รำลึกวันแต่งงาน วุ่นวายแค่ไหนกัน เล่ากันขำๆ ดีกว่าเนอะ

ความที่เป็นลูกคนเดียว ที่แยกมาอยู่ครอบครัวเดี่ยว ไกลญาติเดิมๆ กันคนละมุมเมือง ตอนนั้น อายุเกือบสามสิบแล้วหละ ทำงานวงการสื่อ วงการอีเว้นท์มาพักนึงละ ส่งผลให้เอเวอรี่ธิงนี้ เจ้าสาวลุยเองทุกกระบวนการ ไม่มีหรอกที่ว่าวันแต่งขอเป็นเจ้าหญิงสักวัน แล้วมีคนจัดการให้ทุกสิ่ง
มีญาติทางเจ้าบ่าวช่วยเรืองชุด เรื่องแต่งหน้า ทำผม ที่เหลือก็เราเองหมด

เช่น หาสถานที่เปรียบเทียบราคา เลือกเมนู ติดต่ออาหารที่จะมาจัดการงานเช้าที่บ้าน รูปแบบการจัดงาน ฯลฯ
ก่อนวันแต่งงานวันนึง ก็ยังเตรียมงานจนถึงเย็น กว่าจะได้เดินไปทาเล็บเองก่อนค่ำ

เช้า จัดงานที่บ้าน ทิ้งมือถือไว้กับพ่อแล้ว นั่งแต่งหน้าอยู่แว้บๆ อ้าวร้านที่จัดอาหารเช้าโทร.มาให้เจ้าสาวต้องบอกทางเองอยู่พักนึง อ่ะนะเราลืมบอกคนอื่นว่าจะมีใครติดต่อด้วยมั่งในเรื่องของงานวันแต่ง

เย็น สวมชุดถ่ายรูปกันชุลมุนอยู่หน้างาน เจ้าสาวต้องมีเบรคมาคุยกับหัวหน้าบริกร เพื่อประสานงานกันเป็นระยะๆ

ตอนจัดงานน่ะไม่คิดอะไรหรอก มาวันหลังเห็นคนอื่นแต่งกันมั่งเอ๊ะ เค้าไม่ทำไรกันเลยในด้านเตรียมงาน เดวคนนั้นจัดนั่น จัดนี่กันไป เจ้าสาวหลายๆ คนก็บอกว่าวันนั้น ขอเป็นเจ้าหญิงสักครั้ง

คนอื่นเป็นอย่างไรกันบ้างคะ