[CR] (spoiled นิดหน่อยค่ะ) ยูเทิร์นวัย หัวใจรีเทิร์น [ยุคโพสต์โมเดิร์นที่ไม่มีอะไรล้าสมัย)

ช่วงนี้ใครๆ ก็รอดู Monster calls และเตรียมเก็บบ้านเลือกชุดราตรีไปงานฉลองต้อนรับเจ้าหญิงดิสนีย์คนใหม่  ฉันก็เหมือนกัน  ตอนที่เพื่อนสนิทชวนไปดูหนังไทยเรื่องนี้น่ะ  ไม่สนใจเลย

จนกระทั่งความฉุกละหุกเกิดขึ้น  ไปเดินเล่นกันไหม  ปะ  เออความจริงอยากดูหนังเรื่องยี่สิบใหม่  ได้ปะ  เออได้  แล้วก็ไปซื้อตั๋ว  เดินกินเคเอฟซีรอหนังฉายรอบสี่ทุ่ม

ทั้งโรงมี 5 คน  ไม่รวมเจ้าที่เจ้าทาง
หลังจากเพลงสรรเสริญพระบารมีฉบับหน้าท้องสนามหลวงจบลง  ฉันก็พอใจแล้วละ  ตัวหนังจะเป็นยังไงก็สบายๆ   แค่เพลงสรรเสริญก็คุ้มแล้ว  มันเป็นครั้งแรกของฉันที่ได้ฟังมัน  ครั้งแรกก็จอใหญ่เลยประทับใจมากกว่าปกติ

ไม่ได้คิดว่าสิ่งที่ตามมาจะเป็นเสียงหัวเราะและน้ำตา  ความเศร้าอุ่นๆ  ความสุขหน่วงๆ  ตลอดเวลาสองชั่วโมง


--------------------------------------------


เริ่มกันด้วยตัวเอก  ปาน  สาวเสียงดีแต่พ่อแม่ไม่สนับสนุน   หนีตามผู้ชายมาในวัยสาว  มีความฝันที่ไม่เป็นจริงนั่นคือ  อยากเป็นนักร้อง

ช่วงแรก  บอกตามตรงเลยว่าหนังทำให้เรามองไม่ออกจริงๆ ว่าแท้จริงแล้วเกิดอะไรขึ้นกับปาน  ทำไมจู่ๆ  ก็มากลายเป็นคุณยายปานปากหมาแห่งร้านกาแฟ   เเม่ผัวปานที่เอาแต่ติลูกสะใภ้ทั้งวันจนลูกสะใภ้เครียดเป็นลมเข้าโรงพยาบาล

ฉากที่คนในครอบครัวปรึกษากันว่าจะให้ยายปานไปอยู่บ้านพักคนชราสักพักนั้น  สะท้อนสะเทือน  คนสามวัยในหนึ่งซีน  ลูกสาวที่บอกว่าบ้านพักคนชราก็ดีจะตาย  มีเพื่อนมีอาหารมีกิจกรรมทำ  ดังนั้นให้ไปอยู่นั่นก็น่าจะดี

ปาน  กำลังถูกไล่ออกจากบ้าน  ออกจากครอบครัว  มันไม่ใช่เรื่องของสถานที่อยู่อาศัย  แต่คือความรู้สึกของการเป็นส่วนหนึ่ง


หนังค่อยๆ  เปิดเผยด้านงดงามของปาน  ที่รักสามีซึ่งตายในสงครามคนเดียวเท่านั้นมาตลอดชีวิต  เลี้ยงลูกจนได้เป็นศาสตราจารย์  เงินมีเท่าไหร่ก็ให้ลูกหลานเสมอ  ที่แกว่ากล่าวลูกสะใภ้นั้นก็เพราะว่าลูกสะใภ้ไม่เคยปรับปรุงจริงๆ  เพียงแต่วิธีการสื่อสารเป็นอย่างนั้นเอง  

ที่ยายๆ  ว่าเราน่ะ  เขาเจตนาดีนะ
จุดที่ขำคือ  นิสัยแบบนี้มันเปลี่ยนกันไม่ได้ด้วย  ปานที่ได้กลับไปอายุยี่สิบอีกครั้งนานหลายวัน  สุดท้ายกลับมาเป็นยายปานก็ยังนิสัยเหมือนเดิมนั่นแหละ  นางสาวปานวัยยี่สิบยุคสงครามก็ไม่ได้เปลี่ยนสไตล์ตัวเองให้เป็นสาวยุคสองพันเหมือนกัน  เธอยังคงเน้นเสื้อผ้าแบบที่ชอบ  ทรงผมที่อยากได้   เรียกได้ว่าปานนั้นเป็นตัวของตัวเองจริงๆ   ปานคือปานไม่ว่าเวลาจะเปลี่ยนแปลงไปอย่างไร

หนังนำเสนอมิติของคนสุงวัย  เรื่องความรัก  ความฝัน  รักโลภโกรธหลงให้เราฉุกใจคิดได้ว่า  ความจริงยายก็คือเราวัยสะรุ่นในเปลือกที่ย่นหน่อย

ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ฉันก็จะทำแบบเดิม


ปานพูดประโยคนี้ทั้งต้นเรื่องและท้ายเรื่อง
ช่วงต้นเราอาจจะสะกิดใจบ้าง แต่เมื่อฟังอีกครั้ง เราจะเชื่อปานหมดหัวใจ

เรื่องต่อมาที่เข้าใจได้ง่าย  คือความรักหนุ่มสาว
ปานมีรักใหม่กับโปรดิวเซอร์ค่ายเพลง  ซึ่งสุดท้ายแล้วมันไม่สมหวัง  ไม่ใช่หนังอย่างเอจน์ออฟแอดดาไลน์  แต่เเววตาตอนเดินสวนกันในฉากจบของยายปานวัยเจ็ดสิบกับหนุ่มใหญ่วัยสามสิบนั้น  ทำให้เรานึกถึงคิมิโนนาวะ  อาจลึกซึ้งได้มากกว่าด้วยซ้ำในเรื่องของความเป็นไปไม่ได้  ความเข้าใจ  และความคลับคล้ายคลับคลา  ซึ่งปานนั้นไม่ได้เลือกรักครั้งใหม่  เธอยังคงเลือกจะกลับไปอยู่กับลูกและครอบครัว  โดยยืนยันเหมือนเดิมว่า   ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ก็จะทำแบบเดิม

ความรักของแม่เป็นตัวเรียกน้ำตา
ฉันร้องไห้ทุกสามสิบนาที  ร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร  อาจเพราะช่วงวัยของฉันแม่เริ่มแก่แล้ว  อายุหกสิบ  และแม่ก็ทำอะไรเพื่อฉันมามากเหมือนอย่างที่ยายปานทำให้ลูกแกนั่นแหละ  ผลงานที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของผู้หญิงคนหนึ่งก็คือลูกไง

ปานเล่าให้เราฟัง  ว่าที่จริงแล้วเธอก็เป็นแค่คนธรรมดา
ขี้ขลาด  โง่เขลา  เป็นผู้หญิง  เป็นแม่  เป็นเพื่อน  เคยเป็นมาทุกอย่าง  ไม่ใช่พระเจ้าไม่ใช่นางฟ้าที่จะไม่เคยผิดพลาดหรือทำให้ใครเสียใจ  แต่ปานก็เชื่อว่าปานทำดีที่สุดแล้วในแต่ละพาร์ทของชีวิต

ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ก็คงทำแบบเดิม
ปานพูดประโยคนี้อีกครั้ง
ทำให้เราถามตัวเองแล้วน้ำตาไหล
กระทู้พันทิปถามเรามากมายว่า  ถ้าย้อนเวลากลับไปได้  ถ้ามีโอกาสได้บอกอะไรกับตัวเอง  จะทำยังไง  พวกเรามีหลายคำตอบเหลือเกิน  แต่เราตอบอย่างปานได้ไหมนะ

ถ้าย้อนเวลากลับไปได้  ก็จะยังรักเธอเหมือนเดิมไหม


------------------------------


20 ใหม่  ยูเทิร์นวัย  หัวใจรีเทิร์น  ทำให้เราก้าวออกมาจากโรงด้วยความรู้สึกอุ่นๆ  และพลังที่จะทำอะไรสักอย่างที่เราชอบให้เต็มที่เพื่อจะได้ไม่ต้องมานั่งเสียใจเมื่อเวลาผ่านไป

หนังไม่ได้ทำให้เราไม่อยากแก่  แต่มันทำให้เรามองภาพอายุที่มากขึ้นได้กว้างขึ้น  กระตุ้นเตือนว่าเวลานั้นผ่านไปเร็ว  สิ่งที่เราทำได้ในชีวิตไม่ใช่การนั่งเศร้า  จมกับปัญหา  หรือลังเลเสียใจ  แต่คือการทำๆ ไปเถอะ  ทำให้เต็มที่ดีกว่ามาเสียใจทีหลังว่าไม่ได้ทำ  และเมื่อเราอายุมากขึ้นก็ทำหน้าที่ในช่วงวัยของเราให้ดี  สนุกในส่วนของเรา

คนเฒ่าคนแก่ที่ไปดูจะเข้าใจมุมมองของลูกหลานมากขึ้น  ว่าคนที่ยังประสบการณ์ไม่เท่าท่านนั้นต้องการการพูดสอนสั่งที่นุ่มนวลแบบไหน  หรือลูกหลานที่รักไม่ลืมหูลืมตาอาจกำลังหลอกยายเอาตังไปเลี้ยงสาวอยู่ก็ได้  

หนังไทยเรื่องนี้บอกให้เราเรียนรู้ที่จะเข้าใจและอยู่กันบนความหลากหลายอย่างสันติ  ก็เหมือนศิลปะที่เห็นในเรื่อง  ความเก่าบนความใหม่ซึ่งไม่เก่าเลย  ความหลุดโลกในกรอบระเบียบของสังคมไทย  ทั้งการแต่งตัวเเละดนตรี  มันก็ชิคและเก๋ในแบบของมัน  ทุกคนไม่ได้เปลี่ยน  แค่เปิดมุมมองให้กว้างและรับฟัง  

เรื่องเศร้า  กดดันอย่างการพลัดพราก  การทอดทิ้งอันเป็นเรื่องที่เห็นได้ทั่วไป  แม้แต่เราเอง  คนที่นั่งดูอยู่ก็คงเคยคิดอย่างนั้นกับคนที่บ้าน  ถูกถ่ายทอดมาให้ตลก  หนังไม่ยอมให้เราเศร้า  ดังนั้นบางคนไปดูอาจจะว่ามันดึงไม่สุด  ไม่ดราม่าสุด  ซึ่งก็คงเป็นเจตนาของตัวหนังเอง  ถ้าดึงดราม่ามากกว่านี้อาจจะไปกระตุกต่อมโนธรรมคนดูมากเกินไปจนออกจากโรงมาแบบเศร้าๆ   ไม่ใช่ฟีลกู๊ด

ดนตรีไม่ต้องพูดถึงหรอกค่ะ  มีขัดบ้าง  ในงานประกวดก็มีแต่วงห่วยสุดกู่จนน้ำตาจะไหลแทนโปรดิวเซอร์  อะไรจะบัดซบขนาดนี้  ซีจีก็ไม่ต้องพูดถึง    โชคดีมีซีจีแค่ฉากเดียว  เวรเอ๊ย  หมดกัน   ตอนเอนเครดิตขึ้นนี่นั่งส่องฝ่ายกราฟฟิกตาแทบแหก   แต่เลื่อนเร็วซะเหลือเกิน

ไปดูรวมดาวนักแสดงก็คุ้มแล้ว  สำหรับคนที่บอกว่านักแสดงไทยไม่ดี
เรื่องนี้ดีส่วนมากเลยนะ
แม้แต่เจ้าบูมหลานชายสไตล์โอปป้า  ตอนแรกเราไม่ได้คาดหวังเลย  แต่พอดูจนจบกลับพบว่าเขาหล่อมาก  หล่อจนจำนามสกุลพิบูลสงครามได้จนตอนนี้  แสดงดีและมีสเน่ห์

เรื่องมุมกล้อง  ภาพ  ไม่พูดถึงเพราะไม่มีความรู้  แต่เรื่องเสียงก็ฟังแล้วขัดๆ  บ้างอยู่  เหมือนมันโดดๆ  ไม่เหมือนหนังต่างประเทศบางเรื่องที่นุ่มกว่า  แต่ก็ไม่แน่ใจว่าเพราะเราจงใจจับผิดหรือเปล่า


แต่  โอย
นี่ยังอยากลุกไปแต่งชุดไทยเดินสยามอยู่เลย
ศิลปะไม่มีวันตาย


...
...
...

น้องแมวมาแจ้งวาร์ปของตัวเองเผื่อใครอยากแนะนำหรือติชมกันนะคะ
https://storylog.co/lulla
https://www.facebook.com/yommi.jom