ถ้าชะตากรรมสุดท้ายของทุกคนที่ไม่อาจเลี่ยงได้คือตาย ทำไมศาสนาพุทธจึงมองว่าการฆ่าตัวตายเป็นบาปหนัก ไม่ควรทำ

กฏแห่งกรรมที่พระพุทธเจ้าตรัสไว้ ในจูฬกัมมวิภังคสูตร ๑. มีอายุสั้น เพราะฆ่าสัตว์.....มีอายุยืน เพราะไม่ฆ่าสัตว์ ๒. มีโรคมาก เพราะเบียดเบียนสัตว์.....มีโรคน้อย เพราะไม่เบียดเบียนสัตว์ ๓. มีผิวพรรณไม่งาม

พระก็ยังฉัน ฆราวาสก็ย่อมกินได้ไม่เป็นบาปใช่มั้ยคะ เพราะสัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม เกิดมาเป็นอาหารของกันและกัน เพียงแต่ขออย่าได้ฆ่าก็ไม่บาปไม่ผิดศีลข้อ1  จริงๆถ้าว่าตามหลักพุทธ การรับของโจรก็ย่อมไม

อยากทราบว่าการที่เราฆ่าสัตว์เพื่อนำมาเป็นอาหาร กับการซื้อเนื้อสัตว์มากิน อะไรบาปกว่ากันคะ

กำลังจะย้ายเข้าไปอยู่หอพักครับ เลยว่าจะหาน้ำยามากำจัดไรฝุ่น แต่ไม่แน่ใจว่าจะผิดศีลข้อฆ่าสัตว์ไหม เคยได้ยินว่าสัตว์บางตัว อย่างเชื้อโรคไม่ผิด แต่ไรฝุ่นไม่มั่นใจเลยครับ

คำถามตามหัวข้อเลยครับ เช่น อรรถกถาจารย์ ที่แนะนำแนวทางปฏิบัติในแนวทางของตัวเองบ้างนอกเหนือจากคำสอนที่มีอยู่ในพระไตรย์ปิฎก แบบนี้จะเป็นเรื่องที่ผิดหรือทำให้เกิดความเห็นผิดรึเปล่าครับ? ผมก็มีสิ่งที่ผม