นวนิยายเรื่องนี้เป็นนิยายจีนค่ะ เขียนโดยชวนหนี แปลโดยสมเด็จพระเทพฯ เราอ่านแล้วไม่ค่อยเข้าใจจุดประสงค์ของคนแต่งเลยค่ะ
เนื้อเรื่องเล่าถึง สาวจีนที่ชื่อหมิ่นมิน มีความรัก แล้วก็แต่งงาน หมิ่นมินมีหน้าที่การงานที่ดี ยอมทำแท้งถึง 2 ครั้ง โดยอ้างว่าตนไม่พร้อม
แล้วสุดท้ายก็ยอมท้อง เพราะคิดว่าน่าจะมีลูกเพื่อสามี แต่พอมีลูกแล้วทุกอย่างก็เลวร้าย ดูเธอจะทรมาณมากกับการมีลูก
อ่านเรื่องนี้แล้วรู้สึกว่าการมีลูกเป็นเรื่องน่ากลัวไปเลย จากที่บรรยายว่า ลูกของเธอ วันๆก็เอาแต่กิน ดื่ม อึ ฉี่ ไม่ต้องรับรู้อะไร
เธอต้องสูญเสียหน้าที่การงาน รูปร่างอ้วนฉุ หน้าตาดูไม่ได้ คนรอบข้างก็มีชะตากรรมที่น่าเศร้า ผู้หญิงที่เอาแต่เลี้ยงลูก
ไม่ได้ออกไปเจอโลกภายนอก สุดท้ายก็คิดสั้น ตอนจบยิ่งเป็นอะไรที่เราไม่เข้าใจเลย หมิ่นมินหนีออกจากบ้านไปหาเพื่อน
ทิ้งให้สามีดูแลลูก เพื่อนคนนี้ไม่ได้แต่งงาน จึงยังมีหน้าที่การงานที่ดี รูปร่างที่ดี หน้าตาที่สวย แต่เพื่อนที่เธอไปหา
กลับเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย และไม่มีใครมาเยี่ยม แม้แต่แฟนที่รักกัน แล้วเธอจึงกลับบ้านไปหาลูก
ตรงนี้นี่แหละค่ะที่เราคิดว่า คนเขียนจะบอกอะไร เราตีความหมายได้ประมาณนี้

"คนที่เป็นโสดก็ไม่ได้มีชีวิตดีกว่าเสมอไป ดูสิตอนจะตายยังไม่มีใครมาดู สู้มีครอบครัวไม่ได้ เป็นอย่างหมิ่นมินดีแล้ว"

หรือ

"ไม่ว่าใครก็ต้องมีเรื่องเศร้า หมิ่นมินควรอดทน ไม่มีใครได้ดั่งใจ"

หรือ

"หมิ่นมินเข้าใจผิดหาว่าสามีไม่รัก ทั้งๆ ที่เวลาเธอไม่อยู่ สามีก็เลี้ยงดูลูกอย่างดี สามีก็เคยบอกเธอว่ายังรักเหมือนเดิม แต่ทำไมไม่ช่วยเลี้ยงลูก"

แล้วเพื่อนๆ มีความเห็นอย่างไรบ้างคะ