คือเรามีแฟนอยู่คนนึง อายุมากกว่าเรา1ปี เขาเป็นคนที่ทำอะไรก็ช้า คิดช้า คิดนาน อย่างเช่น เวลาจะทำอะไรสักอย่าง เขาจะหยุดและค่อยๆทำมัน อย่างใจเย็น ซึ่งบางเรื่อง มันสามารถทำเร็วๆได้ แต่ไม่ค่ะ ทุกอย่างจะเป็นไปอย่างช้าๆ และใจเย็นมาก บางทีเรารีบๆมานี่เราหงุดหงิดมากเลยค่ะ ทำอะไรช้าไปหมด สมมติจะใส่หมวก เขาจะหยุดแล้วก็ใส่ แล้วก็ค่อยๆจัดๆ อย่างพิถีพิถันอ่ะ เรามองแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ แม่เรายังพูดเลยว่าทำไมเป็นคนที่เอื่อยเฉื่อยขนาดนี้ เราเคยคุยกับเขานะ เขาก็บอกบางเรื่องมันก็ไม่ต้องรีบก็ได้ โอเคเราเข้าใจ แต่มันไม่ต้องช้าขนาดนี้ก็ได้ จะไปไหนมาไหนทีแทนทีผู้ชายต้องรอผู้หญิง เราต้องนั่งรอเขาแทน
อายุเราก็บรรลุนิติภาวะแล้ว แต่บางเรื่องเขาก็ยังไม่รู้ ถามเราไปสะทุกอย่าง ศัพท์อังกฤษง่ายๆ คำง่ายๆก็อ่านไม่ออก เรื่องง่ายๆ บางทีก็ไม่รู้ ทุกๆ ครั้งจะเอ่ยปากถามไปหมด จนเรารู้สึกรำคาญ เห้ย เรื่องแค่นี้ไม่รู้จริงๆหรอ เราอยู่ด้วย เราเจอแบบนี้ทุกวัน เราก็หงุดหงิดใจอะ เห้ยโตมาได้ยังไงเรื่องแค่นี้ไม่รู้ คือบางเรื่องมันง่ายมากจริงๆ เราก็คุยกับเขานะ เขาก็บอกให้เข้าใจเขาหน่อย เรียนมันก็ลืมหมดแล้ว มันเป็นความด้อยของเขาเอง ก็สอนๆเขาไปหน่อย โอเคสอนไปทุกครั้ง ถามใหม่ทุกครั้ง ไม่เคยจำอะไรเลย บางเรื่องเพิ่งถามไปเมื่อกี้ ตอนนี้ถามอีกแล้ว เราเข้าใจนะว่ามันแก้ไม่ได้ หรืออาจจะยากสำหรับคนที่อายุขนาดนี้แล้ว แต่คนไม่รู้ที่ไม่คิดเองหรือหาความรู้เอง มันก็ยิ่งไม่รู้ บางเรื่อง ถามอากู๋ได้ก็ไม่ถาม รอมาถามเราอ่ะ เราเหนื่อยใจ
สุดท้าย เขาเป็นคนที่ค่อนข้างขี้เกียด ไม่ค่อยมีความรับผิดชอบเท่าไรเลย ตอนแรกเราก็ไม่ได้คิดถึงคำนี้มาก แต่เรามานั่งคิดมันก็จริง เราเรียนคณะที่เรียนค่อนข้างหนัก และเขาเรียนคณะที่เรียนน้อยกว่าเรามากๆ แต่เราไม่ว่าเขาสบายนะ ทุกคณะเรียนหนักและความยากต่างกัน อันนี้เราเข้าใจในความยากของงานเขา งานที่เขาทำมันต้องใช้เวลา แต่งานที่เขาได้มาเป็นอาทิตย์สองอาทิตย์ เขาจะมานั่งทำวันสุดท้ายก่อนส่ง แล้วไม่เคยส่งทัน แล้วมันจะสร้างความเดือดร้อนให้เราตลอด เราช่วยได้นะ แต่เราบ่น เพราะมันสมควรโดนบ่นอ่ะ แฟนบอกกับเราว่าก็นั่นชีวิตเขางานเขาส่งไม่ทันก็เรื่องของเขา แต่เราเป็นแฟนจะให้เรานั่งมองแฟนตัวเองเป็นแบบนี้ก็ไม่ได้อะ เราบอกตลอดให้ทำงานๆ มีงานไหม เขาก็บอกงานมันยากต้องมีคนสอน ทำไม่เป็น ทำไม่ได้ แต่พอใกล้ๆวันส่งทำเป็นสะงั้นอ่ะ เราบอกตลอด เขาก็จะเถียงตลอด ว่าเขาเอาตัวรอดได้ๆ คือตารางเรียนเขาว่างกว่าเรามากๆๆๆๆ แต่ไม่เอาเวลาว่างไปทำ นอนอย่างเดียวว่างก็นอน เรากลับมาบ้านพี่เราเขาพูดขึ้นมาว่า แฟนเราแลไม่เอาไหน ไม่มีความรับผิดชอบเลย ซึ่งเรามานั่งคิดมันก็จริงอะ เราคุยกับเขาตลอดนะเวลามีอะไร แต่เขายังเหมือนเดิม เราสามารถทำอะไรได้บ้างไหม เราคบเราก็คิดถึงอนาคตนะ แต่เราไม่แน่ใจเลยว่า เขาจะเป็นผู้ชายที่ได้เรื่องสำหรับครอบครัวเราไหม เป็นห่วงตัวเขานะ แต่ก็เป็นห่วงตัวเองด้วย แม่ก็บอกแล้วว่าไม่ผ่านซึ่งจะไปบอกเขาว่าเลิกเพราะแม่ไมโอเค สำหรับเรามันได้นะ เพราะครอบครัวมาก่อนอยู่แล้ว เราเชื่อคำพูดของผู้ใหญ่ในบ้านเพราะท่านหวังดี แล้วเขามองคนไม่เคยผิด แต่มันไม่แฟร์กับแฟนเรา ซึ่งเราว่าเหตุผลมันไม่พอหรอก แต่เราอยากรู้ว่า คนแบบแฟนเราสามารถแก้อะไรได้ไหมคะ วันนี้คิดว่าเลิกกันมันยังไม่ใช่ทางออกที่ดี แต่วันหน้าถ้าเขาไม่ใช่ยังไงก็ต้องเลิกอยู่ดี

ยาวไปหน่อย ขอบคุณที่อ่านจบค่ะ