ปกติแล้ว พอผมขึ้นรถตู้ทีไร จะนั่งหลับซะเป็นส่วนใหญ่ แต่หนนี้ต่างออกไป ผมขึ้นรถตู้ที่ข้างบิ๊กซีเคหะ พระราม 2 วันนี้ (27 พ.ย.59) คิวรถสุดท้ายพอดี รอบ 3 ทุ่ม มุ่งหน้าสู่ฟิวเจอร์พาร์ค รังสิต ผมซื้อตั๋วขึ้นมานั่งรอที่เบาะหลังคนขับ มีป้ากดมือถือเล่นเกมเสียงดังนั่งทางขวามือ ในรถยังมีที่ว่างอีกราวๆ ครึ่งคัน สักพักก็มีสาวชุดเดรสดำลายลูกไม้ แขนยาว สะพายกระเป๋าสีชมพูคนหนึ่งเปิดประตูรถตู้ วินาทีนั้นเองเรามองตากันเพียงแว้บเดียว ผมก็รู้สึกเหมือนถูกช็อต ในใจก็ภาวนาขอให้เธอนั่งข้างๆ ผมนะนะนะนะนะนะนะ เถอะนะ...........แล้วผมก็สมหวัง
เธอนั่งข้างๆ ผม เล่นเอาซะนอนไม่หลับ กระสับกระส่าย พยายามข่มความรู้สึกที่อยากจะหันไปมองตาเธอ เพราะถ้าหันไป หน้าจะใกล้กันมาก แล้วหัวเข่าของเธอก็มาชิดชนกับเข่าผม ใจยิ่งเต้นรัวๆ ทำอะไรไม่ถูก แกล้งหลับแล้วเอียงคอหันหน้าไปทางเธอคนนั้น ใจหวังว่าจะเนียนทำเป็นตื่นแล้วลืมตาแล้วเห็นหน้าเธอในทันที จากนั้นผมเริ่มปฏิบัติตามแผนการ
เมื่อรถตู้ออกตัว เข่าของเธอและผมยังสัมผัสอยู่ตลอด ผมหลับตาหันหน้าไปทางเธอ พอได้จังหวะที่พี่โชเฟอร์แตะเบรคเบาๆ ผมก็เนียนตื่น ลืมตาช้าๆ มองหน้าเธอ ใจผมยิ่งรู้สึกพองโตยิ่งกว่าเดิมมากมาย เธอน่ารัก ใจเต้นรัวมาก ผมตัดสินใจทันทีเลยว่า ถ้าเธอลงจุดหมายปลายทางเดียวกับผม ผมจะเข้าไปขอไลน์เธอ หวังว่าเราคงมีวาสนาต่อกันนะ แต่พอนั่งไปได้สักครึ่งทาง เธอคนนั้นบอกกับพี่คนขับรถตู้ว่า "จอดวัดดอนด้วยนะคะ" เอาแล้วไง ลงคนละป้าย แล้วความตั้งใจเราจะล้มเลิกดีมั้ยเนี่ย วาสนาไม่มี ดวงชะตาไม่สมพงษ์กันแน่เลย (คิดไปเรื่อย เลอะเทอะมาก)
เห็นท่าจะไม่ดีแน่ ผมเริ่มคิดว่า จะลงป้ายเดียวกับเธอ แล้วขอเบอร์ หรือไลน์ที่นั่น ขณะเดียวกันนั้นเธอก็หยิบโทรศัพท์ที่ปิดเสียงเปิดสั่น ขึ้นมารับสาย แล้วเอ่ยกับปลายสายประมาณว่า ออกมารับด้วย ที่เดิมนะ ซึ่งผมก็เริ่มใจเสียกว่าเดิม เธอคุยกับใคร แฟนรึเปล่า หรืออาจจะญาติก็ได้มั้ง หรือว่าเพื่อนสาวหว่าาาาา (คิดไปเรื่อย เลอะเทอะมาก)
เอาวะ จะขอไลน์เธอ ก่อนถึงสถานีปลายทางวัดดอน ซึ่งเวลาเหลือน้อยเต็มทีแล้ว เฮ้ยยย! กำลังจะเลย Miracle Grand Hotel แล้วนะ ทำไงดี กล้าๆ หน่อยสิวะ ถ้าขอไลน์แล้วเขาไม่ให้ อย่าน้อยๆ เราก็กล้าทำในสิ่งที่ใจเรียกร้อง ดีกว่ามานั่งเสียดายทีหลังนะโว้ยยย ใช้วิธีนี้แล้วกัน...
ผมทำตามนี้แล้วกะว่าจะยื่นให้เธออ่านก่อนลง แต่แล้วป้านั่งข้างๆ ก็ดูเหมือนจะสนใจจังว่าผมพิมพ์อะไร เขิน (หาข้ออ้างไปเรื่อย เลอะเทอะมาก) กระทั่งอีกอึดใจจะถึงป้ายวัดดอน ผมก็ตัดสินใจ.... ไม่ได้ยื่นให้เธออ่าน (เหอๆ อ่อนจริงๆ เล้ยยยยกูเนี่ย ตาดำหายไปไหนหมด) แค่นี้ก็ไม่กล้า แล้วมานั่งบ่นๆ พิมพ์ๆ หวังว่าเขาจะมาเจอในพันทิปเหรอวะ กล้าทำโน้นนี่ แต่กับเรื่องนี้ดันป๊อด เฮ้ออออ ใครจะหาว่าผมใจง่าย ชอบคนแค่แว้บแรกที่เจอ แค่เข่าชิดกันชั่วโมงเดียว แล้วจะรู้สึกอะไรเยอะแยะมากมายขนาดนั้นก็ไม่รู้นะ แต่ผมชอบเธอคนนั้นจริงๆ มีใครเคยรู้สึกแบบเดียวกับผมบ้างมั้ยครับ ผมใจง่ายไปเปล่า
ถึงยังไงแล้ว หวังว่าผมจะมีความกล้ามากกว่านี้ หวังว่าจะได้เจอเธอคนนั้นอีก ^_^
ใจง่ายรึเปล่าไม่รู้ แต่ชอบจริงๆ
เธอนั่งข้างๆ ผม เล่นเอาซะนอนไม่หลับ กระสับกระส่าย พยายามข่มความรู้สึกที่อยากจะหันไปมองตาเธอ เพราะถ้าหันไป หน้าจะใกล้กันมาก แล้วหัวเข่าของเธอก็มาชิดชนกับเข่าผม ใจยิ่งเต้นรัวๆ ทำอะไรไม่ถูก แกล้งหลับแล้วเอียงคอหันหน้าไปทางเธอคนนั้น ใจหวังว่าจะเนียนทำเป็นตื่นแล้วลืมตาแล้วเห็นหน้าเธอในทันที จากนั้นผมเริ่มปฏิบัติตามแผนการ
เมื่อรถตู้ออกตัว เข่าของเธอและผมยังสัมผัสอยู่ตลอด ผมหลับตาหันหน้าไปทางเธอ พอได้จังหวะที่พี่โชเฟอร์แตะเบรคเบาๆ ผมก็เนียนตื่น ลืมตาช้าๆ มองหน้าเธอ ใจผมยิ่งรู้สึกพองโตยิ่งกว่าเดิมมากมาย เธอน่ารัก ใจเต้นรัวมาก ผมตัดสินใจทันทีเลยว่า ถ้าเธอลงจุดหมายปลายทางเดียวกับผม ผมจะเข้าไปขอไลน์เธอ หวังว่าเราคงมีวาสนาต่อกันนะ แต่พอนั่งไปได้สักครึ่งทาง เธอคนนั้นบอกกับพี่คนขับรถตู้ว่า "จอดวัดดอนด้วยนะคะ" เอาแล้วไง ลงคนละป้าย แล้วความตั้งใจเราจะล้มเลิกดีมั้ยเนี่ย วาสนาไม่มี ดวงชะตาไม่สมพงษ์กันแน่เลย (คิดไปเรื่อย เลอะเทอะมาก)
เห็นท่าจะไม่ดีแน่ ผมเริ่มคิดว่า จะลงป้ายเดียวกับเธอ แล้วขอเบอร์ หรือไลน์ที่นั่น ขณะเดียวกันนั้นเธอก็หยิบโทรศัพท์ที่ปิดเสียงเปิดสั่น ขึ้นมารับสาย แล้วเอ่ยกับปลายสายประมาณว่า ออกมารับด้วย ที่เดิมนะ ซึ่งผมก็เริ่มใจเสียกว่าเดิม เธอคุยกับใคร แฟนรึเปล่า หรืออาจจะญาติก็ได้มั้ง หรือว่าเพื่อนสาวหว่าาาาา (คิดไปเรื่อย เลอะเทอะมาก)
เอาวะ จะขอไลน์เธอ ก่อนถึงสถานีปลายทางวัดดอน ซึ่งเวลาเหลือน้อยเต็มทีแล้ว เฮ้ยยย! กำลังจะเลย Miracle Grand Hotel แล้วนะ ทำไงดี กล้าๆ หน่อยสิวะ ถ้าขอไลน์แล้วเขาไม่ให้ อย่าน้อยๆ เราก็กล้าทำในสิ่งที่ใจเรียกร้อง ดีกว่ามานั่งเสียดายทีหลังนะโว้ยยย ใช้วิธีนี้แล้วกัน...
ผมทำตามนี้แล้วกะว่าจะยื่นให้เธออ่านก่อนลง แต่แล้วป้านั่งข้างๆ ก็ดูเหมือนจะสนใจจังว่าผมพิมพ์อะไร เขิน (หาข้ออ้างไปเรื่อย เลอะเทอะมาก) กระทั่งอีกอึดใจจะถึงป้ายวัดดอน ผมก็ตัดสินใจ.... ไม่ได้ยื่นให้เธออ่าน (เหอๆ อ่อนจริงๆ เล้ยยยยกูเนี่ย ตาดำหายไปไหนหมด) แค่นี้ก็ไม่กล้า แล้วมานั่งบ่นๆ พิมพ์ๆ หวังว่าเขาจะมาเจอในพันทิปเหรอวะ กล้าทำโน้นนี่ แต่กับเรื่องนี้ดันป๊อด เฮ้ออออ ใครจะหาว่าผมใจง่าย ชอบคนแค่แว้บแรกที่เจอ แค่เข่าชิดกันชั่วโมงเดียว แล้วจะรู้สึกอะไรเยอะแยะมากมายขนาดนั้นก็ไม่รู้นะ แต่ผมชอบเธอคนนั้นจริงๆ มีใครเคยรู้สึกแบบเดียวกับผมบ้างมั้ยครับ ผมใจง่ายไปเปล่า
ถึงยังไงแล้ว หวังว่าผมจะมีความกล้ามากกว่านี้ หวังว่าจะได้เจอเธอคนนั้นอีก ^_^