เราทะเลาะกับคนในบ้านค่ะ คนหนึ่งค่ะ อาการเป็นแบบนี้ [ไม่ใช่พ่อแม่นะค่ะ]
-เราไม่อยากเจอหน้าเขาค่ะ
-ไม่อยากคุยด้วย
-เราไม่สัทธาเขาเหมือนเดิมแล้ว เพราะเรื่องที่ทะเลาะอ่าค่ะ
-เห็นหน้าแล้วอึดอัด ทำตัวไม่ถูก บางทีก็อยากหนี แต่ไม่มีที่ไปค่ะได้แต่หลบอยู่ในห้องไม่ลงไปไหน
-เราไม่ได้เกียดเขานะ เเต่ไม่อยากเจอหน้า บางครั้งเเน่นหน้าอกหายใจไม่ออก
-เขาเป็นญาติผู้ใหญ่ที่มีพระคุณกับเรานะค่ะ แต่เราไม่สบายใจอ่ะ ไม่สนิทใจประมาณนั้น
-ถ้าบังเอิญเห็นเขา เราจะหันหนีทันที รู้นะค่ะว่าไม่ควรอย่างมาก เเต่ไม่ได้มีอารมณเกียดหรือ งอลนะค่ะ เเค่รู้ว่าไม่ดีต่อจิตใจค่ะ ยอมหันหนีใครจะคิดยังไง ตอนนี้ไม่ขอแคร์ค่ะ เพราะใจเต้น หายใจแรง หน้าชา ขนลุก บอกไม่ถูกอ่ะ
-ขาดความมั่นใจของตัวเอง หรือระแวง และกลัว
เเต่กับคนในบ้านคนอื่นก็เคยขัดคอ หรือทะเลาะกันตามครอบครัวปกติค่ะ เเต่ไม่มีอาการแบบนั้นเลยค่ะ กับพื่อนก็ไม่เป็นค่ะถ้าทะเลาะกัน
สถานะการณ์ตอนนี้คือ ผู้ใหญ่คนอื่นๆ ก็เข้ามาคุยกับเราค่ะ ให้กำลังใจ ให้เผชิญหน้า ยังไงก็คนในครอบครัว คนกันเอง เเละเอ็งเป็นเด็กเขาเป็นผู้ใหญ่ไม่ว่าเราจะถูกหรือผิด เอ็งขอโทษมันก็จบ ผู้อาวุทโสในบ้านกล่าว เราคิดตาม เห็นด้วย ไม่โกษ ไม่งอล ไม่เกียด เเต่ให้มองเหมือนเดิมไม่ได้ เราไม่ได้บอกอาการของเราให้ในบ้านรู้ นอกจาก[แม่ เพื่อนที่สนิทสุดๆเท่านั้น] สามวันผ่านไปเราทำเหมือนเดิมค่ะ ไม่คุย หลบหน้า เผชิญหน้าไม่ได้ เหมือนขัดใจตัวเอง
เพิ่มเติมค่ะ ก่อนที่ทะเลาะกับเขา ในใจลึกๆของเราเอง ไม่ค่อยสนิทใจอ่ะค่ะ เเต่ที่คุยได้ปกติ เพราะเราดัจริดตัวเองค่ะ เช่นเขาถามเราว่าอันนี้สวยไหม ความจริงเเล้วเราไม่ชอบอยากตอบไม่สวย เเต่ปากแลนดอมว่า สวยดี ไปค่ะ บางทีก็ไม่อยากขัดใจค่ะ เพราะเขาเป็นคนพูดมีหลักการ พูดมีเหตุผล สอนให้เราพูด ถ้ารู้ว่าตัวเองไม่ผิด สอนให้ตอบเขา สอนให้เป็นคนชัดเจน ดูดีใช่ไหมค่ะ เพราะปกติถ้าขัดคอกัน เราจะเงียบและฝืนใจยอมเขา คล้อยตามไป เรื่องจะได้จบๆ บางครั้งรำคาญ เขาเลยมองเราเป็นคนหัวอ่อน กลัวว่าเราจะใช้ชีวิตโลกข้างนอกไม่ได้บ้างล่ะ เเละทุกคนในบ้านก็ชอบย้ำๆเราในเรื่องนี้ค่ะ ยกเว้น [แม่] จนวันหนึ่งระเบิดเราแตกเอาคำสั่งสอนเขามาใช้ค่ะ เราลองค่อยๆอธิบายเหตุผลค่ะ โต้ตอบไปมา จบที่ว่าเราพูดไม่รู้เรื่อง เราเถียงเก่งงง 55555+ ค่ะหลังจากวันนั้นอาการเราเป็นแบบข้างบนค่ะ กับคนอื่นไม่เป็นนะค่ะ
ขอคำชี้เเนะค่ะ
-เรารู้ว่าทำตัวเเบบนี้ มันอาจทำให้เขาคิดว่าเราไม่ชอบเขา แต่อารมณ์การขัดคอครั้งนั้นเกิดขึ้นมาหลายวันเเล้วค่ะ ไม่มีอารมณ์โกษ งอล หรืออคตินะค่ะเเต่พฤติกรรมเราดำเนินไปอย่างนี้ค่ะ ส่งผลต่อร่างกาย ความเคียดไม่มีนะค่ะ เเต่จะคิดมากหากเจอเขาหรือพบเขา หรือมีค.รู้สึกไม่ปลอดภัย เเต่ถ้าเขาไม่อยู่หรือไม่พบเขา รู้สึกสบายใจค่ะ รู้สึกปลอดภัย รู้สึกดีใจ โล่งใจ อยากแก้ให้หายค่ะ ปรึกษาคนรอบข้างบ้างแล้วค่ะ เลยลองมาปรึกษาในนี้ดู
ช่วยด้วย ความรู้สึกนี้คือโรคอะไรทางจิต ไหมค่ะ
-เราไม่อยากเจอหน้าเขาค่ะ
-ไม่อยากคุยด้วย
-เราไม่สัทธาเขาเหมือนเดิมแล้ว เพราะเรื่องที่ทะเลาะอ่าค่ะ
-เห็นหน้าแล้วอึดอัด ทำตัวไม่ถูก บางทีก็อยากหนี แต่ไม่มีที่ไปค่ะได้แต่หลบอยู่ในห้องไม่ลงไปไหน
-เราไม่ได้เกียดเขานะ เเต่ไม่อยากเจอหน้า บางครั้งเเน่นหน้าอกหายใจไม่ออก
-เขาเป็นญาติผู้ใหญ่ที่มีพระคุณกับเรานะค่ะ แต่เราไม่สบายใจอ่ะ ไม่สนิทใจประมาณนั้น
-ถ้าบังเอิญเห็นเขา เราจะหันหนีทันที รู้นะค่ะว่าไม่ควรอย่างมาก เเต่ไม่ได้มีอารมณเกียดหรือ งอลนะค่ะ เเค่รู้ว่าไม่ดีต่อจิตใจค่ะ ยอมหันหนีใครจะคิดยังไง ตอนนี้ไม่ขอแคร์ค่ะ เพราะใจเต้น หายใจแรง หน้าชา ขนลุก บอกไม่ถูกอ่ะ
-ขาดความมั่นใจของตัวเอง หรือระแวง และกลัว
เเต่กับคนในบ้านคนอื่นก็เคยขัดคอ หรือทะเลาะกันตามครอบครัวปกติค่ะ เเต่ไม่มีอาการแบบนั้นเลยค่ะ กับพื่อนก็ไม่เป็นค่ะถ้าทะเลาะกัน
สถานะการณ์ตอนนี้คือ ผู้ใหญ่คนอื่นๆ ก็เข้ามาคุยกับเราค่ะ ให้กำลังใจ ให้เผชิญหน้า ยังไงก็คนในครอบครัว คนกันเอง เเละเอ็งเป็นเด็กเขาเป็นผู้ใหญ่ไม่ว่าเราจะถูกหรือผิด เอ็งขอโทษมันก็จบ ผู้อาวุทโสในบ้านกล่าว เราคิดตาม เห็นด้วย ไม่โกษ ไม่งอล ไม่เกียด เเต่ให้มองเหมือนเดิมไม่ได้ เราไม่ได้บอกอาการของเราให้ในบ้านรู้ นอกจาก[แม่ เพื่อนที่สนิทสุดๆเท่านั้น] สามวันผ่านไปเราทำเหมือนเดิมค่ะ ไม่คุย หลบหน้า เผชิญหน้าไม่ได้ เหมือนขัดใจตัวเอง
เพิ่มเติมค่ะ ก่อนที่ทะเลาะกับเขา ในใจลึกๆของเราเอง ไม่ค่อยสนิทใจอ่ะค่ะ เเต่ที่คุยได้ปกติ เพราะเราดัจริดตัวเองค่ะ เช่นเขาถามเราว่าอันนี้สวยไหม ความจริงเเล้วเราไม่ชอบอยากตอบไม่สวย เเต่ปากแลนดอมว่า สวยดี ไปค่ะ บางทีก็ไม่อยากขัดใจค่ะ เพราะเขาเป็นคนพูดมีหลักการ พูดมีเหตุผล สอนให้เราพูด ถ้ารู้ว่าตัวเองไม่ผิด สอนให้ตอบเขา สอนให้เป็นคนชัดเจน ดูดีใช่ไหมค่ะ เพราะปกติถ้าขัดคอกัน เราจะเงียบและฝืนใจยอมเขา คล้อยตามไป เรื่องจะได้จบๆ บางครั้งรำคาญ เขาเลยมองเราเป็นคนหัวอ่อน กลัวว่าเราจะใช้ชีวิตโลกข้างนอกไม่ได้บ้างล่ะ เเละทุกคนในบ้านก็ชอบย้ำๆเราในเรื่องนี้ค่ะ ยกเว้น [แม่] จนวันหนึ่งระเบิดเราแตกเอาคำสั่งสอนเขามาใช้ค่ะ เราลองค่อยๆอธิบายเหตุผลค่ะ โต้ตอบไปมา จบที่ว่าเราพูดไม่รู้เรื่อง เราเถียงเก่งงง 55555+ ค่ะหลังจากวันนั้นอาการเราเป็นแบบข้างบนค่ะ กับคนอื่นไม่เป็นนะค่ะ
ขอคำชี้เเนะค่ะ
-เรารู้ว่าทำตัวเเบบนี้ มันอาจทำให้เขาคิดว่าเราไม่ชอบเขา แต่อารมณ์การขัดคอครั้งนั้นเกิดขึ้นมาหลายวันเเล้วค่ะ ไม่มีอารมณ์โกษ งอล หรืออคตินะค่ะเเต่พฤติกรรมเราดำเนินไปอย่างนี้ค่ะ ส่งผลต่อร่างกาย ความเคียดไม่มีนะค่ะ เเต่จะคิดมากหากเจอเขาหรือพบเขา หรือมีค.รู้สึกไม่ปลอดภัย เเต่ถ้าเขาไม่อยู่หรือไม่พบเขา รู้สึกสบายใจค่ะ รู้สึกปลอดภัย รู้สึกดีใจ โล่งใจ อยากแก้ให้หายค่ะ ปรึกษาคนรอบข้างบ้างแล้วค่ะ เลยลองมาปรึกษาในนี้ดู