พี่ๆน้องๆครับ ผมตามหาผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่ง เจอกัน บนรถไฟ เอาเป็นว่า ผม ขอเนะนำตัวก่อน
ผม ชื่อเล่น ชื่อ มด เป็นครูทหารใหม่ เรื่องก็มีอยู่ว่า
วันนี้ 2 ธ.ค 59 ที่ผ่านมา ผมได้พาน้อง ทหารให่เดินทางกลับบ้าน เนื่องจาก พาไปงานศพ ญาติ น้องทหารใหม่ ซึ่ง ผม ขึ้นรถ ไฟจากดอนเมือง
ผู้หญิงคนที่ผมจะตาม หาก็ขึ้นอยู่ดอนเมือง
เจอกันที่สถานีแต่ไม่ได้ทักอะไรกันพอขึ้นรถไฟบังเอิญนั่งขวนเดียว กัน โบกี้เดียว กัน ตอนรถไฟออก
ผมก็เห็นเธอนั่งคนเดียว เอาเป็นว่า เธอแต่งตัว เหมือน หนีออกจากบ้าน จะเลาะกะแฟนไรงี้
เธอใส่ เสื้อ น้ำตาล ของ กองทัพอากาศ เป็นเสื้อยืด ของ RTAF Royal Thai Air Force กางเกงที่ใส่ จำ ได้ว่า ใส่กางเกง บอล ขาสั้น สีดำ และที่สำคัญ ช่วงนี้อากาศ ตั้งแต่ สระบุรี ถึง อุบลฯ นี่ ประมาณ 23-24C. ได้ แรกๆ ก็เห็น นั่งแบบ ว่า กินลม ซักพัก เธอ ก็หลับ
ผมก็หลับ ตื่นมาอีกที มีผู้ชายสูงวัย น่าจะประมาณ อายุ 30-40ได้ มานั่งข้างเธอ เธอก็นอน พิง ชายสูงวัยแบบไม่รู้ตัว ประมาน 20 นาทีได้ ชายสูงวัยก็ย้ายที่
เธอก็ ตื่น แล้วเธอก็นอน ต่อ ได้สัก20นาที แล้วก็ตื่น แต่ ท่านอนเธอ นึกออกไหมคับ เบาะรถไฟ นั่งได้ฝั่งละสองคน เธอ นอน ขด ตระแครงข้าง กอดตัวเองด้วย ความ หนาว ตอนเธอตื่น ผม มองหน้าเธอ ดูเหมือนจะหนาว มาก ในใจผม ผมคิด ผมจะถอด เสื้อพรางที่ผมใส่อยู่ แต่ผมก็ไม่กล้า กลัวเธอจะหาว่าผมโรคจิต ผมเลย นั่ง ตัดสิน ใจ ประมาณ5นาที ผมจึง สกิดแขน เธอ แล้วถามเธอ ว่าหนาวไหม เธอตอบว่าหนาว ผมเลยไม่ลังเลที่ จะถอดเสื้อพราง ทหารให้เธอ ห่ม ผมถอดเสื้อพราง ทันที แล้ว ยื่นให้เธอ เธอก็ยิ้ม แล้วบอกขอบใจ แล้วเธอ ถามผมว่า พี่ไม่หนาวหรอ ผมเลยบอกเธอ ว่า ผมไม่หนาวหรอก ห่มไปเถอะ ผมก็เลย พูด หลอกเธอว่า ห่มเลย ผมมี ชุดวอม อยู่ใน่ กระเป๋า อยู่ ตรงน้องทหารใหม่ (ผมนั่งคนละที่กับทหารใหม่) เดี๋ยวไปเอามาใส่ ทั้งๆ ที่ ไม่มี.ในกระเป๋า ผมมีแค่ เสื้อยืด 2ตัวแล้วโน๊ตบุ๊ค พอเธอห่ม เสื้อ พรางผม เธอ ก็ถามถึงผมว่า อาร์ม ที่ติดเสื้อ อยู่ กองทัพไทย ป่ะ ผมก็ตอบ ว่า ใช่ทำไมหรอ เธอก็บอกผมว่า หนูก็ อยู่ หน่วยเดียวกันกับพี่แหละ ผมนี่ ตกใจเลย ผมก็ถามทำไมหรอ ทำงานที่นั่นหรอ เธอก็ไม่ตอบ เธอก็ขอตัว นอนต่อ ถึง สุรินทร์ เธอก็ตื่น มาคุย
คุยกัน เรื่อยเปื่อย สักพัก เธอถาม ว่าทำไมไม่เอาเสื้อวอม มาใส่ มันหนาว รู้ไหม ผมบอก แค่นี้ ไม่หนาวหรอก ในใจผมนี่ จะแข็งละ สักพักเธอ บอก งั้นหนู ไปเปลี่ยนชุดแปป นะ เธอก็ยื่น เสื้อพรางคืน เธอบอก มีชุด อยู่ ในกระเป๋า แล้วเธอก็หยิบกระเป๋า แล้วหายไป ประมาณ 10 นาที ในใจผมคิด เธอคงไม่กลับมานั่งคุยกับผมแล้วแหละ แต่ กลับตรงกันข้ามกับความคิดผม เธอกลับ มา พร้อมกับ ชุด แพทย์ทหารอากาศ
ผมนี่อึ้งเลย ไม่กล้า พูด อะไรรวบรวมสติ แล้วถามเธอว่า ทำงานที่ไหนหรอ เธอบอก เป็นนักเรียน แพทย์ทหารอากาศ ฝึกงานอยู่ โรงพยาบาล ภูมิพลฯ
ปี 1 อยู่เลย แล้ว ผมก็ถามบ้านเธอ อยู่ไหน ละ เธอก็บอก มา แต่ผมจำไม่ได้ แต่อยู่ จ.ศรีสะเกษ นั่นแหละ ลืมๆ คุยกัน ถึง สถานี ห้วยทับทัน ผมก็เข้าห้องน้ำ ออกมา คุยกันสักพัก เรื่อยเปื่อย จน จะถึง สถานี ที่ผมจะลง คือ สถานี ศรีสะเกษ เธอ เอ่ยถาม ผม ว่า พี่ชื่อ อะไร หนู ชวนพี่คุยมาตั้ง นานหนูยังไม่รู้จัก ชื่อพี่เลย และแล้วรถไฟก็ถึงสถานี ที่ผมลง ผม ไม่กล้าที่จะบอกชื่อเธอ ผมคว้า กระเป๋าได้ ผม ปลุกน้องทหารใหม่ ว่า ถึงละรีบ ลง แล้ว ผมก็เลยไม่ได้ บอกชื่อเธอ
ด้วยความรีบ ผมจึง ถามว่า มีเฟส มีไลน์ ไหม เธอไม่บอกผม ผมก็เลย เดินลงจากรถไฟ ที่สถานี พอรถออก ผมก็เลย ตะโกน อย่างดัง ว่า ชื่อ มด เธอคงไม่ได้ยิน. ผมมานี่ เพื่อ จะให้ พี่ๆ น้องๆ ช่วย แชร์
ช่วย ตามหา น้อง เค้าด้วย แล้วผมฝาก บอกเค้า ว่า
ผม เชื่อ มด Line ID: mod......
ตามหาผู้หญิงคนนึงครับ
ผม ชื่อเล่น ชื่อ มด เป็นครูทหารใหม่ เรื่องก็มีอยู่ว่า
วันนี้ 2 ธ.ค 59 ที่ผ่านมา ผมได้พาน้อง ทหารให่เดินทางกลับบ้าน เนื่องจาก พาไปงานศพ ญาติ น้องทหารใหม่ ซึ่ง ผม ขึ้นรถ ไฟจากดอนเมือง
ผู้หญิงคนที่ผมจะตาม หาก็ขึ้นอยู่ดอนเมือง
เจอกันที่สถานีแต่ไม่ได้ทักอะไรกันพอขึ้นรถไฟบังเอิญนั่งขวนเดียว กัน โบกี้เดียว กัน ตอนรถไฟออก
ผมก็เห็นเธอนั่งคนเดียว เอาเป็นว่า เธอแต่งตัว เหมือน หนีออกจากบ้าน จะเลาะกะแฟนไรงี้
เธอใส่ เสื้อ น้ำตาล ของ กองทัพอากาศ เป็นเสื้อยืด ของ RTAF Royal Thai Air Force กางเกงที่ใส่ จำ ได้ว่า ใส่กางเกง บอล ขาสั้น สีดำ และที่สำคัญ ช่วงนี้อากาศ ตั้งแต่ สระบุรี ถึง อุบลฯ นี่ ประมาณ 23-24C. ได้ แรกๆ ก็เห็น นั่งแบบ ว่า กินลม ซักพัก เธอ ก็หลับ
ผมก็หลับ ตื่นมาอีกที มีผู้ชายสูงวัย น่าจะประมาณ อายุ 30-40ได้ มานั่งข้างเธอ เธอก็นอน พิง ชายสูงวัยแบบไม่รู้ตัว ประมาน 20 นาทีได้ ชายสูงวัยก็ย้ายที่
เธอก็ ตื่น แล้วเธอก็นอน ต่อ ได้สัก20นาที แล้วก็ตื่น แต่ ท่านอนเธอ นึกออกไหมคับ เบาะรถไฟ นั่งได้ฝั่งละสองคน เธอ นอน ขด ตระแครงข้าง กอดตัวเองด้วย ความ หนาว ตอนเธอตื่น ผม มองหน้าเธอ ดูเหมือนจะหนาว มาก ในใจผม ผมคิด ผมจะถอด เสื้อพรางที่ผมใส่อยู่ แต่ผมก็ไม่กล้า กลัวเธอจะหาว่าผมโรคจิต ผมเลย นั่ง ตัดสิน ใจ ประมาณ5นาที ผมจึง สกิดแขน เธอ แล้วถามเธอ ว่าหนาวไหม เธอตอบว่าหนาว ผมเลยไม่ลังเลที่ จะถอดเสื้อพราง ทหารให้เธอ ห่ม ผมถอดเสื้อพราง ทันที แล้ว ยื่นให้เธอ เธอก็ยิ้ม แล้วบอกขอบใจ แล้วเธอ ถามผมว่า พี่ไม่หนาวหรอ ผมเลยบอกเธอ ว่า ผมไม่หนาวหรอก ห่มไปเถอะ ผมก็เลย พูด หลอกเธอว่า ห่มเลย ผมมี ชุดวอม อยู่ใน่ กระเป๋า อยู่ ตรงน้องทหารใหม่ (ผมนั่งคนละที่กับทหารใหม่) เดี๋ยวไปเอามาใส่ ทั้งๆ ที่ ไม่มี.ในกระเป๋า ผมมีแค่ เสื้อยืด 2ตัวแล้วโน๊ตบุ๊ค พอเธอห่ม เสื้อ พรางผม เธอ ก็ถามถึงผมว่า อาร์ม ที่ติดเสื้อ อยู่ กองทัพไทย ป่ะ ผมก็ตอบ ว่า ใช่ทำไมหรอ เธอก็บอกผมว่า หนูก็ อยู่ หน่วยเดียวกันกับพี่แหละ ผมนี่ ตกใจเลย ผมก็ถามทำไมหรอ ทำงานที่นั่นหรอ เธอก็ไม่ตอบ เธอก็ขอตัว นอนต่อ ถึง สุรินทร์ เธอก็ตื่น มาคุย
คุยกัน เรื่อยเปื่อย สักพัก เธอถาม ว่าทำไมไม่เอาเสื้อวอม มาใส่ มันหนาว รู้ไหม ผมบอก แค่นี้ ไม่หนาวหรอก ในใจผมนี่ จะแข็งละ สักพักเธอ บอก งั้นหนู ไปเปลี่ยนชุดแปป นะ เธอก็ยื่น เสื้อพรางคืน เธอบอก มีชุด อยู่ ในกระเป๋า แล้วเธอก็หยิบกระเป๋า แล้วหายไป ประมาณ 10 นาที ในใจผมคิด เธอคงไม่กลับมานั่งคุยกับผมแล้วแหละ แต่ กลับตรงกันข้ามกับความคิดผม เธอกลับ มา พร้อมกับ ชุด แพทย์ทหารอากาศ
ผมนี่อึ้งเลย ไม่กล้า พูด อะไรรวบรวมสติ แล้วถามเธอว่า ทำงานที่ไหนหรอ เธอบอก เป็นนักเรียน แพทย์ทหารอากาศ ฝึกงานอยู่ โรงพยาบาล ภูมิพลฯ
ปี 1 อยู่เลย แล้ว ผมก็ถามบ้านเธอ อยู่ไหน ละ เธอก็บอก มา แต่ผมจำไม่ได้ แต่อยู่ จ.ศรีสะเกษ นั่นแหละ ลืมๆ คุยกัน ถึง สถานี ห้วยทับทัน ผมก็เข้าห้องน้ำ ออกมา คุยกันสักพัก เรื่อยเปื่อย จน จะถึง สถานี ที่ผมจะลง คือ สถานี ศรีสะเกษ เธอ เอ่ยถาม ผม ว่า พี่ชื่อ อะไร หนู ชวนพี่คุยมาตั้ง นานหนูยังไม่รู้จัก ชื่อพี่เลย และแล้วรถไฟก็ถึงสถานี ที่ผมลง ผม ไม่กล้าที่จะบอกชื่อเธอ ผมคว้า กระเป๋าได้ ผม ปลุกน้องทหารใหม่ ว่า ถึงละรีบ ลง แล้ว ผมก็เลยไม่ได้ บอกชื่อเธอ
ด้วยความรีบ ผมจึง ถามว่า มีเฟส มีไลน์ ไหม เธอไม่บอกผม ผมก็เลย เดินลงจากรถไฟ ที่สถานี พอรถออก ผมก็เลย ตะโกน อย่างดัง ว่า ชื่อ มด เธอคงไม่ได้ยิน. ผมมานี่ เพื่อ จะให้ พี่ๆ น้องๆ ช่วย แชร์
ช่วย ตามหา น้อง เค้าด้วย แล้วผมฝาก บอกเค้า ว่า
ผม เชื่อ มด Line ID: mod......