ผมเป็นคนพยายามทำงานเก็บเล็กผสมน้อยมาเรื่อยๆ เผื่อวันข้างหน้า หวังว่าจะมีเงินใช้แบบไม่ลำบากยามแก่ตัว
เพราะตั้งใจว่าจะไม่มีลูก ซึ่งแน่นอนว่า ยามแก่ จะไม่มีลูกมีหลานมาดูแลตัวเองแน่ๆ
จึงพยายามเก็บเงินตามระบบมาตลอด ไม่ว่าจะเป็นรายรับ 10% แบ่งเงินออม แบ่งเงินสำหรับการลงทุนนั่นโน่นนี่เป็นระบบ
ไม่เคยไปเที่ยวไหนเลย จริงๆ ไม่ว่าจะทะเลใต้ ทะเลอันดามัน เกาะพีพี หลีเป๊ะ หรือต่างประเทศ (เคยไปต่างประเทศสองครั้งแต่เป็นทำงานทั้งสองครั้ง)

กำลังจะสร้างบ้านหลังเล็กๆกับแฟน บนที่ดินด้วยน้ำพักน้ำแรงที่พยายามมาด้วยความลำบาก

แต่ทว่า พี่ไม่เอาไหนคนหนึ่ง
ที่ไม่รู้จักเก็บเงิน มีเงินเท่าไหร่ ก็ซื้อของปรนเปรอตัวเอง ไม่รู้จักเก็บ
ไปเที่ยวมาแล้วเกือบทั่วประเทศ ทะเลใต้ ทะเลอันดามัน เกาะพีพี หลีเป๊ะ และต่างประเทศ
เป็นหนี้เน่ามากมาย กู้หนี้ยืมสินมาแล้วไม่จ่าย
รวมถึงหนี้กยศ. ปล่อยให้เป็นภาระครอบครัว

และตอนนี้ นางมีปัญหากับที่ทำงาน จนลาออกมาอยู่เฉยๆ ไม่มีรายได้ แบมือขอเงินแม่ไปวันๆ

นางจะมาขออยู่ด้วย
ผมรู้สึกรังเกียจ ที่นางจะมาขออยู่ด้วย

อาจจะดูเหมือนเห็นแก่ตัว
แต่รู้สึกไม่โอเค กับการที่ต้องเอาเงินที่เราวางแผนเพื่อบั้นปลายชีวิต
มาดูแล รับเป็นภาระกับคนที่ไม่รู้จักวางแผนชีวิต

รุ้สึกรังเกียจ ที่มันเอาเงินไปปรนเปรอตัวเอง โดยไม่เคยสนใจครอบครัว
รู้สึกรังเกียจ ที่คอยแบมือขอเงินพ่อแม่ ทั้งๆที่ตอนมันทำเงินได้ ก็แทบไม่เคยแบ่งให้พ่อแม่เลย

การที่ผมรู้สึกแบบนี้ ผมผิดมั้ยครับ?

ไม่อยากให้นางมาอยู่ด้วยเลย
ถ้าไม่ใช่แม่
ผมเป็นคนที่ พร้อมจะตัดขาดใครก็ได้นะ ผมรู้สึกว่า ชีวิตใครชีวิตมัน
แต่ถ้า แม่ขอไว้ ก็ยากจะปฏิเสทจริงๆครับ
ลำบากใจจัง

*** เหมือนกระทู้คำถาม แต่ที่จริงแล้วก็แค่มาระบายครับ
** ขอบคุณครับ