มีแฟนเป็นทหารเกณฑ์มันไม่ได้แย่ มันมีความสุขมาก ถ้าใครผ่านช่วงเลวร้ายมาได้นั้นคือความรักที่แท้จิง

สวัสดีคะ
เราอยากเขียนให้คน คนหนึ่งรับรู้ ว่าเราไม่เคยลืมเขาได้เลย ถึงแม้ว่าเราจะเลิกกันไปได้3ปีกว่าแล้ว แต่เราไม่เคยเสียใจเลยที่ได้คบกับเขา ทุกสิ่งทุกอย่างมันผิดที่เราเอง ผิดที่เราจับมือเขาไม่แน่พอ จะเล่าคราวๆ ก่อนจะพิมพ์เนื้อหาที่ผู้ชายคนหนึ่งที่เรา เราดีใจที่ทำให้เขาประสบความสำเร็จได้  ผู้ชายคนนี้คือเพื่อน แล้วได้มาคบกัน เขาเป็นคนที่เกเรคนหนึ่ง ซึ่งผู้ชายคนนี้ เกือบจะไม่เรียนเพราะโดนผู้หญิงทิ้งไป เราเป็นเพื่อนกันมา 3 ปี ถึงได้มาคบกัน เพียงเพราะว่าเรารักเขาไปตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ รู้สึกเป็นห่วงอนาคตของเขา พอเราคบกันได้ระยะหนึ่งแม่ของเขาบอกว่าแม่ฝากลูกแม่ด้วยน่ะ ทำให้เขาประสบความสำเร็จด้วยน่ะ เราเองก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไงให้เขามีหน้าที่การงานที่ดีได้ จนเราบอกเขาว่าเราอยากมีแฟนเป็นทหาร เราชอบเพราะทหารดูมีการเสียสละอีกอย่างที่เราชอบทหาร เพราะว่าที่บ้านเราญาติเรา ลุงเราเป็นทหารกันหมด เราเลยชอบทหาร เราคบกันจนเรียนจบ ปวส. เราพูดทุกวันว่าเราชอบทหารอยากให้ลองสมัครดู จนมีหมายเรียกให้มีการรายงานตัว เขายอมสมัครทหารเผื่อเรา เผื่อแม่เขา เราดีใจมาก ที่เขาจะสมัคร เราคิดว่าการเป็นทหารเกณฑ์จะทำให้เขาโตเป็นผู้ใหญ่มากกขึ้น คุยกันดูคลิปทหารต่างๆ การฝึก หาข้อมูลให้ว่าถ้าเป็นนายเกณฑ์จะสามารถสอบนายสิบได้เมื่อไหร่ ทำอย่างไงถึงได้เป็นพูดง่ายเราถามเราศึกษาข้อมูลทุกอย่าง จนเราต้องแยกย้ายกัน ส่วนเขาก็ต้องไปฝึกระเบียบ ส่วนเราก็ต้องไปเรียนต่างถิ่น เราเจอกันน้อยมาก เขาฝึกได้ 1 เดือนกว่า จนมีโทรศัพท์โทมาหาที่แม่ของเขาว่าให้เยี่ยมญาติได้แล้วน่ะ ทุกอย่างหยุดตื่นเต้นมากไม่รู้จะเป็นอย่างไงบ้าง.. จนในที่สุดเราก็ได้เจอกัน เขาร้องไห้ เราก็ร้อง เราถามว่าเหนื่อยมากไหม? เขาบอกว่ามาก ขอกอดหน่อย ทุกอย่างมันหยุดหมุนเหมือนเรารับรู้ได้ว่าเขาเหนื่อยมาก เหนื่อยจนเราไม่อยากให้เป็นทหาร เราเจอกันบ่อยขึ้นบางอาทิตย์ก็ไป บางอาทิตย์ก็ไม่ได้ไป บางครั้งก็แอบไปดูให้น้อยใจเล่นๆ แล้วก็เดินไปหาเขาก็ดีใจ เขาถามว่าไหนบอกไม่มาไง รุ้ไหมว่าคิดถึง คุยกันต่างๆนาๆ จนวันเยี่ยมญาติวันสุดท้ายเราไปช้าเรา ตกรถเมย์ เขาก็ถามว่าไม่มาหราวันนี้เป็นวันเยี่ยมญาติวันสุดท้ายแล้วน่ะ เราก็ทำโมโหใส่ว่าไม่ไปเบื่อ จนเขาถามแม่เขาว่าเราไม่มาหาจิงๆหรา แม่เขาบอกว่า อืมเราไม่ไป เรามาไม่ได้ต้องช่วยที่บ้านทำงาน.จนเรามาหาเขา พอเขาเห็นเขาก็ร้อง เขาบอกทำไมชอบทำให้ร้องไห้ เราก็หัวเราะ จนใกล้หมดเวลาเยี่ยม เขาบอกว่าไปก่อนนะ เขามีอะไรจะให้เรา กลับไปบ้านก็ไปอ่านเลยน่ะ แต่อย่าให้ใครอ่านอาย (เราคิดในใจทำไม?ไม่ให้แม่แกละ ให้เราทำไม?) เขาบอกว่าเขาเขียนให้เรา เรารู้สึกว่าสมุดเล่มนี่มันต้องมีความหมายกับเราแน่ๆ จนเรากลับมาถึงบ้านคิดอยุ่ว่าจะอ่านดีไหม ? จนเราได้อ่าน หน้าแรก รหัสปืน 004645 เกิดเป็นชายทั้งทีหนีทหาร ก็อย่าได้เกิดเป็นชายให้อายเขา ฝึกเหนื่อยนิดคิดหนีจะกลับลำเนา ใครใครเขาจะตราหน้าวาสเดนชาย  หน้าต่อไป เขาเขียนว่าอดทน เพื่อครอบครัว เพื่ออนาคต เพื่อคนที่เรารัก เพื่อคนที่รักเรา... คิดถึง คิดถึงทีไร น้ำตาจะไหลทุกที... ความคิดถึงมันช่างทรมานT-T แต่สัญญาคือสัญญา วันที่ได้เริ่มอ่านคือวันที่ 7 พ.ค. 59 เป็นครั้งแรกที่ได้อ่านจดหมายจากคนที่เรารักเขาเขียนถึงเราว่า ถึงจะไม่ได้เจอ....แค่ได้คุยทุกวัน วันละไม่กี่นาฬิทีก็คงจะดี คิดถึงทีไรน้ำตาจะไหลออกมาทุกที ทุกวันทุกวันที่คิดถึงมองหาอนาคต แต่มันก็ต้องอดทนต่อไป มีท้อบ้าง แต่ถ้าได้กำลังใจก็คงจะดี อยากกอดให้แน่ๆ แค่เขียนถึงยังไม่ไหว อยากจะเขียนเรื่องราวต่างๆ ในค่ายทหารและความคิดถึงให้ได้รับรู้.............. แต่ทำไม่ไหว ทำได้แค่คิดตัวหนังสือที่บรรจงเขียนยังร้องไห้ออกมาทุกที ครั้งนี้กัดฟันทนเอา อยากจะระบายออกมาบ้างว่า....คิดถึง ONLY คิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึงคิดถึง ทุกครั้งที่คิดถึง ทุกครั้งที่บอกรัก เป็นความจริงที่ออกมาจากหัวใจ ใช่มันเป็นแค่คามรู้สึก T_T คิดถึงเธอ (ชื่อเรา)
วันที่ 8 พ.ค. 57
วันนี้ไม่สบายแต่ต้องอดทนฝึกอดทนสู้เพื่ออนาคต อยากทำให้คนที่รักเรา และคนที่เรารัก ได้ชื่นชมในอนาคตที่สวยงามของเรา ถ้าอนาคตนี้มันไม่ดีจริงอยากบอกให้เธอรู้ว่าเราตัดสินใจแล้ว มาทางนี้มีแต่ต้องท่องคำว่าอดทน อนาคตอาจไม่สวยไม่งามเหมือนอย่างที่ฝันไว้ ทุกวันนี้ความเครียด ความคิดถึงมันมารุมเร้าอยากคุยกับคนที่เรารักทุกๆวัน สองสามวันครั้งก็ยังดี กว่าแบบนี้ กำลังใจมันต้องเติมให้กันตลอด.... คิดถึงอยากกอด แต่ตอนนี้แค่รู้ว่าทำไปทำไม? ทำไปเพื่ออะไร? ทำเพื่อใคร? ก็พอแล้วทุกวันนี้ก็ปลอบตัวเองแบบนี้เช่นกัน อยู่ที่นี่มีน้ำเต้าหู้ให้กินตอนเช้าๆด้วยน่ะ ทุกวันอังคาร กับวันพฤหัสบดี มีน้ำใสๆ ขุ่นๆ จืดๆ หวานนิดๆ ลองกินไหม? ฮ่าๆๆๆ แต่นี้ถือว่าอร่อยแล้วน่ะ แล้วตอนเที่ยงมีขนมหวานด้วย (บางวัน) เป็นแป้งสีๆ น้ำเชื่อมจืดๆ ลองชิมไหม?? บางทีก็กล้วยบวชชี น้ำใสๆ จืดๆ ฮ่าๆๆ อยากออกไปหาอะไรกิน ขนมหวานที่บ้านที่แม่ซื้อมาแล้วไม่เคยได้กินเลย แช่ในตู้เย็นจนเน่าอยากกลับไปกินขนมพวกนี้ให้หมดเลย คิดถึงคนข้างนอกมานะ ตอนนี้หงอยเหงาเป็นเหมือนหม่เบื่อโลกเลย ... คิดถึง....
10 พ.ค.57
เหนื่อยท้อคิดถึงอยากได้กำลังใจจากแม่จากคนที่เรารัก และทุกๆคนที่เรารัก ทุกๆคืน ฝันถึงแม่กับเรา(ชื่อของเราเอง) ทุกวันตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาอยู่ ทำให้คิดถึงมากแล้วตอนนี้ เป็นไข้ไม่สบายยังไม่หายก็ต้องฝึกหนักต่อ ผ่านอะไรหลายๆสิ่งหลายๆอย่างทั้งเหนื่อยและสนุก อยากจะร้องไห้ระบายออกมาดังๆ แต่ไม่รู้ทำไปเพื่ออะไร เพราะเรามาฝึกให้มีความอดทนทั้งใจและกาย แต่ต่อให้ผ่านไปกี่วันใจก็ยังคงคิดถึงอ้อมกอดที่อบอุ่นของคนที่เรารักอยากให้ฝึกผ่านไปไวๆ คิดถึงคนข้างนอกมากๆ....
อยากให้รู้คิดถึงเธอขนาดไหน
เปรียบฟ้าก็ยังไม่พออธิบาย
อยากให้รู้คิดถึงเธอว่าใครจะเข้าใจ
เธออยู่ที่ไหนฉันก็คิดถึงเธออยู่ตรงนี้ ....... T_T  
คนข้างนอกจะยังสบายกันดีไหม?น่ะ ไม่มีคนให้แกล้งให้แหย่เล่นเลย คิดถึงแม่ คิดถึง(ชื่อเรา) น้องๆเพื่อนๆ ทุกๆคนมาก ข้างนอกจะร้อนแบบในค่ายบ้างไหม?ในนี้ร้อนมาก ฝึกกลางแดดจนดำ ตอนนี้เกรียมหมดแล้ว จากที่ดำๆอยู่แล้ว ตอนนี้โครตจะดำเลย ไม่อยากดำไปมากกกว่านี้แล้วว ไม่อยากให้ใครๆมองว่าเราเป็นคนสกปรก เวลาเดินกับคนที่เรารัก เรากลัวว่าเค้าจะรังเกลียดแผล ผดร้อนตามตัวตามแขนเต็มไปหมด วันที่ 18 พฤษภาคม นี้ก็เป็นวันเยี่ยมญาติครั้งแรกแล้ว ไม่รู้ว่าจะมีใครบ้างที่มาเยี่ยมเราบ้างหรือป่าว แล้วแม่กับ(ชื่อเรา)จะรู้เรื่องไหม? ติดต่อภายนอกไม่ได้เลย T_T
11 พ.ค.57
ไม่ได้เลิศหรูแค่คนบนพื้นดินทราย
ไม่ใช่เจ้าชายที่มีให้เธอได้ทุกสิ่ง
มีเพียงสองมือที่พร้อมจะทำเพื่อเธอด้วยรักจริง
ไม่มีวันจะทิ้ง.... ให้เธอต้องเสียใจ
อยากให้มาหามากมาเติมกำลังใจให้กันไม่รู้ทำไม?จิตใจต้องอ่อนแอขนาดนี้ก็ไม่รู้ แค่คิดทีไร ก็จะร้องไห้ออกมาทุกที.....กับเวลา 3 เดือน ในค่ายนี้ถือว่านานมากกว่าจะผ่านไปได้แต่ละวัน แล้วแต่ละวันต้องมานั่งคิดถึงให้มันมรมานจิตใจทุกครั้ง มันไม่ใช่ความทรมานอะไร... แต่มันคือความคิดถึง โดนตัดจากโลกภายนอก ถ้ามีคนมาเยี่ยมในวันเยี่ยมญาติ อยากกินอะไรก
้ได้อร่อยหมดทุกอย่าง ขอให้เป็นของ...โปรด .. แล้วเราจะคอยดูว่าจะมีใครมาบ้างน่ะ
ค่อยมาต่อพุ้งนี้ละกันเนอะ