หลานผู้หญิง อายุ 8 ขวบ เป็นเด็กที่เยอะสิ่งมากค่ะ
ครอบครัวไม่ได้ร่ำรวยอะไรเลย เรียกว่าชักหน้าไม่ถึงหลังกันด้วยซ้ำ บ้านที่อยู่ก็ซอมซ่อ จะพังมิพังแหล่
ต่อมาพ่อเด็กทิ้งครอบครัวไป แม่ก็จำเป็นต้องไปทำงานต่างจังหวัด เราเลยต้องรับเลี้ยงหลานไว้
พ่อแม่ก็ไม่ได้มีการศึกษาสูงอะไร แต่เด็กมีนิสัยเรื่องมากในสิ่งที่ไม่ควรเรื่องมาก
1. ไม่ยอมช่วยงานบ้าน เพราะตอนอยู่กับพ่อแม่ไม่เคยต้องทำ เสื้อผ้าจานชามหมกไว้จนราขึ้น บ้านไม่เคยกวาดถู แต่รักสะอาดมากกกกก คือจะไม่ยอมให้ตัวเองเปื้อนอะไรเลย จับหรือโดนอะไรมาเปื้อนนิดเดียว เช่นให้ซักผ้าถูบ้านแล้วน้ำกระเด็นใส่ก็จะร้องไห้ เลิกทำ หรือด้ามช้อนกินข้าวมีรอยดำ ก็ไม่ยอมใช้ ต้องไปหาช้อนพลาสติกมาให้ใช้ได้
2. ไม่ยอมกินน้ำยี่ห้ออื่นนอกจากน้ำแร่ยี่ห้อนึงเท่านั้น อันนี้คือสิ้นเปลืองที่บ้านมาก ปกติเราก็กินน้ำธรรมดาๆ ซื้อเป็นลังแล้วจะมีคนมาส่ง บ้านเด็กเดิมจะเดินซื้อเป็นขวดๆจากเซเว่น เด็กร้องแต่จะกินน้ำแร่ยี่ห้อนึง หรือไม่งั้นก็ต้องเป็นน้ำเปล่ายี่ห้อนึง ไม่ยอมกินน้ำของงที่บ้าน
3. เวลาพาไปซื้อของ เด็กจะไม่เอาไม่ซื้ออะไรเลย ต้องซื้อจากเซเว่นหรือห้างสรรพสินค้าเท่านั้น เช่นจะซื้อขนมปัง ถ้าซื้อจากร้านโชห่วยแถวบ้านหลานจะไม่กิน แต่ยี่ห้อเดียวกันแบบเดียวกันถ้าซื้อจากเซเว่นเขาจะกิน หรือไปซื้อผ้าปูที่นอนจากตลาดนัด หลานก็จะบ่นว่านอนไม่ได้ ผ้าเหม็น ผ้าสาก ทั้งๆที่ที่บ้านเด็ก ผ้าปูที่นอนปลอกหมอนอะไรไม่เคยซัก ใช้ปีนึงแล้วทิ้ง ซื้อใหม่
นอกจากนี้ยังมีเรื่องจุกๆจิกๆที่เรื่องมากเกินธรรมดาของเด็กคนนึง
สรุปคือ ที่บ้านหลาน หลานมีคุณภาพชีวิตที่ต่ำมาก บ้านสกปรก ผุพัง เหม็นอับ ไม่เป็นสัดส่วน ส่วนที่บ้านแม้จะไม่ได้ใช้ของขึ้นห้าง แต่ทุกอย่างต้องสะอาด
เลยแปลกใจว่า ทำไมหลานถึงเรื่องมาก ทำตัวเหมือนเป็นลูกคุณหนูมาจากบ้านเศรษฐี โน่นก็ไม่เอา นี่ก็ไม่ได้
อยู่ด้วยกันมาเกือบสองปีแล้ว ยังไม่มีทีท่าจะลดลง คุยกันด้วยเหตุผลก็แล้ว หรือแม้ว่าจะดุหรือบังคับ ก็ไม่ค่อยจะยอมอ่อนข้อ ยังไงก็จะทำนิสัยแบบนี้ต่อ
ท่านใดมีวิธีแก้ไขนิสัยแบบนี้บ้างไหมคะ ขอคำชี้แนะหน่อยค่ะ
มีวิธีแก้นิสัยเรื่องเยอะ เรื่องมากของเด็กไหมคะ
ครอบครัวไม่ได้ร่ำรวยอะไรเลย เรียกว่าชักหน้าไม่ถึงหลังกันด้วยซ้ำ บ้านที่อยู่ก็ซอมซ่อ จะพังมิพังแหล่
ต่อมาพ่อเด็กทิ้งครอบครัวไป แม่ก็จำเป็นต้องไปทำงานต่างจังหวัด เราเลยต้องรับเลี้ยงหลานไว้
พ่อแม่ก็ไม่ได้มีการศึกษาสูงอะไร แต่เด็กมีนิสัยเรื่องมากในสิ่งที่ไม่ควรเรื่องมาก
1. ไม่ยอมช่วยงานบ้าน เพราะตอนอยู่กับพ่อแม่ไม่เคยต้องทำ เสื้อผ้าจานชามหมกไว้จนราขึ้น บ้านไม่เคยกวาดถู แต่รักสะอาดมากกกกก คือจะไม่ยอมให้ตัวเองเปื้อนอะไรเลย จับหรือโดนอะไรมาเปื้อนนิดเดียว เช่นให้ซักผ้าถูบ้านแล้วน้ำกระเด็นใส่ก็จะร้องไห้ เลิกทำ หรือด้ามช้อนกินข้าวมีรอยดำ ก็ไม่ยอมใช้ ต้องไปหาช้อนพลาสติกมาให้ใช้ได้
2. ไม่ยอมกินน้ำยี่ห้ออื่นนอกจากน้ำแร่ยี่ห้อนึงเท่านั้น อันนี้คือสิ้นเปลืองที่บ้านมาก ปกติเราก็กินน้ำธรรมดาๆ ซื้อเป็นลังแล้วจะมีคนมาส่ง บ้านเด็กเดิมจะเดินซื้อเป็นขวดๆจากเซเว่น เด็กร้องแต่จะกินน้ำแร่ยี่ห้อนึง หรือไม่งั้นก็ต้องเป็นน้ำเปล่ายี่ห้อนึง ไม่ยอมกินน้ำของงที่บ้าน
3. เวลาพาไปซื้อของ เด็กจะไม่เอาไม่ซื้ออะไรเลย ต้องซื้อจากเซเว่นหรือห้างสรรพสินค้าเท่านั้น เช่นจะซื้อขนมปัง ถ้าซื้อจากร้านโชห่วยแถวบ้านหลานจะไม่กิน แต่ยี่ห้อเดียวกันแบบเดียวกันถ้าซื้อจากเซเว่นเขาจะกิน หรือไปซื้อผ้าปูที่นอนจากตลาดนัด หลานก็จะบ่นว่านอนไม่ได้ ผ้าเหม็น ผ้าสาก ทั้งๆที่ที่บ้านเด็ก ผ้าปูที่นอนปลอกหมอนอะไรไม่เคยซัก ใช้ปีนึงแล้วทิ้ง ซื้อใหม่
นอกจากนี้ยังมีเรื่องจุกๆจิกๆที่เรื่องมากเกินธรรมดาของเด็กคนนึง
สรุปคือ ที่บ้านหลาน หลานมีคุณภาพชีวิตที่ต่ำมาก บ้านสกปรก ผุพัง เหม็นอับ ไม่เป็นสัดส่วน ส่วนที่บ้านแม้จะไม่ได้ใช้ของขึ้นห้าง แต่ทุกอย่างต้องสะอาด
เลยแปลกใจว่า ทำไมหลานถึงเรื่องมาก ทำตัวเหมือนเป็นลูกคุณหนูมาจากบ้านเศรษฐี โน่นก็ไม่เอา นี่ก็ไม่ได้
อยู่ด้วยกันมาเกือบสองปีแล้ว ยังไม่มีทีท่าจะลดลง คุยกันด้วยเหตุผลก็แล้ว หรือแม้ว่าจะดุหรือบังคับ ก็ไม่ค่อยจะยอมอ่อนข้อ ยังไงก็จะทำนิสัยแบบนี้ต่อ
ท่านใดมีวิธีแก้ไขนิสัยแบบนี้บ้างไหมคะ ขอคำชี้แนะหน่อยค่ะ