เพื่อนกัน ผมรักคุณ

ตอนนี้ผมชอบผู้หญิงคนนึงมากจะเรียกว่ารักเขาไปแล้วก็ได้ เราเคยเรียนม.ต้นมาด้วยกัน ม.1 ซึ่งตอนนั้นเราก็แทบไม่ได้พูดคุยกันเป็นเรื่องเป็นราวหรอก(อยู่ห้องเดียวกันแท้ๆแต่แทบไม่รู้จักกันเลยก็ว่าได้)แต่มีเหตุการณ์ๆหนึ่งที่ทำให้เราได้รู้จักกัน ได้คุยกันบ้างนิดหน่อย และทำให้เธอได้เข้ามาอยู่ในชีวิตผม ผมยอมรับนะว่าตอนนั้นผมรู้สึกดีกับเธออย่างบอกไม่ถูก แต่ก็ทำตัวหยิ่งๆไม่สนใจเวลาได้อยู่ใกล้ๆเธอ เพราะว่าไรงั้นเหรอ? เพราะว่าผมต้องกลบเกลื่อนความเขินอายไงละ ผมยอมรับนะว่าตอนนั้นผมจีบผู้หญิงไม่เป็นแล้วก็กลัวเพื่อนล้อเพื่อนแซวด้วย(โตมาก็ยังกลัว)พอขึ้นม.2 อยู่ดีๆเธอก็ลาออกไป ซึ่งตอนนั้นผมไม่รู้สาเหตุหรอก ช่วงนี้เป็นช่วงที่ผมกับเธอต้องจากกัน

            เราจากกันไปเกือบ10ปี ตั้งแต่อายุ14 จนตอนนี้อายุ23 ระหว่าง10ปีที่เราจากกันไป ผมพูดได้เลยว่าผมไม่เคยลืมเธอ ผมจำชื่อจริง-นามสกุลจริงเธอได้ทุกคำ(เพื่อนรุ่นเดียวกันลืมชื่อจริงเธอหมดละ เพราะเธอเปลี่ยนชื่อใหม่)
            หลังจาก10ปีที่ผมได้มาเจอกับเธออีกครั้ง เธอดูไม่ได้เปลี่ยนไปมาก เธอยังดูน่ารัก สดใสเหมือนเดิม ที่เปลี่ยนไปก็จะมีพูดเก่งขึ้น ขี้บ่นขึ้น(ฮ่าๆ)และภาระหน้าที่ที่ต้องแบกรับมากขึ้นในฐานะ"แม่"และหน้าที่การงานของเธอ(ตอนติดต่อเธอได้แรกๆเห็นว่าเธอมีลูกแล้วก็แอบเสียใจอยู่นะ แต่เธอยืนยันว่าเลิกขาดกับแฟนเก่าแล้วผมก็โล่งใจขึ้น) 10ปีที่ผมรู้สึกมีเธออยู่ในหัวมาตลอด จนได้กลับมาเจออีกครั้ง มันทำให้ผมรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก ผมรู้สึกมีความสุขมากที่มีโอกาสได้คุยกับเธออีกครั้ง แต่ดูเหมือนว่าเธอจะคิดกับผมแค่เพื่อน เธอบอกว่าไม่อยากเจ็บอีกและคงมีเหตุผลอื่นที่บอกไม่ได้ แต่ไม่เป็นไร ผมรอได้.. แค่ได้กลับมาคุยผมก็คิดว่าฝันไปแล้ว ผมไม่เคยตื่นเต้นกับใครแบบนี้มาก่อน ผมสัญญากับผู้อ่านใว้ตรงนี้เลยว่าผมจะจริงใจกับเธอ ไม่ว่าจะในฐานะอะไรก็ตาม ผมจะดูแลและปกป้องเธอนับจากนี้ไป จนกว่าเธอจะมีใครคนใหม่เข้ามาในชีวิต ผมถึงจะไป.. และไม่เสียใจที่ครั้งหนึ่งสามารถดูแลคนที่เราตามหามาตลอด10ปี