแป้งได้ เราสองคนคบกันจนจบมหาลัยพร้อมกัน เป็นโมเมนต์ที่ใครหลายคนอยากจะมี เเต่เเป้งได้มีเเล้ว โอ๊ตไม่ได้เป็นครูพละหลังจากเรียนจบออกมา เขาเข้ามาบริหารงานในร้านกาปฟของเขาเเบบจริงจัง เเต่เเป้งเลือกจะเป็นครูจึงไปสอบบรรจุซึ่งก็สอบบรรจุได้ เป็นโรงเรียนมัธยมหน้ารัก ๆ คบกันมาได้ 8 ปีเเล้วคะ โอ๊ตยังเป็นคนที่อ่อนโยนเสมอ เป็นคนน่ารัก เข้มเเข็งเวลาเราเหนื่อยๆตอนเขาไปรับเขาจะค่อยชวนคุยจนเราหายเหนื่อยไปเลยคะ เราสองคนช่วยกันเก็บเงินซื้อบ้านอยู่ด้วยกันซึ่งพ่อกับเเม่ของแป้งกับโอ๊ตไม่ได้ขัดข้องอะไร เราสองคนย้ายมาอยู่ด้วยกัน ถามว่าจะเเต่งงานไหม อยากเเต่งคะเเต่ขอให้ลองชีวิตการเป็นครูอีกสักปีสองปีเเล้วจะขอออก เเล้วมาช่วยงานโอ๊ตเขาแบบจริงๆจัง เเล้วเรื่องเเต่งงานค่อยคิดกันอีกที ตอนเเรกเขาบอกจะเเต่งก่อนเลยเเต่เราบอกว่าอยากให้อะไรมันลงตัวกว่านี้เเล้วค่อยเเต่งซึ่งเขาก็ไม่มีปัญหา เราสองคนหมั้นกันไว้ก่อน ถามว่าเคยมีอะไรกันไหม เคยมีคะ เเต่เขาก็เป็นสุภาพบุรุษรู้ว่าเขาควรจะทำยังไง แป้งถึงรักเขามาก ๆพอๆกับที่เขารักแป้งเราสองคนไม่เคยทะเลาะกันเพราะเวลาที่ไม่เข้าใจกันจะหันหน้าคุยกัน ไม่ใช้อารมณ์ในการตัดสินทุกเรื่อง
#คนที่กำลังมีความรักอยากบอกว่าใช้เหตุผลในการพูดคุยกันเวลาที่ทะเลาะกันหันหน้าคุยกันอย่าประชดกันเพราะจะทำให้ชีวิตอยู่ยืนยาว