วันนั้นเป็นวันที่ 27 กันยายน พ.ศ. 2558
เป็นวันที่เราไปเรียน Bio Beam , OPD 5 ที่อาคารเรียนพิเศษชื่อดังย่านพญาไท ที่จริงแล้วอะคอร์สนี้มันเริ่มตั้งแต่วันที่ 25 กันยายน แล้วแต่เหมือนเราติดธุระบางอย่างเลยไปเรียนไม่ได้ จำได้ว่าวันที่เข้าไปห้องเรียนเรานั่งอยู่ที C4 ห้องเรียนดล่งมาก และเนื่องจากมาวันแรกเลยยังไม่กล้าที่จะสลับที่ไปนั่งกับเพื่อน เลยนั่งที่ C4 เหมือนเดิม อ้อลืมบอกผู้ชายคนนั้นขอแทนว่าเขานะ เขานั่งอยู่แถวข้างหน้าเราเยื้องๆไปทางขาว ถ้าจำไม่ผิดน่าจะเป็นแถว B5 พอเทปเริ่มเปิดไปสักพัก มีเด็กใส่ชุดนักเรียนโรงเรียนชายล้วนชื่อดัง สูง ขาว จัดฟัน ถือขวดน้ำยี่ห้อเดียวที่มีขายในตึกนั้นมาด้วย เห็นตอนแรกต้องคิดว่าผู้ชายคนนี้ต้องติดเกม ไม่ก็เรียนจนเอ๋อแน่ๆ พอเรียนไปสักพักนึงคนที่เคยเรียนหมอบีมจะรู้กันดีว่าต้องใช้ปากกาสี่เยอะมากในการจด และเราก็ทำมากาสี่ของเราตกไปใต้เก้าอี้ของเขาแต่เราก็ยังไม่เก็บเพราะถ้าก้มไปเก็บตอนนี้จดไม่ทันแน่ๆ เลยคิดว่าตอนพักค่อยเก็บแล้วกันตอนนี้ใช้สีอื่นไปก่อน ในขณะนั้นผู้ชายคนนั้นก็ทำขวดน้ำตกมาข้างหลัง ใต้เก้าอี้ของเขาเขาก็พยายามที่จะเก็บขวดน้ำของเขาคือต้องเข้าใจมันจะเป็นเก้าอีกแลกเชอที่มีที่ว่างข้างหลังนิดเดียวพอที่จะยื่นแขนลงมาได้เขาก็พยายามที่จะหยิบขวดน้ำของเขาด้วยความยากลำบากเราก็พยายามจะบอกว่าเดี๋ยวเราเก็บให้แต่เห็นความพยายามของเขาแล้วก็ไม่กล้าบอกจนเขาเก็บแล้วเอากลับไปวาง แล้วเขาก็ก้มลงมาอีกรอบด้วยความยากลำบากยิ่งกว่าเดิมเพื่อที่จะหยิบปากกาของเราที่ทำตกเพราะปากกาของเรามันแท่งเล็กกว่าขวดน้ำเยอะเลยต้องใช้ความพยายามากกว่าเดิมทั้งนิ้วเขี่ย และเอื้อมมือ แล้วเขาก็หยิบขึ้นมาได้ แล้วหันหน้ามาหาเราพร้อม ถามว่า "ปากกาเธอตกปะ" วินาที่นั้นคือเขินมากกกเขินสุดแบบ คนอะไรน่ารักอะ พยายามเก็บปากกกาสุดๆอะ แต่ก็ได้แค่ทำหน้านิ่งๆแล้วตอบกลับไปว่า " ใช่ๆขอบคุณนะ" โห้วคือตอนนั้นเขินมาจริงๆทำไรไม่ถูกยิ้มตลอดดวันเลยค้าาา
และนี่ก็เป็นประโยคสนทนาแรกของเรา เรื่องมันเป็นเพียงจุดเริ่มต้น เราแอบชอบเขามาปีกว่าและ ยังมีเรื่องอีกมากกมายที่อยากเล่าให้ฟัง จนถึงตอนนี้เรากับเขายังมีเจอกันบ้างๆทั้งๆที่เราก็ไม่ได้รู้จักกัน ก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกันนนๅ5555
แอบชอบคนคนนึงมาปีกว่า จนถึงตอนนี้ มันเป็นเรื่องบังเอิญหรือความตั้งใจ หรืออาจจะเป็นพหรมลิขิต
เป็นวันที่เราไปเรียน Bio Beam , OPD 5 ที่อาคารเรียนพิเศษชื่อดังย่านพญาไท ที่จริงแล้วอะคอร์สนี้มันเริ่มตั้งแต่วันที่ 25 กันยายน แล้วแต่เหมือนเราติดธุระบางอย่างเลยไปเรียนไม่ได้ จำได้ว่าวันที่เข้าไปห้องเรียนเรานั่งอยู่ที C4 ห้องเรียนดล่งมาก และเนื่องจากมาวันแรกเลยยังไม่กล้าที่จะสลับที่ไปนั่งกับเพื่อน เลยนั่งที่ C4 เหมือนเดิม อ้อลืมบอกผู้ชายคนนั้นขอแทนว่าเขานะ เขานั่งอยู่แถวข้างหน้าเราเยื้องๆไปทางขาว ถ้าจำไม่ผิดน่าจะเป็นแถว B5 พอเทปเริ่มเปิดไปสักพัก มีเด็กใส่ชุดนักเรียนโรงเรียนชายล้วนชื่อดัง สูง ขาว จัดฟัน ถือขวดน้ำยี่ห้อเดียวที่มีขายในตึกนั้นมาด้วย เห็นตอนแรกต้องคิดว่าผู้ชายคนนี้ต้องติดเกม ไม่ก็เรียนจนเอ๋อแน่ๆ พอเรียนไปสักพักนึงคนที่เคยเรียนหมอบีมจะรู้กันดีว่าต้องใช้ปากกาสี่เยอะมากในการจด และเราก็ทำมากาสี่ของเราตกไปใต้เก้าอี้ของเขาแต่เราก็ยังไม่เก็บเพราะถ้าก้มไปเก็บตอนนี้จดไม่ทันแน่ๆ เลยคิดว่าตอนพักค่อยเก็บแล้วกันตอนนี้ใช้สีอื่นไปก่อน ในขณะนั้นผู้ชายคนนั้นก็ทำขวดน้ำตกมาข้างหลัง ใต้เก้าอี้ของเขาเขาก็พยายามที่จะเก็บขวดน้ำของเขาคือต้องเข้าใจมันจะเป็นเก้าอีกแลกเชอที่มีที่ว่างข้างหลังนิดเดียวพอที่จะยื่นแขนลงมาได้เขาก็พยายามที่จะหยิบขวดน้ำของเขาด้วยความยากลำบากเราก็พยายามจะบอกว่าเดี๋ยวเราเก็บให้แต่เห็นความพยายามของเขาแล้วก็ไม่กล้าบอกจนเขาเก็บแล้วเอากลับไปวาง แล้วเขาก็ก้มลงมาอีกรอบด้วยความยากลำบากยิ่งกว่าเดิมเพื่อที่จะหยิบปากกาของเราที่ทำตกเพราะปากกาของเรามันแท่งเล็กกว่าขวดน้ำเยอะเลยต้องใช้ความพยายามากกว่าเดิมทั้งนิ้วเขี่ย และเอื้อมมือ แล้วเขาก็หยิบขึ้นมาได้ แล้วหันหน้ามาหาเราพร้อม ถามว่า "ปากกาเธอตกปะ" วินาที่นั้นคือเขินมากกกเขินสุดแบบ คนอะไรน่ารักอะ พยายามเก็บปากกกาสุดๆอะ แต่ก็ได้แค่ทำหน้านิ่งๆแล้วตอบกลับไปว่า " ใช่ๆขอบคุณนะ" โห้วคือตอนนั้นเขินมาจริงๆทำไรไม่ถูกยิ้มตลอดดวันเลยค้าาา
และนี่ก็เป็นประโยคสนทนาแรกของเรา เรื่องมันเป็นเพียงจุดเริ่มต้น เราแอบชอบเขามาปีกว่าและ ยังมีเรื่องอีกมากกมายที่อยากเล่าให้ฟัง จนถึงตอนนี้เรากับเขายังมีเจอกันบ้างๆทั้งๆที่เราก็ไม่ได้รู้จักกัน ก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกันนนๅ5555