ตอนที่เพื่อนชวนไปเที่ยวดอยเวียงผา อำเภอไชยปราการ เชียงใหม่ สารภาพตามตรงครับว่าผมไม่รู้จัก ชื่ออะไรนะ อยู่ที่ไหน ยากหรือเปล่า คำถามเต็มไปหมด แต่เมื่อมีคนชวนขนาดนี้ถ้าตอบปฏิเสธคงเสียเชิงแย่ เพราะฉะนั้นทางออกเดียวคือพยักหน้าตอบตกลง แล้วไปค้นหาเอาว่าที่นี่มีอะไรดีกันแน่

---

(1)

ทริปนี้จัดกันวันหยุดยาวต้นเดือนธันวาคม สมาชิก 20 คน ทั้งเพื่อนที่เคยเที่ยวด้วยกันมาก่อนและเพื่อนใหม่ที่เพิ่งรู้จักกัน ความจริงการเดินทางไปไชยปราการง่ายนิดเดียว มีรถทัวร์ กทม.-บ้านท่าตอน ออกจากหมอชิตช่วงหัวค่ำไปเช้าเอาที่นั่น แต่เพราะทีมเราคนเยอะแถมกระจัดกระจาย เลยนัดพบกันที่สถานีขนส่งผู้โดยสารเชียงใหม่ (อาเขต) จากนั้นค่อยเหมารถสองแถวไปสะดวกกว่า เราใช้สองแถวสีส้ม เชียงใหม่-ฝาง เป็นเจ้าถิ่นชำนาญเส้นทาง




กว่าจะรวมตัวครบออกจากอาเขตก็เกือบเก้าโมงเช้า แวะตลาดแม่มาลัย อำเภอแม่แตง กินข้าว ซื้อเสบียง อีกพักใหญ่ ถึงจุดนัดหมายกับเจ้าหน้าที่อุทยานดอยเวียงผา ที่ปั๊มเชลล์ อำเภอไชยปราการ ก็เกือบบ่ายโมงโน่นแหละ

ทำการเปลี่ยนรถจากสองแถวเป็นโฟร์วีลเพื่อเดินทางต่อ ทริปนี้มีเจ้าหน้าที่นำทางสามคน ไม่มีลูกหาบ รถพาพวกเราไปหน่วยพิทักษ์ฯ ที่ วผ.1 (หัวฝาย) และจากจุดนี้ต้องกระเด้งกระดอนตามถนนลูกรังอีก 17 กิโลเมตร สองข้างทางเป็นสวนกาแฟ สวนส้ม พื้นที่การเกษตรของชาวบ้าน บ่งบอกสภาพชัดเจนว่าเป็นอุทยานฯ ซึ่งจัดตั้งหลังจากมีคนเข้ามาบุกเบิกที่ดินทำกิน





จากหน่วยพิทักษ์ฯ รถวิ่งช้าๆ อีกเกือบสองชั่วโมงกว่าจะถึงบ้านดอยเวียง ชุมชนชาวลาหู่ ถ้าจะเข้าห้องน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า หรือจัดของอะไรถือเป็นจุดสุดท้ายครับ เลยไปอีกนิดเดียวจะถึงจุดเริ่มต้นทางเดินขึ้นยอดดอย

อธิบายเส้นทางเดินสักนิด เราขึ้น-ลงคนละทาง ทางขึ้นอยู่ที่บ้านดอยเวียง ความสูงประมาณ 1,500 เมตร ส่วนยอดดอยสูงราว 1,800 เมตร ถือว่าเดินขึ้นไปอีกไม่มาก สำหรับทางลงอยู่ฝั่งแม่ทะลบหลวง รวมระยะทางเดินทั้งหมด 12 กิโลเมตร ทริปสามวันสองคืน เราจะเดิน 4.5 กิโลเมตร ไปแคมป์หนึ่ง 4.5 กิโลเมตร ไปแคมป์สอง และ 3 กิโลเมตร ไปแม่ทะลบหลวง ถือว่าเดินค่อนข้างน้อย ทางไม่ชันเท่าไหร่





มองดูนาฬิกาบ่ายสามโมงครึ่งตอนเราเริ่มออกเดินเท้า แบ่งเป็นสามกลุ่ม เจ้าหน้าที่นำหน้า อยู่กลาง และรั้งท้าย คอยนับจำนวนคนตลอด เหตุที่ต้องทำแบบนี้เพราะเส้นทางช่วงแรกง่ายต่อการหลงเหลือเกิน มีทางแยกชัดๆ หลายหน เนื่องจากคร่อมอยู่กับพื้นที่ทำกิน ถ้าเดินเองรับรองมีหลงเข้าไร่เข้าสวนไปถึงไหนต่อไหนไม่รู้






ป่าที่เวียงผาค่อนข้างโปร่ง เราเดินขึ้นบ้างลงบ้างแบบไม่หนักหนาสักชั่วโมงก็ข้ามธารน้ำ จากตรงนี้ไปเป็นช่วงชันที่สุดของวันแรก เจ้าหน้าที่เรียกกันว่า “เนินหอบ’ จากชื่อก็บอกสภาพล่ะนะว่าเป็นยังไง กว่าจะผ่านไปได้ก็หอบสมชื่อแหละครับ






พ้นเนินหอบมาไม่ไกลก็พบจุดตั้งแคมป์แรก หรือที่เรียกว่าแคมป์สนแล้วครับ มาถึงตอนเคารพธงชาติช่วงฟ้ากำลังเปลี่ยนสีผีกำลังตากผ้าอ้อม น่าเสียดายที่ไม่มีจุดชมวิวอยู่ใกล้ๆ แคมป์เลยได้ภาพมาแค่นี้




ก่อนจะมืดเกินไป พวกเรารีบจัดแจงเรื่องที่พัก พื้นที่กว้างขวาง เหมาะทั้งเปลและเต็นท์ เลือกได้ตามสะดวก เราก่อไฟ หุงข้าว ทำอาหาร อากาศเย็น ท้องฟ้าโล่ง ดาวสวยมาก บรรยากาศดี ถือเป็นจุดตั้งแคมป์ที่เพอร์เฟกต์มาก