เราทำงานบริษัทเอกชนแห่งหนึ่งใน กทม ส่งเงินให้พ่อแม่ใช้จ่ายทุกเดือนไม่เคยขาด โบนัสออกก็ให้เพิ่ม กลับบ้านแต่ละครั้งก็พากินพาเที่ยวและให้เงินเพิ่มอีก คือเราพยายามทำทุกอย่างให้พ่อแม่เราสบายแต่ในความเป็นจริงคือเงินที่เราให้ทุกครั้งเค้าเอาไปผ่อนรถให้พี่สาวเรา ทั้งที่ตัวเค้าก็ผ่อนรถอยู่เหมือนกัน กลายเป็นตอนนี้พ่อแม่เราผ่อนรถสองคัน

พอเราถามพ่อกับแม่ก็ไม่ยอมบอก บอกแต่ว่าช่วยบางครั้ง พ่อแม่เราเป็นแค่เกษตรกรธรรมดาหาเงินได้จากการปลูกผักขายเงินก็ไม่ได้เยอะ แต่หาได้มาเท่าไหร่พี่สาวเราก็มาเอาไปหมด เพราะหนี้มันเยอะ รถคันนี้ที่ซื้อก็เป็นเงินเราดาวน์ ตอนแรกพ่อกับแม่จะให้ซื้อเป็นชื่อเราเพราะชื่อพี่สาวติดแบล็กลิสต์ เราไม่ยอมเพราะรู้ว่ายังไงมันก็ไม่มีปัญญาผ่อนได้หรอก ที่สำคัญคำนวณจากเงินเดือนพี่สาวแล้วหลังจากหักค่าผ่อนบ้านและค่าอื่น ๆ แล้วเหลือเงินแค่ 2000 ต่อเดือนแล้วจะซื้อรถ มันเป็นไปไม่ได้ เราค้านพ่อกับแม่หัวชนฝาแต่ไม่มีใครฟังเราเลยบอกแต่ว่าสงสารหลานที่ต้องเดินทางไปโรงเรียนลำบาก แล้วก็ง้องแง้งใส่เราอีกว่าไม่ช่วยพี่ สุดท้ายเราตัดปัญหาให้เป็นเงินดาวน์ไป และพ่อก็ซื้อรถเป็นชื่อเค้า

มันเป็นชีวิตที่น่าเบื่อมาก ๆ เลยนะ เราทำงานได้เงินเดือนเยอะแต่ไม่เคยมีเงินเก็บเลยเพราะญาติพี่น้อง พอเรากำลังจะเก็บเงินได้ก็จำต้องมีเรื่องให้ที่บ้านมาเอาไปตลอด จนไม่เหลือ ไม่เหลือเลย

พี่สาวเรารับราชการตำแหน่งก็สูงด้วยนะแต่หนี้ท่วมหัว กู้เงินเต็มพิกัดที่ราชการจะกู้ได้แต่ไม่มีปัญญาผ่อน สามีมีดีแค่หน้าตาแต่ไม่มีงานทำ ปอกลอก หลอกให้กู้เงินมาลงทุนพอเจ๊งก็หายหัวไปอยู่กับ ผญ คนใหม่ และไม่ได้ทำแบบนี้แค่ครั้งเดียวนะ พอ ผช ไปซะพี่เราก็ฟูมฟายเสียใจ พอมันกลับมาก็อยู่กินกับมันอีก เป็นแบบนี้มาจะสิบครั้งแล้วมั้ง เราด่าพี่ว่าโง่ น่าจะคิดได้ตั้งแต่ครั้งที่สองแล้วทำไมยังปล่อยให้ชีวิตวนเวียนอยู่เหมือนเดิม ผช กลับมาแต่ละครั้งก็มาสร้างหนี้ แล้วก็หายไป ถ้าเป็น ผญ คนอื่นก็คงจะเลิกไปนานแล้วแต่นี่ !!!! นางยังรัก เป็นสิ่งที่เราไม่เข้าใจมาก ๆ และจะไม่มีวันเข้าใจ ผญ ที่รัก ผช แบบนี้ เราเข้าใจอย่างเดียวคือคุณเป็น ผญ โง่ จบนะ


และที่เจ็บปวดที่สุดคือพี่เรากำลังจะถูกศาลสั่งให้เป็นบุคคลล้มละลาย กำลังจะให้โดนออกจากราชการ สามีก็ทิ้ง คือแย่มาก ๆ แต่บางทีเราก็อยากให้มันออกให้จบ ๆ ไปเลยนะ ออกมารับกรรมที่เคยทำไว้แล้วจะได้สำนึกกับสิ่งที่ผ่านมาบ้าง พอครบสามปีพ้นล้มละลายค่อยไปสมัครรับราชการใหม่ พ่อแม่ก็ไม่รู้จะพึ่งใครก็คงเป็นเราอีก บอกว่าต้องผ่อนจ่ายให้เค้าเดือนละแปดพัน แต่!!! จะหาจากไหนลำพังค่าผ่อนรถมันก็หาไม่ได้ เงินเดือนก็เหลือเดือนละสองพันแล้วจะหามาให้เค้าจากไหนทุกเดือน จะให้เรามาส่งให้ทุกเดือนเราก็ไม่ไหวนะ ไม่ได้เกิดมาเพื่อรับผิดชอบชีวิตใคร เราก็ต้องมีชีวิตของเราไม่ใช่ทำงานทั้งชีวิตเพื่อใช้หนี้ให้คนอื่น

ครั้งนี้เราตัดสินใจไม่ช่วย ฟังดูใจดำมาก ๆ แต่เราคิดแล้ว ตอนนี้ยังนั่งร้องไห้อยู่เลยค่ะเครียดมากจริง ๆ