ย้อนกลับไปสมัยยังเป็นมนุษย์เงินเดือนไม่รู้จักคำว่าการเดินทาง ผมเคยมาเที่ยวน้ำตกทีลอซู เขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าอุ้มผาง อำเภออุ้มผาง จังหวัดตาก กับเพื่อนที่ทำงานครั้งหนึ่ง เห็นความอลังการของมันแล้วสัญญากับตัวเองเลยว่าสักวันต้องพาคู่ชีวิตมาเที่ยวด้วยให้ได้ จนมาปีนี้นี่ที่ประสบการณ์เดินทางเยอะขึ้น จึงเห็นว่าน่าจะถึงเวลาพา “เธอ” ไปยลโฉมน้ำตกที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในบ้านเราเสียที

บังเอิญมีเพื่อนรุ่นน้องในกลุ่มเที่ยวถ่ายภาพทางเฟซบุ๊คเปิดร้านกาแฟอยู่อุ้มผาง จึงเปิดแช็ตทักทายไปขอคำแนะนำ เพราะอย่างที่รู้กันว่าการเที่ยวอุ้มผางแบบแบ็คแพ็คค่อนข้างลำบาก ส่วนมากต้องซื้อทัวร์เป็นรายหัวซึ่งไปแค่สองคนคงไม่ไหว ปรากฎว่ารุ่นน้องคนนั้นมีเพื่อนซี้เป็นเจ้าของรีสอร์ทนำเที่ยวชื่อ ดอกเสี้ยวทัวร์ เลยจัดการติดต่อให้เสร็จสรรพ

“มาได้เลยพี่ รีสอร์ทไม่มีลูกค้า เดี๋ยวพวกผมจัดการพาเที่ยวเอง กำลังอยากไปเก็บภาพกันพอดี” รุ่นน้องบอก พอได้คำตอบแบบนี้ผมกับคุณนายเธอรีบเก็บกระเป๋ากันแทบไม่ทัน (ฮา...)

พอมีคนพาเที่ยวแบบนี้ ก็ขอตั้งกระทู้เป็น SR เสียเลยแล้วกันนะครับ

---

(1)

เดินทางช่วงหยุดยาวปิยมหาราช ผมพักอยู่ที่โคราช แต่ทริปนี้มาตั้งต้นที่ กทม. เพื่อความสะดวก เดินด้วยรถทัวร์จากหมอชิตไปแม่สอด รอบสามทุ่มครึ่ง ประมาณตีห้านิดๆ ก็ถึงที่หมาย ไม่รู้มาก่อนว่าช่วงเช้าตรู่ที่บขส.แม่สอด คนเยอะมากครับ ทั้งไทย พม่า มุสลิม ต่างคนต่างเดินทางก่อนสว่างเสียอีก




จาก บขส.แม่สอด มีสองแถวเข้าอุ้มผางวิ่งทุกชั่วโมง เที่ยวแรก 7.30 น. หรือออกก่อนหน้านั้นถ้าคนเต็ม เที่ยวสุดท้าย 14.30 น. รถมาเทียบท่าปุ๊บผมปรี่ไปถามค่าโดยสาร ได้ความว่าคนละ 130 บาท สำหรับนั่งข้างหลัง ส่วนนั่งหน้าข้างคนขับได้สองคนสบายกว่า คิด 150 บาท ซึ่งด้วยความเป็นห่วงสวัสดิภาพของคนข้างกายเลยจองนั่งหน้าสองคนแล้วกัน เพราะช่วยบรรเทาการเมารถได้ด้วย



ระยะทางจากแม่สอด ไปอุ้มผาง 150 กิโลเมตร ผ่านถนน 1,219 โค้ง แนะนำว่าใครเมารถง่ายให้กินยาป้องกันไว้ก่อน ที่ บขส. แม่สอด มีขาย ระหว่างทางจะจอดพักที่บ้านอุ้มเปี้ยม อำเภอพบพระ ให้เรากินข้าวแก้หิว เบ็ดเสร็จกว่าจะถึงอุ้มผาง รถต้องวิ่งยาวสี่ชั่วโมงแน่ะ

ถนนแม่สอด-อุ้มผาง ได้รับการเรียกขานว่าถนนลอยฟ้า ตลอดทางมีวิวสวยๆ แบบนี้เยอะแยะ





สักเที่ยงครึ่งสองแถวก็มาส่งเราสองคนถึงที่หมาย “ดอกเสี้ยวทัวร์” เราบอกคนขับได้ครับว่าจะไปที่ไหน ถ้าอยู่ในตัวอุ้มผางหรือไม่ไกลเกินเขาจะไปส่งให้ สำหรับบรรยากาศที่พักเป็นไปตามสไตล์อุ้มผาง เรียบง่าย แสนธรรมดา แต่ร่มรื่น มีเครื่องทำน้ำอุ่นทุกห้อง ส่วนแอร์ไม่จำเป็นสำหรับที่นี่ครับ






เจ้าของรีสอร์ทหนุ่มซึ่งเป็นเพื่อนของรุ่นน้องยิ้มแย้มต้อนรับอย่างดี พักเนื่อยสักนิดแล้วก็พาไปร้านกาแฟรุ่นน้องผมนี่แหละ ชื่อว่าอาโม-อาปา เป็นภาษากะเหรี่ยงแปลว่าแม่กับพ่อ กาแฟที่นี่รสเข้มถูกใจ (อวยกันเห็นๆ) บรรยากาศร้านดูดีเพราะเจ้าตัวเป็นเด็กศิลป์อยู่แล้ว นอกจากเครื่องดื่มต่างๆ ยังมีอาหารข้าวขาหมู ก๋วยเตี๋ยวเนื้อ ก๋วยเตี๋ยวหมู ราคามิตรภาพ






เม้าท์มอยตามประสาสักพัก เย็นวันนี้เรามีจุดหมายคือขึ้นไปชมพระอาทิตย์ตกที่ดอยหัวหมด อธิบายก่อนว่าดอยหัวหมดเป็นแนวเทือกเขาทอดตัวยาวหลายกิโลเมตรเลียบไปตามถนนอุ้มผาง-ปะหละทะ-กะแง่ดี มีจุดชมวิวซึ่งนักท่องเที่ยวนิยมไปกันอยู่ที่ กม.10 แต่จริงๆ แล้วจุดสูงสุดของดอยอยู่ตรง กม.8 ต้องจอดรถริมถนน แล้วเดินขึ้นไปสี่สิบนาที ชมได้ทั้งพระอาทิตย์ตกและขึ้น

รวมพลพร้อมแล้วมี ผม คุณเธอ รุ่นน้อง เพื่อนของรุ่นน้อง – เจ้าของรีสอร์ท เพื่อนของเพื่อนของรุ่นน้องอีกคน และแฟนของเพื่อนของเพื่อนของรุ่นน้องคนนั้น (งงไหมครับ... ฮา) เป็นหกคนเดินขึ้นยอดดอยหัวหมด เห็นว่ายอดอยู่ไม่สูงเท่าไหร่ แต่เดินยากมาก เพราะทางเป็นหินกรวดลื่นมาก ต้องก้าวสั้นๆ ช้าๆ ประคองตัวกันสุดๆ





เมื่อเทียบกับวิวที่เราเห็นแล้วต้องบอกว่าคุ้มค่า และแม้แสงเย็นที่ต้องการจะไม่มาตามนัดเพราะเมฆฝนก้อนใหญ่ลอยมาคลุมหมด แต่ไม่เป็นไรครับ บรรยากาศที่เห็นถือว่าสวยมากแล้ว






ลงมาแล้วแวะถนนคนเดินสักนิด อยู่ในซอยภูดอยแคมป์ไซต์ มีทุกศุกร์และเสาร์ เริ่มตั้งแต่ปลายตุลาคมถึงราวเดือนมีนาคม ส่วนมากเป็นของกิน ซึ่งก็เหมาะกับพวกเราที่มาหากับแกล้มไปนั่งดวดเบียร์กัน... ที่เหลือจากนี้คงไม่ต้องว่ากันแล้วล่ะนะ