เราไม่เข้าใจเลยค่ะว่าเราทำอะไรผิด หรือครอบครัวเราทำอะไรผิด สมัยตอนเราเด็กๆ เราคิดเสมอว่าเมื่อไหร่ที่ทั้งเราและพี่สอบติดได้มหาลัยได้คณะที่พ่อแม่อยากให้เข้า ครอบครัวเราคงมีความสุข แต่เราคิดผิดมาตลอด ... ตอนนี้ ทั้งเราและพี่สอบเข้ามหาลัยได้คณะ ได้มหาลัยตามที่พ่อแม่ใฝ่ฝัน หลายๆคนอิจฉาพ่อแม่เราที่มีลูกเรียนดี คนในซอยชมกันงู้นงี้ บ้านเราถ้าดูเผินๆก็เหมือนไม่มีปัญหาอะไร ชีวิตเหมือนจะดี
แต่สิ่งที่เราเจอตอนนี้มันกลับกันกับที่เราคิดไปหมด คุณพ่อของเราตกงานตั้งแต่สี่ปีก่อนเพราะภาวะเศรษฐกิจ แต่โชคดีที่แม่เราสามารถสมัครงานในบริษัทแห่งหนึ่งได้ ทั้งสองคนก็เลยเหมือนสลับบทบาทกัน พ่อเราเปลี่ยนมาทำงานบ้าน แม่เราออกไปทำงาน เรากับพี่ก็มีหน้าที่ตั้งใจเรียน ครอบครัวของเราดูแลเวไม่น่ามีปัญหาจริงๆ ทั้งเราพี่และพ่อแม่ไม่ใช่คนฟุ่มเฟือย ใช้เงินอย่างรู้คุณค่า ถึงแม้ว่ารายได้อาจจะน้อยลงกว่าก่อนไปมากแต่เราก็มั่นใจว่าครอบครัวเราสามารถอยู่ได้แน่นอน แต่พอช่วงหลังๆ พ่อเราเหมือนเริ่มกดดันตัวเอง คิดมาก ชอบเปรียบเทียบตัวเองกับครอบครัวอื่นที่หาเงินได้มากกว่าละก็ชอบดูถูกตัวเอง เราไม่รู้ว่ามันเป็นอาการของคนวัยทองหรือป่าว แต่พ่อเราเริ่มโมโห หงุดหงิด งอนง่าย ครอบครัวเราก็เริ่มมีปัญหา เวลาคุยกับคนอื่นพ่อก็ยิ้มเเย้ม เเต่พอมาอยู่ในครอบครัวถ้าไม่นั่งตัดพ้อก็โมโหหน้าบึ้ง เราเริ่มจะไม่ไหวแล้วค่ะ สำหรับตัวเราที่อยู่หอ บอกตรงๆเลยว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ที่เราเริ่มไม่อยากกลับบ้าน เราเริ่มคิดว่าการอยู่หอคนเดียว หรืออยู่กับเพื่อนมันทำให้เรามีความสุขมากกว่า เราเริ่มรู้สึกเบื่อเวลาปิดเทอมเพราะเราต้องกลับบ้าน เราอิจฉาเพื่อนที่พอเวลาได้กลับบ้านแล้วมีความสุขไม่เหมือนกับเราที่กลับไปเหมือนนั่งรองรับอารมณ์พ่อเรา เราเริ่มไม่มีความสุขเวลาอยู่บ้านเพราะเราเหมือนกลัวตลอดเวลาว่าจะไปทำอะไรให้พ่อโมโหอีก บางครั้งเราจะช่วยพ่อทำงานบ้านก็โดนด่าเพราะทำแล้วไม่ถูกใจ เราเริ่มอิจฉาคนอื่นที่เหมือนครอบครัวเค้าดูอบอุ่นดี เรารู้สึกว่าตอนนี้บ้านไม่เหมือนบ้าน และครอบครัวของเราเป็นที่พึ่งให้เราไม่ได้แล้ว
เราไม่เข้าใจ เราตั้งใจเรียน ตั้งใจอ่านหนังสือ สอบเข้าคณะที่เค้าอยากให้เราเข้า. ทำตัวให้เป็นลูกที่ดีที่สุดเท่าที่เราจะทำได้แล้วเค้ายังต้องการอะไรจากเราอีก ? ตอนนี้อยากเปิดเทอมมากค่ะ ไม่อยากอยู่บ้าน รู้สึกสุขภาพจิตย่ำแย่ลงทุกวันๆ แต่พอนั่งคิดว่าไม่อยากกลับบ้านก็เกิดสงสารเเม่ขึ้นมา แม่ก็คงจะท้อเหมือนกับเราเพราะเค้าคือคนที่อยู่กับพ่อตลอดเวลา บางทีก็สงสารตัวเองและคนรอบข้างค่ะว่าเมื่อไหร่ปัญหาแบบนี้มันจะจบซักที
เราควรจะทำยังไงดีคะ แค่เรียนก็จะแย่แล้วยังต้องมาเจอครอบครัวแบบนี้อีก ?
ชีวิตที่เกือบจะดี ทำไมยังเป็นแบบนี้อีก ?
แต่สิ่งที่เราเจอตอนนี้มันกลับกันกับที่เราคิดไปหมด คุณพ่อของเราตกงานตั้งแต่สี่ปีก่อนเพราะภาวะเศรษฐกิจ แต่โชคดีที่แม่เราสามารถสมัครงานในบริษัทแห่งหนึ่งได้ ทั้งสองคนก็เลยเหมือนสลับบทบาทกัน พ่อเราเปลี่ยนมาทำงานบ้าน แม่เราออกไปทำงาน เรากับพี่ก็มีหน้าที่ตั้งใจเรียน ครอบครัวของเราดูแลเวไม่น่ามีปัญหาจริงๆ ทั้งเราพี่และพ่อแม่ไม่ใช่คนฟุ่มเฟือย ใช้เงินอย่างรู้คุณค่า ถึงแม้ว่ารายได้อาจจะน้อยลงกว่าก่อนไปมากแต่เราก็มั่นใจว่าครอบครัวเราสามารถอยู่ได้แน่นอน แต่พอช่วงหลังๆ พ่อเราเหมือนเริ่มกดดันตัวเอง คิดมาก ชอบเปรียบเทียบตัวเองกับครอบครัวอื่นที่หาเงินได้มากกว่าละก็ชอบดูถูกตัวเอง เราไม่รู้ว่ามันเป็นอาการของคนวัยทองหรือป่าว แต่พ่อเราเริ่มโมโห หงุดหงิด งอนง่าย ครอบครัวเราก็เริ่มมีปัญหา เวลาคุยกับคนอื่นพ่อก็ยิ้มเเย้ม เเต่พอมาอยู่ในครอบครัวถ้าไม่นั่งตัดพ้อก็โมโหหน้าบึ้ง เราเริ่มจะไม่ไหวแล้วค่ะ สำหรับตัวเราที่อยู่หอ บอกตรงๆเลยว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ที่เราเริ่มไม่อยากกลับบ้าน เราเริ่มคิดว่าการอยู่หอคนเดียว หรืออยู่กับเพื่อนมันทำให้เรามีความสุขมากกว่า เราเริ่มรู้สึกเบื่อเวลาปิดเทอมเพราะเราต้องกลับบ้าน เราอิจฉาเพื่อนที่พอเวลาได้กลับบ้านแล้วมีความสุขไม่เหมือนกับเราที่กลับไปเหมือนนั่งรองรับอารมณ์พ่อเรา เราเริ่มไม่มีความสุขเวลาอยู่บ้านเพราะเราเหมือนกลัวตลอดเวลาว่าจะไปทำอะไรให้พ่อโมโหอีก บางครั้งเราจะช่วยพ่อทำงานบ้านก็โดนด่าเพราะทำแล้วไม่ถูกใจ เราเริ่มอิจฉาคนอื่นที่เหมือนครอบครัวเค้าดูอบอุ่นดี เรารู้สึกว่าตอนนี้บ้านไม่เหมือนบ้าน และครอบครัวของเราเป็นที่พึ่งให้เราไม่ได้แล้ว
เราไม่เข้าใจ เราตั้งใจเรียน ตั้งใจอ่านหนังสือ สอบเข้าคณะที่เค้าอยากให้เราเข้า. ทำตัวให้เป็นลูกที่ดีที่สุดเท่าที่เราจะทำได้แล้วเค้ายังต้องการอะไรจากเราอีก ? ตอนนี้อยากเปิดเทอมมากค่ะ ไม่อยากอยู่บ้าน รู้สึกสุขภาพจิตย่ำแย่ลงทุกวันๆ แต่พอนั่งคิดว่าไม่อยากกลับบ้านก็เกิดสงสารเเม่ขึ้นมา แม่ก็คงจะท้อเหมือนกับเราเพราะเค้าคือคนที่อยู่กับพ่อตลอดเวลา บางทีก็สงสารตัวเองและคนรอบข้างค่ะว่าเมื่อไหร่ปัญหาแบบนี้มันจะจบซักที
เราควรจะทำยังไงดีคะ แค่เรียนก็จะแย่แล้วยังต้องมาเจอครอบครัวแบบนี้อีก ?