สวัสดีคะ
เราอยากเขียนให้คน คนหนึ่งรับรู้ ว่าเราไม่เคยลืมเขาได้เลย ถึงแม้ว่าเราจะเลิกกันไปได้3ปีกว่าแล้ว แต่เราไม่เคยเสียใจเลยที่ได้คบกับเขา ทุกสิ่งทุกอย่างมันผิดที่เราเอง ผิดที่เราจับมือเขาไม่แน่พอ จะเล่าคราวๆ ก่อนจะพิมพ์เนื้อหาที่ผู้ชายคนหนึ่งที่เรา เราดีใจที่ทำให้เขาประสบความสำเร็จได้ ผู้ชายคนนี้คือเพื่อน แล้วได้มาคบกัน เขาเป็นคนที่เกเรคนหนึ่ง ซึ่งผู้ชายคนนี้ เกือบจะไม่เรียนเพราะโดนผู้หญิงทิ้งไป เราเป็นเพื่อนกันมา 3 ปี ถึงได้มาคบกัน เพียงเพราะว่าเรารักเขาไปตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ รู้สึกเป็นห่วงอนาคตของเขา พอเราคบกันได้ระยะหนึ่งแม่ของเขาบอกว่าแม่ฝากลูกแม่ด้วยน่ะ ทำให้เขาประสบความสำเร็จด้วยน่ะ เราเองก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไงให้เขามีหน้าที่การงานที่ดีได้ จนเราบอกเขาว่าเราอยากมีแฟนเป็นทหาร เราชอบเขาดูมีการเสียสละอีกอย่างที่เราชอบทหาร เพราะว่าที่บ้านเราญาติเรา ลุงเราเป็นทหารกันหมด เราเลยชอบทหาร เราคบกันจนเรียนจบ ปวส. เราพูดทุกวันว่าเราชอบทหารอยากให้ลองสมัครดู จนมีหมายเรียกให้มีการรายงานตัว เขายอมสมัครทหารเผื่อเรา เผื่อแม่เขา เราดีใจมาก ที่เขาจะสมัคร เราคิดว่าการเป็นทหารเกณฑ์จะทำให้เขาโตเป็นผู้ใหญ่มากกขึ้น คุยกันดูคลิปทหารต่างๆ การฝึก หาข้อมูลให้ว่าถ้าเป็นนายเกณฑ์จะสามารถสอบนายสิบได้เมื่อไหร่ ทำอย่างไงถึงได้เป็นพูดง่ายเราถามเราศึกษาข้อมูลทุกอย่าง จนเราต้องแยกย้ายกัน ส่วนเขาก็ต้องไปฝึกระเบียบ ส่วนเราก็ต้องไปเรียนต่างถิ่น เราเจอกันน้อยมาก เขาฝึกได้ 1 เดือนกว่า จนมีโทรศัพท์โทมาหาที่แม่ของเขาว่าให้เยี่ยมญาติได้แล้วน่ะ ทุกอย่างหยุดตื่นเต้นมากไม่รู้จะเป็นอย่างไงบ้าง.. จนในที่สุดเราก็ได้เจอกัน เขาร้องไห้ เราก็ร้อง เราถามว่าเหนื่อยมากไหม? เขาบอกว่ามาก ขอกอดหน่อย ทุกอย่างมันหยุดหมุนเหมือนเรารับรู้ได้ว่าเขาเหนื่อยมาก เหนื่อยจนเราไม่อยากให้เป็นทหาร เราเจอกันบ่อยขึ้นบางอาทิตย์ก็ไป บางอาทิตย์ก็ไม่ได้ไป บางครั้งก็แอบไปดูให้น้อยใจเล่นๆ แล้วก็เดินไปหาเขาก็ดีใจ เขาถามว่าไหนบอกไม่มาไง รุ้ไหมว่าคิดถึง คุยกันต่างๆนาๆ จนวันเยี่ยมญาติวันสุดท้ายเราไปช้าเรา ตกรถเมย์ เขาก็ถามว่าไม่มาหราวันนี้เป็นวันเยี่ยมญาติวันสุดท้ายแล้วน่ะ เราก็ทำโมโหใส่ว่าไม่ไปเบื่อ จนเขาถามแม่เขาว่าเราไม่มาหาจิงๆหรา แม่เขาบอกว่า อืมเราไม่ไป เรามาไม่ได้ต้องช่วยที่บ้านทำงาน.จนเรามาหาเขา พอเขาเห็นเขาก็ร้อง เขาบอกทำไมชอบทำให้ร้องไห้ เราก็หัวเราะ จนใกล้หมดเวลาเยี่ยม เขาบอกว่าไปก่อนนะ เขามีอะไรจะให้เรา กลับไปบ้านก็ไปอ่านเลยน่ะ แต่อย่าให้ใครอ่านอาย (เราคิดในใจทำไม?ไม่ให้แม่แกละ ให้เราทำไม?) เขาบอกว่าเขาเขียนให้เรา เรารู้สึกว่าสมุดเล่มนี่มันต้องมีความหมายกับเราแน่ๆ จนเรากลับมาถึงบ้านคิดอยุ่ว่าจะอ่านดีไหม ? จนเราได้อ่าน หน้าแรก รหัสปืน 004645 เกิดเป็นชายทั้งทีหนีทหาร ก็อย่าได้เกิดเป็นชายให้อายเขา ฝึกเหนื่อยนิดคิดหนีจะกลับลำเนา ใครใครเขาจะตราหน้าวาสเดนชาย หน้าต่อไป เขาเขียนว่าอดทน เพื่อครอบครัว เพื่ออนาคต เพื่อคนที่เรารัก เพื่อคนที่รักเรา... คิดถึง คิดถึงทีไร น้ำตาจะไหลทุกที... ความคิดถึงมันช่างทรมานT-T แต่สัญญาคือสัญญา (ถ้ามีคนอยากอ่านพุ้งนี้เราจะมาต่อน่ะคะ) พุ้งนี้จะเริ่มให้อ่านแต่ละวันของการเป็นทหาร
ฝากบอกคนผู้ชายคนที่พูดถึงว่าขอโทษ ที่เป็นคนปล่อยเทอไป
เราอยากเขียนให้คน คนหนึ่งรับรู้ ว่าเราไม่เคยลืมเขาได้เลย ถึงแม้ว่าเราจะเลิกกันไปได้3ปีกว่าแล้ว แต่เราไม่เคยเสียใจเลยที่ได้คบกับเขา ทุกสิ่งทุกอย่างมันผิดที่เราเอง ผิดที่เราจับมือเขาไม่แน่พอ จะเล่าคราวๆ ก่อนจะพิมพ์เนื้อหาที่ผู้ชายคนหนึ่งที่เรา เราดีใจที่ทำให้เขาประสบความสำเร็จได้ ผู้ชายคนนี้คือเพื่อน แล้วได้มาคบกัน เขาเป็นคนที่เกเรคนหนึ่ง ซึ่งผู้ชายคนนี้ เกือบจะไม่เรียนเพราะโดนผู้หญิงทิ้งไป เราเป็นเพื่อนกันมา 3 ปี ถึงได้มาคบกัน เพียงเพราะว่าเรารักเขาไปตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ รู้สึกเป็นห่วงอนาคตของเขา พอเราคบกันได้ระยะหนึ่งแม่ของเขาบอกว่าแม่ฝากลูกแม่ด้วยน่ะ ทำให้เขาประสบความสำเร็จด้วยน่ะ เราเองก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไงให้เขามีหน้าที่การงานที่ดีได้ จนเราบอกเขาว่าเราอยากมีแฟนเป็นทหาร เราชอบเขาดูมีการเสียสละอีกอย่างที่เราชอบทหาร เพราะว่าที่บ้านเราญาติเรา ลุงเราเป็นทหารกันหมด เราเลยชอบทหาร เราคบกันจนเรียนจบ ปวส. เราพูดทุกวันว่าเราชอบทหารอยากให้ลองสมัครดู จนมีหมายเรียกให้มีการรายงานตัว เขายอมสมัครทหารเผื่อเรา เผื่อแม่เขา เราดีใจมาก ที่เขาจะสมัคร เราคิดว่าการเป็นทหารเกณฑ์จะทำให้เขาโตเป็นผู้ใหญ่มากกขึ้น คุยกันดูคลิปทหารต่างๆ การฝึก หาข้อมูลให้ว่าถ้าเป็นนายเกณฑ์จะสามารถสอบนายสิบได้เมื่อไหร่ ทำอย่างไงถึงได้เป็นพูดง่ายเราถามเราศึกษาข้อมูลทุกอย่าง จนเราต้องแยกย้ายกัน ส่วนเขาก็ต้องไปฝึกระเบียบ ส่วนเราก็ต้องไปเรียนต่างถิ่น เราเจอกันน้อยมาก เขาฝึกได้ 1 เดือนกว่า จนมีโทรศัพท์โทมาหาที่แม่ของเขาว่าให้เยี่ยมญาติได้แล้วน่ะ ทุกอย่างหยุดตื่นเต้นมากไม่รู้จะเป็นอย่างไงบ้าง.. จนในที่สุดเราก็ได้เจอกัน เขาร้องไห้ เราก็ร้อง เราถามว่าเหนื่อยมากไหม? เขาบอกว่ามาก ขอกอดหน่อย ทุกอย่างมันหยุดหมุนเหมือนเรารับรู้ได้ว่าเขาเหนื่อยมาก เหนื่อยจนเราไม่อยากให้เป็นทหาร เราเจอกันบ่อยขึ้นบางอาทิตย์ก็ไป บางอาทิตย์ก็ไม่ได้ไป บางครั้งก็แอบไปดูให้น้อยใจเล่นๆ แล้วก็เดินไปหาเขาก็ดีใจ เขาถามว่าไหนบอกไม่มาไง รุ้ไหมว่าคิดถึง คุยกันต่างๆนาๆ จนวันเยี่ยมญาติวันสุดท้ายเราไปช้าเรา ตกรถเมย์ เขาก็ถามว่าไม่มาหราวันนี้เป็นวันเยี่ยมญาติวันสุดท้ายแล้วน่ะ เราก็ทำโมโหใส่ว่าไม่ไปเบื่อ จนเขาถามแม่เขาว่าเราไม่มาหาจิงๆหรา แม่เขาบอกว่า อืมเราไม่ไป เรามาไม่ได้ต้องช่วยที่บ้านทำงาน.จนเรามาหาเขา พอเขาเห็นเขาก็ร้อง เขาบอกทำไมชอบทำให้ร้องไห้ เราก็หัวเราะ จนใกล้หมดเวลาเยี่ยม เขาบอกว่าไปก่อนนะ เขามีอะไรจะให้เรา กลับไปบ้านก็ไปอ่านเลยน่ะ แต่อย่าให้ใครอ่านอาย (เราคิดในใจทำไม?ไม่ให้แม่แกละ ให้เราทำไม?) เขาบอกว่าเขาเขียนให้เรา เรารู้สึกว่าสมุดเล่มนี่มันต้องมีความหมายกับเราแน่ๆ จนเรากลับมาถึงบ้านคิดอยุ่ว่าจะอ่านดีไหม ? จนเราได้อ่าน หน้าแรก รหัสปืน 004645 เกิดเป็นชายทั้งทีหนีทหาร ก็อย่าได้เกิดเป็นชายให้อายเขา ฝึกเหนื่อยนิดคิดหนีจะกลับลำเนา ใครใครเขาจะตราหน้าวาสเดนชาย หน้าต่อไป เขาเขียนว่าอดทน เพื่อครอบครัว เพื่ออนาคต เพื่อคนที่เรารัก เพื่อคนที่รักเรา... คิดถึง คิดถึงทีไร น้ำตาจะไหลทุกที... ความคิดถึงมันช่างทรมานT-T แต่สัญญาคือสัญญา (ถ้ามีคนอยากอ่านพุ้งนี้เราจะมาต่อน่ะคะ) พุ้งนี้จะเริ่มให้อ่านแต่ละวันของการเป็นทหาร