ปัญหาของเราคือ อยู่บ้านแล้วไม่มีความสุข ครอบครัวทะเลาะกันตลอดเวลา
เราเป็นลูกคนโตค่ะ ออกจากบ้านมาทำงานกทม มีน้องชายที่ยังเรียนมหาลัยอยู่
พ่อแม่เราหย่ากันเมื่อปีที่แล้ว แต่ยังอยู่บ้านเดียวกัน
ปัญหาใหญ่ของครอบครัวคือ พ่อสร้างหนี้หลักล้าน และแม่เป็นคนกู้เงินมาชดใช้ให้
โดยที่ตอนแรกพ่อสัญญาว่าจะช่วยทยอยใช้หนี้ให้แม่ส่วนนึงทุกเดือน แต่สุดท้ายทำไม่ได้
ภาระจึงตกอยู่กับแม่ทั้งหมด เงินเดือนแม่ครึ่งนึงหมดไปกับการใช้หนี้
พ่อกับแม่ทะเลาะกันตลอดเรื่องภาระหนี้สิ้น พูดอะไรนิดๆหน่อยๆก้ขึ้นเสียง ก็โมโห ด่าว่ากัน
เป็นแบบนี้ตั้งแต่สมัยเราเรียนมัทธยม จนจบป.ตรี
ตัวเราคิดมาเสมอว่าถ้าเราได้ทำงานมีเงินมากขึ้น ช่วยเหลือครอบครัวได้ พ่อกับแม่คงทะเลาะกันน้อยลง
เราเลยดูแลน้องแทนพ่อแม่ ส่งเงินค่ากินให้น้องทุกเดือน เดือนล่ะ 7500 เพื่อลดภาระค่าใช้จ่าย
แต่เหมือนว่าปัญหาไม่มีอะไรดีขึ้น เราทำงานมาได้ 2 ปีกว่าแล้ว แต่ทุกครั้งที่กลับบ้าน เราก็เสียน้ำตาทุกครั้ง
แม่เราใช้อารมณ์กับทุกเรื่อง ขึ้นเสียงกับทุกอย่าง พอเราและน้องตักเตือนก็หาว่าเราไม่รัก แล้วทุกครั้งก้จะพูดปัญหาเดิมๆ
ก็คือหนี้ของพ่อที่แม่ต้องมาใช้ เราเคยเสนอไปแล้วว่าเราจะใช้หนี้แทนเอง แต่แม่เราไม่ยอม บอกว่าพ่อต้องเป็นคนชดใช้
ซึ่งพ่อเราเป็นข้าราชการเกษียณ ไม่มีเงินหมื่นกว่าบาทต่อเดือนที่จะไปใช้หนี้แทนแน่นอน เวลาที่แม่เราพูดเรื่องนี้ มันก็จะวนลูป
เพราะสุดท้ายพ่อก็ชดใช้ให้ไม่ได้อยู่ดี ทุดท้ายคือทะเลาะกันแต่ปัญหาไม่ได้รับการแก้ไข
อาทิตย์นี้เรากลับบ้านเพราะหยุดยาววันพ่อ วันนี้แม่เราก็มาขึ้นเสียงใส่เรากับน้อง แล้วก็รื้อฟื้นปัญหาเก่าๆ ขึ้นมาพูด
ด่าว่าเรากับน้องไม่มีใครเข้าใจ หรือรักแม่ โยงพ่อเค้ามาร่วมวงทะเลาะด้วยเรื่องหนี้สิ้น
เราท้อมากๆ มันเหนื่อย กลับบ้านมามีแต่เสียงด่าว่า ตะโกนทะเลาะกัน เราเลยตัดสินใจซื้อตั๋วกลับ กทม ทันที
พ่อเรามาส่งที่สนามบิน พ่อก้เสียใจที่ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้ แทนที่จะอยู่ด้วยกันวันพ่อ ก้ต้องมาทะเลาะกัน
เราไม่รู้จะแก้ปัญหาพ่อแม่ทะเลาะกัน หรือแม่อารมณ์ร้ายขึ้นๆลงๆ แบบนี้ยังไงแล้วค่ะ
จนบางครั้งเราคิดว่าปัญหามันไม่ได้อยู่ที่เงินแล้ว มันคงเป็นความแค้น ความเกลียดชังระหว่างพ่อแม่มากกว่า
พ่อแม่ใครอารมณ์ร้ายแบบนี้มั่งมั้ยคะ แก้ไขยังไงดี เราไม่อยากกลับบ้านเลย แต่เราก็รู้สึกผิด รู้สึกเป็นลูกเนรคุณ
เราอายุ 20 ต้นๆ เราแค่อยากเริ่มต้นชีวิตที่มีความสุข แต่ตอนนี้ปัญหาครอบครัวมันกลืนกินชีวิตเรามากๆ
เราร้องไห้ทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องนี้
ขอคำแนะนำเรื่องปัญหาครอบครัวแบบนี้หน่อยค่ะ
เราเป็นลูกคนโตค่ะ ออกจากบ้านมาทำงานกทม มีน้องชายที่ยังเรียนมหาลัยอยู่
พ่อแม่เราหย่ากันเมื่อปีที่แล้ว แต่ยังอยู่บ้านเดียวกัน
ปัญหาใหญ่ของครอบครัวคือ พ่อสร้างหนี้หลักล้าน และแม่เป็นคนกู้เงินมาชดใช้ให้
โดยที่ตอนแรกพ่อสัญญาว่าจะช่วยทยอยใช้หนี้ให้แม่ส่วนนึงทุกเดือน แต่สุดท้ายทำไม่ได้
ภาระจึงตกอยู่กับแม่ทั้งหมด เงินเดือนแม่ครึ่งนึงหมดไปกับการใช้หนี้
พ่อกับแม่ทะเลาะกันตลอดเรื่องภาระหนี้สิ้น พูดอะไรนิดๆหน่อยๆก้ขึ้นเสียง ก็โมโห ด่าว่ากัน
เป็นแบบนี้ตั้งแต่สมัยเราเรียนมัทธยม จนจบป.ตรี
ตัวเราคิดมาเสมอว่าถ้าเราได้ทำงานมีเงินมากขึ้น ช่วยเหลือครอบครัวได้ พ่อกับแม่คงทะเลาะกันน้อยลง
เราเลยดูแลน้องแทนพ่อแม่ ส่งเงินค่ากินให้น้องทุกเดือน เดือนล่ะ 7500 เพื่อลดภาระค่าใช้จ่าย
แต่เหมือนว่าปัญหาไม่มีอะไรดีขึ้น เราทำงานมาได้ 2 ปีกว่าแล้ว แต่ทุกครั้งที่กลับบ้าน เราก็เสียน้ำตาทุกครั้ง
แม่เราใช้อารมณ์กับทุกเรื่อง ขึ้นเสียงกับทุกอย่าง พอเราและน้องตักเตือนก็หาว่าเราไม่รัก แล้วทุกครั้งก้จะพูดปัญหาเดิมๆ
ก็คือหนี้ของพ่อที่แม่ต้องมาใช้ เราเคยเสนอไปแล้วว่าเราจะใช้หนี้แทนเอง แต่แม่เราไม่ยอม บอกว่าพ่อต้องเป็นคนชดใช้
ซึ่งพ่อเราเป็นข้าราชการเกษียณ ไม่มีเงินหมื่นกว่าบาทต่อเดือนที่จะไปใช้หนี้แทนแน่นอน เวลาที่แม่เราพูดเรื่องนี้ มันก็จะวนลูป
เพราะสุดท้ายพ่อก็ชดใช้ให้ไม่ได้อยู่ดี ทุดท้ายคือทะเลาะกันแต่ปัญหาไม่ได้รับการแก้ไข
อาทิตย์นี้เรากลับบ้านเพราะหยุดยาววันพ่อ วันนี้แม่เราก็มาขึ้นเสียงใส่เรากับน้อง แล้วก็รื้อฟื้นปัญหาเก่าๆ ขึ้นมาพูด
ด่าว่าเรากับน้องไม่มีใครเข้าใจ หรือรักแม่ โยงพ่อเค้ามาร่วมวงทะเลาะด้วยเรื่องหนี้สิ้น
เราท้อมากๆ มันเหนื่อย กลับบ้านมามีแต่เสียงด่าว่า ตะโกนทะเลาะกัน เราเลยตัดสินใจซื้อตั๋วกลับ กทม ทันที
พ่อเรามาส่งที่สนามบิน พ่อก้เสียใจที่ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้ แทนที่จะอยู่ด้วยกันวันพ่อ ก้ต้องมาทะเลาะกัน
เราไม่รู้จะแก้ปัญหาพ่อแม่ทะเลาะกัน หรือแม่อารมณ์ร้ายขึ้นๆลงๆ แบบนี้ยังไงแล้วค่ะ
จนบางครั้งเราคิดว่าปัญหามันไม่ได้อยู่ที่เงินแล้ว มันคงเป็นความแค้น ความเกลียดชังระหว่างพ่อแม่มากกว่า
พ่อแม่ใครอารมณ์ร้ายแบบนี้มั่งมั้ยคะ แก้ไขยังไงดี เราไม่อยากกลับบ้านเลย แต่เราก็รู้สึกผิด รู้สึกเป็นลูกเนรคุณ
เราอายุ 20 ต้นๆ เราแค่อยากเริ่มต้นชีวิตที่มีความสุข แต่ตอนนี้ปัญหาครอบครัวมันกลืนกินชีวิตเรามากๆ
เราร้องไห้ทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องนี้