คือตอนนี้ผมอยู่ ม.2 ครับ คนในห้องส่วนใหญ่เป็นผญ.ครับมรสามสิบกว่าคน ผช.มีอยู่สิบกว่าคนเอง พวกเราอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่ม.1แล้ว แต่ผมรู้สึกว่าชีวิตผมพังมาก พวกผู้หญิงมันเอาแต่ล้อผมว่าเป็นตุ๊ดจนแบบคนในรร.ก็มองว่าเราเป็น แล้วเพราะเรื่องนี้ผมก็ทะเลาะกับเพื่อนบ่อยมาก แต่พอด่ากลับมันก็ทำหน้าแบบไม่ชอบ ชักสีหน้าใส่ แล้วผมก็ไม่รู้ทำไมว่าต้องเป็นผมเองที่ต้องตามไปง้อพวกมัน แล้วพอง้อเอามากๆ พวกเพื่อนผช.มันก็คงเห็นว่าผมเอาแต่อยู่กับพวกผญ.
มันเลยคงคิดกันว่าผมเป็นจริงๆ ผมเลยแทบจะไม่มีเพื่อนคบแล้วครับ ไปไหนมันก็เอาแต่ล้อ คือเราก็มีเรื่องแบบแมนๆคุยกัน แต่เพื่อนผช.มันไม่กล้าคุยกับผม
แล้วส่วนตัวผมเองเรื่องนิสัย หน้าตา การเรียนก็ดันไปตรงกับผญ.ซะส่วนใหญ่ เพราะผมผิวค่อนข้างขาวเลยแหละ แถมผอมสูงด้วย แต่ปากแดงมากครับ เรื่องเรียนผมก็ดีที่สุดในผช.ทุกคน เพราะคนในห้องเรามันเป็นห้องเรียนพิเศษ ผญ.มันก็จะตั้งใจเรียนกัน ส่วนผช.มันก็เอาแต่เตะบอลจนถึงขั้นโดดเรียนเลยบางที
แต่ผมเล่นกีฬาไม่เป็นก็เลยทำการบ้านไป บางที่ไกล้สอบก็ซีเรียสกับเรื่องเรียนมาก มากจนแทบไม่สนอย่างอื่นละ แล้วอย่างพอคะแนนเราออกมาดีมันก็จะมาล้อละ "ผช.ที่ไหนเขาตั้งใจเรียนขนาดนี้" คือไอ่เราก็อยากจะตะโกนกลับมากว่า "ก็กูผ้ชายอย่างงี้แหละจะทำไม" แล้วมันก็จะมาต่อว่าเราแอ้บแมนอีก เคยเครียดถึงขนาดเก็บเอามาร้องไห้คนเดียวบ่อยอยู่ครับ เพราะมันมาหนักเอาก็ตรงพ่อผมนี่แหละครับ ผมอยู่กับพ่อแค่สองคนแล้วพ่อผมเป็นคนที่เกลียดชังเพศที่สามมาก (แต่สต.ผมเฉยๆนะ) เกลียดจนเรียกได้ว่าเหยียดเลยก็ได้ ป้าเคยเล่าว่าพ่อผมเคยไล่กระทืบพวกตุ๊ดหรือกะเทยด้วย แล้วพอพ่อผมมารู้เรื่องที่ผมโดนล้ออย่างนี้เขาก็มาด่าผมแบบรุนแรงมากครับ คือผมไม่ได้กระแดะหรืออะไรนะครับ แต่ผมไม่ชอบการที่พ่อผมใช้ "" "กู" กับผม แถมยังมีบรรดาสัตว์เลื้อยคลาน อวัยวะเพศอะไรสารพัดเลยครับ จนถึงขั้นขู่ว่าจะใช้กำลังด้วยครับ คือความรู้สึกมันไม่ใช่เพื่อนนะครับ ที่จะมาพูดจากันอย่างนี้ คือเขาเป็นบุพการีคนที่คอยดูแลเราซึ่งผมคิดว่ามันไม่สมควรจะมาใช้คำพูดแบบนี้กับบุตรหลานของเขา ผมเคยน้อยใจพ่อรวมถึงน้อยใจตัวเองด้วย ว่าทำไมเราต้องเกิดมาแล้วมีลักษณะบุคลิกหน้าตานิสัยอะไรแบบนี้ เรียกได้ว่าผิดหวังเลยดีกว่า จนผมวางแผนว่าม.4ผมจะลองหนีจากพ่อโดยการสอบชิงทุนไปเรียนต่างประเทศ ซึ่งผมบอกพ่อเรื่องที่ว่าอยากไปเรียนเมืองนอกแต่ผมไม่ได้บอกจุดประสงค์ทั้งหมดนะครับ พ่อก็เห็นด้วยนะครับเหลือแค่เรื่องสอบอย่างเดียว
จุดประสงค์ที่ผมอยากไปเรียนเมืองนอกคือผมคิดว่าที่แน่ๆคือไปเอาความรู้และวัฒนธรรม ซึ่งผมบอกพ่อแค่จุดประสงค์นี้ อย่างที่สองคือผมอยากลองไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่นู่นดูซักปี ผมอยากหนีจากการโดนล้อโดนด่าทั้งจากเพื่อนและจากพ่อ ไปพักตัวเองซักปี ไปเริ่มต้นชีวิตใหม่กับคนที่เราไม่รู้จักมาก่อน เพราะทุกวันนี้ผมตั้งใจเรียนหนักมากสอบไม่เคยหลุดท้อปสิบห้าของโรงเรียน แต่กลับโดนล้อและพ่อก็ไม่เคยแสดงความยินดีหรือให้กำลังใจอะไรผมเลย แถมบางทียังด่าว่าทำตัวไม่เหมือนผช.อีก ผมท้อมากเลยตอนนี้
เพื่อนๆคิดอย่างไรกับการกระทำและความคิดของผมบ้างครับ ผมควรปรับปรุงตัวอย่างไร ช่วยกันชี้แนะให้ผมหน่อยนะครับ
****ขอบคุณครับ****
โดนล้อว่าเป็นตุ๊ดจนเหมือนชีวิตพัง
มันเลยคงคิดกันว่าผมเป็นจริงๆ ผมเลยแทบจะไม่มีเพื่อนคบแล้วครับ ไปไหนมันก็เอาแต่ล้อ คือเราก็มีเรื่องแบบแมนๆคุยกัน แต่เพื่อนผช.มันไม่กล้าคุยกับผม
แล้วส่วนตัวผมเองเรื่องนิสัย หน้าตา การเรียนก็ดันไปตรงกับผญ.ซะส่วนใหญ่ เพราะผมผิวค่อนข้างขาวเลยแหละ แถมผอมสูงด้วย แต่ปากแดงมากครับ เรื่องเรียนผมก็ดีที่สุดในผช.ทุกคน เพราะคนในห้องเรามันเป็นห้องเรียนพิเศษ ผญ.มันก็จะตั้งใจเรียนกัน ส่วนผช.มันก็เอาแต่เตะบอลจนถึงขั้นโดดเรียนเลยบางที
แต่ผมเล่นกีฬาไม่เป็นก็เลยทำการบ้านไป บางที่ไกล้สอบก็ซีเรียสกับเรื่องเรียนมาก มากจนแทบไม่สนอย่างอื่นละ แล้วอย่างพอคะแนนเราออกมาดีมันก็จะมาล้อละ "ผช.ที่ไหนเขาตั้งใจเรียนขนาดนี้" คือไอ่เราก็อยากจะตะโกนกลับมากว่า "ก็กูผ้ชายอย่างงี้แหละจะทำไม" แล้วมันก็จะมาต่อว่าเราแอ้บแมนอีก เคยเครียดถึงขนาดเก็บเอามาร้องไห้คนเดียวบ่อยอยู่ครับ เพราะมันมาหนักเอาก็ตรงพ่อผมนี่แหละครับ ผมอยู่กับพ่อแค่สองคนแล้วพ่อผมเป็นคนที่เกลียดชังเพศที่สามมาก (แต่สต.ผมเฉยๆนะ) เกลียดจนเรียกได้ว่าเหยียดเลยก็ได้ ป้าเคยเล่าว่าพ่อผมเคยไล่กระทืบพวกตุ๊ดหรือกะเทยด้วย แล้วพอพ่อผมมารู้เรื่องที่ผมโดนล้ออย่างนี้เขาก็มาด่าผมแบบรุนแรงมากครับ คือผมไม่ได้กระแดะหรืออะไรนะครับ แต่ผมไม่ชอบการที่พ่อผมใช้ "" "กู" กับผม แถมยังมีบรรดาสัตว์เลื้อยคลาน อวัยวะเพศอะไรสารพัดเลยครับ จนถึงขั้นขู่ว่าจะใช้กำลังด้วยครับ คือความรู้สึกมันไม่ใช่เพื่อนนะครับ ที่จะมาพูดจากันอย่างนี้ คือเขาเป็นบุพการีคนที่คอยดูแลเราซึ่งผมคิดว่ามันไม่สมควรจะมาใช้คำพูดแบบนี้กับบุตรหลานของเขา ผมเคยน้อยใจพ่อรวมถึงน้อยใจตัวเองด้วย ว่าทำไมเราต้องเกิดมาแล้วมีลักษณะบุคลิกหน้าตานิสัยอะไรแบบนี้ เรียกได้ว่าผิดหวังเลยดีกว่า จนผมวางแผนว่าม.4ผมจะลองหนีจากพ่อโดยการสอบชิงทุนไปเรียนต่างประเทศ ซึ่งผมบอกพ่อเรื่องที่ว่าอยากไปเรียนเมืองนอกแต่ผมไม่ได้บอกจุดประสงค์ทั้งหมดนะครับ พ่อก็เห็นด้วยนะครับเหลือแค่เรื่องสอบอย่างเดียว
จุดประสงค์ที่ผมอยากไปเรียนเมืองนอกคือผมคิดว่าที่แน่ๆคือไปเอาความรู้และวัฒนธรรม ซึ่งผมบอกพ่อแค่จุดประสงค์นี้ อย่างที่สองคือผมอยากลองไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่นู่นดูซักปี ผมอยากหนีจากการโดนล้อโดนด่าทั้งจากเพื่อนและจากพ่อ ไปพักตัวเองซักปี ไปเริ่มต้นชีวิตใหม่กับคนที่เราไม่รู้จักมาก่อน เพราะทุกวันนี้ผมตั้งใจเรียนหนักมากสอบไม่เคยหลุดท้อปสิบห้าของโรงเรียน แต่กลับโดนล้อและพ่อก็ไม่เคยแสดงความยินดีหรือให้กำลังใจอะไรผมเลย แถมบางทียังด่าว่าทำตัวไม่เหมือนผช.อีก ผมท้อมากเลยตอนนี้
เพื่อนๆคิดอย่างไรกับการกระทำและความคิดของผมบ้างครับ ผมควรปรับปรุงตัวอย่างไร ช่วยกันชี้แนะให้ผมหน่อยนะครับ
****ขอบคุณครับ****