สวัสดีคับชาวพันทิปทุกท่าน ผมขอแทนตัวเองด้วยชื่อสมมุตว่า อาทิตย์นะคับ และ แทนน้องเขาว่าก้องภพนะคับ (เหมือนซีรีย์น่ารักดี) และตอนนี้ผมกำลังตกอยู่ในสถานะ สูญเสียคนที่ผมรักมากไป และสูญเสียคนที่เคยรักผมมากไป เริ่มเล่าเลยนะคับ ผมกับแฟนซึ่งอายุห่างกัน 3 ปี เขาเพิ่งปี 2 ผมเพิ่งจบ ซึ่งเราคบกันมาแล้ว 2 ปีกว่า เพิ่งเลิกกันแบบเขาออกจากบ้านไปวันนี้ 9 วันที่น้องออกจากบ้านไปอยู่หอพัก อัดอัดมากคับ ไม่สบายใจไปหมด เล่าเหตุการคร่าวๆ นะคับ
ก่อนที่เขาจะออกไปก่อนหน้านี้เขาได้ย้ายมาจากจังหวัดอื่นเพื่อมาเรียนกับผม ใช้ชีวิตอยู่หอด้วยกันตั้งแต่เริ่มเข้าปี 1 ซึ่งเราคบกันตั้งแต่เขาอยู่ ม.6 จนเรียนจบเขาก็เลือกที่จะย้ายตามลงผมมาเข้ามหาลัย เราอยู่ด้วยกันดีตลอดมาคับ / แต่พักหลังๆ ผมทำงานเยอะ ผมเริ่มมีรายได้มากขึ้น ผมก็ซื้อบ้านในเมือง ผมเป็นคนดูแลครอบครัว ให้เขาไปเรียน กินอยู่ เสื้อผ้า หน้าผมทุกอย่าง (แต่ค่าเทอมแม่เขาส่งให้) แต่เขาก็ไม่เคยเรียกร้อง ไม่อยากรบกวนผมมากด้วยซ้ำ เขาเป็นเด็กดีคับ แรกๆ มาอยู่ค่อนค้างง๊องแง๊งเอาแต่ใจ แต่หลังๆ ก็โตขึ้นเป็นคนที่มีเหตุผล พูดรู้เรื่องทุกอย่าง / กลับเป็นผมแทนที่บางทีพูดอะไรไม่ค่อยฟังเขาเท่าไหร่ ไม่ค่อยมีเหตุผล
หลังๆ มาผมทำงานมากไปและคิดว่าตัวเองเป็นคนหาเลี้ยงทุกคน ผมเริ่มพูดไม่ดีกับน้อง ไม่รักษาน้ำใจ ดุมากไป กำหนดกฏเกณจนเขาไม่เป็นตัวเอง ไม่มีอิสระ ไม่ค่อยได้ไปเที่ยวกับเพื่อน ทั้งๆ ที่บางทีเขาไปก็อัพเดทตลอดว่าไปไหน ส่งรูปให้ดูอยู่กับใคร กี่คน ซึ่งบางทีผมก็พูดข้อความที่ไม่รักษาน้ำใจเขาคับ จะว่าไปผมก็ผิดเต็มๆ และผมก็ยอมรับ
บางทีเวลาทะเลาะกันก้องภพก็ร้องไห้แล้วถามว่าพี่ให้ผมอยู่ด้วยเพราะอะไรๆ เพราะช่วยทำงานใช่มั้ย ช่วยทำงานบ้านใช่รึเปล่า ผมก็ไม่ตอบ จริงๆ คำว่ารักมันเต็มหัวใจ แต่ผมก็ไม่กล้าที่จะพูดออกไปเลยคับ (ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมเป็นประเภทรักแต่ไม่พูด ไม่ค่อยแสดงออก คบกันเงียบๆ) เขาก็ร้องไห้ ผมก็ได้แต่เฉยไม่ได้สนใจ TT เท่านั้นไม่พอ ยังไปพูดกับเขาอีกว่า คิดได้เท่านี้เหรอ...
พูดถึงความดีเขาเยอะเลยคับ หลังจากที่น้องเก็บของออกไป ยิ่งทบทวนยิ่งคิดถึงมาก น้องจะช่วยทำงานบ้าน ปัดกวาดเช็ดถู ซักเสื้อผ้า รถน้ำต้นไม้ ทำกับข้าว บางทีเขาเล่นเกมอยู่แค่ผมเรียก ก้อง พี่หิว เขาก็จะถามมีหมู มีมาม่า มีกุ้ง กินต้มมาม่าเปล่า เขาก็จะไปต้มมาให้ / หรืออย่างตอนเช้าถ้าเขาไม่มีเรียน เขาก็จะตื่นก่อนมาหุงข้าว ทำกับข้าวเช่น ผัดกะเพรา ต้มแซบหมู ทำเสร็จแล้ว เขาก็จะมาปลุกผม เรียก ป๊าป๊า กินข้าว บางทีผมนอนกดโทรศัพย์อยู่เขาก็จะบอก ป๊าเร็วตักข้าวแล้วเดี๋ยวเย็นหมด ผมก็จะไปนั่งกินกับเขา ถ้าผมไม่ไปนั่งเขาก็จะไม่กินก่อน คือเขาให้เกียรติผมมาก บางทีน้ำเทใส่แก้วเขาก็ให้ผมกินก่อน อันนี้ผมไม่ได้บังคับหรือกำหนดเขา เขาทำให้เองครับ
ซึ่งก็ไม่ใช่ว่าที่พูดมาทั้งหมดผมจะไม่ดีไปทั้งหมด เขาจะไม่มีข้อเสียเลย ส่วนดีของผมก็มีอยู่นะคับ เช่นน้องก็อยู่สบายไม่ได้ลำบากอะไร อยากกินอะไรก้ได้กิน ไปเซนทรั่ลกันบ่อย บุฟเฟ่ ดูหนัง ขอแค่อยากไปก็ไปตลอด แต่ก็อย่างที่บอกมันแค่ความสุขภายนอกไม่ใช่ความสุขที่ใจ และเขาก็บอกตลอดว่าเขาไม่ได้อยู่เพราะเงิน เขาบอกให้เขาหาทำงานข้างนอกก็ได้เรียนไปด้วย ขอแค่ได้อยู่ด้วยกัน TT อย่าเพิ่งมองผมเลวไปก่อน น้องก็มีข้อเสียแต่ก็น้อยจนมองข้าม ตอนนี้เขาไปได้แต่คิดถึงมาก
ตอนเลิกเหตุเกิดคืนวันอาทิตย์ที่แล้วคับ วันนั้นทะเลาะกันผมก็ดุเขาอีกว่าทำไมพูดกับพี่ไม่ดี จริงๆ สะสมจากหลายๆ วัน หลายๆ อย่างช่วงนี้มีเพื่อนผมมานอนด้วยที่บ้านบ่อยด้วย ก็บอกเพื่อนว่าน้อง ก็เลยทำให้ห่างเหินกันไปใหญ่ เมื่อก่อนก่อนนอน เขาก็จะมาหอมแก้มก่อน ก่อนไปเรียน บางทีผมนอนอยู่เขาก็จะหอมแก้มก่อนออกไป เลยเริ่มห่าง นอนก็ไม่ได้กอดกัน ทะเลาะกันผมก็ไม่ได้ปลอบ ปล่อยให้เขานั่งร้องไห้คนเดียว TT
จนผมถามว่าไม่สบายใจไรเปล่า (ทั้งๆ ที่ตัวเองก็ผิด) ลองห่างไปหอเพื่อน หรือกลับบ้านหาพ่อแม่เปล่า สบายใจค่อยมาคุยกัน / เขาก็คงจะหมดความอดทนแล้ว เลยบอกจะไปหอเพื่อน ห่างทำไม ห่างก็ไม่ต่างจากเลิก เขาก็เก็บกระเป๋าเพื่อนก็มาด้วย นั่งแท็กซี่ออกไปเลยคับ ตอนเขาจะออกไปผมนิ่งมาก ไม่ได้พูดอะไรเลย เขาเขียนใส่กระดาษไว้ ว่าความรักที่เขาเคยมีให้มันมากเหมือนเดิม แต่เขาเหนื่อยและไม่ไหวแล้ว ขอบคุณทุกอย่างที่ดูแลกันมา และขอโทษ
เท่านั้นล่ะคับ ผมก็โทรตาม ขับรถออกไปตาม แต่เขาหนีไปหอเพื่อนคนอื่นที่ผมไม่รู้จัก ตอนแรกเขารับสายแต่เขาร้องไห้เสียใจมาก พูดแล้ววางผมโทรอีกหลายครั้ง จนเขาบล็อคผม ผมเสียใจมากรู้สึกผม แบบไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ผมให้เพื่อนผมโทรหาน้อง หรือโทรหาเพื่อนน้องบอกให้น้องกลับ ผมขอโทษ เขาปฏิเสธอย่างเดียว เขาไม่อะไรอีกแล้ว
ภายในสามสี่วันแรกผมตามเขามาก เพราะผมรู้สึกผิดจริงๆ ไม่อยากเสียเขาไป จนวันที่ 4 ผมไปหาเขาที่มหาลัยโดยที่ไม่รู้ว่าเขาเรียนห้องไหน ยังไงแต่ก็เหมือนโอกาสมันจะได้คุยกัน เดินไปที่คณะก็เจอ ผมบอกขอคุยด้วยหน่อย เขาก็เดินตามออกมาผมพูดทุกอย่าง เรื่องที่เกิดขึ้นเขาไม่อย่างเดียว เขาบอกว่าเขามีคนคุยใหม่แล้ว คนที่พร้อมจะเข้าใจ (จริงๆ ที่เลิกไม่ใช่เพราะสาเหตุนี้ ผมไม่โทษน้อง เป็นเพราะผมเอง) ผมก็ทำไรไม่ได้เลย จนน้องต้องเข้าเรียนน้องโทรหาแม่น้องบอกว่าผมมาตามเขาอีก แม่ก็เข้าใจผมแม่ก้ไม่อยากให้น้องออกมาอยู่ข้างนอก มันอันตราย แม่บอกจะช่วยพูด เพราะต่อไปเขาต้องเช่าหออยู่
สรุปยังไงเขาก็ไม่ยอม แตะตัวไม่ได้เลย จนเลยเวลาเรียนผมเลยบอก เครพี่ยอมกลับก็ได้พี่ขอกอดเราก่อน ตอนแรกคนเยอะมากก็เดินหลบคนน้องก็เดินตาม มายืนคุยกันเคลียร์ทั้งหมด เข้าใจกันเขาบอกไม่ต้องโทษตัวเอง เขาไม่โกรธ ผมก็บอกเขาดูแลตัวเองดีๆ กินข้าวด้วยก่อนไปเรียน เขาชอบไม่กินข้าวเช้า ผมก็ลูบหัวน้อง น้องก็ฟัง ก็จับคอเสื้อจัดให้ตรง แล้วก็ขอกอดทีนึ่ง ผมหอมแก้มน้องทั้ง 2 ข้าง ดึงน้องมาหอมแก้มผมทีนึ่ง แล้วก็บอกพี่กลับนะ ตั้งใจเรียน ผมก็กลับมาเสียใจ ทำอะไรไม่ถูก
3 วันผ่านไปจนวันเสาร์ผมรู้ว่าน้องจะกลับบ้าน ผมก็โทรหาแม่น้อง แม่น้องรู้จักกับผม ผมก็อธิบายให้แม่ฟังแม่ก็เข้าใจ แม่ก็บอกอยู่กันแบบนี้ดีแล้ว ผมก็บอกแม่ผมจะเป้นคนใหม่ผมจะไม่ดุน้อง น้องจะทำกิจกรรมมหาลัยผมก็จะไม่กำหนดเวลาเข้าบ้านแล้วคับ ก่อนหน้านี้กำหนดไม่อยากให้กลับบ้านค่ำ ผมก็ทั้งเป็นห่วงว่าไปอยู่หอ รถก็ไม่มีใช้ (ผมกลัวเขาลำบาก) อาศัยเพื่อนก็ไม่รู้จะลำบากเพื่อนป่าว จนแม่บอกว่าเดี๋ยวแม่พูดกับเขาเอง แม่จะมาส่ง ท้ายที่สุดเขาก็ไม่ยอมคับ (ผมเลยได้แต่เอาของที่ผมเคยซื้อให้เขา เสื้อผ้า รองเท้า นาฬิกาไปฝากไว้กับเพื่อน ด้วยความเป็นห่วง)
ผมข้อความเฟสไปหาเขาเยอะมากเขาตอบมาแค่พอแล้วพี่ มันจบแล้วพอเถอะ ความรู้สึกเดิมมันหมดแล้ว วันที่ทะเลาะกัน ตอนแรกผมลบเฟสเขา เขาใส่รูปดิสดำ ปกดำโพสเสียใจ แต่เขาหยุดตั้งแต่วันที่ออกไปแล้ว / แล้วสถานะมีแฟนแล้วที่คบกันมาก็เพิ่งเอาออกเมื่อคืนนี้เองคับ TT ตอนแรกผมมีความหวัง ผมตามง้อน้อง เพราะผมรักน้องจริงๆ วันที่น้องออกไปผมซื้อตุ๊กตาหมาตัวใหญ่วางไว้ 1 ตัว เขาก็เอาไปด้วยพร้อมเก็บของ
ท้ายสุดเมื่อคืนหลังจากเขาเอาสถานะออกผมเลยเอาเฟสเก่าที่ยังเป็นเพื่อนกันทักไป ว่าพี่ไม่ได้จะกวนเรานะ เรียนเป็นไงบ้าง เหนื่อยไหม / เขาก็ตอบปกติคับ เรื่อยๆ / พี่อ่ะ ทำงานเป็นไงบ้าง ผมก็ตอบปกติคับ ผมก้บอกก้องรับแอดอีกเฟสพี่ได้ไหมคับ พูดกับมีคับตลอด เขาก็ตอบคับ แต่เขาแอดมาเองสงสัยอ่านผิด ผมก็ดีใจ แต่ไม่ได้ทักไปกวนเขาเยอะ กลัวเขารำคาน เพราะตอนอยู่มหาลัยเขาบอกเราเป็นพี่น้องกันนะ
จนเมื่อคืนผมก็ทักฝันดีเขา เขาก็ตอบคำสองคำ มาวันนี้ผมก็ทักเขาว่า มีเรียนป่าว เขาก็ตอบมีคับ ผมก็บอก คับ กินข้าวด้วยนะ เขาก็ตอบ คับพี่เหมือนกันนะ นี่คือการสิ้นสุดบทสนทนา จริงๆ ผมรู้ว่าเขาก็มีคนที่คุยแล้วสบายใจใหม่แล้ว เพื่อนผมก็บอกให้ทำใจ ก็มีพี่ที่สนิทบอกยังไงก็คนเคยอยู่ด้วยกันมา ตอนนี้อาจจะร้อนอยู่รอให้ใจเย็นก่อนค่อยคุย ให้เวลาเขาได้ทบทวน ได้คิดรวมทั้งตัวผมด้วย
ผมก็บอกผมจะปรับปรุงตัวเองใหม่ งานปกติผมทำไม่มีวันหยุด ผมก็จะหยุดเสาร์อาทิตย์ ให้เวลาเขา พาเขากลับบ้าน เลิกนิสัยไม่ฟังคนอื่น จากการที่น้องหนีออกไปความคิดผมเปลี่ยนเลยคับ ผมทำงานไม่มีความสุข ผมมีเงิน แต่ผมไม่มีคนข้างๆ ผมใจหาย คิดถึงน้องมาก ตื่นดึกๆ ผวาหลายคืน ความผูกพันธ์มันมาก หลายคนก็บอกน้องก็คงรู้สึก แต่เขาออาจจะทนมาเยอะ ผมอยากให้เขาให้โอกาสผมได้พิสูจน์ตัวเองใหม่
ผมได้แต่หวังให้น้องคิดถึงวันเวลาดีๆ ผมพาเขาเที่ยวบ่อยนะ เมื่อก่อนตอนที่งานยังไม่เยอะ ทำบุญตลอดหลังๆ มางานเยอะ เครียดก็ดุเขา เสียใจมากคับ ถึงตอนนี้ถ้าใครอ่านจบ ผมอยากให้ช่วยบอกผมหน่อยว่า ถ้าเลิกกันแบบนี้ เป็นไปได้ไหม ที่จะกลับมาคบกันอีก แล้วน้องก็ยอมแอดเฟสกลับมาแล้ว เพราะเขาตัดความรำคาน หรือยังมีเยื้อใย หรืออยากรู้ว่าผมจะเปลี่ยนตัวเองได้จริงรึเปล่า หรืออะไรก็ไม่รู้ใจเขา
แล้วสถานะตอนนี้ผมเป็นแค่พี่ชายห่างๆ จากเป็นทุกอย่างของชีวิต มีสิทธิทั้งตัวและหัวใจเขาจะทำอะไรเขาปรึกษาผมตลอด เมื่อก่อนผมเป็นพี่ที่อบอุ่น น่ารักตอนนี้ผมกลายเป็นไม่น่ารักไปแล้ว แต่ผมพร้อมจะเปลี่ยนตัวเอง ผมอยากให้เขากลับมาอยู่ข้างๆ อีกครั้งจะได้สบายใจทำงานต่อไป ตอนนี้ธุรกิจที่ทำอยู่ไม่เดินเลยคับ ไม่มีกำลังใจ มีเงินเยอะๆ ก็ไม่มีความสุข
คงได้แต่รอต่อไป ใครมีประสบการณ์ ห่างกันแล้วกลับมา หรือถ้าเขามีความสุขกับคนใหม่แล้ว ผมควรปล่อยน้องหรือเปล่าแบบนี้ครับ สับสนมาก ตอนนี้เฟสเขาก็ยังเป็นสีดำ ไม่มีความเคลื่อนไหว เพลงที่ผมโพสเช่น คู่ชีวิต ตัวปลอม ไอโฟนเขากับไอโฟนผมมันเชื่อมกันก็จะเห็นว่าเขาก็เปิดฟัง แล้วมีค้นเพลงเศร้าๆ ผมก็ยังดีใจที่เขาไม่ได้ฟังเพลงลั้นลามีความสุข
ช่วยบอกผมหน่อยนะคับ ว่าผมจะทักน้องได้แบบไหนไม่ให้เขารู้สึกอึดอัด เพราะเราอยู่กันมาก็เป็น 2 ปี ผ่านอะไรกันมาเยอะ น้องอยู่ในช่วงผมล้มลุกคลุกคลานคอยเคียงข้างเดิมตามให้กำลังใจผมเลยไม่อยากเสียน้องไป ผมยังรักน้องมากคับ พอมาคิดได้ก็สายไปแล้ว หวังว่าความผูกพันธ์จะนำพาเรากลับมาหากันนะคับ อย่าลืมแสดงความเห็นหน่อยนะ ขอบคุณคับ
"เจ็บกว่าการไม่มี คือการเคยมี (ชายรักชาย) พี่อาทิตย์ กับ ก้องภพ"
ก่อนที่เขาจะออกไปก่อนหน้านี้เขาได้ย้ายมาจากจังหวัดอื่นเพื่อมาเรียนกับผม ใช้ชีวิตอยู่หอด้วยกันตั้งแต่เริ่มเข้าปี 1 ซึ่งเราคบกันตั้งแต่เขาอยู่ ม.6 จนเรียนจบเขาก็เลือกที่จะย้ายตามลงผมมาเข้ามหาลัย เราอยู่ด้วยกันดีตลอดมาคับ / แต่พักหลังๆ ผมทำงานเยอะ ผมเริ่มมีรายได้มากขึ้น ผมก็ซื้อบ้านในเมือง ผมเป็นคนดูแลครอบครัว ให้เขาไปเรียน กินอยู่ เสื้อผ้า หน้าผมทุกอย่าง (แต่ค่าเทอมแม่เขาส่งให้) แต่เขาก็ไม่เคยเรียกร้อง ไม่อยากรบกวนผมมากด้วยซ้ำ เขาเป็นเด็กดีคับ แรกๆ มาอยู่ค่อนค้างง๊องแง๊งเอาแต่ใจ แต่หลังๆ ก็โตขึ้นเป็นคนที่มีเหตุผล พูดรู้เรื่องทุกอย่าง / กลับเป็นผมแทนที่บางทีพูดอะไรไม่ค่อยฟังเขาเท่าไหร่ ไม่ค่อยมีเหตุผล
หลังๆ มาผมทำงานมากไปและคิดว่าตัวเองเป็นคนหาเลี้ยงทุกคน ผมเริ่มพูดไม่ดีกับน้อง ไม่รักษาน้ำใจ ดุมากไป กำหนดกฏเกณจนเขาไม่เป็นตัวเอง ไม่มีอิสระ ไม่ค่อยได้ไปเที่ยวกับเพื่อน ทั้งๆ ที่บางทีเขาไปก็อัพเดทตลอดว่าไปไหน ส่งรูปให้ดูอยู่กับใคร กี่คน ซึ่งบางทีผมก็พูดข้อความที่ไม่รักษาน้ำใจเขาคับ จะว่าไปผมก็ผิดเต็มๆ และผมก็ยอมรับ
บางทีเวลาทะเลาะกันก้องภพก็ร้องไห้แล้วถามว่าพี่ให้ผมอยู่ด้วยเพราะอะไรๆ เพราะช่วยทำงานใช่มั้ย ช่วยทำงานบ้านใช่รึเปล่า ผมก็ไม่ตอบ จริงๆ คำว่ารักมันเต็มหัวใจ แต่ผมก็ไม่กล้าที่จะพูดออกไปเลยคับ (ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมเป็นประเภทรักแต่ไม่พูด ไม่ค่อยแสดงออก คบกันเงียบๆ) เขาก็ร้องไห้ ผมก็ได้แต่เฉยไม่ได้สนใจ TT เท่านั้นไม่พอ ยังไปพูดกับเขาอีกว่า คิดได้เท่านี้เหรอ...
พูดถึงความดีเขาเยอะเลยคับ หลังจากที่น้องเก็บของออกไป ยิ่งทบทวนยิ่งคิดถึงมาก น้องจะช่วยทำงานบ้าน ปัดกวาดเช็ดถู ซักเสื้อผ้า รถน้ำต้นไม้ ทำกับข้าว บางทีเขาเล่นเกมอยู่แค่ผมเรียก ก้อง พี่หิว เขาก็จะถามมีหมู มีมาม่า มีกุ้ง กินต้มมาม่าเปล่า เขาก็จะไปต้มมาให้ / หรืออย่างตอนเช้าถ้าเขาไม่มีเรียน เขาก็จะตื่นก่อนมาหุงข้าว ทำกับข้าวเช่น ผัดกะเพรา ต้มแซบหมู ทำเสร็จแล้ว เขาก็จะมาปลุกผม เรียก ป๊าป๊า กินข้าว บางทีผมนอนกดโทรศัพย์อยู่เขาก็จะบอก ป๊าเร็วตักข้าวแล้วเดี๋ยวเย็นหมด ผมก็จะไปนั่งกินกับเขา ถ้าผมไม่ไปนั่งเขาก็จะไม่กินก่อน คือเขาให้เกียรติผมมาก บางทีน้ำเทใส่แก้วเขาก็ให้ผมกินก่อน อันนี้ผมไม่ได้บังคับหรือกำหนดเขา เขาทำให้เองครับ
ซึ่งก็ไม่ใช่ว่าที่พูดมาทั้งหมดผมจะไม่ดีไปทั้งหมด เขาจะไม่มีข้อเสียเลย ส่วนดีของผมก็มีอยู่นะคับ เช่นน้องก็อยู่สบายไม่ได้ลำบากอะไร อยากกินอะไรก้ได้กิน ไปเซนทรั่ลกันบ่อย บุฟเฟ่ ดูหนัง ขอแค่อยากไปก็ไปตลอด แต่ก็อย่างที่บอกมันแค่ความสุขภายนอกไม่ใช่ความสุขที่ใจ และเขาก็บอกตลอดว่าเขาไม่ได้อยู่เพราะเงิน เขาบอกให้เขาหาทำงานข้างนอกก็ได้เรียนไปด้วย ขอแค่ได้อยู่ด้วยกัน TT อย่าเพิ่งมองผมเลวไปก่อน น้องก็มีข้อเสียแต่ก็น้อยจนมองข้าม ตอนนี้เขาไปได้แต่คิดถึงมาก
ตอนเลิกเหตุเกิดคืนวันอาทิตย์ที่แล้วคับ วันนั้นทะเลาะกันผมก็ดุเขาอีกว่าทำไมพูดกับพี่ไม่ดี จริงๆ สะสมจากหลายๆ วัน หลายๆ อย่างช่วงนี้มีเพื่อนผมมานอนด้วยที่บ้านบ่อยด้วย ก็บอกเพื่อนว่าน้อง ก็เลยทำให้ห่างเหินกันไปใหญ่ เมื่อก่อนก่อนนอน เขาก็จะมาหอมแก้มก่อน ก่อนไปเรียน บางทีผมนอนอยู่เขาก็จะหอมแก้มก่อนออกไป เลยเริ่มห่าง นอนก็ไม่ได้กอดกัน ทะเลาะกันผมก็ไม่ได้ปลอบ ปล่อยให้เขานั่งร้องไห้คนเดียว TT
จนผมถามว่าไม่สบายใจไรเปล่า (ทั้งๆ ที่ตัวเองก็ผิด) ลองห่างไปหอเพื่อน หรือกลับบ้านหาพ่อแม่เปล่า สบายใจค่อยมาคุยกัน / เขาก็คงจะหมดความอดทนแล้ว เลยบอกจะไปหอเพื่อน ห่างทำไม ห่างก็ไม่ต่างจากเลิก เขาก็เก็บกระเป๋าเพื่อนก็มาด้วย นั่งแท็กซี่ออกไปเลยคับ ตอนเขาจะออกไปผมนิ่งมาก ไม่ได้พูดอะไรเลย เขาเขียนใส่กระดาษไว้ ว่าความรักที่เขาเคยมีให้มันมากเหมือนเดิม แต่เขาเหนื่อยและไม่ไหวแล้ว ขอบคุณทุกอย่างที่ดูแลกันมา และขอโทษ
เท่านั้นล่ะคับ ผมก็โทรตาม ขับรถออกไปตาม แต่เขาหนีไปหอเพื่อนคนอื่นที่ผมไม่รู้จัก ตอนแรกเขารับสายแต่เขาร้องไห้เสียใจมาก พูดแล้ววางผมโทรอีกหลายครั้ง จนเขาบล็อคผม ผมเสียใจมากรู้สึกผม แบบไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ผมให้เพื่อนผมโทรหาน้อง หรือโทรหาเพื่อนน้องบอกให้น้องกลับ ผมขอโทษ เขาปฏิเสธอย่างเดียว เขาไม่อะไรอีกแล้ว
ภายในสามสี่วันแรกผมตามเขามาก เพราะผมรู้สึกผิดจริงๆ ไม่อยากเสียเขาไป จนวันที่ 4 ผมไปหาเขาที่มหาลัยโดยที่ไม่รู้ว่าเขาเรียนห้องไหน ยังไงแต่ก็เหมือนโอกาสมันจะได้คุยกัน เดินไปที่คณะก็เจอ ผมบอกขอคุยด้วยหน่อย เขาก็เดินตามออกมาผมพูดทุกอย่าง เรื่องที่เกิดขึ้นเขาไม่อย่างเดียว เขาบอกว่าเขามีคนคุยใหม่แล้ว คนที่พร้อมจะเข้าใจ (จริงๆ ที่เลิกไม่ใช่เพราะสาเหตุนี้ ผมไม่โทษน้อง เป็นเพราะผมเอง) ผมก็ทำไรไม่ได้เลย จนน้องต้องเข้าเรียนน้องโทรหาแม่น้องบอกว่าผมมาตามเขาอีก แม่ก็เข้าใจผมแม่ก้ไม่อยากให้น้องออกมาอยู่ข้างนอก มันอันตราย แม่บอกจะช่วยพูด เพราะต่อไปเขาต้องเช่าหออยู่
สรุปยังไงเขาก็ไม่ยอม แตะตัวไม่ได้เลย จนเลยเวลาเรียนผมเลยบอก เครพี่ยอมกลับก็ได้พี่ขอกอดเราก่อน ตอนแรกคนเยอะมากก็เดินหลบคนน้องก็เดินตาม มายืนคุยกันเคลียร์ทั้งหมด เข้าใจกันเขาบอกไม่ต้องโทษตัวเอง เขาไม่โกรธ ผมก็บอกเขาดูแลตัวเองดีๆ กินข้าวด้วยก่อนไปเรียน เขาชอบไม่กินข้าวเช้า ผมก็ลูบหัวน้อง น้องก็ฟัง ก็จับคอเสื้อจัดให้ตรง แล้วก็ขอกอดทีนึ่ง ผมหอมแก้มน้องทั้ง 2 ข้าง ดึงน้องมาหอมแก้มผมทีนึ่ง แล้วก็บอกพี่กลับนะ ตั้งใจเรียน ผมก็กลับมาเสียใจ ทำอะไรไม่ถูก
3 วันผ่านไปจนวันเสาร์ผมรู้ว่าน้องจะกลับบ้าน ผมก็โทรหาแม่น้อง แม่น้องรู้จักกับผม ผมก็อธิบายให้แม่ฟังแม่ก็เข้าใจ แม่ก็บอกอยู่กันแบบนี้ดีแล้ว ผมก็บอกแม่ผมจะเป้นคนใหม่ผมจะไม่ดุน้อง น้องจะทำกิจกรรมมหาลัยผมก็จะไม่กำหนดเวลาเข้าบ้านแล้วคับ ก่อนหน้านี้กำหนดไม่อยากให้กลับบ้านค่ำ ผมก็ทั้งเป็นห่วงว่าไปอยู่หอ รถก็ไม่มีใช้ (ผมกลัวเขาลำบาก) อาศัยเพื่อนก็ไม่รู้จะลำบากเพื่อนป่าว จนแม่บอกว่าเดี๋ยวแม่พูดกับเขาเอง แม่จะมาส่ง ท้ายที่สุดเขาก็ไม่ยอมคับ (ผมเลยได้แต่เอาของที่ผมเคยซื้อให้เขา เสื้อผ้า รองเท้า นาฬิกาไปฝากไว้กับเพื่อน ด้วยความเป็นห่วง)
ผมข้อความเฟสไปหาเขาเยอะมากเขาตอบมาแค่พอแล้วพี่ มันจบแล้วพอเถอะ ความรู้สึกเดิมมันหมดแล้ว วันที่ทะเลาะกัน ตอนแรกผมลบเฟสเขา เขาใส่รูปดิสดำ ปกดำโพสเสียใจ แต่เขาหยุดตั้งแต่วันที่ออกไปแล้ว / แล้วสถานะมีแฟนแล้วที่คบกันมาก็เพิ่งเอาออกเมื่อคืนนี้เองคับ TT ตอนแรกผมมีความหวัง ผมตามง้อน้อง เพราะผมรักน้องจริงๆ วันที่น้องออกไปผมซื้อตุ๊กตาหมาตัวใหญ่วางไว้ 1 ตัว เขาก็เอาไปด้วยพร้อมเก็บของ
ท้ายสุดเมื่อคืนหลังจากเขาเอาสถานะออกผมเลยเอาเฟสเก่าที่ยังเป็นเพื่อนกันทักไป ว่าพี่ไม่ได้จะกวนเรานะ เรียนเป็นไงบ้าง เหนื่อยไหม / เขาก็ตอบปกติคับ เรื่อยๆ / พี่อ่ะ ทำงานเป็นไงบ้าง ผมก็ตอบปกติคับ ผมก้บอกก้องรับแอดอีกเฟสพี่ได้ไหมคับ พูดกับมีคับตลอด เขาก็ตอบคับ แต่เขาแอดมาเองสงสัยอ่านผิด ผมก็ดีใจ แต่ไม่ได้ทักไปกวนเขาเยอะ กลัวเขารำคาน เพราะตอนอยู่มหาลัยเขาบอกเราเป็นพี่น้องกันนะ
จนเมื่อคืนผมก็ทักฝันดีเขา เขาก็ตอบคำสองคำ มาวันนี้ผมก็ทักเขาว่า มีเรียนป่าว เขาก็ตอบมีคับ ผมก็บอก คับ กินข้าวด้วยนะ เขาก็ตอบ คับพี่เหมือนกันนะ นี่คือการสิ้นสุดบทสนทนา จริงๆ ผมรู้ว่าเขาก็มีคนที่คุยแล้วสบายใจใหม่แล้ว เพื่อนผมก็บอกให้ทำใจ ก็มีพี่ที่สนิทบอกยังไงก็คนเคยอยู่ด้วยกันมา ตอนนี้อาจจะร้อนอยู่รอให้ใจเย็นก่อนค่อยคุย ให้เวลาเขาได้ทบทวน ได้คิดรวมทั้งตัวผมด้วย
ผมก็บอกผมจะปรับปรุงตัวเองใหม่ งานปกติผมทำไม่มีวันหยุด ผมก็จะหยุดเสาร์อาทิตย์ ให้เวลาเขา พาเขากลับบ้าน เลิกนิสัยไม่ฟังคนอื่น จากการที่น้องหนีออกไปความคิดผมเปลี่ยนเลยคับ ผมทำงานไม่มีความสุข ผมมีเงิน แต่ผมไม่มีคนข้างๆ ผมใจหาย คิดถึงน้องมาก ตื่นดึกๆ ผวาหลายคืน ความผูกพันธ์มันมาก หลายคนก็บอกน้องก็คงรู้สึก แต่เขาออาจจะทนมาเยอะ ผมอยากให้เขาให้โอกาสผมได้พิสูจน์ตัวเองใหม่
ผมได้แต่หวังให้น้องคิดถึงวันเวลาดีๆ ผมพาเขาเที่ยวบ่อยนะ เมื่อก่อนตอนที่งานยังไม่เยอะ ทำบุญตลอดหลังๆ มางานเยอะ เครียดก็ดุเขา เสียใจมากคับ ถึงตอนนี้ถ้าใครอ่านจบ ผมอยากให้ช่วยบอกผมหน่อยว่า ถ้าเลิกกันแบบนี้ เป็นไปได้ไหม ที่จะกลับมาคบกันอีก แล้วน้องก็ยอมแอดเฟสกลับมาแล้ว เพราะเขาตัดความรำคาน หรือยังมีเยื้อใย หรืออยากรู้ว่าผมจะเปลี่ยนตัวเองได้จริงรึเปล่า หรืออะไรก็ไม่รู้ใจเขา
แล้วสถานะตอนนี้ผมเป็นแค่พี่ชายห่างๆ จากเป็นทุกอย่างของชีวิต มีสิทธิทั้งตัวและหัวใจเขาจะทำอะไรเขาปรึกษาผมตลอด เมื่อก่อนผมเป็นพี่ที่อบอุ่น น่ารักตอนนี้ผมกลายเป็นไม่น่ารักไปแล้ว แต่ผมพร้อมจะเปลี่ยนตัวเอง ผมอยากให้เขากลับมาอยู่ข้างๆ อีกครั้งจะได้สบายใจทำงานต่อไป ตอนนี้ธุรกิจที่ทำอยู่ไม่เดินเลยคับ ไม่มีกำลังใจ มีเงินเยอะๆ ก็ไม่มีความสุข
คงได้แต่รอต่อไป ใครมีประสบการณ์ ห่างกันแล้วกลับมา หรือถ้าเขามีความสุขกับคนใหม่แล้ว ผมควรปล่อยน้องหรือเปล่าแบบนี้ครับ สับสนมาก ตอนนี้เฟสเขาก็ยังเป็นสีดำ ไม่มีความเคลื่อนไหว เพลงที่ผมโพสเช่น คู่ชีวิต ตัวปลอม ไอโฟนเขากับไอโฟนผมมันเชื่อมกันก็จะเห็นว่าเขาก็เปิดฟัง แล้วมีค้นเพลงเศร้าๆ ผมก็ยังดีใจที่เขาไม่ได้ฟังเพลงลั้นลามีความสุข
ช่วยบอกผมหน่อยนะคับ ว่าผมจะทักน้องได้แบบไหนไม่ให้เขารู้สึกอึดอัด เพราะเราอยู่กันมาก็เป็น 2 ปี ผ่านอะไรกันมาเยอะ น้องอยู่ในช่วงผมล้มลุกคลุกคลานคอยเคียงข้างเดิมตามให้กำลังใจผมเลยไม่อยากเสียน้องไป ผมยังรักน้องมากคับ พอมาคิดได้ก็สายไปแล้ว หวังว่าความผูกพันธ์จะนำพาเรากลับมาหากันนะคับ อย่าลืมแสดงความเห็นหน่อยนะ ขอบคุณคับ