สวัสดีสาวกพันทิปทั้งหลาย. เราเป็นผู้หนึ่งที่เสพพันทิปโดยเฉพาะการถ่ายทอดประสบการณ์ความรัก 18++ อ่านแล้วก็คิดถึงเรื่องราวของตัวเองแม้จะผ่านมายาวนานกว่า 10 ปี (แก่แล้วแต่ก็ฟินกะเรื่องของหนุ่มสาวยุคปัจจุบัน) ยังไม่ยืนยันเลยตั้งเป็นกระทู้คำถาม
เข้าเรื่องเลยละกัน....ขอแทนตัวเองว่า เบส นะคะ เราก็เป็นเด็กเรียน เด็กกิจกรรม มีแฟนที่คบกันมานานแต่แม่ไม่ปลื้มเพราะเขาไม่เรียน แม่เตือนว่า หากคนนึงเรียนสูง อีกคนไม่เรียน ต่อไปก็จะคุย/อยู่/มีทัศนคติ ที่ต่างกัน....แต่อย่างว่าตอนนั้นวัยรุ่น ฟังซะที่ไหนก็แอบคบกันนานโข แต่สุดท้ายก็เป็นดั่งคำสอนของแม่...รักแรกของเราไปไม่รอด
ข้ามช๊อตมาเปิดเทอมวันแรกของปี 4 ซึ่งเป็นช่วงที่วุ่นวายกับการลงทะเบียน การหาห้องเรียน จนสุดท้ายเราก็เข้าห้องเรียนสายซึ่งตั้งใจจะเข้ามาเสนอหน้าอันแจ่มจรัสกะอาจารย์พิเศษ ขอแทนว่า อ.บาส นะคะ (หน้าตาจิ้มลิ้ม ไม่ใช่เสปคหรอก ของเราต้องเข้มสูง แบดๆ แต่อ.บาสขาวตี่ ไม่สูงมาก แต่ก็เป็นอาหารตา อาหารใจของคนโสดๆๆไปพลางๆ) แต่เอ๊ะ การมาสายครั้งนี้ก็อาจทำให้เด่นนิดๆเป็นได้บวกก็ความสวย เด่น กว่าคนอื่น (อิอิอิ อวยตัวเองหน่อย ใครๆก็ว่าเราเป็นดาว) ตลอดคาบที่ อ.บาสบรรยาย เอาจริงๆ นะไม่เข้าหัวเลย เพราะเป็นเรื่องไกลตัว และจ้องแต่หน้า เคลิ้มค่ะ พยายามสบตาแต่อ.บาสไม่สนเลย ยิ้มให้ก็ไม่ยิ้มตอบ...แต่พอถึงคาบปฏิบัติ ด้วยความที่เป็นคนหัวไวไปก่อนชาวบ้านใฝ่รู้เหนือคนอื่นก็จะได้โอกาสซักถาม ตีซี้ อ.บาส แต่ อ.บาส เขาคงมีจรรยาบรรณสูงไม่เคยนอกเรื่ิองสักที. ผ่านไป 2 เดือน อ.บาสแจ้งว่าอีก 2 สัปดาห์ต้องไปทำงานที่จังหวัดอื่น อกอีเบส สลาย ฉันจะแกล้งชายใดละนี่ หัวใจเหี่ยวเฉาทันที....แต่เรายังมีเวลา 2 สัปดาห์ให้การโปรยเสน่ห์ เอาว่ะขอสักตั้งให้ใจชุ้มช่วย....เริ่มปฏิบัติการแผน โดยเพื่อนๆทั้งห้องรู้เห็นเป็นใจ เพราะเบสเป็นคนที่ช่วยเพื่อนทุกอย่างงานกลุ่มเพื่อนไม่ต้องทำ เบสรับเหมาหมดตั้งแต่หาหนังสือ วิเคราะห์เนื้อหา พิมพ์และส่งอาจารย์ เพื่อนมีหน้าที่จ่ายตังค์ยาวไป. ดังนั้นเพื่อนๆ จึงรักและช่วยเหลือทุกอย่าง....
เริ่มแผน 1 คอมพิวเตอร์เสีย เข้าทาง รบเร้า อ.บาส ช่วยดูให้ เริ่มโทรค่ะ เพื่อน 1,2 ไปหาเบอร์มา เบสกดไป อ.รับสาย. อิเบสก็ทำเสียงอ้อนเลยค่ะ
เบส “สวัสดีค่ะ อ.บาส คอมหนูเสียค่ะ มันเป็นไรไม่รู้ พิมพ์ๆไปเเล้วหน้าจอดับหายไปค่ะ แล้วหนูต้องเร่งส่งด้วยค่ะ บลาๆๆ นะคะ อ.บาสช่วยหนูหน่อยนะคะ นะคะ มันเป็นงานกลุ่มด้วยค่ะ...บลาๆๆๆ"
อ.บาส "ได้ครับ เดี๋ยวผมไป ไม่ทราบว่าหออยู่ตรงไหนครับ“
เบส “ตรงซอย.......
ได้ผลคะ เบสก็เร่งรีบไปซื้อน้ำ ลูกชิ้นปิ้ง ขนม รองรับเลยค่ะไม่เกิน ครึ่ง ชม. อ.บาส ก็มาหน้าหอ อ.บาสแต่งตัวสบายๆ น่าดูไปอีกแบบ แต่เอ๊ะ อิเบสใจเต้นแรงค่ะ เฮ้ยนี่ฉันแค่เล่นๆ ขำๆ ป่ะ ทำไมมันเต้นไม่เป็นจังหวะเยี่ยงนี้. ครั้งนี้มีเพื่อน 5-6 อยู่ด้วยค่ะ
อ.บาส ก็จัดการเช็คนู้น นี่ นั่น ไปค่ะ. พวกเราเอาน้ำ ขนม ลูกชิ้น อ.บาสไม่แต่เลย.
เบส "อ.ทานหน่อยเถอะค่ะ พวกหนูไม่ใส่ยาหรอก"
อ.บาส "อะ ครับ ขอบคุณครับ" รับแต่ชาเขียว โออิชิไป ไม่แต่ขนมเลย.....อ.บาสดูตรวจเช็ค นานมาก ก็บอกให้เราดู ไปเรื่อยๆแล้วก็คลิกโน่น นี่ นั่น ไป. แล้วขอตัวกลับ.......โอ้ย ไปเเล้ว พอถึงขั้นตอนที่อ.บาสได้บอกไว้ เรารีบโทรไปเลย ตอนนั้นเกือบ 5 ทุ่มล่ะ มัวแต่ดีใจหาเรื่องคุยเลยไม่ได้สนใจเวลา เรียกง่ายๆว่าไร้มารยาท แต่ แต่น้ำเสียงของผู้รับนั้นหามีใยดีไม่ เป็นเสียงออกเเนวรำคาญ แต่เราได้ยินเสียงผู้คนผ่านสายมา รึเขาจะอยู่กับแฟน.......อุตส่าคิดแผนทอดสะพานสุดท้าย เก็บสะพานแทบไม่ทัน. เฮ้อ....ผู้ชายคนนี้อะไรนะ ฉันออกจะสวยแต่ไม่สนใจ ฉันนี่ระดับดาวนะคะ สมัยเรียนม.ต้น หนุ่มๆตรึม ไปเดินขบวนลูกเสือของจังหวัด วันต่อมามี จม. หนุ่มๆต่างโรงเรียน ส่งมาขอทำความรู้จัก แม้แต่รุ่นพี่ในรร.ขายขนมจีบก็หลายนะคะ บางคนขอถ่ายรูปคู่แล้วอัดรูปไปตัดฝาบ้านที่หอพัก (เพื่อนแอบมากระซิป) ยังนะ ยังมีพี่ของรุ่นน้องให้มาขอรูปถ่ายเรา ส่วนหนุ่มๆแถวบ้านที่ไปเรียนจังหวัดอื่นก็มีส่งจดหมาย และมีส่งเพลงมาให้...เดินอยู่กลางลมฝน สู้ทนฟันฝ่า
กายที่มันอ่อนล้า แทบยืนไม่อยู่
เดินต่อไปคงล้ม มันหมดแรงจะสู้
เปิดประตูรับหน่อย ได้ไหม....เพลงขอเพียงที่พักใจ
อื่มโมเม้นที่ประทับใจอีกเรื่องคือมีชายขับมอเตอร์ไซตามรถบัสโรงเรียน ง้อ เราด้วยนะ “น้องเบสๆ โกรธไรพี่ครับ“ เห็นไหมค่ะผู้ชมมม เบสง่ะหนุ่มๆเข้าหาเต็ม........เมื่อมโนว่าฉันสวย แล้วทอดสะพานไม่สำเร็จ มันจึงเป็นจุดเริ่มต้นของการเอาชนะ.....ใจคน ดังนั้นแผนทอดสะพานครั้งที่ 2.....เริ่มปฏิบัติการค่ะ
แค่อ่อยเล่นเพื่ิอคลายเหงา ดันไปรักเขาสุดหัวใจ
เข้าเรื่องเลยละกัน....ขอแทนตัวเองว่า เบส นะคะ เราก็เป็นเด็กเรียน เด็กกิจกรรม มีแฟนที่คบกันมานานแต่แม่ไม่ปลื้มเพราะเขาไม่เรียน แม่เตือนว่า หากคนนึงเรียนสูง อีกคนไม่เรียน ต่อไปก็จะคุย/อยู่/มีทัศนคติ ที่ต่างกัน....แต่อย่างว่าตอนนั้นวัยรุ่น ฟังซะที่ไหนก็แอบคบกันนานโข แต่สุดท้ายก็เป็นดั่งคำสอนของแม่...รักแรกของเราไปไม่รอด
ข้ามช๊อตมาเปิดเทอมวันแรกของปี 4 ซึ่งเป็นช่วงที่วุ่นวายกับการลงทะเบียน การหาห้องเรียน จนสุดท้ายเราก็เข้าห้องเรียนสายซึ่งตั้งใจจะเข้ามาเสนอหน้าอันแจ่มจรัสกะอาจารย์พิเศษ ขอแทนว่า อ.บาส นะคะ (หน้าตาจิ้มลิ้ม ไม่ใช่เสปคหรอก ของเราต้องเข้มสูง แบดๆ แต่อ.บาสขาวตี่ ไม่สูงมาก แต่ก็เป็นอาหารตา อาหารใจของคนโสดๆๆไปพลางๆ) แต่เอ๊ะ การมาสายครั้งนี้ก็อาจทำให้เด่นนิดๆเป็นได้บวกก็ความสวย เด่น กว่าคนอื่น (อิอิอิ อวยตัวเองหน่อย ใครๆก็ว่าเราเป็นดาว) ตลอดคาบที่ อ.บาสบรรยาย เอาจริงๆ นะไม่เข้าหัวเลย เพราะเป็นเรื่องไกลตัว และจ้องแต่หน้า เคลิ้มค่ะ พยายามสบตาแต่อ.บาสไม่สนเลย ยิ้มให้ก็ไม่ยิ้มตอบ...แต่พอถึงคาบปฏิบัติ ด้วยความที่เป็นคนหัวไวไปก่อนชาวบ้านใฝ่รู้เหนือคนอื่นก็จะได้โอกาสซักถาม ตีซี้ อ.บาส แต่ อ.บาส เขาคงมีจรรยาบรรณสูงไม่เคยนอกเรื่ิองสักที. ผ่านไป 2 เดือน อ.บาสแจ้งว่าอีก 2 สัปดาห์ต้องไปทำงานที่จังหวัดอื่น อกอีเบส สลาย ฉันจะแกล้งชายใดละนี่ หัวใจเหี่ยวเฉาทันที....แต่เรายังมีเวลา 2 สัปดาห์ให้การโปรยเสน่ห์ เอาว่ะขอสักตั้งให้ใจชุ้มช่วย....เริ่มปฏิบัติการแผน โดยเพื่อนๆทั้งห้องรู้เห็นเป็นใจ เพราะเบสเป็นคนที่ช่วยเพื่อนทุกอย่างงานกลุ่มเพื่อนไม่ต้องทำ เบสรับเหมาหมดตั้งแต่หาหนังสือ วิเคราะห์เนื้อหา พิมพ์และส่งอาจารย์ เพื่อนมีหน้าที่จ่ายตังค์ยาวไป. ดังนั้นเพื่อนๆ จึงรักและช่วยเหลือทุกอย่าง....
เริ่มแผน 1 คอมพิวเตอร์เสีย เข้าทาง รบเร้า อ.บาส ช่วยดูให้ เริ่มโทรค่ะ เพื่อน 1,2 ไปหาเบอร์มา เบสกดไป อ.รับสาย. อิเบสก็ทำเสียงอ้อนเลยค่ะ
เบส “สวัสดีค่ะ อ.บาส คอมหนูเสียค่ะ มันเป็นไรไม่รู้ พิมพ์ๆไปเเล้วหน้าจอดับหายไปค่ะ แล้วหนูต้องเร่งส่งด้วยค่ะ บลาๆๆ นะคะ อ.บาสช่วยหนูหน่อยนะคะ นะคะ มันเป็นงานกลุ่มด้วยค่ะ...บลาๆๆๆ"
อ.บาส "ได้ครับ เดี๋ยวผมไป ไม่ทราบว่าหออยู่ตรงไหนครับ“
เบส “ตรงซอย.......
ได้ผลคะ เบสก็เร่งรีบไปซื้อน้ำ ลูกชิ้นปิ้ง ขนม รองรับเลยค่ะไม่เกิน ครึ่ง ชม. อ.บาส ก็มาหน้าหอ อ.บาสแต่งตัวสบายๆ น่าดูไปอีกแบบ แต่เอ๊ะ อิเบสใจเต้นแรงค่ะ เฮ้ยนี่ฉันแค่เล่นๆ ขำๆ ป่ะ ทำไมมันเต้นไม่เป็นจังหวะเยี่ยงนี้. ครั้งนี้มีเพื่อน 5-6 อยู่ด้วยค่ะ
อ.บาส ก็จัดการเช็คนู้น นี่ นั่น ไปค่ะ. พวกเราเอาน้ำ ขนม ลูกชิ้น อ.บาสไม่แต่เลย.
เบส "อ.ทานหน่อยเถอะค่ะ พวกหนูไม่ใส่ยาหรอก"
อ.บาส "อะ ครับ ขอบคุณครับ" รับแต่ชาเขียว โออิชิไป ไม่แต่ขนมเลย.....อ.บาสดูตรวจเช็ค นานมาก ก็บอกให้เราดู ไปเรื่อยๆแล้วก็คลิกโน่น นี่ นั่น ไป. แล้วขอตัวกลับ.......โอ้ย ไปเเล้ว พอถึงขั้นตอนที่อ.บาสได้บอกไว้ เรารีบโทรไปเลย ตอนนั้นเกือบ 5 ทุ่มล่ะ มัวแต่ดีใจหาเรื่องคุยเลยไม่ได้สนใจเวลา เรียกง่ายๆว่าไร้มารยาท แต่ แต่น้ำเสียงของผู้รับนั้นหามีใยดีไม่ เป็นเสียงออกเเนวรำคาญ แต่เราได้ยินเสียงผู้คนผ่านสายมา รึเขาจะอยู่กับแฟน.......อุตส่าคิดแผนทอดสะพานสุดท้าย เก็บสะพานแทบไม่ทัน. เฮ้อ....ผู้ชายคนนี้อะไรนะ ฉันออกจะสวยแต่ไม่สนใจ ฉันนี่ระดับดาวนะคะ สมัยเรียนม.ต้น หนุ่มๆตรึม ไปเดินขบวนลูกเสือของจังหวัด วันต่อมามี จม. หนุ่มๆต่างโรงเรียน ส่งมาขอทำความรู้จัก แม้แต่รุ่นพี่ในรร.ขายขนมจีบก็หลายนะคะ บางคนขอถ่ายรูปคู่แล้วอัดรูปไปตัดฝาบ้านที่หอพัก (เพื่อนแอบมากระซิป) ยังนะ ยังมีพี่ของรุ่นน้องให้มาขอรูปถ่ายเรา ส่วนหนุ่มๆแถวบ้านที่ไปเรียนจังหวัดอื่นก็มีส่งจดหมาย และมีส่งเพลงมาให้...เดินอยู่กลางลมฝน สู้ทนฟันฝ่า
กายที่มันอ่อนล้า แทบยืนไม่อยู่
เดินต่อไปคงล้ม มันหมดแรงจะสู้
เปิดประตูรับหน่อย ได้ไหม....เพลงขอเพียงที่พักใจ
อื่มโมเม้นที่ประทับใจอีกเรื่องคือมีชายขับมอเตอร์ไซตามรถบัสโรงเรียน ง้อ เราด้วยนะ “น้องเบสๆ โกรธไรพี่ครับ“ เห็นไหมค่ะผู้ชมมม เบสง่ะหนุ่มๆเข้าหาเต็ม........เมื่อมโนว่าฉันสวย แล้วทอดสะพานไม่สำเร็จ มันจึงเป็นจุดเริ่มต้นของการเอาชนะ.....ใจคน ดังนั้นแผนทอดสะพานครั้งที่ 2.....เริ่มปฏิบัติการค่ะ